Power of the Dragons!

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

De wereld leek voor een moment stil te staan. Voor eventjes was er totale rust. De bomen maakte geen geluid, de wind was gaan liggen, de vogels waren zelfs heel eventjes stil. Eventjes was er rust. Precies op het moment dat de zon onder ging en haar laatste stralen op de aarde liet vallen. Precies op dat moment was er een oorverdovende stilte. In het midden van het zonlicht stond een kleine meisje met bruin haar en helder blauwe ogen te kijken naar wat er was gebeurd. Ze had altijd al genoten van de natuur en dit was gewoon een fenomeen waar ze niet om heen kon om weer mee te maken. Er stond een kleine glimlach op haar gezicht, terwijl ze naast haar de aanwezigheid van haar pokémon voelde. Ze had voor dit moment de keuze gemaakt om alle zes haar pokémon uit hun pokéballs te roepen en ze mee te laten genieten van iets dat niet zo heel vaak mee kon maken. Enya, Ryuu en Fiora, haar Charizard, Gabite en shiny Gardevoir, stonden achter haar. Terwijl Nuria en Isolde aan haar enkels stonden. De Weavile en de Larvesta waren allebei net wat te groot om, net zoals Cáel, de Buneary, op haar schouder te gaan zitten. Of nou ja, op haar schouder. Eigenlijk stond hij meer in haar nek en leunde met z’n voorpootjes op haar kruin, zodat hij kon blijven staan. Zijn oortjes stonden nieuwsgierig overeind, om te begrijpen wat er allemaal aan de hand was hier. Blijkbaar merkte alle pokémon op dat het opeens stil was geworden, want ze keken een beetje ongemakkelijk om zich heen. De complete stilte duurde maar een paar seconde, voordat een vogel de moed nam om weer te gaan fluiten en het leek alsof de heel wereld in één keer haar adem uitblies. In die paar seconden was het ook direct donker geworden. Nu de zon er niet meer was om de aarde van licht te voorzien, was het ook direct heel erg donker. De brunette keek om zich heen en slaakte een zachte zucht. Ze had weer een dag overleeft en een nacht om na te denken. De laatste tijd was haar slaapritme nogal omgedraaid geworden. Ze was zo vaak tot diep in de nacht bezig met zoveel verschillende dingen, dat ze overdag in slaap viel en nu had ze er moeite mee om op tijd te gaan slapen zodra de nacht viel. De brunette zuchtte zachtjes en draaide zich om, weg van de horizon waar net de zon in was gezakt. Ze moest maar eens wat gaan doen, want als ze zo zou blijven staan kwam er helemaal niets meer van. Uit haar riem pakte ze vijf pokéballs en liet één voor één haar pokémon terugkeren, allemaal behalve Isolde. Die had ze nog eventjes nodig. Of eigenlijk had ze de Weavile nodig om er voor te zorgen dat ze niet zou tegenstribbelen op haar plan, want hoe langer ze dit zou uitstellen hoe meer moeite ze ermee zou gaan krijgen waarschijnlijk. Ze knikte naar de Weavile en zetten het op een lopen, ze moest nu eerst een pokécenter zien te vinden, met een telefoon.

Het duurde niet eens zo heel lang voordat ze een dorpje had gevonden en het gebouw met het rode dak inschoot. De brunette voelde hoe ze stond te trillen toen ze de hoorn van de haak af pakte en naar het beeldscherm staarde. Moest ze dit echt gaan doen? Ze voelde een zachte stoot tegen haar zij aan en ze keek eventjes opzij naar de Weavile, die haar bemoedigend toeknikte. ”Oké dan, daar gaat die,” mompelde ze zichzelf moed in en draaide het overbekende nummer.
In stilte en spanning bleef ze wachtte hoe het schermpje zwart bleef, maar al snel zag ze de man staan die ze ooit papa had genoemd. ”Viev?” klonk de stem van Peter en de brunette knikte voorzichtig. ”Hallo,” sprak ze moeizaam. Ze had er echt moeite mee om niet gewoon pap er achter aan te zeggen, maar het was beter voor haar om dat nu maar niet te doen. ”Hoe is het nu met je, Viev?” Er werd niets gezegd, helemaal niets, over de brief die ze opeens had gekregen en het ontbreken van contact daarna. ”Het gaat wel, denk ik,” mompelde ze zachtjes, terwijl haar knieën net zo hard knikte als haar handen. Ze wilde neerleggen, neerleggen en er niet meer over nadenken, maar het was beter om nu door te zetten. Om te laten zien dat ze het aan kon en dat ze sterk genoeg was om de waarheid onder ogen te komen. ”Gelukkig,” hoorde ze Peter zeggen en ze keek de man door het beeldschermpje aan. Peter was geen steek veranderd, al was zijn haar wat grijzer geworden en was zijn gezicht wat magerder. Zou alles wel goed gaan met ‘m? ”Hoe gaat het met jou?” vroeg de brunette toen maar, met een zachte stem. Ze zag hoe Peter wegkeek van het beeldscherm en ze hoorde een zucht door de hoorn heen. ”Het is eenzaam in m’n eentje,” sprak hij. Dat is je eigen schuld, dacht Vivienne erachter aan, maar sprak de woorden niet uit. Ze slaakte een zucht, maar vermande zichzelf al snel. ”Dus wat doe je nu allemaal?” vroeg ze op neutrale toon. Ze moest ergens ook nog eens in gaan slaan op die brief en de adoptie, maar momenteel wilde ze dat zo ver mogelijk voor uit schuiven. ”Ik ben over het algemeen thuis en leef op een uitkering. De dokter heeft me afgekeurd vanwege mijn rug, dus aan werk kom ik toch niet meer en aangezien er niemand meer in huis komt, leef ik zo’n beetje een kluizenaars leven,” Vivienne klemde haar kaken op elkaar, nee, ze wilde geen medeleven schenken aan deze man. Hij had haar leven verwoest en nu zou ze zich nergens mee gaan bemoeien. Ze haalde diep adem en wilde net spreken, toen ze opeens een zachte. ”Het spijt me zo,” hoorde. De brunette kon zichzelf niet langer inhouden. ”Oh, nu heeft hij spijt hè. Nu er niemand meer in huis is en hij zich eenzaam voelt. Nu heeft ‘ie spijt, spijt voor het verpesten van het leven van zijn dochter. Die uiteindelijk niet eens zijn dochter was. Alsof dat je spijt, man, geloof je het zelf? Ik heb die brief gelezen, ik herkende je schrijfstijl, maar dit waren niet jouw woorden. Het posten niet bij jou karakter. Die woorden waren hard en niet gemeend. Tussen de regels door was je gewoon blij dat je de waarheid kon vertellen en daarbij mij de grond ik wilde boren. Weet je hoeveel pijn je me hebt gedaan? Weet je hoeveel problemen je me hebt verzorgt? Ik dacht Florence trots te hebben gemaakt door een contest voor haar te winnen, maar jij verpestte alles met die stomme brief van je. Door jou ben ik bijna van de brug af gevallen, door jou had ik ruzie met mijn vriend, door jou is mijn hele leven verpest!” Tranen liepen over haar wangen heen, terwijl ze de hoorn bijna fijn kneep. Ze had heel erg de neiging om dat ding terug op de haak te smijten en weg te rennen, maar ze moest nu sterk blijven, ze moest nu blijven luisteren naar wat Peter te vertellen had. Het maakte haar niet eens uit dat mensen haar geschrokken aankeken, ze wist maar al te goed dat ze haar stem had verheft en har vader had toegeschreeuwd. De man aan de andere kant was lijkbleek en keek haar met een gebroken blik aan. ”Het spijt met Vievie, het was de enige manier om het je te vertellen. Alles wat er in die brief stond is gemeend. Florence en ik hielden van je alsof je ons eigen vlees en bloed was. Maar we konden het je niet vertellen, omdat Florence opeens zo snel achteruit ging en je gewoon nog te jong was. We wilde het je vertellen, echt waar, maar het kwam er gewoon niet van. Daarom besloot ik je nu die brief te schrijven, maar misschien was het beter geweest om het persoonlijk tegen je te zeggen,” de stem van Peter viel weg en Vivienne keek hem aan, haar blauwe ogen hard van woede. Ze wilde het niet geloven, ze kon er mee leven dat haar ouders tegen haar gelogen hadden en dat ze eigenlijk niets van haar moesten hebben. Dat was veel makkelijker te aanvaarden. Ze gromde zachtjes en ging niet eens meer in op het verhaal van Peter, ze duwde gewoon op het “oproep beëindigen” knopje en gooide de hoorn op de haak, waarna ze naar buiten stormde. Isolde rende meteen achter d’r aan, waar ze dan ook naar toe rende.

