Stardust

Even sloeg ze haar boekje open. Een klein ding dat met lijntjes was gesierd... En die lijntjes waren op hun beurt weer bewerkt door letters die zich tot woorden hadden gevormd. Even liet ze haar grijze ogen over de letters gaan, zoekende naar iets... maar al snel dwaalden haar gedachten af en voelde ze de impact van de vermoeidheid op haar schouders drukken. Zuchtende duwde ze het boekje dan ook terug waar het vandaan kwam; haar achterzak... Haar gekrabbel was amper nog leesbaar, zelfs zij kon er amper woorden uit opmaken. Misschien had ze niet een hele nacht moeten piekeren over deze test. Ah... Er was weinig dat ze nu nog kon veranderen, ze had de blaadjes ingediend en nu was het wachten op de schade. Kort keek ze om en plofte ze met een diepe zucht neer. De shiny Eevee die deze tijd steeds naast haar had gelopen liet even een blij geluidje horen. En hup, het grijze geval was op haar schoot gesprongen. Even legde Tawnee haar hand kalm op het pluizige dier, waarna ze met halen deze aaide. Ze was moe en voelde zich verslagen, maar haar lichaam was dat niet. Toch leek haar mentale toestand het niet toe om zich beter te voelen, alsof het een verbod was.

- Open

Even richtte de jongvolwassen dame haar ogen kort op haar hand. Tawnee gebruikte bijna alleen haar rechterarm en daar was een reden voor, haar linker was namelijk zo goed als kapot. Ze had niet veel werkende zenuwen meer in haar arm en hand, en als die er wel nog waren dan was er een helse pijn die constant over de arm heersten. Dit kwam door meerdere dingen, maar vooral door die vuile hond van Nathan. De legenden van Houndoom waren waar geweest en daar moest ze elke dag nog pijn aan ondervinden. Het had haar achter gehard... Op een goede of slechte manier wist ze echter niet. Even keek de jongedame op toen ze voetstappen hoorde. Kort staarde ze even naar de vrouw, die haar maar al te bekend voorkwam. Niet alleen was het een college van haar, maar ook nog eens een van haar... vijanden? Kon je het wel zo noemen? Ergens raar maar goed. Kort sloeg ze haar lichte ogen van de dame af, zodat ze haar aandacht kon richten op het jongetje dat in de armen van Ragya zat. Wel meteen sprong Moyari op toen ze zag dat er nieuwe mensen waren. Opgewonden en blij stoof de baby Pokémon naar de Ninetales van de roodharige vrouw. In een speelse houding ging ze voor Aldrei staan, waarbij Tawn meteen een gespannen blik op de vrouw legde. Als er een iets was waar Tawn pissig om werd, dan was het haar vosjes pijn doen. Ze waren haar alles, van Sachi tot de kleine Moyari. De enigste momenten dat er dan ook iets van een moeder in haar naar boven kwam was dan.

Boos begon de Ninetales te grommen naar het zilveren vosje, maar zij leek er niet zo heel veel problemen in te zien. Mayori zwiepte even met haar pluizige staartje om daarna een blij geluidje uit te slaan. Alsof al dat blije gedoe haar zou helpen; spoiler arert... No... "Aaien" Klonk er echter plots waarbij de vrouw even haar blik legde op de roodharige. Het kind dat in haar handen zat had dit woord uitgebracht. Tawnee haatte kinderen en haar wens was dan ook om nooit kinderen te hebben. Ze was een zakenvrouw, voor haar was haar werk alles en zou ze grenzen verleggen. Kinderen waren enkel een obstakel om je doel te bereiken. "Voorzichtig dan... en niet afdwalen Surtr" Klonk er, waarbij Tawnee kon besluiten dat het jongetje Surtr noemde. Even vernauwde de vrouw haar ogen toen de ander haar kind neerplaatste en deze op haar shiny vos afliep. Hoe dan ook plofte het jongetje neer naast de baby pOkémon, in de eerste instantie leek hij geen aanstalten te maken om het grijze ding pijn te doen. Maar goed ook, want anders zou zij hem pijn doen. "Vosje" Klonk er, waarna het kind met een zachte hand tewerk ging. Met een zacht gesnor zoals een kat dat zou doen, duwde Mayori haar kopje meer tegen de hand van het kind aan, om vervolgens met een zacht gepiep zich tegen het jongetje te nestelen. De shiny baby was een heel lief ding, een beetje te lief voor haar. Ze was niet zoals haar Glaceon. De blauw vos was een icequeen die een eigen karaktertje had. Ze was koppig en elegant, bijna royaal in een twisted way. Over Sachi gesproken... De ice type had al die tijd onder de bank gelegen, in stilte. De Glaceon was nooit meer te vinden in haar ball en liep zowat overal heen als ze de kans had. Nu het winter was, had ze meer energie dan anders... maar het was duidelijk dat ze nood had gehad aan slaap, aangezien het beest net wakker was geworden van de spanning die in de lucht ging. "Ik hoop dat je beest niet bijt" Even zuchtte de vrouw zachtjes, had ze hier zin in? Niet echt... maar goed. "Ik hoop dat je kind geen ziektes draagt," kaatste ze dan ook brutaal terug, want die shiny was allesinds meer geld waard dan die baby.