Cheers!

∵ Words; 1614
∵ Tag; Vayne Weis
∵ Notes; Hopelijk kun je er wat mee ;p

Elisia keek eventjes naar de pokéball in haar handen, evenals naar de vier pokémon die voor haar stonden, maar de Totodile leek de stok – die ze gekregen had om op te kauwen – interessanter te vinden. Alleen een beetje jammer dan het bijna alleen nog een houtsnipper was, en dat terwijl het een aardig grote stok geweest was. Ze zuchtte eventjes, maar een glimlach kwam algauw weer op haar gelaat. De Totodile was toch wel heel leuk. Het viel Elisia wel op dat ze niet echt groeide, in vergelijking tot de Blitzle, de Staravia en zelfs de Ponyta, die ook niet zo een snelle groeier was. Elisia was soms wel angstig dat de pokémon een groeistoornis had, maar ze had besloten het nog eventjes aan te kijken. Misschien kreeg de blauwe Totodile wel ineens een groeispurt en was deze ineens groter dan de Staravia, dat kon allemaal. De bijtneigingen schenen echter nog lang niet over te zijn, maar werden alleen maar erger. Pasgeleden hing de pokémon in een takje – net zoals ze probeerde hydropump op een plantje te doen, maar die hydropump is nog niet erg krachtig, eigenlijk eerder een soort van niet werkende fontein. Verder beet ze Elisia zelf nog vaak genoeg en de pokémon ook, en als deze zich verdedigen werden ze nat door een mislukte hydropump.
Vervolgens keek Elisia naar de Staravia. Ze had zich echt verbaast over zijn groei, hij was bijzonder snel uitgegroeid tot een reusachtige Staravia, en volgens Elisia duurde het niet verschrikkelijk lang tot hij ging evolueren naar een reusachtige Staraptor. Elisia was stiekem wel bang voor het moment, dat haar nog een klein beetje onschuldige pokémon ging evolueren tot een reusachtige vogel, maar Elisia wist wel dat het niet een schok in haar leven ging worden. Misschien weer tijdens een gevecht, zodat hij haar weer kon verbazen, met zijn nieuwe energie en kracht. Hij had zo zijn trekjes, zoals dat hij aardig egoïstisch was, een grote eigendunk had en dat hij totaal niet kon opschieten met de Blitzle, maar daar in tegen kon hij wel weer opschieten met de Ponyta en ook wel aardig met de Totodile, hoe vaak deze ook in zijn vleugel gehangen had. Hij leefde ermee te leven en het lukte hem aardig. Tegen mensen was hij dan wel weer aardig en eigenlijk luisterde hij heel goed, beter dan de Blitzle of de Totodile. Hij had potentie, kracht en was aardig snel. Het was een prima bijdrage voor het team en Elisia was er zeker heel blij mee. Natuurlijk was het niet de beste pokémon op de wereld, niet de sterkte, niet de snelste en hij had geen speciale ability, maar voor Elisia was hij gewoon perfect. Nog altijd had ze er geen spijt van dat ze hem gevangen had.
Elisia keek naar de Blitzle, die ongeduldig in het gras stond te stampen. Het was geen goede keuze geweest hem naast de Staravia te plaatsen, maar tot nu toe, was er geen ruzie tussen die twee ontstaan. Ze glimlachte, terug denkend aan alles wat hun twee was overkomen. Van een trainer aanval, tot een bomenaanval. Alles was mogelijk. Een gymgevecht had ze met hem gewonnen, hij had weleens brood van haar gestolen, hij had eten van anderen gestolen, hij had een persoon aangevallen, een groep Starly’s opgejaagd en het eten van een wilde Skitty gestolen. Elisia glimlachte toen ze terug dacht daaraan. Echt, met hem had ze wel het meeste meegemaakt, van leuke dingen tot minder leuke dingen. Hij was ook aardig sterk, vastberaden en vechtlustig. Hij was een grote aanwinst voor het team, al moest hij nog wat bepaalde dingetjes leren, zoals luisteren, maar dat kwam nog weleens. Ook voor het moment dat hij zou evolueren was ze bang, want als ze hem als Blitzle al niet echt kon bedwingen, laat staan als hij geëvolueerd was. Ze slikte eventjes, maar toen ze naar zijn onschuldige hoofdje keek, die woedend een nootje keek die voor zijn hoef lag, glimlachte ze weer breed. Eigenlijk wist ze inmiddels al niet meer wat ze zonder hem moest.
