I like this weather

Hij was terug in Lumiose City, de stad van de vijand. Hij had echt geen zin om hier veel rond te hangen, maar hij moest nu naar de professor toe. Hij had hem al een berichtje gestuurd, om zeker te weten dat hij niet ergens op veldwerk was ofzo. Hij had enkele dingetjes met hem te regelen. Hij stond Robin voor zijn lab op te wachten. Het was grauw weer, er was zelfs onweer voorspeld. De straten waren zo goed als leeg. Naar de normen van Lumiose dan, anders liep het hier vol toeristen. ”Hey, het is een tijdje geleden!” riep Robin vanaf dat de professor binnen gehoorafstand was. Ze gingen samen naar binnen en terwijl Robin zijn hele verhaal deed, over wat er gebeurd was, begon het weer steeds slechter te worden. Er stak een wind op die steeds sterker leek te worden en het begon alsmaar harder te regenen. Hij haalde zijn nieuwe pokémon ook uit hun pokéball. “We hebben niet stilgezeten…” Hij aaide Diete over haar hoofd wanneer ze haar kop tegen zijn wang wreef. Ze kreeg het altijd voor elkaar om in een mum van tijd op zijn schouder te klauteren. “Ik ben toch van plan om gyms te gaan doen, om sterker te worden.” De professor knikte en overhandigde hem de badge case die toevallig op een kastje lag. Robin haalde trots zijn badge boven en plaatste die tevreden op de voorziene plaats. In de verte begon onweer te rommelen. “Dan is er nog iets… Deze kleine Fletchling is het dochtertje van Argus, maar ik denk dat het beter is voor haar dat ze voorlopig bij jou blijft? Ik denk dat ze hier veiliger en in beter omstandigheden kan opgroeien.” Hij wilde niet dat Team Rocket de nog zo jonge pokémon ook maar 1 veertje zou krenken. Hij had haar graag opgevoed, maar ze moest veilig zijn. Ze gingen allemaal naar de tuinen met pokémon van de professor. De Fletchling zou het vast erg leuk hebben tussen alle andere pokémon. Samen met Argus vertrok ze. Argus wou vast zeker zijn dat haar dochter meteen vriendjes zou hebben en zich gegarandeerd thuis zou voelen.

Hij deed wat training met de pokémon die bereid waren om met hem een gevecht te houden. De professor raadde hem aan TM’s te gebruiken om hun movesets uit te breiden. Hij kende het principe van die dingen, maar had ze nog niet erg veel gebruikt. Daarmee kon je als trainer alles te weten komen hoe je je pokémon bepaalde moves kunt leren. De professor had er onlangs enkele gekocht en hij mocht degene die hij interessant vond wel overkopen. Hij besloot zich nu vooral op Achilles te richten en koos er drie uit. Hij praatte nog wat bij met de professor. Over zijn afspraak met Joey bijvoorbeeld. Hij had nog even tijd, maar zou zich moeten haasten om op tijd in Camphrier Town te zijn. Argus kwam terug met Fletchling en ook Achilles leek wat uitgetraind te zijn. Voor hem moest dit weer oude herinneringen naar boven gebracht hebben. Logisch dat hij er veel voor voelde om terug wat op zijn eentje training te doen hier. Hij begeleidde Fletchling persoonlijk terug naar de tuin. Argus had blijkbaar als afscheidscadeautje een nest gemaakt. Niet te hoog, want Fletchling was nog geen geweldig goede vlieger. Robin had ook twee afscheidscadeaus. Het eerste was de belofte dat ze elkaar regelmatig zullen weerzien. Het tweede was het mooiste geschenk wat Robin zo snel had kunnen bedenken. Een naam. ” Kala… Vanaf nu noem je Kala! In het Grieks komt dat neer op schoonheid, of mooie meid als je dat liever hoort.” Kala liet een vrolijk getsjilp horen ter bevestiging. Argus zorgde dat alles in orde was en gaf haar dochter nog een laatste knuffel. Ze zouden elkaar een lange tijd niet meer zien. Tenzij Robin natuurlijk de Fletchinder regelmatig eens naar de professor stuurde. Hij nam weer afscheid van de professor en trok toen weer de stad in. Hij had zijn jas aangetrokken en kap over zijn hoofd gedaan. De wind was nu nog veel sterker aangewakkerd, de regen viel met bakken uit de lucht en het onweer was nu dicht genoeg genaderd om van beide flitsen en daaropvolgende knallen te kunnen genieten. Gelukkig was het grootste deel van prof. Sycamore’s tuin een serre. Kala zat daar veilig en knus. Hij moest zelf niet denken aan een tocht ondernemen nu. Hij moest nu naar het Pokécenter gaan en hopen dat de bui gauw over was. Normaal gezien zou hij genoten hebben van dit soort stormweer, maar nu verhinderde het hem om de plek te verlaten waar hij zich niet veilig voelde. Er was geen kat meer op straat. Met uitzondering van de laatste paar mensjes die gauw gingen schuilen voor hun haardvuur. Waarschijnlijk hadden ze net boodschappen gedaan en werden ze verrast door het plotse noodweer. Zij moesten natuurlijk enkel van hun wagen naar hun voordeur… Hij treuzelde met opzet. Hij kon net zo goed van dit fantastische weer genieten nu hij er toch was…

