Bloed, zweet en tranen

Het bezoek aan zijn geboortestad had Sagamore wat van zijn stuk gebracht. Lumiose City was niet meer zoals het hoorde te zijn en hij kon de goede herinneringen van zijn jeugd niet rijmen met wat hij een paar dagen geleden had aangetroffen. Hij was naar Kalos gekomen omdat het zijn thuis was, maar nu leek het alsof de tijd hem dat had afgenomen en sinds hij had gezien hoe zijn stad en zijn ouderlijk huis veranderd waren, voelde hij zich als een schip dat ronddreef zonder anker, zonder thuishaven. Zijn pokémon hadden het ook gemerkt. Ze hadden er niet over gesproken - niet vanwege de duidelijke taalbarrière, ze kenden elkaar zo goed dat die nauwelijks een bezwaar vormde - maar voornamelijk omdat Sagamore een ouderwetse man was, en ouderwetse mannen praten niet over hun gevoelens. Het kostte hen echter weinig moeite om een en een bij elkaar op te tellen. Dus begon op een ochtend Isidoor in Sagamores tas te graven en trok er een doosje uit tevoorschijn, dat hij voorzichtig tussen zijn tanden hield en aan een wat verbaasde Sagamore overhandigde. Het platte, rechthoekige doosje lag licht in zijn handen en hoewel hij de inhoud al kende, opende hij het om te kijken naar het lege fluweel daarbinnen, donkerblauw en zacht, met plaats voor acht badges. Hij keek naar Isidoor, die aan zijn voeten zat en afwachtend naar hem opkeek, en naar Hiëronymus, die hem even toeknikte met dezelfde afwachting in zijn blik. Een blik die zei: het is hoog tijd. Zelfs de kleine Wendela keek hem met ernstige ogen aan, al begreep ze waarschijnlijk niet helemaal wat er gebeurde. En Sagamore besefte weer dat hij hier niet was gekomen om herinneringen op te halen, maar om nieuwe herinneringen te maken en dat zijn doel in de toekomst lag en niet in het door tijd aangetaste verleden. Half verborgen onder zijn weelderige gezichtsbeharing brak een glimlach door op zijn gezicht en terwijl hij het doosje dichtklapte, stond hij resoluut op en knikte met een vastberaden ‘hm’. En daarna ging het viertal op weg naar de Santalune Gym. Het was hoog tijd.

Hij aarzelde niet voor hij de gym binnenstapte - aarzelen zou fataal geweest zijn, hij zou bevroren zijn met zijn hand op de deurklink, zonder de kracht om die naar beneden te duwen, tot hij vanuit zijn ooghoeken een voorbijganger gezien zou hebben en haastig weggelopen zou zijn alsof het nooit zijn bedoeling was geweest om naar binnen te gaan, omdat hij niet had kunnen verdragen dat iemand hem daar zo zag. De eerste horde was genomen. Nu maakte zijn hart een sprongetje bij het zien van het strijdveld en begonnen zijn knieën te knikken als die van een klein jongetje toen Viola opkeek van haar camera. Een gymleider… in levende lijve… Misschien zou haar jeugdigheid hem gerust moeten stellen - hij kon toch niet bang zijn voor zo een jonge vrouw, haast een meisje nog? - maar in werkelijkheid werd het besef dat hij ondanks zijn leeftijd nog maar zo weinig bereikt had als het om pokémongevechten ging alleen maar groter. Er viel een pauze. Misschien twijfelde ze of deze oude man een uitdager was of dat hij gewoon met een boodschap kwam, maar misschien las hij ook te veel in de korte stilte. “Mijn naam is Sagamore Ballantyne. Ik kom u uitdagen”, zei hij, alle eventuele twijfel wegnemend. Nog voor hij uitgepraat was, had Viola razendsnel een kiekje van hem geschoten. “Sorry, u stond er mooi bij terwijl u dat zei. Die pet staat u goed, trouwens. Maar laten we beginnen.” Ze keek opzij en de scheidrechter, die op het muurtje rond het strijdveld een boterhammetje had zitten eten, pakte haar vlaggetjes op en sprong op de grond. Sagamore had het gevoel dat hij droomde toen de scheidrechter hem de regels uitlegde. Hij had zich goed ingelezen en kende ze al, maar het voelde zo ontzettend goed dat een echte scheidsrechter in een echte gym ze nu aan hem vertelde, dat hij wel kon huilen van vreugde. Het was dat ouderwetse mannen niet huilen in het openbaar…

