[ORAS toernooi - 3e Ronde] Tawnee Aguna vs Lynn Xavier

En opnieuw, wonder boven wonder, had ze gewonnen. Hoe bleef ze het doen? Ze staarde even naar de twee Pokémon, de Vigoroth, die als een gek rondjes aan het lopen was door de kamer, en de Masquerain, die inmiddels al redelijk gehecht was geworden aan de Normal Type en deze goed in het oog hield. Tawn knikte even naar de Bug Type Pokémon en deze liet een vrolijk geluidje horen bij de blije uitdrukking op het gezicht van Tawn. Het was niet zo goed dat ze een band begon te krijgen met die twee, dus haalde ze al snel hun Pokéballs boven en liet ze ze terugkeren, de derde ronde zou namelijk zo van start gaan.
Met snelle passen kwam ze het veld op, een klein lachje op haar fijne lippen toen ze toch een oud bekende zag. Vaag bekend, maar goed, de eerste die ze toch een keer voor het toernooi had ontmoet, Lynn. Ze lacht daarom ook even naar het meisje. Zij had haar geholpen met Kido en Sachi, toen beide nog zo klein waren... Oh dat was best wel lang geleden... Ze haalde de twee ballen terug boven en liet de Pokémon eruit. De witte Pokémon genaamd Vigoroth slaakte meteen een uitbundig gebrul en sprong toen van de ene voet op de ander. De Masquerain zweefde omhoog en keek even rond, waarna ze terug wat zakte en naar de tegenstander keek. Ze had inmiddels al door dat de Vigoroth een erg energiek type was en de Masquerain juist een oplettend met een erg goed oog voor haar omgeving en voor wat er gaande was. Best wel grappig, want Masquerain was de Eyeball Pokémon. En Tawn was wel slim genoeg om te weten dat het hier om de vleugels hingen en niet om die kleine oogjes.

Nog een ronde verder. Lynn begon zich sterk af te vragen waar ze al die hopen geluk vandaan haalde. Toch was ze er dankbaar voor, want zoals de jonge Trainer het vorige toernooi al gemerkt had, haalde ze veel plezier uit de gevechten tegen andere Trainers. Het toegewezen krijgen van andere Pokémon bood een extra uitdaging en zorgde er ook voor dat je voor een keer een met een Pokémon kon vechten die je anders misschien nooit gevangen, of zelfs gezien, had. Het zwartharige meisje zwaaide nog even kort naar Jace, zich ergens een beetje schuldig voelend dat ze hem voor de tweede keer uit het toernooi geholpen had, liet toen haar twee geleende Pokémon na ze gefeliciteerd te hebben en daar uitbundige geluiden voor terug gekregen te hebben, terugkeren.
Binnen de kortste keren stond Lynn weer op het strijdveld en liet de Loudred en Snorunt uit hun Pokéballs. Zoals gewoonlijk, leek het wel, was het meisje te vroeg om nog wat te trainen. Zara was de gang van zaken inmiddels gewend geraakt en lag wat in te dommelen in het vak van waauit Lynn straks commando's zou moeten geven aan haar tijdelijke teamgenoten. Na een tijdje getraind te hebben, werd er omgeroepen dat het gevecht zo zou gaan beginnen en wierp de jonge Trainer een blik op de overkant. Hey, weer een bekend gezicht! Ditmaal niet van het vorige toernooi, maar nog steeds een bekende! Lynn zag dat Tawnee naar haar glimlachte en stak haar hand even op bij wijze van begroeting. Vervolgens draaide ze zich naar de kleine Snorunt en de Loudred, die haar vragend aankeken en sprak met een glimlach: "Nou, daar gaan we weer." De twee kregen een enthousiaste blik in hun ogen. De jonge Trainer grinnikte even om de strijdlustige reactie en sprak toen verder. "Blijf vasthouden aan dat ieder beetje schade telt, en misschien komen we dan nog een ronde verder. Ik heb al gezien dat jullie een goed team samen zijn, dus daar gaan we gewoon zoveel mogelijk gebruik van maken, oké?"
Twee enthousiaste uitroepen later, een erg harde van de Loudred, waardoor Lynn even haar handen tegen haar oren had moeten drukken om niet spontaan doof te worden, zo leek het wel, stonden de Snow Hat Pokémon en zijn grote, paarse metgezel met een gefocuste blik klaar. "Wacht af," Sprak Lynn, ook helemaal geconcentreerd op het aankomende gevecht. Zara, naast haar, slaakte een aanmoedigend kreetje en viel toen definitief in slaap.