Als kind kon ze altijd genieten van de lichtshow en de luide knallen die volgden. Wanneer onweerswolken aan kwamen waaien en ze was met iets bezig, dan liet ze alles vallen en vertrok linéa recta naar de zolderkamer van de boerderij. Meestal ging ze op haar buik liggen en staarde ze het raam uit, die ze heel soms openzette als ze daar de behoefte voor voelde. Het constante getik van de regen en de onvoorspelbare ronken brachten haar vaak zo erg tot rust, dat ze met gemak in slaap kon vallen. Haar vader moest haar dan ook geregeld van zolder afplukken en naar bed dragen, waar ze vredig verder droomde. Zelfs tot ver in haar puberjaren was Blythe vaker wel dan niet op zolder te vinden bij stormweer. Tijdens slapeloze nachten hunkerde ze er alleen maar naar.

Voorkeuren waren vloeiend.

Met haar handen in haar haren, waardoor haar hoed haast van haar hoofd viel, zat Blythe met haar rug tegen de gesloten deur van een winkel op. Het gekletter van de regen overstemde haar eigen zware ademhaling, en hoewel ze beide geluiden perfect meekreeg, dwong ze het uit haar gehoorgang. Een luide knal liet haar haast opschrikken. In een reflex drukte ze zich dichter tegen de deur aan en sloot ze haar ogen. De volgende flits ging niet onopgemerkt. Verwoed legde ze haar armen verder over haar hoofd, proberend het licht niet meer mee te krijgen. Ze stond er voor een moment niet bij stil dat het geluid een groter probleem voor haar was en slaakte haast een gil bij de donder. Het bleef in haar keel hangen, waardoor een scherpe piep over haar lippen viel. Blythe verplaatste haar handen naar haar oren en voelde hoe klam ze waren geworden. Te bang om ze af te vegen zette ze zich schrap voor een nieuwe lichtflits.

Voor het gemak vergat ze even dat ze zich helemaal niet schrap kon zetten hiervoor.

Het gebrul van de lucht vervormde naar het gebrul van een man. Er werden woorden geroepen die ze niet kon verstaan. Blythe wilde ze ook niet horen. Ze wilde het uitzetten. Ze wilde ademen. Waarom was dat zo moeilijk? De eigenaar van de stem verscheen in haar gedachten en van schrik sperde ze haar ogen wijd open. Wat ze zag was alleen niet de winkelstraat waar ze was gaan schuilen. Ze zag haar oude woonkamer.

‘Ga weg,’ was wat ze wilde schreeuwen. ‘Laat me met rust!’ Het enige dat ze over haar lippen kreeg was onverstaanbaar gebrabbel dat nog niet eens in de buurt kwam. Afwezig staarde ze naar een stoeptegel aan de overkant van de straat. Tijd stond even stil.

Hij maakte nu een ommetje om langer in de regen te kunnen blijven en van het onweer te kunnen genieten. Hij vond het zalig om hier in de lege straten te lopen en kletsnat te worden. Achilles trouwens ook. De Watertype hield minstens evenveel van regen als hijzelf. Argus en Diete liet hij maar in hun Pokéball. Water is niet erg aangenaam voor een Firetype en hij wou niet dat de Pichu op de één of andere manier kortsluiting kreeg. Het was zo al meer dan erg genoeg. Het vooruitzicht op een warme douche in het Pokécenter straks maakte het ook alleen maar beter. Hij vroeg zich af wat de mensen vanuit hun flatjes zouden denken als ze hem door het raam zagen.  Het kon hem helemaal niets schelen, maar hij had wel graag hun reactie gezien. Zijn oog viel op een figuur die tegen de deur van een winkel een eind verderop probeerde te schuilen.  Hij kreeg meteen medelijden. Misschien was het een zwerver. Hij begreep ook dat niet iedereen stond te springen bij dit weer. Toen klonk er een soort schreeuwachtig iets. Beter kon hij het niet benoemen. Hij versnelde zijn pas om te kijken of de persoon in orde was. Het leek wel of de persoon aangevallen werd, maar dan niet door een zichtbare aanvaller. Toen hij dichterbij was zag hij dat de eventuele zwerver een zij was. Daarbij droeg ze een cowboyhoed die hem erg bekend voorkwam, maar het wou hem niet invallen van waar. “Kan ik u helpen? Zal ik u naar het Pokécenter brengen? Daar kan u schuilen.” Ondertussen draaiden zijn hersens overuren om te achterhalen waar de hoed vandaan kwam. Had hij hem eens in een winkel zien hangen of… Hij kon echt niets bedenken. Zijn hersens moesten ondertussen ook al doorweekt zijn en misschien was hij nu wel degene die een kortsluiting had gekregen.