Was hij ooit in zijn leven zó zenuwachtig geweest? Toen hij Elspeth ten huwelijk vroeg? Of bij zijn doctoraatsverdediging misschien? Hij wist dat hij eerder nerveus was geweest, maar op dit moment kon hij zich haast niet voorstellen dat er ooit zo veel van een moment had afgehangen als nu. Vandaag zou duidelijk worden of zijn droom waarheid kon worden of dat al deze heisa, de reis, de voorbereidingen, niet meer geweest waren dan de laatste zielige pogingen van een oude man om nog wat van zijn leven te maken. Hij merkte nauwelijks dat Viola, voor ze haar eerste pokéball tevoorschijn haalde, nog gauw wat foto’s van hem schoot.

---

Isidoor vs. Surskit
De Surskit kwam niet als een verrassing, want zoals eerder gezegd had Sagamore zich ingelezen. Hij hoefde dan ook niet na te denken voor hij de pokéball van Isidoor de lucht in gooide; Hiëronymus de stenen boom was voor een gevecht tegen een half watertype duidelijk minder geschikt dan zijn normale teamgenoot. “Begin!” riep de scheidrechter en onmiddellijk ging het gevecht van start. “Leer!” droeg Sagamore zijn pokémon onmiddellijk op, zoals hij van tevoren al had bedacht. Tot dusver zijn planning. Vanaf nu moest hij het van de snelheid van zijn denkvermogen hebben.

De Surskit keek een beetje zenuwachtig om naar Viola, duidelijk geïntimideerd door zijn tegenstander. De gymleidster zelf liet zich echter niet uit het veld slaan. Zij had snel een fotootje van Isidoor geschoten, maar ondertussen ook nagedacht over haar eigen zet. “Sweet Scent”, zei ze rustig. Een zoete geur vulde de ruimte, een kalmerende geur. “Quick Attack!” riep Viola triomfantelijk zodra ze zag dat Isidoor ontspande. De Surskit schoot op Isidoor af, soepel als een schaatser. “Tackle!” riep Sagamore, maar voor Isidoor kon reageren had zijn tegenstander hem geraakt en was vliegensvlug weer uit zijn bereik verdwenen. Hij schudde geërgerd zijn kop. De klap was niet heel hard aangekomen, maar hij kon zijn waakzaamheid niet laten verslappen, alleen omdat er zo’n prettige geur hing. Hij had zo’n vermoeden dat hij maar beter geen Odor Sleuth kon gebruiken dit gevecht. "Take Down!" kwam de volgende opdracht en Isidoor stormde op de blauwe schaatser af. "Quick Attack", herhaalde Viola, en op het laatste moment schoot de Surskit aan de kant. Isidoor staakte zijn aanval en wilde zich omdraaien, maar voor hij iets kon doen sloeg de Surskit tegen zijn zij en bracht hem eventjes uit zijn balans. "Bite!" riep Sagamore, maar zijn tegenstander was alweer buiten bereik.

De Surskit gleed aan de overzijde van de het strijdveld behendig heen en weer op zijn dunne pootjes en Sagamores grip op zijn wandelstok verstevigde zich terwijl hij geërgerd snoof. Hij hield niet van die vliegensvlugge tegenstanders. De Surskit was waarschijnlijk niet bijster sterk, maar voor je het wist zou hij Isidoor met talloze Quick Attacks uitgeput hebben, terwijl hij zelf steeds op tijd uit de weg zou glippen voordat hij geraakt kon worden door een tegenaanval. Na zijn eerste ergernis, verscheen er echter een verbeten uitdrukking op zijn gezicht en hij rechtte zijn rug. Dit keer zou het niet zo gaan. Van zijn eerdere gevecht tegen een snellere tegenstander had hij geleerd, en hij had zo zijn voorzorgsmaatregelen genomen. "Thunderbolt", zei hij met vaste stem.

