Long time no sea || &Lilium

Nanook was briljant. Wat was Raven plotseling blij met zijn hoge aaibaarheidsfactor. De Riolu was werkelijk waar de enige die wist hoe hij dit slim moest aanpakken. Lilium kon die schattige grote ogen natuurlijk niet weerstaan. Ze zakte door haar knieën en Nanook stak liefkozend zijn armpjes uit om Lilium te omhelzen. De tranen van het meisje vielen in zijn zachte vachtje, maar dat kon hem op het moment niet zoveel schelen, als ze maar weer blij werd. Raven prevelde een dankbaar schietgebedje toen het scheen te werken. Hij liet zijn arm weer zakken en wachtte zwijgend totdat Lilium uitgehuild was. Meer dan de knuffeligheid van zijn Riolu aanbieden kon hij op het moment toch niet doen, want het was wel duidelijk dat ze er niet over wilde praten. En Raven hoefde het in alle eerlijkheid dan ook niet te weten, uit angst dat de hele waterval aan tranen dan weer van voor af aan zou beginnen.

Toen ze Nanook weer losliet, keek hij haar weer even met zijn grote ogen aan, en deed toen voorzichtig een poging om de tranen van haar wang te vegen. Hij bleef nog even bij der staan mocht ze opnieuw een knuffel nodig hebben en Raven trok zijn mondhoek omhoog. "Riolu's kunnen emoties aanvoelen, vandaar dat Nanook merkte dat je verdriet had," sprak hij zachtjes, waarna hij even wenkte naar Luca met zijn hand. "En Lucario's kunnen inderdaad gedachten lezen. Maar, niet altijd hoor, hij had waarschijnlijk alleen iets opgevangen. Het is niet dat ze continu in je hoofd zitten." Hij wachtte even en liet Luca knikken ter bevestiging. "Dat is veel te vermoeiend," voegde Raven er toen aan toe, alsof hij er zelf ervaring mee had. Hij wist ook niet waarom hij dit allemaal aan Lilium vertelde. Misschien dat het haar een beetje af zou leiden van wat het dan ook mocht wezen dat haar aan het huilen gemaakt had.

Hij kon al snel merken dat Lilium meteen helemaal verknocht was aan Nanook. Hij glimlachte, al lang opgelucht dat ze was gestopt met huilen. ”Moet je hem een weekje lenen?” grapte hij, al kon je aan zijn gezicht zien dat hij het niet werkelijk meende. Ondanks Nanook’s wonderbaarlijke talent om in de problemen te komen, zo Pokémon zo eigenaar misschien, zou hij zijn Riolu voor geen dag willen missen. Raven had wel een goed hart. Ergens. Misschien iets minder duidelijk dan zijn kleine, knuffelige Riolu, maar hij zat er wel. Hij stapte naar Lilium toe en wreef even liefkozend over het kleine koppie van Nanook, waarna hij zijn gezicht weer haar kant op draaide. ”Weet je zeker dat ik niet iemand moet bellen, ofzo?” vroeg hij toen. Hij had die holo caster toch, kon hij hem net zo goed gebruiken. Al zou Lilium hem dan wel misschien moeten uitleggen hoe dat ding werkte, want hij had werkelijk waar geen idee.

De enige die ze kon bellen was Aiden, zei ze. Oh, help. Aiden. "Nee, laten we dat maar niet doen," merkte Raven fronsend op. Als die hoorde dat hij Lilium aan het huilen had gekregen, dan kreeg hij zeker een pets voor z'n hoofd. "En je ouders?" vroeg hij toen. Raven kon het zichzelf niet echt voorstellen - gezien zijn relatie met zijn ouders nou niet echt top was geweest -, maar normaal wilden huilende kinderen altijd het liefst naar hun ouders, toch? Misschien had ze zelfs heimwee en moest ze daarom huilen.  

Verkeerde vraag. Dat was absoluut wel duidelijk. Op het moment dat hij de reactie van Lilium hoorde, besefte Raven zich dat hij dat niet had moeten zeggen. Maar, wist hij veel. Hij kon geen gedachten lezen. En ze had net heel duidelijk gemaakt dat ze ook niet wilde dat Luca dat deed. Zie je wel, dat krijg je er nou van. Raven tilde zijn hand op. Hij wilde heel veel tegelijkertijd zeggen toen hij haar ademhaling weer in een rap tempo omhoog hoorde gaan. Niet weer gaan huilen. Sorry. Bel dan Aiden maar. Maar, het enige wat hij eruit kreeg was een tegensputterend geluid toen ze zich abrupt omdraaide en weg rende. Nou zeg. Probeerde hij eens behulpzaam te zijn. Raven plaatste zijn hand tegen zijn voorhoofd en liet een zucht uit zijn mond ontsnappen. De afkeuring van Nanook was duidelijk leesbaar toen de Riolu zich omdraaide en hem hoofdschuddend aankeek. Hij wist wat hij dacht. Maar, nee, dat ging hij absoluut niet doen. Hij was net blij dat hij van dat gehuil af was. "Nee, Nanook," mopperde hij. Hij ging niet achter der aan. Ze zocht het zelf maar uit.
Nanook pakte iets van de grond en drukte het in zijn handen. Een Holocaster. Niet van hem. Arceus. Met een geïrriteerde zucht griste Raven zijn tas van de grond en stapte hij achter Lilium aan.