En als laatste keek ze naar de Ponyta, die rustig voor zich uit staarde, wachtend tot Elisia wat ging doen. Ze was altijd de rustigste geweest, de braafste. Elisia had een geweldige band met haar, al vanaf de eerste dag, maar ze heeft er ook brandwonden aan overgehouden. Ze keek eventjes met een glimlach naar haar rechterhand, waar een kleine brandwond op zat, doordat Elisia zo dom was om met haar hand de vurige manen van de pokémon aan te raken, maar het was nooit de schuld van de pokémon geweest. De pokémon groeide langzaam, wilde volgens Elisia ook niet echt groeien, maar ooit moest het ervan komen. Ooit moest ook die schattige Ponyta evolueren in een Rapidash, al zat Elisia ook niet echt op die evolutie te wachten. Ze was dan zo groot, sterk, maar ook Chantal verdiende het ooit. De Ponyta was niet zo vechtlustig als de andere pokémon van haar, ze was eerder de moeder van het team, een die ze bij elkaar hield, maar ze ook bestrafte als het weer eens fout ging. Eigenlijk kon ze het wel met iedereen goed vinden, al hadden zij en de Totodile een goede band, al was de Ponyta in gevaar, als de Totodile een keer haar aanviel met Hydropump, al is dat nooit eerder gebeurd, alsof de pokémon dat dan wel weer aanvoelt. Elisia verbaasde zich vaak genoeg.
Elisia keek eventjes zuchtend naar haar pokémon, verbazend wat voor een groot team ze had eigenlijk, en dat terwijl ze heel erg bang was in het begin van haar reis. Alsof de pokémon haar geholpen hadden, al was de Staravia een klein foutje. Ze wist niet goed wat ze aan moest met de gewonde pokémon, dus ving ze hem maar. Ja ach, zo ging dat gewoon soms. Ze keek haar pokémon aan, glimlachend. “Okay, ik ga jullie een nieuw lid voorstellen,” zei ze toen, eigenlijk heel vrolijk. Ze drukte op de knop, beet op haar lip. Met een rode straal kwam de pokémon tevoorschijn. Nieuwsgierig keken de vier pokémon het nieuwe lid aan.
Een Shinx was het. Een kleine, vrolijke Shinx, die echter een beetje angstig naar Elisia keek, toen er een aardig wat ogen op haar gericht waren. Voorzichtig sloop de Shinx naar achteren, achter het been van de brunette, die naar de pokémon glimlachte. “Jongens, dit is Vanity,” stelde ze de jonge Shinx voor, die ze van een fokker meegenomen had. De pokémon keek nieuwsgierig naar de andere pokémon, met een vrolijke blik op haar gelaat, al bleef ze zich nog lekker achter het been van Elisia verstoppen. Het meisje glimlachte naar de Shinx, die langzaam tevoorschijn kwam, toen de Totodile vrolijk naar haar toe waggelde en ‘Totodile’ riep. “Vanity, dit zijn Chantal, Dusty, Keegan en Breeze,” stelde ze vervolgens haar pokémon voor, wijzend naar de pokémon. De Totodile hield gelukkig haar bek gesloten en strekte haar armpjes uit naar Vanity, die deze beantwoordde door haar neusje er voorzichtig tegenaan te drukken. Ja, dit was een goede keuze, had Elisia glimlachend besloten. Vervolgens keek ze op. Het zag er vast heen interessant uit, een meisje met een groot aantal pokémon, midden in Lumiose City. Soms vergat ze dat gewoon helemaal en deed ze gewoon wat ze wilde doen. Ook de Ponyta en de Staravia kwamen dichterbij, maar de Blitzle scheen zijn blik op iets geplaatst te hebben, al kon Elisia niet helemaal ontrafelen op wat. Het meisje zag hoe de pokémon vriendelijk zichzelf voorstelde aan de Shinx. Toen Elisia opkeek, was de Blitzle echter weg. “Oh god..” murmelde Elisia alleen, al wist de Ponyta meteen wat ze bedoelde en even later drong het ook tot de Staravia door. Ze keek eventjes slikkend naar de twee kleine pokémon, die met grote ogen toekeken naar hoe de Staravia zijn vleugels spreidde om de lucht in te gaan. Elisia pakte snel de Shinx op haar armen en ook de Totodile pakte ze beet, al lag het allemaal niet erg comfortabel in haar armen. Snel liep ze achter de drie pokémon aan.