Het bevel bereikte Isidoors oren en de Herdier reageerde onmiddellijk. Voor een kort moment knetterde de elektriciteit in zijn vacht en toen vuurde hij de bliksemschicht op de Surskit af. "Ontwijk!" riep Viola, terwijl ze als een bezetene op het knopje van haar camera drukte, maar hoewel de Surskit snel was, was hij niet sneller dan de bliksem. Sagamore vernauwde zijn ogen tegen de plotselinge lichtflits, maar het kronkelige nabeeld van de schicht bleef op zijn netvlies dansen terwijl Isidoor op zijn bevel weer naar voren stoof voor een nieuwe Take Down. Het geluk stond aan zijn kant: kleine vonkjes sprongen over de huid van de Surskit en maakten duidelijk dat het bij-effect van de Thunderbolt van kracht was gegaan. Met een harde klap sloegen Isidoor en de Surskit tegen de grond, de grote, zware Herdier bovenop.

"Sweet Scent!" riep Viola. Haar pokémon wist de aanval uit te voeren en bedwelmd door de zwaarzoete geur die om hem heen wolkte, schudde Isidoor verdwaasd met zijn kop. "Quick Attack!" Ondanks de paralysis zette de Surskit zich in beweging en wist na een snelle stoot toegediend te hebben ook meteen weer wat afstand tussen hemzelf en de uitdager te krijgen. "Bubble!" kwam het volgende bevel. Viola leek besloten te hebben dat haar pokémon nu beter wat afstand kon bewaren. Deze had twee flinke klappen te verduren gehad en stond al wat wankelend op zijn dunne pootjes. Met enige moeite voerde hij zijn aanval uit en Isidoor, wiens reactievermogen niet helemaal top was door de Sweet Scent, werd opnieuw vol geraakt. De bellen knapten fel uit elkaar in zijn gezicht en zijn vacht zat vol met kleine druppeltjes. "Tackle!" riep Sagamore. "Ontwijk met Quick Attack en gebruik dan Bubble!" zei Viola vlug. Deze keer had de Surskit geluk: beide aanvallen slaagden en opnieuw werd Isidoor vol geraakt. Maar de elektriciteit vonkte nog altijd rond zijn lichaam en Sagamore wist dat het een kwestie van tijd was voor Isidoor zijn kans zou krijgen. Even volhouden, jongen, dacht hij, waarna hij de Herdier opnieuw een Tackle in gang liet zetten. Viola herhaalde ook hetzelfde kunstje, en weer slaagde de Surskit erin weg te komen, maar zijn Bubble kreeg hij ditmaal niet voor elkaar en Isidoor kon ongeschonden opnieuw de aanval inzetten. "Tackle!" "Quick Attack en Bubble!" En nu was het raak: een stroomstoot schoot door de poten van de Surskit en hij kreeg zichzelf niet in beweging. Isidoors Tackle sloeg de Surskit onderuit. Deze wist nog net terug te slaan met een Quick Attack, maar kon daarna niet snel genoeg wegkomen om aan Isidoors Bite te ontsnappen. Daarna stond hij er even als versteend bij. Misschien kwam het door de paralysis, misschien was het de Bite wel die ervoor zorgde dat hij even in paniek raakte en bevroor in schrik, maar het bood Isidoor in ieder geval een goede opening voor een laatste aanval. "Crunch", zei Sagamore en Isidoor zette zijn tanden in de Surskit. Daarna zette hij een stap terug, de blauwe schaatser aandachtig in de gaten houdend. Die deed een poging overeind te komen, maar bleek te verzwakt. Viola liet haar pokémon terugkeren en keek Sagamore aan. "Geen slecht begin", zei ze, en de oude man voelde even iets van triomf, maar tegelijkertijd drukte het woordje 'begin' ook zwaar op hem. Ze hadden deze strijd gewonnen, maar er stond hem er nog een te wachten. Er kon nog van alles gebeuren. Viola grijnsde enthousiast. "Zullen we eens zien hoe je het tegen mijn Vivillon doet?"

