It's okay, not to be okay

De deur van zijn appartement ging langzaam open. De kamer, bijna net zo zwart als zijn driedelig pak. Hij liet de deur op een keer, toen hij een stap naar binnen zette. “Het is niet eerlijk.” Fluisterde hij met dichtgeknepen ogen. Zachtjes, stapte hij naar zijn bed en ging zitten. Enkel de lamp op zijn nachtkastje had hij nu aangezet. Voorovergebogen. Onderarmen rustend op zijn knieën. Ken je dat gevoel wanneer je naar een patroon kijkt op een tapijt? De dag dat je er écht naar kijkt. Omdat je niet weet waar je anders moet kijken. De logica achter de patronen is het enige dat ervoor zorgt dat je niet in duizend stukjes uit elkaar valt. Twee lieve ogen achter brilglazen verschenen door de deuropening. Theodore liet zijn hoofd verder zakken. Hij wist wie het was. Edda liep voorzichtig naar Theodore toe, en ging naast hem zitten. Ze sloeg haar arm om hem heen. Ze trok hem naar zich toe waardoor zijn hoofd nu op haar schouder rustte. “Een kind heeft zijn moeder nodig.” Nu kwamen de tranen pas.

Later die avond klopte Cecil aan. Ze hebben tot diep in de nacht gesproken.