Langzaam wandelde ze door een bebost stuk heen. Ze was gestopt met rennen en probeerde nu een beetje op adem te komen. Isolde had d’r inmiddels ook weer ingehaald en ze had de Weavile weer terug geroepen in haar pokéball. Eventjes wilde ze alleen zijn, gewoon om na te kunnen denken. Nog steeds had ze moeite met het accepteren water precies gebeurd was. Ze wilde niet meer terug naar Peter en de overleden Florence. Dat nooit meer, maar ze kon ook niet gewoon zeggen dat ze niet van hen hielt. Like, het waren toch de mensen die haar hadden opgevoed. Toch had ze nog steeds het gevoel dat Peter niet helemaal de waarheid sprak over het hele “we hielden van je alsof je ons eigen vlees en bloed was” gedeelte. Er klonk nog steeds onechtheid in zijn stem en dat irriteerde haar mateloos. De brunette zuchtte zachtjes en schopte een enkel blad weg, waarbij deze aan de neus van haar schoen bleef plakken. Geïrriteerd veegde ze het blad er vanaf en keek in de verte. Ze had geen idee waar ze heen wandelde momenteel, maar wat maakte ook uit, ze was alleen en dat was waar ze de meeste behoefte aan had nu. Eventjes bleef ze stilstaan, dacht na en begon toen zachtjes te zingen. ”You made a mistake, On the day that you met me and lost your way, You saw all the signs, But you let it go. You closed your eyes, I should've told you to leave, Cause I knew all the time you couldn't handle me, But you're hard to resist, When you're on your knees begging me.” zong ze zachtjes, terwijl ze steeds verder het bos in wandelde. Zingen gaf haar altijd een goed gevoel, ze kon zich daarmee zo veel beter uiten dan door gewoon te praten. Al had ze sowieso niet echt iemand waar ze echt diepgaande gesprekken mee kon houden. Al kwam Jace wel goed in de buurt, toch bleef het nogal awkward om over sommige dingen te spreken. Ze zuchtte zachtjes en ging rustig verder met d’r liedje. ”I tear you down, I make you bleed eternally, Can't help myself. From hurting you and it's hurting me, I don't have wings so flying with me won't be easy, Cause I'm not an angel, I'm not an angel.” Eigenlijk was het best een grof nummer, maar op de een of andere manier paste het wel bij haar situatie. Ze was nooit de engel geweest die Peter had gewild, de dochter die hij had willen schapen. Zij was uiteindelijk diegene die hem pijn deed en hem op de knieën had gewerkt met haar woorden. Ze vroeg zich af of dat een karaktertrek was van haar echte ouders, dat ze heel snel om kon slaan van een schattig meisje, naar een echt secreet. ”I hate being that wall, That you hit when you feel like you gave it all, I keep taking the blame. When we both know that I'll never change. I wasn't always this way, I used to be the one with the halo. But that disappeared when I had my first taste and fell from grace, It left me in this place .Now I'm starting to think maybe you like it.” Ze zuchtte toen ze de laatste woorden in de lucht liet glijden en ze zachtjes verdwenen. Ze huiverde en sloeg haar armen om zich heen. Ze had nergens spijt van, ze had nooit spijt gehad van haar uitbarsting tegen Peter. Misschien was het beter zo. Misschien kon ze er nu vrede mee hebben. Ze wilde hem niet meer spreken, ze wilde alleen Marcel nog zien. Haar broer, die niet officieel haar broer was, was de enige die ze nog wilde om haar te herinneren aan de tijden bij Peter en Florence.

