Long time no sea || &Lilium

'Onmogelijk,' zuchtte Lilium, terwijl haar stem door de ruimte galmde toen ze naar boven keek. Raven trok zijn wenkbrauw op. "Je mag best naar boven lopen als je het niet gelooft," merkte hij op. Al die trappen op. Heel fijn. Tot over een paar uur Lilium.
Ze opperde het idee dat het misschien de bedoeling was dat hij Luca hier zou mega-evolueren. Raven grinnikte even geluidloos. "Dat lijkt me niet zo'n goed idee," zei hij, om haar een beetje een indicatie te geven hoe erg de mega-evolutie van Luca was. "Tenzij je wilt dat ik de hele boel hier vernietig." Nee, dat werd waarschijnlijk niet zo gewaardeerd hier in Shalour City. Bovendien dacht Raven niet dat dat de bedoeling was. Waarom zou Luca hier anders reageren dan normaal? Zijn probleem had met hem zelf te maken hebben. Iets wat zo diep lag, dat Luca zijn controle verloor. Dat moest haast wel, want de Lucario had dit anders nooit. Hij was normaal de kalmte en controle zelve.

Luca, die nieuwsgierig een blik door de toren had geworpen, kwam er bij staan toen Raven over zijn mega-evolutie begon. Hij hoorde al snel de aarzeling in Lilium's gedachten over het vertrouwen en liet zijn felrode ogen op haar neervallen. "Dat is het probleem niet," hoorde je toen. Luca liet niet vaak zijn telepathische stem horen tegenover anderen, want negen van de tien keer beangstigde het mensen nogal, maar dit keer trok ze zijn meester in twijfel. Raven draaide even verbaasd zijn hoofd zijn kant op en fronste vragend. "Wat niet?" vroeg hij. Luca schudde hardop zijn hoofd om aan te geven dat dat niet aan hem was om te zeggen. Hij wist dat het niet netjes was om in andermans hoofd te kijken en het meisje zou daar waarschijnlijk niet vrolijk om worden. Raven liet het maar voor wat het was en vouwde zijn handen achter zijn hoofd. "Goed heb jij nog ideeën? Anders denk ik dat we het maar beter een dag kunnen noemen," sprak hij hardop, zowel tegen Luca als Lilium, mocht ze ineens nog met iets komen. Het zag er niet naar uit dat ze hier wat gingen vinden. Morgen weer een dag. Luca sloot voor een kort moment zijn ogen, maar opende die toen weer teleurgesteld toen hij niets van bijzondere waarde vond. Hij schudde opnieuw zijn hoofd.

Lilium leek plotseling een enorme haast te hebben om weg te komen. Raven trok zijn wenkbrauwen op en vroeg zich af of hij misschien iets verkeerds gezegd had. Ze was het hele gesprek al een beetje terughoudend geweest. Het was een heel verschil met het meisje waar hij op het festival mee had gesproken (voordat de alcohol kwam). Hij knikte en draaide zijn gezicht toen even fronsend naar zijn Lucario. "Nu heb je der bang gemaakt," mompelde hij droogjes. Luca keek hem aan, en richtte zijn blik toen naar Lilium, om te peilen of dat inderdaad waar was. Niet dat dat echt nodig was, Raven kon zelfs haar ongemak aanvoelen vanaf een afstand.

Raven trok heel licht zijn mondhoek omhoog toen Lilium begon te protesteren. Kijk (nee, dat kon hij niet), dat begon al meer op de oude Lilium te lijken die hij ontmoet had op het strand. 'Die Lucario van je moet alleen uit mijn hoofd blijven!' Raven vouwde zijn armen in elkaar en gebaarde even met zijn duim naar zijn Lucario. "Het is niet zo dat ie alles hoort hoor," legde hij luchtig uit. Heck, dat zou Luca waarschijnlijk niet eens willen. De Lucario had al vaak genoeg gezegd dat hij soms niks van het menselijke brein begreep. "Hoezo, heb je iets te verbergen?" vroeg hij toen, zowaar met een licht plagende toon in zijn stem. Misschien dat dit gesprek toch nog interessant kon worden.