"Goed gedaan, jongen", zei Sagamore tegen Isidoor en een groot gevoel van trots welde in de Herdier op. Ik heb het gedaan, dacht hij. Voor hem. Voor een trouwe Herdier was er geen beter gevoel in de wereld. Hij wierp een blik op de vlinder en daarna op zijn trainer. Nog een ronde, kapitein? Er scheen nog strijdlust in zijn ogen, maar Sagamore wist dat Isidoor wel vaker geneigd was verder te gaan dan goed voor hem was, en hij wilde niet te veel van hem vragen. Al die Quick Attacks en Bubbles bij elkaar hadden hem toch flink afgezwakt, en zijn eigen Take Down had ook wat van hem gevergd, dus nog een gevecht zou erg zwaar voor hem zijn. Dus, hoewel hij best had willen proberen de roze vlinder uit de lucht te halen met hun zeer succesvol gebleken Thunderbolt, besloot hij Isidoor wat rust te gunnen. "Rust jij nu maar uit. Anders komt onze bonsai hier nooit aan de beurt", zei de oude man met een glimlach, tikkend tegen de pokéball van Hiëronymus. Met een mengeling van teleurstelling en opluchting stapte Isidoor naar zijn trainer toe - nu de adrenaline afzwakte, merkte hij plots op dat hij zich toch wel behoorlijk beurs voelde - en Sagamore hurkte bij hem neer en drukte zijn pokéball zacht tegen de kop van de Herdier om hem terug te doen keren. In het ergste noodgeval zou zijn hulp misschien nog nodig zijn, maar Sagamore hoopte dat het niet zo ver zou komen. Steunend op zijn stok richtte hij zich weer op en gooide Hiëronymus' pokéball op. Boom versus vlinder. Dat moest goedkomen. Had Hiëronymus niet immers al eerder van een vliegende insectpokémon gewonnen? Tegen vliegend-type Vivillon had hij zelfs een extra voordeel. Toch bonsde zijn hart in zijn keel terwijl hij het strijdveld aanschouwde, want als hij één ding wist, dan was het wel dat je een tegenstander nooit moest onderschatten.

---

Hiëronymus vs. Vivillon
Waar Isidoor een gevecht graag snel begon, was Hiëronymus mer het afwachtende type. Dus bleef de Sudowoodo staan, alsof er een echte boom op het strijdveld was neergezet. Viola maakte dankbaar van de tijd gebruik om een foto te maken, en zette daarna het gevecht in gang. "Poison Powder!" Een grote wolk paars poeder maakte zich los van de vleugels van de Vivillon en daalde neer over het veld. "Ontwijk!" riep Sagamore, maar Hiëronymus kon niet op tijd wegkomen. "Stun Spore!" Hiëronymus stond nog te kuchen van de eerste poeder toen een tweede wolk, ditmaal geel van kleur, over hem heen rolde. "Sleep Powder", kwam de volgende opdracht van Viola. Oh nee. Mooi niet. Als deze ook nog raakte, dan kon hij het wel vergeten, dacht Sagamore met rijzende paniek. "Rock Tomb!" riep hij gauw, nog voordat Viola helemaal uitgesproken was, en Arceuszijdank wist Hiëronymus deze aanval nog uit te voeren voor het effect van de Stun Spore intrad. Voordat de Vivillon met haar vleugels kon slaan om er het blauwe slaappoeder uit los te maken, schoten rotsen omhoog en dwongen haar de aanval te staken.

Ondertussen zag Hiëronymus eruit alsof hij net de Color Run had meegelopen. Paars en geel poeder plakte aan zijn trillende takken. Gelukkig was hij niet ook nog in slaap gevallen, maar dit gevecht was in ieder geval al met een flinke tegenslag begonnen. De Sudowoodo zelf bleef er rustig onder. Het lijkt erop dat het mijn lot is om in gevechten steeds vergiftigd te worden, mijmerde hij, tergugdenkend aan een zekere Arbok in de bossen bij Laverre. "Breek los met Struggle Bug", droeg Viola haar pokémon op. Het kostte de Vivillon wat moeite, maar uiteindelijk brak een stuk rots af. "Rock Throw!" riep Sagamore. De Vivillon kon maar op één plek die rotspartij uitkomen: door het gat dat ze gemaakt had, dus een aanval kon niet missen. Maar het leek erop dat zijn geluk inmiddels op was, want nadat Hiëronymus een rots had opgeraapt, viel deze ook meteen weer uit zijn handen. "Gust!" riep Viola. "Mimic!" reageerde Sagamore vlug. Hiervoor hoefde Hiëronymus niet te bewegen, hij hoefde alleen maar goed op te letten terwijl hij werd geraakt. Want geraakt werd hij. Het was buigen of breken, wist hij, en dus boog hij mee met de windvlaag, voelde hoe hij langs zijn takken streek en ontcijferde zijn taal. Wie wint zaait zal storm oogsten.