Ze wilde net beginnen aan nog een ander liedje, toen ze opeens een stem vanuit de bomen hoorde. ”Je gezang trekt mensen aan, zusje lief,” een glimlach kwam op haar gezicht terwijl ze de man, die uit de boom sprong, om de nek vloog. ”Wat ben ik blij om jou te zien hier,” sprak ze met een vrolijke grijns op haar gezicht. Marcel gaf haar een stevige knuffel en zetten d’r weer op de grond. ”Ik heb je gemist, zusje. Nadat je die Gabite hebt gevangen was je zo snel weer verdwenen,” Vivienne keek hem wat schuldig aan en keek naar de grond. ”Sorry,” mompelde ze zachtjes, maar ze kreeg al snel een aai over haar hoofd heen, waardoor haar hele kapsel weer door de war zat. Ze leek hem beledigend aan en haalde een borstel uit haar tasje, terwijl ze haar haar weer probeerde te fatsoeneren. ”Wat heb je in de tussentijd allemaal gedaan?” De brunette dacht na onder het borstelen van haar haar en keek met een frons langs Marcel heen. ”Ik ben uit eten gegaan met m’n vriend, heb Ryuu getraind, ben wat oude mensen tegen gekomen, heb een Buneary gekregen bij een Wonder Trade. Uhm … Ik heb m’n vriend geholpen met voorbereidingen voor de volgende contest, waar hij ook aan mee wilt gaan doen, maar geen idee heeft wat het eigenlijk inhoud.” Ze ratelde maar door, terwijl Marcel alles met een knikje opnam. Toen ze uitgepraat kwam, verscheen er een frons op zijn gezicht. ”Die vriend van je, vertel eens wat meer over hem,” zei Marcel toen en nu pas bedacht Vivienne dat Marcel natuurlijk niets wist over Jace. Ze wist niet eens of hij had gezien dat Jace diegene was die haar was komen helpen nadat ze gevochten had de vorige keer. ”Zijn naam is Jace, hij’s twee jaar ouder dan mij. Hij is een trainer met ontzettend sterke pokémon. Hij heeft drie badges momenteel en wilt nu dus mee gaan doen aan de volgende contest om het uit te proberen. Hij kookt zo lekker Marcel, niet normaal. Uhm, hij komt uit Unova en is hier in Kalos om zijn broer te zoeken. Hij’s zo lief tegen me en accepteert me zoals ik ben. Hij heeft me heel erg geholpen met alles, maar ik voel me nog steeds schuldig over het feit dat die zijn oog kwijt is geraakt door mij.” Marcel keek haar geschrokken aan. ”Oog kwijt geraakt? Wat heb je uitgespookt, Viev?” De brunette staarde naar de grond en tranen prikte in haar ooghoeken. Ze wilde er niet over praten, maar ze wist dat Marcel haar niet weg zou laten gaan voordat ze had uitgelegd wat er gebeurd was. Marcel hief haar kin op en keek d’r aan. ”Niet bang zijn,” sprak hij zachtjes tegen d’r en ze knikte moeizaam. Ze haalde diep adem en duwde de tranen terug. ”Ik was net aangekomen in Kalos, toen ik werd aangevallen door een roodharige Team Rocket lid. Hij daagde me uit en zijn Houndour viel me aan. Isolde wist hem tegen te houden en samen joegen we hem weg. Jammer genoeg zinde hij op wraak en een paar maanden later kwamen we hem weer tegen. Zijn Houndour was geëvolueerd in een Houndoom en hij viel me opnieuw aan. Het was een zwaar gevecht tussen zijn Houndoom en Isolde en uiteindelijk kon Isolde het niet meer aan. Er kwam een sterke Flamethrower haar kant op en ik kon het niet aanzien om haar daar te laten liggen. Dus ik ben op d’r afgerend en beschermde haar tegen de vlammen. Daardoor ben ik zelf verbrand van zijn vingertoppen tot net boven mn ellebogen aan m’n beide armen. Jace had het gevecht gelukkig meegekregen en kwam aangerend, hij is toen door de vlammen heen gesprongen en zijn pokémon hebben het vuur gedoofd. Alleen raakte één vlam hem in zijn oog en hij’s daar nu blind aan,” haar stem viel weg en nu pas merkte ze dat er alsnog tranen over d’r wangen liepen. ”Het speet me zo, ik had dit nooit gewild. Mijn ruzie met die Team Rocket gast is mijn probleem en nu is hij blijvend gewond door mij,” Marcel gaf d’r een knuffel en Vivienne verborg d’r gezicht in zijn kleding. Ze snikte zachtjes. Ze haatte zichzelf nog steeds om dit feit en ze kon Jace nog steeds niet aankijken in zijn blinde oog, waarover hij nu een ooglapje droeg met de keystone erin. Het bleef nou eenmaal een pijnlijk feit voor haar. ”Je hoeft je nergens schuldig om te voelen, Viev. Het is een teken dat die Jace ontzettend vele van je houd en er alles om zal doen om je te beschermen,” de brunette keek omhoog, naar haar broer, die haar een warme glimlach toewierp. ”Koester hem, zusje, je zult niet snel nog zo’n goede jongen vinden,” sprak hij daarna en ze veegde de tranen weg. Daarna knikte ze voorzichtig en zuchtte zachtjes. Ze moest Jace echt meer zeggen hoe ze zich voelde over hem, want ze had ‘m nu echt pas twee of drie keer gezegd dat ze van hem hielt. Misschien ook omdat het allemaal zo nieuw voor haar was, ze had nog nooit een vriend gehad immers. Ze slikte moeizaam en maakte zichzelf los van de omhelzing van Marcel. Een bijna sluwe blik lag in haar ogen, terwijl ze hem aankeek met een grijns. ”En jij dan? Is er geen liefde in jou leven?” Ze had met haar broer echt ontzettend veel bij te praten, aangezien ze elkaar al zo lang niet meer hadden gezien en ze pas sinds kort een goede band hadden om er vrij over te kunnen spreken. Marcel glimlachte wat ongemakkelijk en wreef over de achterkant van zijn nek. ”Ik heb een tijd lang samengewoond met iemand, maar na vier jaar een relatie te hebben gehad, kwam ik erachter dat ze me bedroog met zo ongeveer het halve Team Rocket personeel en toen heb ik het uitgemaakt.” Marcel slaakte een zachte zucht en zag vanuit zijn ooghoek hoe Vivienne op en neer stond te springen, duidelijk makend dat ze meer wilde weten. Hij grinnikte zachtjes en ging met zijn hand door zijn halflange zwarte haar heen. ”Ze heette Ariana en was werkelijk prachtig. Lang, sluik, zwart haar wat tot aan d’r middel reikte. Ze was een hele sterke trainster, zij en d’r Nidoking waren een onverslaanbaar team. Voor mij was het echt een hemels geschenk dat ze me leuk vond, maar nu heb ik door dat ik alleen maar gebruikt werd. Ik was verlieft, ik wist niets anders. Ze keek me altijd met van die grote helder groene ogen aan als ze iets wilde en ik switchte elke keer weer ervoor.” Marcel keek in gedachten verzonken voor zich uit en hielt zijn mond. Vivienne was inmiddels ook weer rustig en was bij Marcel gaan staan. Eigenlijk was het best wel een zielig verhaal. Hij werd gewoon gebruikt om de liefde die hij voor die Ariana had gevoeld. ”Het spijt me,” mompelde ze zachtjes, maar haar broer keek d’r al weer met een glimlach aan. ”Don’t be, het was mijn eigen schuld en ik heb er veel van geleerd,” zei Marel en hij gaf haar weer een aai over d’r hoofd heen. ”Maar hey, eigenlijk wil ik je wat vragen,” De brunette keek haar broer eventjes vreemd aan. Wat wilde hij van haar? Wat zou er kunnen zijn dat hij van haar zou willen hebben. ”Je had het over dat je getraind had voor de derde gym, toch? En je had je Gabite lopen trainen, toch? Wat dacht je van een drie tegen drie gevecht, om te kijken of je sterk genoeg bent voor de gym,” Met haar mond vol tanden keek Vivienne naar de zwartharige man voor haar en met een grote glimlach knikte ze toen. ”Lijkt me super!” Ze sprong overeind en ging aan de andere kant van het veld staan. Dit zou zo leuk gaan worden!