Oh wauw, hij had nooit verwacht dat het meisje ook echt daadwerkelijk iets verborgen hielt. Dat was oprecht van zijn gezicht af te lezen toen ze naar achter stapte en hem bitter toewierp dat hem dat niks aan ging. Dat klopte, en Raven was dan ook totaal niet het persoon om dan ineens nieuwsgierig te worden. Zo was hij eigenlijk nooit geweest, het had hem nooit veel geïnteresseerd wat in andermans hoofd omging. Hij vond het alleen opvallend dat Lilium het zo makkelijk maakte. Zelfs al had hij geen super goed gehoor gehad, dan nog zou haar onmiddellijke opstandige houding meteen vraagtekens hebben opgeroepen. "Rustig, rustig," mompelde Raven, terwijl hij zijn handen naar haar optilde. "Ik wist niet dat het echt zo was."

Ze bleef op ruime afstand van hem staan, alsof hij haar ging bijten ofzo. Raven snapte er helemaal niets van. In tegenstelling tot vele andere mensen hier, had hij juist in de verste verte niet de intentie om zich met haar te bemoeien. Het waren zijn zaken niet, zoals Lilium hem nogmaals vertelde. Raven vouwde zijn armen in elkaar. "Nee, dat weet ik. Eerlijk, ik hoef het echt niet te weten," sprak hij toen. Het was maar een grapje. Help, hij kon haar stem zachtjes horen breken. Niet gaan huilen alsjeblieft. Luca scheen het ongemak ook aan te voelen, en wierp een vragende blik op Raven. "Moet ik me anders terugkeren in mijn pokéball, meester?" vroeg hij toen hardop, zodat het meisje het ook kon horen.

Wat. Nee. Het begon echt te huilen. Raven bleef radeloos staan. Kon ze het niet ophouden, zoals wanneer je naar de wc moest. Om dan vervolgens bij iemand uit te huilen die wist hoe hij er mee om moest gaan. Arceus, wat was hij nu geacht te doen. Moest hij het troosten. Knuffelen. Wegjagen? Luca drong nog een keer aan, omdat Raven maar geen reactie gaf en daar stond alsof hij net een hulpeloze jankende baby voor zijn voeten had gekregen. "Meester?" Raven knipperde even met zijn ogen. "Heh, nee.. Weet ik veel," reageerde hij. Zou dat helpen, als hij Luca liet terugkeren. Hij pakte zijn pokéball en hief die omhoog naar Lilium. "Moet ie terug?" vroeg hij toen, een beetje ongemakkelijk.

Raven kon het maar niet begrijpen. Waarom meisjes soms de spontane behoefte hadden om te gaan huilen. "Eh.. Gaat het?" vroeg hij, toen hij de tranen over haar wangen hoorde vallen. Gaat het. Wat een idiote vraag. Natuurlijk ging het niet. Hij liet de pokéball nog even in zijn hand hangen, maar stopte deze toen weer terug en haalde toen ongemakkelijk zijn hand naar de achterkant van zijn hoofd. Hij hoopte dat ze nu gewoon weg zou lopen om ergens uit te gaan huilen, maar dan was er nog dat vervelende schuldgevoel dat hem vertelde dat dit door hem veroorzaakt was. En dat zorgde voor een irritant besef dat hij op zijn minst moest proberen dit weer te fixen. Als het überhaupt nog te fixen viel, want het leek wel alsof de tranen maar bleven komen. "Lilium, ehm.. niet huilen, oké." mompelde hij toen, terwijl hij door zijn haar wreef. Alsjeblieft laat het stoppen. Dit was niet zijn bedoeling geweest.
Een pokéball aan zijn riem klapte plotseling open en Raven hoefde niet te kijken om te weten wie het was. Nanook had, zelfs in zijn pokéball, de verdrietige emoties van het meisje aangevoeld. Hij keek even twijfelend naar zijn trainer, maar stapte toen toch naar haar toe, om vervolgens met grote ogen voor haar knieën tot stilstand te komen. Hij keek omhoog en liet een zachte 'Lu?' horen, waarna hij zijn pootjes voorzichtig tegen haar benen aan legde om haar te troosten.