“Keegan,” riep ze luid. De Pokémon keek eventjes achter zich naar haar, maar toen hij de Blitzle zag, liet hij zich naar beneden storten. Elisia keek met grote ogen toe, hoe hij voor de Blitzle zijn vaart verminderde en over de grond richting de pokémon vloog, zijn vleugels gespreden. De Ponyta bleef braafjes naast haar trainster staan, die niet kon ingrijpen. De Blitzle was dus van plan de date tussen een jongen en zijn.. pokémon, te verbreken. De vleugels van de Staravia groeiden en werden lichtgrijs van kleur, gloeiden zelfs. “Nee, stop!” riep ze luid, maar de Staravia had de Blitzle al zachtjes geraakt. Ze zag hoe enkele mensen van het terras wegliepen, met grote ogen kijkend naar het schouwspel. Dit had zij weer hoor. De Blitzle keek woedend naar de Staravia, maar toen hij de stem van zijn trainster hoorde, keek hij enkel om, met een woedende blik in zijn ogen. “Kom terug,” beval Elisia hard en woedend. “Nu!” riep ze vervolgens luid, haar armen geklemd om de twee kleine pokémon.
Meteen keek ze naar de jongen, die daar rustig met zijn pokémon zat. “Het spijt me zo erg!” sprak ze dus meteen, met een woedende blik in haar ogen, gericht op de Blitzle, die zich dus maar naast het meisje gevoegd had. De Staravia was trots aan de andere zijde van haar gaan staan. “Heeft hij je geraakt, of iets gestolen? Of de Staravia?” vroeg ze dus maar, met een twijfelende toon in haar stem. De Blitzle had inmiddels een ietwat beschaamde blik in zijn ogen, maar zijn houding was nog woedend. Ze beet eventjes twijfelend op haar lip.

∵ Words; 1053
∵ Tag; Vayne Weis
∵ Notes; Hopelijk kun je er wat mee ;p

Een woedende blik was te lezen in de bruine ogen van het meisje, die naar de jongen keek, die daar zat met zijn pokémon. Ze zuchtte luid, de Blitzle keek haar braafjes aan, al hing er toch een ietwat beschaamde blik in zijn ogen. Zijn zelfverzekerde houding maakte het meisje nog woedender. De Shinx en de Totodile keken met open ogen naar de twee pokémon, de Staravia en de Blitzle. De Blitzle snoof luid naar de Staravia, die hem een woedende blik toewierp. Hij schudde eventjes zijn veren uit, zijn vleugels klapperde eventjes dreigend naar de donder-pokémon, die hem een arrogante blik toewierp. Chantal snoof eventjes hoofdschuddend en keek naar de jongen en zijn pokémon. De jongen begon te lachen, wat Elisia ietwat verbaasde. Zijzelf zou haast een hartaanval krijgen als ze op zijn plaats zat, om vervolgens in janken uit te barsten. Ook de Blitzle keek met een verbaasde blik naar de jongen en zijn pokémon, al keek hij algauw woedend naar de jongen, duidelijk niet blij met het feit dat hij aan het lachen was. Hij liet een beledigde snuif horen en draaide wat met zijn oortjes. Elisia keek toen peinzend naar de jongen. Misschien lachte hij wel uit zenuwen? Elisia werd wat zenuwachtig van hem. Dit was wel de vreemdste reactie die ze tot nu toe gezien had.
'Wat was dat? Energieke pokémon heb je zeker!’ sprak de jongen. Algauw schudde Elisia haar hoofd, met een waterige glimlach. “Eh ook, maar zijn doel is vooral vervelen en eten stelen,” sprak ze toen, met diezelfde waterige glimlach, al slikte ze eventjes. Ze had hem al een lange tijd, maar luisteren deed die alleen als het hem uit kwam. Het meisje zuchtte opnieuw. De pokémon van de jongen leek eventjes naar het meisje en haar pokémon. ‘Ry-Ryuk, zeg eens gedag jongen' sprak de nog steeds onbekende jongen. De pokémon leek echter te schrikken toen hij de woedende, maar ietwat beschaamde blik van de pokémon van het meisje zag. Elisia grinnikte eventjes. “Niet zo een held?” vroeg ze toen met een kleine glimlach, maar de Staravia had zich al wat groter gemaakt, een beschermende blik vervulde zijn koude ogen. Hij bleef strak naar de pokémon staren. Elisia wist niet waat hij dat nou weer vandaag gehaald had, dat beschermende. Normaal interesseerde het hem weinig, maar toch bleek weer dat de band tussen de trainster en de pokémon toch iets sterker geworden was. Ze haalde eventjes haar schouders op en keek hem een simpele blik naar de jongen. “Ik weet eerlijk gezegd ook niet waar die bescherming vandaan komt, dit is de eerste keer dat die dat doet,” sprak ze toen ietwat simpeltjes, kijkend naar de grote vogelpokémon. Een kleine maar gemeende glimlach sierde vervolgens haar gezicht.