”Een drie tegen drie gevecht, wisselen mag als een pokémon is uitgeschakeld of bij het einde van een gevecht. Wie twee van de drie pokémon uitschakelt, heeft gewonnen. Er zal geen scheidsrechter zijn. Ben je er klaar voor?” Vivienne ging klaar staan met haar eerste pokéball in d’r handen. ”Laat maar komen!” riep ze naar Marcel, terwijl ze tegelijk hun pokéball op het veld gooide. Zij had heel tactisch voor Isolde gekozen, omdat ze haar Weavile het meeste vertrouwde. Marcel had gekozen voor z’n Crobat. Dat zou een interessante combinatie gaan worden. Maar ze zou er niet te veel over nadenken. Ze zou dit gevecht toch wel winnen, want ze had vertrouwen in haar Weavile. ”Isolde, begin met Taunt!” Ze wist maar al te goed dat een Crobat, net zoals zijn vorige evoluties Zubat en Golbat, een leuk arsenaal aan condition aanvallen had en daar wilde ze liever niet blootgesteld aan worden. De Weavile schoot naar voren toe en ging voor de Crobat staan, om hem uit te dagen. Daarna sprong ze weer naar achter toe. ”Crobat, Cross Point!” Ze herkende die aanval van het vorige gevecht dat ze hadden gehouden. De brunette keek toe hoe de vier vleugels van de Crobat paarsig opgloeide en hij op de Weavile af kwam geschoten. ”Isolde, ontwijk door in de lucht te springen en doe dan Icy Wind,” De Weavile wachtte totdat de Crobat dichtbij genoeg was gekomen en zetten zichzelf toen af tegen de grond. Gelukkig had Isolde goed genoeg op haar omgeving gelet, want ze stak een van haar klauwen in een boom en bleef daar hangen, om de Crobat van achter aan te vallen met een ijzige Icy Wind aanval. De vleermuis pokémon sloeg tegen de grond, maar kwam gewoon weer overeind en vloog de lucht weer in. Marcel had zeker niet stil gezeten om zijn team te trainen. ”Wing Attack!” Met hoge snelheid kwam de Crobat door de lucht gescheurd en racete op de Weavile af, die zich nog probeerde af te zetten tegen de boom om te ontsnappen, maar de vleugels van de vleermuis raakte de pokémon volop en ze viel naar beneden toe. ”Isolde!” riep Vivienne uit en ze keek naar haar broer. Die stond er alleen maar met een glimlach bij te kijken. Voor hem was dit een echt gevecht. Nou, als hij er zo over dacht, dan zou zij dat ook maar eens gaan doen. ”Isolde, Blizzard!” De Weavile kwam weer overeind en ging staan, waarna ze het hele veld bevroor en de Blizzard aanval op de Crobat afvuurde. Deze probeerde te vluchten door door de bomen heen te schieten, maar de ijs aanval was sneller en al snel zat de paarse vleermuis gevangen in een blok ijs. De brunette grinnikte zachtjes. Blizzard had maar een kleine procent kans dat de tegenstander bevroren zou raken en dat dat nu opeens lukte, dat was gewoon leuk. Ze hoorde Marcel zachtjes vloeken. Hij mocht zijn pokémon immers niet terug laten komen of wisselen, dus moest hij maar afwachten totdat het ijs gesmolten was. ”Breek het ijs met een Metal Claw!” commandeerde Vivienne en de Weavile zetten zich af tegen de grond, om vervolgens naar het blok van ijs te rennen en deze vol te raken met een Metal Claw aanval. Door de klap en kracht van de aanval schoot het blok stuk, maar de vleermuis pokémon zag nog steeds een beetje blauw. Hij had nog steeds last van het bevroren zijn, want in haar voordeel zou kunnen gaan werken. ”Crobat, vlieg omhoog en probeer je op te warmen,” zei Marcel tanden knarsend en de Crobat probeerde naar boven te gaan vliegen. de brunette hoefde haar pokémon niet eens eens aanval toe te roepen, ze zaten met dit redelijk op één lijn. De Weavile schoot tussen de bomen door, steeds hoger klimmend en toen de vleermuis boven de boomtoppen uit was, sprong ze erachteraan om de Crobat naar beneden te slaan met een Feint Attack aanval. ”Nu Quick Attack, duw ‘m tegen de grond, Isolde!” schreeuwde ze naar haar Weavile. Die zetten haar gewicht in om naar beneden te vallen en raakte de Crobat met een goed gemikte Quick Attack, waardoor beide pokémon tegen de grond aan kwamen. Een stofwolk waaide op en toen deze verdween stond Isolde nog moeizaam overeind, onder haar lag de uitgetelde Crobat. Marcel riep zijn pokémon terug en schonk Vivienne een glimlach, terwijl ook zij Isolde haar rust gunde door haar terug te roepen. ”Je hebt je Weavile goed getraind, zusje, ik ben trots op je. Maar dat betekend niet dat ik je dit gevecht zal laten winnen!” sprak hij tegen haar en de brunette grinnikte zachtjes. ”Daar had ik ook niet op gerekend,” sprak ze resoluut en ze pakte de volgende pokéball. ”Ik geloof in je,” zei ze terwijl ze de pokéballs opgooide.

Een Gardevoir en een Gengar stonden op het veld en Fiora was blijkbaar niet zo blij met d’r tegenstander. Ze keek over d’r schouder naar Vivienne, die niets anders kon doen dan haar schouders ophaalde. Ze had van te voren ook niet kunnen weten wat voor een pokémon haar broer op het veld zou gaan roepen immers. ”Goed, laten we dit dan maar beginnen,” sprak ze rustig en ze drukte op de keystone die aan haar ketting hing. Het licht fuseerde met het licht uit de mega-stone om Fiora’s nek en de Gardevoir werd omgeven door een helder lichtroze licht. Toen het licht verdween stond daar een prachtige shiny Mega-Gardevoir, met een zwarte baljurk aan en haar blauwe haar prachtig verzorgt. Vivienne was trots op haar Gardevoir en nog steeds zo blij dat ze haar had weten te vangen. Marcel had echter ook een trucje achter de hand gehouden, want terwijl ze had gekeken naar de Mega-Evolution van Fiora, was zijn Gengar ook gemega-evolved. Vivienne floot zachtjes toen ze de Mega Gengar zag staan. Die zag er nog best spectaculair uit. Ze keek eventjes naar Fiora en knikte, samen zouden ze dit wel overwinnen. Ze had er vertrouwen in!
