Thunderstorm

Silvie keek naar Storm, zij en Nova stonden voor route 4 en waren aan het oefenen met rijden. Storm vond het duidelijk erg leuk om te doen en stond te trappelen om er mee verder te gaan. Het zou allemaal erg leuk zijn en zo, als de Zebstrika niet twee rijen met stekels had die over haar hele rug liepen. Voor Silvie was het hele rijden dus niet zo prettig. Nu was het meisje aan een oplossing aan het denken, makkelijker gezegd dan gedaan. De enige oplossing waar ze mee kon komen was een zadel, dat was geen optie, of gewoon oefenen. Omdat er niks anders op zat koos ze voor de tweede optie, Storm stond geduldig te wachten op haar trainer die ze al sinds haar eerste level kende. Silvie aaide de schouders van de paardachtige en klom op de rug, in het begin was ze wat onhandig geweest, maar oefening baart kunst. De brunette zat op de Zebstrika en keek kort naar Nova, de Salamence knikte bemoedigend, nu was zij even de onervarene. “Ga maar Storm,” Storm hinnikte enthousiast en begon met draven, in het begin was de pokémon er steeds vandoor gerend in gallop en was Silvie er verschillende keren af gevallen, de blauwe plekken zou ze nog een tijdje voelen. Het ging desondanks steeds beter, de breeder begon door te krijgen hoe ze op Storm moest zitten zonder alle stekels steeds pijnlijk tegen haar te laten aankomen. “Sneller,” fluisterde Silvie in het oor van Storm, de Zebstrika hinnikte opgewonden en nam een gallop aan. Niet in volle snelheid, Silvie kon voelen dat de zebra terug hield en hoorde ook geen gedonder zoals het klonk als ze in volle snelheid over het gras had gestoven. Silvie sloot haar ogen en hield zich zo goed mogelijk vast aan de nek van de pokémon. Het voelde fantastisch, zo moest vrijheid voelen als je het had. Het ging allemaal goed tot ze haar grip voelde verslappen, Storm voelde het ook, want de Zebstrika minderde meteen vaart en stopte snel. Nova kwam aangerend, het zag er best lachwekkend uit zo als de lompe Salamence over de grond rende, ze was meer gebouwd voor vliegen. Silvie gleed buiten adem van haar pokémon af en glimlachte toen. Nova keek opgelucht toen ze haar trainer zag lachen, de Salamence brulde blij en keek even naar Storm. De Zebstrika keek zelfverzekerd uit haar dreigende ogen, natuurlijk ontbrak de vrolijke glinstering niet. Silvie zuchtte en keek richting Santalune, ze wilde de andere dorpjes aan de andere kant van het bos ook eens bezoeken, misschien kon ze dat eens doen, het was niet ver en Nova kon haar er heen brengen. Nova, of Storm. Silvie keek naar de Zebstrika, ze wilde oefenen met het rijden op de zebra, want het kon van pas komen, in een plek waar ze niet op Nova kon rijden, en hiermee kon ze toch perfect oefenen. En dan konden ze picnicken in Vaniville, met iedereen, Aqua, Storm, Nova, en Mimi. Een glimlach liep weer over haar gezicht, een leuke dag er van maken en dan een andere dag de gym uitdagen en dán naar het contest wat er aan zat te komen. Ja, hobbie trainer én coördinator zijn veegde wel van van je. Maar het was alleen een hobbie en ze deed niet per se mee om te winnen, bij het contest dan, het gym gevecht wilde ze wel graag winnen, want dat was gewoon iets waar je ook echt een goede kans maakte om te winnen. “Laten we naar Vaniville gaan,” zei Silvie, alsof het iets van een uitje was, wat het ook eigenlijk was. Nova brulde meteen enthousiast, maar het meisje was nog niet uitgepraat. “Op Storm,” deze keer hinnikte de Zebstrika blij en had de Salamence een wat beteuterde uitdrukking gekregen. “Ik wil het graag een keer uitproberen, en als we er zijn gaan we picknicken, oke?” Nova brulde instemmend, maar had nog steeds een wat teleurgestelde blik. Storm daarintegen was al helemaal klaar om te gaan en stond bijna leterlijk op haar plaatst te trappelen.

Het Santalune bos vloog voorbij, Storm rende er doorheen op topsnelheid en de donder werklonk op de plek waar haar hoeven de grond raakten. Silvie zat op de rug van de pokémon en had de tijd van haar leven, dit was net zo leuk als vliegen, schoot door haar gedachten. Al had ze nu een veiligere bestuurder. Storm rende naar het einde van het bos en slaakte van tijd tot tijd een vrolijke hinnik. Het einde van het bos kwam erg plotseling en opeens rende de Zebstrika over een brug, maar dit was Vaniville nog niet en dus rende de paardachtige verder, met haar trainer op haar rug. Silvie was wat geschrokken toen ze uit het bos kwamen en nu rende Storm bijna mensen omver. Maar zo snel als ze het dorpje in waren gekomen waren ze er ook weer uit, veel van de kleine stad had de brunette niet gemerkt, al waren er wat boze gezichten geweest. Route één was erg kort, in een paar minuten was de Zebstrika er al overheen gerend en stond ze stil voor Vaniville town. Silvie gleed van de rug van de zebra en keek om zich heen, de geur van bloemen was erg overheersend. “Nou, laten we een plekje zoeken om te picknicken,” mompelde ze tegen niemand in het speciaal. Silvie liep weg van het stadje, wie ging er nou picknicken in een stad? Ze stopte voor een open plek net buiten Vaniville, Storm was meegelopen en ging liggen op het bloemenveld. Silvie pakte de drie pokéballen en liet de pokémons er een voor een uit. Eerst Nova natuurlijk, de Salamence keek blij, waarschijnlijk vooral omdat ze niet meer in de pokébal hoefde. Daarna kwam Aqua er uit, de Croconaw keek vrolijk om zich heen en leek ook blij te zijn buiten te komen. Mimi, die er als laaste uit kwam, keek bang naar Storm en leek helemaal niet blij buiten te zijn. Natuurijk, Silvie herinnerde zich dat de Misdreavus wel Aqua en Nova kende, maar de Zebstrika nog niet. Ze zuchtte en zette eten klaar, dat zou ze later wel regelen.

Silvie zat tussen de bloemen, Nova lag achter haar opgekruld en lag half te slapen. Aqua was bloemen aan het onderzoeken met Mimi achter zich en Storm was aan het grazen. Gelukkig had de Zebstrika het snel kunnen vinden met Mimi.

& Eliot