Probeer je Sleep Powder nu maar eens te gebruiken, Viola, dacht Sagamore verbeten. De wind had Hiëronymus' takken schoongeblazen, maar de poeders hadden hun duistere werk al gedaan. De gecombineerde Poison Powder en Stun Spore hadden een effect als zware spierpijn, en Hiëronymus vermoedde dat dit alleen nog maar erger zou worden. "S-" begon Viola al, van plan om haar eerdere pogingen de Sudowoodo in slaap te krijgen te hervatten, maar - gelukkig voor haar en helaas voor Sagamore - herinnerde ze zich net op tijd de Mimic en de mogelijkheden die dit voor haar tegenstander bood om haar eigen aanval tegen haar te gebruiken. Ze schakelde over op een ander plan. "Psybeam!" Nu het Sagamore duidelijk was dat het trucje dat hij op een wilde Ribombee had gebruikt hier in de gym niet ging werken, zag ook hij zich genoodzaakt een ander pad in te slaan en snel te reageren op deze nieuwe aanval. "Rock Throw", probeerde hij nogmaals, en Hiëronymus wist dit keer net op tijd een rots in de lucht te gooien, in het pad van de op hem af razende Psybeam. De steen spatte uiteen toen hij geraakt werd en scherpe scherven vlogen in het rond, beide pokémon rakend. Waar de stukken steen op Hiëronymus stenen huid afketsten zonder veel schade aan te richten, werd de Vivillon flink hard geraakt. Ze dwarrelde een eindje naar beneden en Sagamore wilde die kans aangrijpen om Hiëronymus een Slam uit te laten voeren, maar toen hij dat commando gaf, stokte Hiëronymus al bij de eerste stap. Niet in staat zich te bewegen, kon hij ook niets doen tegen de tweede Psybeam die op hem af kwam en hij werd vol geraakt.

"Gust!" droeg Sagamore zijn pokémon op nu de Vivillon weer buiten het bereik van fysieke aanvallen was. De vlinderpokémon werd door de windstoot uit de lucht geslagen; het kwam hem nu mooi uit dat Vivillon als half insect-type niet goed bestand was tegen haar eigen luchtaanvallen. "Probeer nogmaals Slam!" riep hij. "Houdt hem tegen met Gust!" riep Viola. De Vivillon kwam overeind en sloeg verwoed met haar vleugels. Hiëronymus moest alles op alles zetten om door de tegenwind te breken. Hij raakte de Vivillon, maar de wind had hem zo afgeremd dat er minder kracht achter de aanval zat dan ideaal was geweest. "Gebruik nogmaals Slam!" riep Sagamore. "Struggle Bug!" riep Viola. "En daarna Gust om weg te komen." Nu Hiëronymus al zo dichtbij stond, wist hij de Vivillon een flinke klap te verkopen. Haar relatief ineffectieve aanval terug bracht niet veel schade toe, maar gaf haar wel een opening om zich met behulp van een op de grond gerichte Gust een heel eind van Hiëronymus te verwijderen.

De Sudowoodo volgde niet. Hij zakte op een knie en leunde met een van zijn takken zwaar op de grond. Zij spieren leken wel in brand te staan, hij had het warm en koud alsof hij koorts had en hij trilde over zijn hele lijf. Hij hijgde en sloot even zijn ogen. Nog even, Hiëronymus, nog even, dacht hij. De Vivillon verkeerde ook niet meer in al te beste conditie, haar vleugelslag was onregelmatig, ze verloor langzaam hoogte. Als het hem nu lukte om op te staan, om nog een Slam uit te voeren, misschien zou dat dan genoeg zijn. Genoeg om Sagamore de overwinning te bezorgen waar hij zo lang van had gedroomd. Zijn benen weigerden echter dienst. Hij keek naar de vlinderpokémon. Als hij verloor, zou Isidoor het dan nog af kunnen maken? Als hij nou nog één aanval uit kon voeren. Dat moest genoeg zijn. Als hij al zijn krachten bij elkaar raapte... Maar er was zo weinig tijd. De Vivillon maakte zich al op voor een nieuwe aanval...