Toen begon de jongen weer te praten. 'Misschien is het handig volgende keer niet je pokémon allemaal te gelijk los te laten' had hij gesproken. Elisia fronste eventjes, om vervolgens te zuchten en hem met een ietwat twijfelende blik aankeek. “Nou ja, ik wilde mijn nieuwe pokémon eventjes introduceren en hij was de laatste tijd wel braaf dus ik weet ook niet waar dat ineens vandaan kwam,” sprak ze toen schouderophalend. Ze drukte de Shinx tegen zich aan, slikte eventjes en voelde het neusje van de lieve Shinx tegen haar wang. Dat beestje zou ook echt geen vlieg kwaad doen. Ze glimlachte naar de lieve pokémon en zette deze op de grond. De Totodile hield ze lieve vast, voor deze er ook nog eens vandoor liep en ergens haar scherpe tanden in zette, iets zoals de been van de trainer of een tafelpoot en dan was het net een pitbull, loslaten deed hij dan niet meer – niet dat ze in de pokémonwereld wisten wat een pitbull was, het was een voorbeeld. 'Maak je geen zorgen, hij heeft me geen pijn gedaan noch iets gestolen.' Zei de jongen toen. Elisia knikte. “Mooi,” sprak ze kortaf, maar niet onvriendelijk. De Ponyta van het meisje kwam langzaam dichterbij en keek naar de jongen, met grote ogen. Ze snoof eventjes en keek nog eventjes naar hem, maar draaide zich algauw om en keek naar haar trainster, wachtend tot ze ook de Totodile op de grond liet staan. Ze schudde haar hoofd met een glimlach. De totodile strekte haar armpjes naar de ponyta, maar kon er uiteraard niet bij, dus liet een zwak straaltje water op de hand van het meisje vallen, er van overtuigd dat het een van de sterkste aanvallen ooit was.
Vervolgens legde Elisia de pokémon op haar linker arm, om de pokédex uit haar tas te pakken. Ze richtte het apparaatje op de pokémon van de jongen. “Helioptile, the Genera..” langzaam stierf de stem af, met schokkende geluidjes. De stem stopte algauw. Elisia keek geïrriteerd naar het apparaatje. “Wat is er mis met dit ding,” mompelde ze geïrriteerd. Ze legde het apparaatje in haar linker hand en keek zuchtend naar de jongen. Algauw zag ze dat de blauwe waterpokémon zich in een onmogelijke houding gewrongen had, om zo op de pokédex te kunnen kauwen. Ze zuchtte nog harder. Wat een team had zij zeg.
Ze besefte dat ze misschien haar pokémon moest voorstellen. Eventjes keek ze naar de oudere jongen. “Eh, de pokémon die van plan was jou aan te vallen heet Dusty, een veel lievere naam dan dat hij is,” stelde ze de Blitzle met een kleine grijns voor, maar algauw had ze ook de rest voorgesteld. “De shinx heet Vanity, ze mijn nieuwste aanwinst, de Ponyta heet Chantal, de Staravia Keegan en als laatst, de Totodile heet Breeze,” had ze toen gezegd, met een kleine glimlach op haar gelaat. Ze streek eventjes dat vervelende, bruine plukje haar uit haar gezicht, dat steeds maar weer voor haar ogen schoof. De Totodile begon zich nu wat te irriteren aan de arm van Elisia en hapte in haar hand, met een mokkend geluid. Ze keek streng naar de pokémon, die meteen onschuldig weg keek. Ze zette Breeze naast Chantal en pakte de pokéball van Dusty. “hij mag de pokéball weer in,” mompelde ze, nog steeds boos op de pokémon. Ze richtte de straal op de pokémon, die haar met grote ogen aan keek, waarna hij in de rode bal verdween. “Oh ja, Elisia is mijn naam,” stelde ze zichzelf vervolgens voor, maar het leek alsof de jongen wilde vertrekken.