”Fiora, begin met Misty Terrain,” De Gardevoir liet een rossige deken van mist verschijnen over het veld en de Gengar keek er eventjes vreemd naar. Ze wist dat Misty Terrain alleen handig was tegen Dragon Type pokémon, maar het zou er ook voor zorgen dat conditions zoals burn, frozen, paralysed,sleep en poison niet zouden werken. En dat was iets wat ze waarschijnlijk hard nodig zou moeten gaan hebben hier. ”Gengar, gebruik Curse!” Vivienne keek een beetje vreemd op, Waarom Curse? Het zou ervoor zorgen dat Gengar de helft van zijn energie al zou verliezen en bij Fiora zou er telkens een klein beetje vanaf gaan. Was dat nou wel zo’n slim plan? Nou ja, het was Marcel, die zou het vast wel doordacht hebben. Fiora werd geraakt door de Curse aanval en ze zag hoe een pijnschoot door het lichaam van de Gardevoir schoot. Dit spook zou haar nog wel eens ontzettend dwars kunnen gaan zitten.”Fiora, volle kracht, Moon Blast!” De Mega-Gardevoir hief haar handen boven zich en vuurde de grote maanachtige bal van roze energie op de Gengar af. Marcel was er jammer genoeg snel bij. ”Gengar, verdwijn en doe Shadow Punch!” De Gengar wist de aanval te ontwijken door opeens te verdwijnen en Fiora keek wat verward om zich heen. Wat was dit nou weer? Waarom verdween een pokémon zo maar? ”Dubble Team!” riep Vivienne in een wanhopige poging om haar Gardevoir te redden. Jammer genoeg was ze te veel afgeleid door de Curse aanval die haar duidelijk pijn deed en de Mega-Gengar verscheen opeens achter haar. Fiora slaakte een gil en viel op de grond toen ze vol in haar zij werd geraakt door een Shadow Punch. Dit gevecht ging niet goed, ze moest iets ertegen gaan doen. Maar wat? ”Fiora, Dubble Team en daarna Future Sight!” Er verschenen een zestal Gardevoir’s en Fiora concentreerde zich, terwijl ze zich focuste op de Mega-Gengar om te voorzien wat hij van plan was. Marcel had al snel door wat er aan de hand was en knikte naar zijn Gengar, die een Shadowball in het midden van de dubbelgangers van Fiora, waardoor ze opeens allemaal verdwenen en Fiora achterover viel. ”Fiora!” riep Vivienne opeens, maar de Gardevoir kwam met enige moeite nog overeind. Ze hijgde zachtjes en de brunette wist dat de fairy-type pokémon het zwaar had. Ze moesten of dit gevecht snel af laten lopen, of gewonnen geven en Marcel de prijs laten pakken. Ze knarste langzaam met d’r tanden en keek toe hoe Fiora weer overeind kwam. Ze kon haar pokémon niet zo laten staan. Die Curse begon haar op te vreten en nu de Future Sight was mislukt, was haar kans van winnen erg omlaag gezakt. ”Fiora, Healing Wish en daarna Psychic. We laten die Gengar niet van ons winnen!” Vivienne’s blauwe ogen stonden gefocust en er branden een klein vlammetje, die al snel groter werd. Ze moest en zou dit gevecht winnen van Marcel, gewoon om te laten zien dat ze nog steeds sterk was! Dat ze de gym zou kunnen verslaan, dat ze sterk genoeg was om voor zichzelf op te kunnen komen. Fiora was ondertussen weer een beetje op krachten gekomen door de Healing Wish aanval en liet nu de Gengar vliegen door haar Psychic-attack. De Gengar was er niet echt blij mee en deed van alles om los te komen. Ze zag gewoon hier de woede zich in het spookje ophoopte en ze knikte Fiora toe. Die gooide de Gengar tegen een boom aan, waar hij stil bleef liggen. Zou ze gewonnen hebben? Maar nee, de Mega-Gengar kwam overeind en met onmogelijke kracht schoot die op de Gardevoir af om deze aan te vallen met een Shadow Punch. Ditmaal was het Fiora die tegen een boom aan zakte en haar mega-evolutie verloor. Vivienne rende naar de boom toe om haar pokémon te verzorgen en liet haar terug komen in d’r pokémon. ”Je hebt prima gevochten, Fiora,” zei ze zachtjes, voordat ze weer overeind kwam en Marcel aankeek. ”Je Gengar is opvallend sterk, goed gevecht” complimenteerde ze haar broer. Hij schonk haar een glimlach en pakte een derde pokéball. ”Erop of eronder,” zei hij en Vivienne knikte. Dit zou het beslissende gevecht worden.

Opnieuw vlogen er pokéballs door het bos heen, maar nu was de brunette nogal verbaast door de pokémon die eruit kwam. Ze pakte haar pokédex erbij, terwijl Ryuu vragend stond te kijken naar het slijmerige geval. De Gabite had ook nog steeds geen idee wat het was, maar er lag een vechtlustige strijd in zijn ogen. Hij wilde vechten. Hij wilde kunnen laten zien wat hij in huis had. Vivienne scande ondertussen haar tegenstander met haar pokédex. Sliggoo, The Dragon-Pokémon. Sliggoo is a gooey purple Pokémon with the body structure of a snail. Its underbelly is a deeper shade of purple than the top part of its body. It is over twice as tall as its preevolved form, but remains relatively small. Its eyes are now green and large, with one eyelash on each eye; but since its eyes are devolved, Sliggoo is blind. It has two pale green spots on either side of its head. It has two small, underdeveloped arms, two sets of antennae atop its head, and a gooey snail-like shell on its back that looks like it is part of its gelatinous body. Vivienne keek een beetje vreemd naar de Sliggoo, het zag er inderdaad niet echt … leuk uit. Ryuu probeerde in het slijm te happen, maar de dragon-type pokémon richtte zich op en maakte zich groot, waardoor de Gabite de aanval staakte en naar achter liep. ”Zullen we dan maar?” hoorde ze Marcel zeggen en Vivienne knikte. Precies op het moment dat ze een aanval wilde roepen, voelde ze hoe het zachtjes begon te regenen en zij en Marcel schoten direct onder een boom in een poging om droog te blijven. ”Ryuu, Dragon Rage!” De Gabite zetten zichzelf vast op de ondergrond en een paarse straal kwam uit zijn bek, die op de Sliggoo afschoot. ”Sliggoo, Protect,” een blauwe laag kwam om de Sliggoo heen en de aanval van de Gabite kaatste gewoon af. Vivienne keek lichtelijk geïrriteerd naar haar broer, maar die glimlachte alleen maar en haalde zijn schouders op. Ze snoof zachtjes en zag hoe Ryuu terug naar achter sprong, nadat zijn aanval afgekaatst was. ”Overnieuw, Ryuu. Gebruik Dig!” De Gabite begon direct snel te graven onder zich en maakte een gat, waardoor hij op elk aannemelijke plek zou kunnen eindigen. ”Sliggoo, hou de grond goed in de gate,” hoorde ze Marcel zeggen, terwijl het steeds harder ging regenen. Misschien moest ze Ryuu straks een Sandstorm aanval laten doen, maar dan zou ze ook geen hand voor ogen zien. Vivienne zuchtte zachtjes, ze won het nooit van het weer. ”Ryuu, nu gebruik Dual Chop!” Opeens schoot de Gabite onder de Sliggoo uit de grond en met twee raken klappen van de Dual Chop aanval, schoot het hoopje slijm naar achter toe. Dragon op Dragon was dubble damage, maar het betekende wel dat ze beide in een gevarenzone zaten. Dragon tegen Dragon kon altijd heel snel afgelopen zijn