"Psybeam", zei Viola. Een voltreffer zou genoeg zijn om het af te maken. Er gebeurde echter iets wonderlijks: de Vivillon vuurde haar aanval wel af, maar het was eigenlijk maar een piezelig lichtstraaltje waar nauwelijks kracht achter zat. Toen Sagamore naar Hiëronymus keek, besefte hij waarom: er glinsterden tranen in de ogen van de Sudowoodo. De Vivillon leek niet goed te weten wat te doen en keek aarzelend naar de gymleidster. Sagamore besefte onmiddellijk dat dit alles heel vreemd was. Hiëronymus huilde nooit. Ouderwetse mannen huilen immers nooit. Tenzij ze er een plan mee hadden... "Rock Tomb!" riep Sagamore. Meteen waren de tranen verdwenen. De Tearful Look die Hiëronymus de paar tellen had gegeven die hij nodig had om zijn laatste krachten bij elkaar te rapen. Hij hief zijn trillende vuist en liet hem met een harde klap neerkomen op de grond, waarop rond de Vivillon opnieuw grote rotsen omhoog schoten die haar omsloten. "Breek weer los met Struggle Bug", zei Viola, maar op het strijdveld bleef het stil. Allen keken gespannen naar de rotsen, waar niet onmiddellijk beweging zichtbaar was. Kostte het de Vivillon enkel iets meer tijd dan voorheen om los te komen? Of was deze klap de laatste geweest die ze kon verdragen?

De seconden tikten voorbij, de scheidsrechter wierp een blik op haar horloge en oordeelde dat de Vivillon genoeg tijd had gehad. "Vivillon is uitgeschakeld. De uitdager, Sagamore Ballantyne, wint!" riep ze met heldere stem, een vlaggetje in de lucht stekend. Sagamore had nog nooit zulke mooie woorden gehoord. Er klonk een klikje van Viola's camera en de gymleidster grinnikte, waarna ze haar uitgetelde pokémon uit de Rock Tomb bevrijdde en haar terug liet keren in haar pokéball. Sagamore was naar Hiëronymus toegelopen en legde een hand op diens ruwe schouder. De Sudowoodo glimlachte een beetje gepijnigd, maar duidelijk trots en tevreden, en zijn blik vertelde duidelijk dat dit moment al het ongemak waard was. "Je mag trots op jezelf zijn, ouwe jongen", zei Sagamore, waarna hij zijn aandacht richtte op Viola, die glimlachend op hen toe kwam lopen. "Wat een flitsend gevecht! Gefeliciteerd met uw overwinning. Deze hebben jullie wel verdiend." Ze opende haar hand. Midden op haar handpalm lag een klein, bronzen insect met groen inlegwerk. Hij nam het eerbiedig en voorzichtig aan en voelde dat dit stukje waarschijnlijk in massa geproduceerde metaal voor hem unieker en waardevoller was dan een zeldzame bronzen speerpunt. Hij sloot zijn hand eromheen en bedankte Viola. Hij gaf haar zijn emailadres zodat zij de foto's die ze tijdens het gevecht had gemaakt naar hem door kon sturen, en daarna voelde hij een rilling door Hiëronymus' schouder gaan, waarop hij zich zijn staat herinnerde en de pokémon terug liet keren voor wat welverdiende rust.

Als een diepgelukkig man verliet hij de gym. Zijn eerstvolgende bestemming was het pokémon center, waar hij, terwijl hij onder het wachten vol trots de badge aan Wendela liet zien. De Snorunt keek met grote ogen van ontzag naar de Bug Badge, en ondertussen sijpelde een straaltje bitterheid zijn geluk in als een stroompje water door een gaatje in een dijk. Waarom had hij zijn dochter dit geluk niet gegund? Even staarde hij wezenloos naar het stukje metaal in zijn handen, tot hij opschrok van de stem van zuster Joy, die hem liet weten dat hij zijn pokémon bij de balie kon komen halen. Ze kwamen uit hun pokéballs als helden. Bij het zien van hun nog altijd wat vermoeide, maar oh zo trotse gezichten, verdwenen alle donkere gedachten weer naar de achtergrond en brak zijn lach opnieuw door de wolken. Ze vandaag hun eerste badge behaald, hun eerste stap gezet op hun nieuwe levenspad. Laat ze gelukkig zijn. Dit was een dag van overwinning.