De aanloop

De eerste stap in de concertzaal zorgde ervoor dat Jean-Pierre zich eindelijk wat rustiger voelde dan de afgelopen maanden. Gek genoeg. Want dit was de plek waar hij zoveel stress voor heeft gehad de laatste maanden. Na een optreden in Mauville City was hij aangesproken geworden door de burgemeester van Rustboro om een opera te schrijven. Met de voorwaarde natuurlijk dat het iets met Rustboro City te maken zou hebben. En dat het geschreven zou worden door iemand die er woonde zou geweldig zijn voor de publiciteit. Nu dat er al trainers waren die Jean-Pierre’s muziek kende vanaf het begin van hun badge-reis, was een mooi toeval.

Toen Jean-Pierre nog niet reisde, en toen hij nog weinig reisde, speelde hij graag muziek met zijn raam open. Hij woont op de begane grond, direct voor de gym. Sommige trainers zouden zijn gezicht misschien nog wel kunnen herkennen. Anderen misschien niet. Maar het is ondertussen wel een verhaaltje, dat enkele reizigers op de wereld kennen. Maar de mensen die rondom Jean-Pierre wonen, kennen het hele verhaal natuurlijk beter. Net zoals de beroemde noodle-geur die er altijd in zijn appartementje hangt. Dat eruit kruipt zodra de ramen open gaan.

In de afgelopen heeft hij meerdere dingen meegemaakt. Het schrijven van de opera was natuurlijk stressvol. Zeker toen hij een deadline ervoor kreeg. Maar daarnaast kreeg hij ook nog eens last van een terugkerende hallucinatie. Een spook dat diep in de nacht aanklopte op zijn deur. Als hij dan open deed sprak het spook hem streng toe dat hij moest stoppen met slapen, en moest doorschrijven. Nee, gezond was het niet. Hij heeft nu wel hulp van een psychiater. Maar dat zal zijn vruchten nog moeten gaan afwerpen.

Hij maakte zijn weg langzaam naar de concertzaal. Daar zouden ze de eerste repetitie gaan doen. Eigenlijk was hij al vijf minuten te laat. Met zijn blik in zichzelf liep hij langzaam naar zijn plek als dirigent. Niemand leek te merken dat hij te laat was. Iedereen was nog veel te druk bezig met alles klaar te maken. Nu pas begon hij te voelen dat hij vandaag nog maar nauwelijks gegeten had. Maar dat was okay. Hij zou eindelijk zijn muziek horen door een orkest. En dat maakte hem veel vrolijker, dan hij ooit gestresst zou kunnen zijn.

Voor zijn gevoel was deze eerste repetitie goed gegaan. Toen hij de nacht van buiten in stapte herinnerde hij zich er feitelijk niet meer veel van, maar hij had er een goed gevoel aan over gehouden. Ook al moest hij ineens heel veel nieuwe dingen doen. Hij moest iedereen instrueren. Ook de acteurs. Echter kon hij zich op het moment alleen maar verheugen op de komende weken van repetitie. Ze hadden nog veel te doen, wilden ze álles repeteren. Maar deze keer, ja deze keer wel, hadden ze daar genoeg tijd voor.

Met een glimlach, en zijn blik op de grond, plaatste hij zijn hand op zijn borst. Daar voelde hij zijn dirigentenstokje in zijn binnenzak steken. “Dirigent Dupuit. Wie had dat gedacht? Het klinkt goed.” Hij liep de hoek om. Nog twee straten en hij zou thuis zijn. “Een goede naam kan talent niet overstijgen.” Jean-Pierre versteende. Die stem herkende hij. Langzaam keek hij van de grond omhoog. Hij vergat te ademen. Voor hem stond het spook. Een grijs gezicht, gegraveerd door honger. Kapotte nette kleding van een jaar of tweehonderd geleden. En een strenge blik. En hij had lang zwart haar, met een lange paardenstaart.

Het werd nu pijnlijk duidelijk waarom de behandeling tegen de hallucinaties nog niet hebben gewerkt..