immers. Vivienne haalde een pluk uit d’r gezicht en keek toe hoe de Sliggoo weer overeind kwam en zich klaar maakte voor een aanval. ”Ryuu, Dragon Rush!” riep ze, terwijl ze Marcel een vinger zag uitsteken naar de Gabite. ”Sliggoo, Dragon Pulse!” De Gabite vormde een soort blauw achtige aura die zwakjes de vorm van een draak had en schoot op hoge snelheid op de Sliggoo af. Deze maakte een bal van paarse energie en schoot een sterke straal op de naderende Gabite af. De aanval clashte en Vivienne en Marcel keken elkaar eventjes aan, niet zeker wetend wat er nou precies gebeurd was. Toen de meeste stof verdwenen was, stonden de Gabite en de Sliggoo beide nog overeind, uitgeput, maar overeind. Blijkbaar hadden beide aanvallen geraakt en hadden ze grote impact weten te maken. Beide pokémon stonden er met een blik alsof ze elkaar wilde vermoorden, maar de blik van Sliggoo veranderde toen de Gabite opeens wit begon uit te slaan. Hij groeide, en niet zo’n klein beetje ook. Zijn vinnen werden groter, zijn kop werd breeder, zijn staart langer en toen het licht verdween stond er een geheel nieuwe pokémon. Vivienne haalde d’r pokédex erbij, die al direct begon te piepen. Garchomp, the Mach Pokémon. When it folds up its body and spreads its wings, it can fly like a jet plane at the speed of sound. Ze keek op terwijl Ryuu zijn nieuwe lichaam eens goed bekeek en daardoor net zoals haar werd verrast door een tweede witte licht. Ditmaal was het de Sliggoo die van vorm veranderde en groter werd. Weer een onbekende pokémon erbij en ze hoefde d’r pokédex niet eens te pakken, dat ding begon uit zichzelf al te piepen. Goodra. This very friendly Dragon-type Pokémon will hug its beloved Trainer, leaving that Trainer covered in sticky slime. Ze grinnikte zachtjes toen het hoorde en keek Marcel eventjes aan. Ze kon het echt zien gebeuren dat zijn Goodra hem een knuffel wilde geven en ‘m achterliet onder het slijm. Ja, perfect plaatje. Ze knikte naar haar broer en floot naar Ryuu, die haar nieuwsgierig aankeek. Ze scrolde door het lijstje met aanvallen en zag er een paar die ze goed kon gebruiken tegen de Goodra. ”Oké, Ryuu, Dragon Claw!” Direct sprong de Garchomp naar voren toe en voordat Marcel iets kon zeggen, had de Garchomp de Goodra al gepint op de grond en sloeg op ‘m in met een sterke Dragon Claw aanval. ”Goodra, val aan met Dragon Breath!” de Goodra haalde diep adem en wilde net aanvallen, maar de Garchomp had het al door en sprong weg. De aanval mistte en de Goodra kwam moeizaam weer overeind. ”Nu, maak het af met Dragon Rage!” Garchomp opende zijn bek en een grote oranje bal schoot in de richting van de Goodra. Deze werd vol geraakt, knalde tegen een boom aan, die doorbrak en bleef stil liggen.
Marcel kwam naar haar toe en gaf d’r een hand. ”Prachtig gevochten, zusje. Je bent klaar voor de gym,” Vivienne negeerde de handen gaf ‘m een knuffel. ”Dank je, Marccel. Voor alles,” zei ze, terwijl ze zich in zijn lichaam begroef. Marcel gaf d’r een aai over d’r hoofd heen en zetten toen een stap achteruit. ”Ik zal komen kijken, klein zusje,” zei hij daarna, voordat hij zijn pokémon terug riep en in een boom sprong. Ze ging onder de boom staan, maar hij was al weer verdwenen. Hoe deed die dat toch telkens? Ze haalde haar schouders op en riep Ryuu terug. Ze kon het niet laten om een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Ze had een Garchomp, ze had zo waar een machtige Dragon type pokémon. Laat die gym maar komen!

Gelukkig was haar trip naar de gym niet zo heel erg lang. Ze was al redelijk op weg gekomen doordat ze weg was gerend van de telefoon en door het bos had gedwaald. Nu hoefde ze alleen nog maar dit bos uit te lopen en dan zou ze bij Shalour City aankomen, waar ze de gym kon uitdagen voor de Rumble Badge. Ze had een grote grijns op haar gezicht staan, terwijl ze de Pokécenter inging en haar pokémons meegaf met de zuster. Nu had ze eventjes niets te doen, totdat haar pokémon weer topfit verklaard zouden worden. Dus ze besloot nog eventjes door de stad heen te dwalen. Shalour City was niet zo heel erg groot, maar de door de Tower of Mastery was er best wel wat bekendheid in diens richting op gekomen. Ze was er nog nooit geweest, ondanks dat ze bekend was met de Mega-Evolutie en besloot nu maar eens een bezoekje te gaan brengen.
Ze keek om zich heen terwijl de hoge toren boven haar uit kwam en ze eens goed in de rondte keek. Ze vroeg zich af of er iemand was hier, maar voor nu was het stil en uitgestorven. Ze zuchtte zachtjes en werd gered door de bel, letterlijk, toen ze een piep af hoorde gaan, met de melding dat ze haar pokémon kon gaan ophalen. Snel maakte ze rechtsomkeer, terug naar het Pokécenter.

Daar stond ze dan, voor de deuren van de Shalour City gym, ze had gehoord dat de gymleader gek was op skates en voor deze gelegenheid dat ze een paar skates weten te huren. Ze had ze al snel ondergebonden en stond er nog vrij stabiel op. Het was al weer jaren geleden dat ze voor het laatst geskate had, maar het ging nog best soepel. Vivienne draaide enkele rondjes, voordat ze door de schuifdeuren naar binnen ging. Direct werd ze bijna onderuit gereden door iemand die bijna uit de bocht schoot en naar buiten gebonjourd werd. Ze slikte en hoopte dat dat niet met haar zou gaan gebeuren. Voorzichtig rolde ze verder naar binnen toe en zag in het midden van een grote zaal een meisje staan, niet veel groter dan zijzelf, die het stof van d’r kleding aan het slaan was. ”Hey!” riep ze door de zaal heen om de aandacht van het meisje te krijgen. Het meisje draaide zich om en zwaaide naar haar, waarna ze er vandoor skate. Vivienne gromde zachtjes en zetten de achtervolging in. Ze skate door de kamer heen en kwam uit in een gymzaal. Kijk, dit begon er meer op de lijken. Het vreemde meisje stond aan de overkant van de zaal en glimlachte naar haar. ”Ik wist wel dat je zou volgen. Mijn naam is Korrina, ik ben Shalour City Gymleader,” legde ze uit, terwijl ze een vuist de in richting van Vivienne stak. ”Ik ben gespecialiseerd in Fighting type pokémon en doe er alles aan om mijn pokémon in top conditie te houden,” vervolgde ze daarna. De brunette grinnikte zachtjes en stak een vuist op. ”Ik ben Vivienne, afkomstig uit Fortree City, van origine een Coördinator. Geen specialisatie, maar gelukkig met alles,” stelde ze zichzelf voor. Ze grinnikte zachtjes en haakte een pokéball van haar riem af. Oké, dit zou moeten lukken. ”Het gevecht tussen Korrina en Vivienne uit Fortree City begint nu! Iedere trainer gebruikt drie pokémon en alleen de uitdager mag tussentijds wisselen. Begin!” bulderde opeens een stem, iets waar Vivienne niet eens meer van opkeek. De brunette grijnsde naar de gymleader en beide trainers gooide hun pokéball op.

