[Route 4] Rainwalker

{Eerste post gereserveerd voor Ren Hidoh}

Het was eindelijk gestopt met regenen, tot haar grote opluchting. Ze voelde de pokéball zowat branden in haar zak, zo graag wilde ze haar starter er even uit laten, gewoon wat tijd samen doorbrengen. De middag begon al zo'n beetje tot zijn einde te lopen en waarschijnlijk zou ze de nacht doorbrengen op route 4. Niet dat ze het erg vond, ze was dol op kamperen en met de Fennekin erbij zou een vuurtje maken een simpel karwij zijn. Keira pakte de pokéball uit haar zak, klikte deze in en gooide hem daarna in de lucht. De Fennekin maakte een sierlijke landing op de grond en Keira zakte door haar knieën heen. "Ik ben Keira, Piper," zei ze en de pokémon keek haar met een schuin kopje aan, blik misschien iet wat denkend. Ze stak haar hand uit en de nieuwe pokémon snuffelde er voorzichtig aan, waarna ze dichterbij kwam en Keira haar gemakkelijk op kon pakken. "Laten we een plek zoeken om te overnachten," zei ze en grinnikte kort, waarna ze verder liep over de route.

In de verte liep een witharige man met een blauwige pokémon. Haar moeder had haar gewaarschuwd voor Team Rocket, een organisatie vol slechte trainers die de pokémon van andere trainers altijd probeerde te stelen. Er was iets aan deze man wat ze niet vertrouwde, dus besloot ze om gewoon nog even rustig door te lopen. Ze had Piper nog altijd in haar armen terwijl haar hand afgleed naar de zak in haar vest waar haar pokédex inzat. Ze klikte deze open en hield deze gericht op de blauwe pokémon. "Bagon, the Rock Head Pokémon. Bagon dreams of being able to fly through the air. When frustrated from not flying, Bagon uses its head to smash rocks into powder." Ze klapte de pokédex weer dicht en stopte deze weer in haar zak. Haar ogen waren gericht op de weg voor haar terwijl ze om de plassen heen cirkelde die zich zo hier en daar op de weg gevormd hadden.

Ze had hem wel door. Of tenminste, ze had door dat hij in dezelfde richting ging als zijzelf. Plots sprong Piper uit haar handen en rende een stukje bij haar vandaan, naar een struikje toe dat langs de weg groeide. Hierna stoof de pokémon wat heen en weer over de route, ze had blijkbaar zin om een of ander spel te doen. De starter had een nieuw doelwit gekozen: de Bagon van de witharige man die vlak achter haar liep. Met haar ogen wat samengeknepen rende Piper op het blauwe wezentje af en rende vlak voor hem heen, draaide om haar as en kwam nu terug, regelrecht op de Bagon af. "Piper!" klonk haar stem streng, maar de ondeugende pokémon ging gewoon door met haar spelletje. Keira zocht in haar zak naar de pokéball van de Fennekin, klikte deze open en stond op het punt het drukke diertje terug te roepen.

Eventjes leek het fout te gaan. De Bagon van de ander maakte zich een beetje boos en het zag er niet bepaald goed uit voor Piper, maar net op tijd liet de ander zijn pokémon terug keren, dit deed Keira ook zodat de rust weer wedergekeerd was. "Sorry voor het gedrag van mijn pokémon," verontschuldigde ze zich tegenover de witharige man en glimlachte toen. Ze kon er ook niet veel aan doen dat Fennekin soms haar stevige voorkeur had qua wie ze wel en niet mocht, en de pokémon van deze man was duidelijk in het rijtje 'niet' gevallen. Zo nu en dan voelde ze de pokéball in haar hand dan ook hevig trillen, als teken dat Fennekin duidelijk maakte dat ze er weer uit wilde, maar hier reageerde de jonge trainer niet op.

Ze klikte de nog zwakjes bewegende pokéball vast aan haar riem en hees haar rugzak nog even goed op haar rug. "Niet erg hoor, het was ook wel een beetje Tygo's fout, dat is de Bagon's naam. Hij heeft het nooit zoveel gehad met vreemden." Het meisje glimlachte en wierp een korte blik op de man, ergens best wel wantrouwend. "Ik moet gaan, denk ik," zei ze en draaide zich al een kwartslag om en deed een paar stappen in de richting van Santalune City. Ze wilde op tijd zijn voor het Halloween Festival en misschien nog wel een aantal mensen ontmoeten waarvan het leuk zou zijn als ze die zou herkennen tijdens haar reis, anders werd het zo'n eenzaam bestaan. Dat was natuurlijk ook een van de vele dingen, vrienden maken tijdens je reis. Niet alleen pokémon vrienden in je team, maar ook menselijke vrienden met wie je kon bijkletsen, elkaars pokémon bewonderen en vriendschappelijke gevechtjes houden.

"Nou, thoedeloe dan," hoorde ze de witharige man nog zeggen, maar echt ergens op reageren deed ze niet. Ze wist zijn naam niet, maar eigenlijk wilde ze die ook niet weten en wilde ze ook niet dat hij die van haar wist. Het was maar een engerd, en daar wilde ze het liefst zo min mogelijk mee te maken hebben. Stug liep ze door en verdween al snel uit het zicht. Ze voelde de pokéball aan haar riem nog altijd zachtjes trillen, maar liet haar enige pokémon er niet uit. "Rust maar uit, want straks gaan we nog wat trainen," mompelde ze en het leek alsof het trillen nu wat stopte. Keira hees haar rugzak nog wat beter op en slenterde rustig verder aan de rand van route 4.

{Keira is het topic uit.}