Een Gardevoir en een Mienfoo kwamen tegenover elkaar te staan en Fiora keek uitdagend naar de pokémon voor haar. Ze had goed geleerd van haar gevecht tegenover Gengar en wist nu dat ze beter d’r best moest doen en dat niet alles om het mooie zou gaan. Ze stond er nu dan ook een stuk gedrevener bij en daagde d’r tegenstander bijna uit om direct aan te vallen. Korrina besloot het gevecht te openen. ”Mienfoo, gebruik Force Palm!” De Mienfoo zetten het opeens op een rennen en kwam in een rechte lijn op de Gardevoir af. Vivienne grinnikte zachtjes. ”Fiora, weg ermee,” commandeerde ze haar pokémon rustig. De fairy-type pokémon gloeide licht blauwe op en de Mienfoo werd gevangen gezet in een Psychic aanval, waarna de Gardevoir haar achteruit duwde en tegen de rand van het veld aan knalde. De Mienfoo was een harde en sprong weer overeind, waarna hij een uitdagende schop in de richting van de Gardevoir uitvoerde. ”Mienfoo, val nog een keer aan met Double Slap!” De Mienfoo sprong weer op Fiora af en wilde net uithalen toen de Gardevoir opeens verdwenen was en achter de Mienfoo plaats naam. ”Nu, Fiora, Confusion,” zei Vivienne simpel en voor de tweede keer krijste de Mienfoo het uit. ”Nu Magical Leaf,” De Mienfoo wist zichzelf los te breken uit de Confusion aanval en moest eventjes op adem komen, maar sprong net op tijd weg om de Magical Leaf aanval te kunnen ontwijken. De brunette gromde zachtjes, terwijl de blondine vrolijk lachtte. ”Je dacht toch niet dat je mijn pokémon zo snel had verslagen, hè?” riep Korrina opeens naar haar. Vivienne snoof zachtjes en richtte zich weer op het gevecht. Ze had Marcel beloofd dat ze dit zou winnen en dat was ze dan ook wel van plan. Deze Mienfoo zou haar niet lang in de weg zitten daarmee. ”Fiora, Double Team en daarna Moon Blast!” riep ze naar haar Gardevoir. Deze maakte nog zes andere dubbelgangers erbij en liet ze om de Mienfoo heen cirkelen, terwijl ze alle zes hun handen omhoog staken en een Moon Blast aanval voorbereide. ”Mienfoo, doe een Force Palm om de aanval tegen te gaan!” riep Korrina opeens. De Mienfoo bleef stil staan en concentreerde zich, waarna de Moon Blast omlaag schoot en de pokémon zijn Force Palm aanval deed. De Moon Blast slokte de kleine pokémon op en toen het stof verdween lag de Mienfoo uitgeteld op de grond. ”Mienfoo is niet meer in staat om verder te vechten. Gardevoir wint!” riep de scheidsrechter opeens en de Gardevoir kwam vrolijk op haar trainster afgerend. Deze gaf de Gardevoir een knuffel en liet d’r terug keren in haar pokéball. Dat was er alvast één uitgeschakeld. Nu door met de tweede. Ze pakte een nieuwe pokéball en grijnsde naar Korrina, met een blik van “zie je wel dat ik sterk ben”. Korrina knikte alleen maar en gooide haar tweede pokéball op.

De Hawlucha was een pokémon die ze alleen maar uit verhalen had gehoord. Ze pakte daarom ook eerst haar pokédex erbij, voordat ze haar eigen pokémon opgooide en klapte het rode apparaatje open. Hawlucha, the Wrestling Pokémon. Possessing an artistic way of executing its moves, Hawlucha takes great pride in their elegance. Basically was het dus een pokémon die elegant probeerde te zijn, maar ook kon vechten. Vreemde combinatie vond ze dat, maar goed. Ze pakte de volgende pokéball, nadat ze haar pokédex had weggestopt en gooide deze op. Met een luide brul kwam de iets kleinere, vrouwelijke Charizard te voorschijn. Ze stampte eens goed op de grond, rekte zich uit en sloeg d’r vleugels open. De laatste tijd had ze goed getraind met haar Charizard, speciaal hiervoor. Speciaal voor deze gym hadden ze goed gebruik gemaakt van de vrije tijd die ze nog hadden. Ze zouden Korrina eens laten zien hoe sterk ze waren. ”Ben je er klaar voor Enya?” vroeg ze aan de Charizard. Die draaide zich om en staak haar duim op. Samen konden ze dit wel doen, samen zouden ze die trien eens laten zien wat ze konden samen! De Hawlucha maakte een of ander vaag geluid en Vivienne keek eventjes vreemd naar het vogel beest. Oké dan. ”Enya, vlieg de lucht in en val aan met Flame Burst!” commandeerde ze de Charizard. Die klapte haar vleugels uit en zetten zich met een enorme kracht af tegen de grond. Ze schoot de lucht in en vormde een grote rood/oranje bal, die in de richting van de Hawlucha werd afgevuurd. ”Hawlucha, ontwijk de aanval en doe Aerial Ace,” De pokémon sprong weg en schoot de lucht in om de Charizard te raken met de Aerial Ace. Vivienne haatte die aanval, aangezien die altijd te snel was voor haar pokémon om ze te ontwijken. Haar pokémon waren nou niet echt op snelheid getraind, meer op schoonheid en sommige op brute kracht. ”Enya, doe Wing Attack!” Nu de Hawlucha nog in de lucht zweefde had Enya vrij spel, ondanks dat ze een stuk omlaag gezakt was door de aanval die ze net tegen zich had gekregen. De Charizard maakte vaart in de lucht en schoot op de Hawlucha af om hem net aan te raken met de Wing Attack aanval. De pokémon viel uit de lucht en lande op de grond, wat een stofwolk opblies. Maar al snel sprong de Hawlucha weer in de lucht en viel aan met een Flying Press. ”Enya, probeer te ontwijken met een Flare Blitz!” Enya schoot door de lucht, terwijl de Hawlucha achter haar aan zat en een mantel van vuur kwam over haar heen. Ze schoot omlaag en crashte in de aanval van de tegenstander, waardoor ze samen naar beneden vielen en op de grond landen. Enya kwam al weer overeind, maar hielt één oog iets dicht, ze hadden beide een leuke hoeveelheid schade aangericht. ”Hawlucha, doe Karate Chop!” door de stofwolk kwam de Hawlucha opeens aanzetten en zowel Vivienne en Enya waren te verbaast om snel te reageren. De Charizard kreeg een rake klap in haar buik en daarna een tegen d’r kaak aan, waardoor ze een brul slaakte. ”Enya, Fire Fang, nu die nog dichtbij is!” Snel schoot de kop van de Charizard dichtbij en greep ze de pokémon tussen haar kaken, terwijl er vlammen over haar kaken en tanden gleden. De Hawlucha slaakte een krijs en van het oorverdovende geluid moest Enya wel loslaten. De tegenstander had hier echter op de gehoopte en greeps opeens de Charizard bij haar arm. ”Aerial Ace!” klonk Korrina opeens. Enya kreeg weer een slag tegen d’r kaak aan en begon nu echt kwaad te worden. De vlam op haar staart groeide en er kwam een woedende blik in haar ogen. Vivienne keek eventjes bezorgd. Was dit Blaze? Of was Enya gewoon zo ontzettend kwaad op de Hawlucha. Ze wist het niet zeker, maar ze wilde dit gevecht niet al te lang laten doorlopen , want dan had ze nog kans dat ze dit zou gaan verliezen. ”Enya, pakt de Hawlucha vast en vlieg de lucht in!” riep ze naar de Charizard. Deze greep de tegenstander bij zijn been en vloog ermee de lucht in, terwijl de Hawlucha onderste boven bleef bungelen. Toen Enya hoog genoeg in de lucht was, gooide ze de Hawlucha weg, precies zoals Vivienne het had gewild. ”Nu, Air Slash!” De Charizard schoot op de tollende Hawlucha af en raakte hem vol met de Air Slash aanval, waardoor hij tegen de zijkant van het speelveld terecht kwam en neer zakte. ”Hawlucha is niet meer in staat om te vechten, Charizard wint!” Enya brulde van geluk, maar wankelde wel eventjes toen ze op de grond terecht kwam. Ze had goed gevochten en Vivienne keerde haar terug naar haar pokéball. Ze mocht van haar rust genieten, het was een prachtig gevecht geweest. Korrina begon steeds bleker te worden, maar zo te zien was ze nog steeds er optimistisch, dat irriteerde d’r wel een beetje, maar ze zou zich niet zo snel gewonnen geven. ”Je vecht goed, Vivienne. Maar nu zal je de grond in worden geboord!” riep Korrina, terwijl ze haar derde, en laatste, pokéball op gooide.

Vivienne reageerde al snel met ook haar derde pokéball op te gooien en bij de gymleader herkende ze een Lucario. Dezelfde pokémon als die Raven bij zich had, al leek deze veel … vechtlustiger te zijn dan Luca was toentertijd. De Lucario sloeg zijn poten tegen elkaar en keek Vivienne bijna kwaad aan. Zou hij echt door hebben gehad dat zijn voorgangers de pan in waren gehakt door haar pokémon? de brunette keek op toen de witte flits te zien was en Ryuu eruit kwam. De Garchomp brulde gevaarlijk en zijn met littekens gegraveerde lichaam leek sterk en vol energie te zitten, op het moment dat de Garchomp op de grond terecht kwam, activeerde zijn Sand Veil ability, waardoor er een sandstorm over het speelveld begon te razen. Dit zou een pracht gevecht gaan worden. Gym battle waardig. Vivienne was van origine dan misschien een coördinator, ze had een zwak voor gym battles en vond het geweldig om de brute kracht van een pokémon te zien. Korrina gaf haar nu duidelijk de opening om het gevecht te beginnen en ze maakte daar maar gretig gebruik van. ”Ryuu, Sand Tomb!” Een korte zandstorm leek te verschenen, maar nadat deze gezakt was, zag ze hoe de Lucario vast zat in een draaiende hoeveelheid zand. Ze grinnikte zachtjes toen ze merkte hoe de pokémon zichzelf probeerde los te rukken, maar daar niet in leek te slagen. Heerlijk om te zien hoe ze haar voorsprong nu al nam. Dacht Korrina echt op te kunnen tegen de brute kracht van haar Garchomp? Verkeerd gedacht dan. ”Lucario, Dragon Pulse!” Uit de Sand Tomb verscheen opeens een paarse vlam die de Garchomp in zijn borst raakte en hem een brul liet slaken. Hij schoof achteruit maar behield zijn evenwicht, waarna hij kwaad snoof. ”Ryuu, gebruik Dig.” De haai-pokémon dook onder de grond, ze moest voorzichtig zijn met deze aanval, aangezien een Lucario een aura kon zien. Hopelijk zou de Sand Tomb en de Sandstorm dat tegenhouden. ”Lucario, probeer vrij te komen uit de Sand Tomb met Extreme Speed!”. De Lucario zetten zich af tegen de grond en schoot door de Sand Tomb heen, om midden in de Sandstorm terecht te komen. Het was toch zo jammer dat Lucario een half steel-type was, want anders zou de Sandstorm ook nog schade kunnen doen. De Sand Stomb nam in kracht af en verdween uiteindelijk, maar zijn tegenstander was zo gefocust om uit de Tomb te komen, dat hij geen rekening had gehouden met de land-haai pokémon die onder hem zat. ”Ryuu, nu Fire Fang!” Opeens kwam de Garchomp uit de grond gesprongen en greep de Lucario tussen zijn vlam gevatten kaken. ”Lucario, Force Palm in z’n gezicht!” werd er opeens geroepen en Ryuu kreeg een klap in zijn gezicht, maar liet niet los. ”Lucario, ga door totdat die los laat!” riep Korrina en de Lucario ging gewoon door met Force Palm aanvallen om ervoor te zorgen dat Ryuu los zou laten. ”Ryuu, smijt de Lucario weg en doe Slash!” De Garchomp gooide zijn kop naar rechts en gooide de Lucario weg om er daarna achteraan te rennen en hem eens goed in elkaar te hakken met en Slash aanval. ”Lucario, spring weg van de aanval en doe Close Combat!” De Lucario zetten zich af tegen de zijkant van het speelveld en kwam nu opeens in de richting van de Garchomp. ”Ryuu, stop en doe Dig overnieuw!” Jammer genoeg was het lompe lichaam van de Garchomp niet snel genoeg om stil te staan en raakte de Lucario hem tegen de buik aan, waarbij de Garchomp op de grond terecht kwam. ”Ryuu, sta op!” riep de brunette naar haar pokémon en die kwam moeizaam overeind. Nee, ze had Ryuu veel te veel getraind, ze moesten dit gevecht overwinnen. Zolang ze maar logisch zouden nadenken. Dragon aanvallen hadden weinig effect, Fire Fang deed wel veel damage, maar daarvoor moest hij dichterbij zien te komen en dat zou alleen lukken met Sand Tomb en Dig, twee aanvallen die ook veel damage deden. Ze moest nu weer te veel gaan werken met dezelfde combinaties. Nou ja, als het haar een badge zou opleveren, vond ze het niet eens zo heel erg om dit te doen. ”Ryuu, doe overnieuw Sand Tomb en zet die Lucario vast aan de grond!” De Garchomp brulde luid en een nieuwe Sand Tomb nagelde Lucario vast aan de grond. Hij mocht misschien wel een snelle aanvaller zijn, hij was niet echt snugger met reageren op tegenaanvallen. ”Nu, doe dig!” Korrina had blijkbaar al door wat hij van plan was. ”Lucario, concentreer je, hij zit ergens onder je. Zoek hem en ontwijk de komende aanval!” Vivienne liet het maar eventjes gaan, ze moest Ryuu nu niet te hard gaan pushen, maar ze moest wel op tijd aanvallen. ”Nu, spring!” riep Korrina opeens. De brunette grijnsde, precies waar ze op had verwacht. ”Ryuu, Fire Fang!” riep ze en de Garchomp kwam door het zand geschoten om de Lucario bij zijn poot te grijpen. De vlammen likte aan diens vacht en de pokémon slaakte een kreet. ”Nu, gooi ‘m tegen de muur!” Door zijn poot een flinke ruk te geven, kon Ryuu ‘m tegen de muur aan meppen, waar de Lucario naar beneden zakte en bleef zitten.