Niets. Er was niets dat ze kon doen. Zoals gewoonlijk bleef ze als aan de grond genageld en liet ze de man zijn gang gaan. Haar man. Wat kon ze anders? Hij had de volledige controle. Blythe voelde alles op automatische piloot gaan. Hoe ze haar best deed om zijn geschreeuw en de beelden op haar netvlies te blokkeren. Ze probeerde niet te voelen, wetend dat er alleen maar pijn op haar stond te wachten.

In het hier en nu waren haar spieren zo strak aangespannen, dat ze aan een stuk door zat te trillen. De knallende donder kreeg de kans niet meer om zijn zegje te doen; die taak was inmiddels overgenomen door het figuur die haar haast slapeloze nachten terroriseerde. Ze reageerde niet op de nieuwkomer die een helpende hand toe probeerde te steken. Voor haar bestond de echte wereld nog even niet, waren de beelden die ze zag haar echte wereld. Voor een lange tijd was het dat ook geweest. Met de volgende donderslag sprong een van haar pokéball open; de grote kop van een Mightyena dicht tegen haar wang gedrukt. Nala forceerde haar snuit tussen Blythe’s knieën en haar gezicht, haar staart in een strakke, horizontale lijn en haar oren wijzend naar het afdakje.

De persoon voor hem leek enorm bang. Hij herkende het gevoel. Het was hetzelfde als wanneer hij eraan dacht dat hij zijn pokémon nooit meer zou terugzien. Wanneer hij dacht aan het moment dat ze van hem waren afgenomen, maar bij haar leek het veel sterker, veer erger. Nee, niet aan denken. Robin probeerde de gedachte weg te duwen. Hij moest verder, sterker worden en Team Rocket tot de laatste grunt afbreken. Dat was het enige wat telde. Hij twijfelde of hij hulp moest halen of beter… Bij een volgende donderslag klonk er een ploep en daar stond ineens een grote Mightyena. Enkel nog maar van het verschot viel hij achterover op de grond. Het duurde tergend lang voordat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. “Nala”, mompelde hij verbijsterd. Hij wist niet zeker of hij nu net moest gaan rennen of aanvallen. De keuze werd in zijn plaats gemaakt. Er werd geen aandacht geschonken aan hem. Van alle personen, zelfs van Team Rocket, moest hij haar tegen het lijf lopen. Hoe was het weer, iets van Barabas had ze gezegd? Dat was vast een leugen. Hij had nog iets recht te zetten, deze keer zou hij niet weglopen. Hij wilde Achilles, die klaar stond om in aanvalsmodus over te gaan, bevelen een Water Pulse in der gezicht te gooien. Op de één of andere manier kreeg hij de woorden niet over zijn lippen. Hoe het kwam kon hij niet zeggen, maar hij voelde met haar mee. De gapende leegte van verlies nam in hem de overhand. Als hij die gedachten daarnet niet opzij had geschoven, wie weet wat er dan was gebeurd. Hij kon evengoed naast haar gezeten hebben en zijn ingestort. Hij herinnerde zich nog dat hij voor het eerst terug gedachten over zijn oude team door had laten sijpelen. Het was niet al te best uitgepakt. Nogal een geluk dat er een Ranger bij was. De herinneringen probeerden zijn netvlies te bereiken. Hoe meer hij ze terug achteruitduwde, hoe sneller ze terugkwamen. Hij had ze één keer live gezien, maar hij wilde ze niet herbekijken. Hij deed zijn best om aan andere dingen te denken. Zijn afspraak met Joey. Hij zou Joey terugzien, hij moest zich sterk houden. De splinternieuwe badge die in zijn jaszak zat. In de Badgedoos die hij zonet had gekregen. De geboorte van Kala, één van de warmste gedachten die hij zich kon inbeelden. Het moment dat het ei uitkwam en de hele Santalune City Gym in een zachtrode gloed had laten baden. Het hielp. De heruitzendingen zaten voorlopig weer veilig achter slot en grendel. Hij besloot haar nu maar even te helpen. Hij kon haar daarna nog steeds aan stukken rijten als hij dat wilde. Hij ging voorzichtig naast haar zitten, in de hoop niet verscheurd te worden door de reusachtige Mightyena. Twijfelend legde hij een hand op haar schouder: “Gaat het wel?”

In tegenstelling tot haar trainer was ze zich bewust van de extra aanwezigen. Hun geuren kriebelden haar neus. Wie deze figuren ook waren moest maar even wachten. Er waren belangrijkere dingen te doen. Een dreiging die niet iedereen kon zien. Nala liet een piep uit haar keel ontsnappen en drukte zich stevig tegen de onderkant van Blythe’s kin op. Haar zachte vacht kriebelde – en dat was het enige kleine duwtje die de cowgirl nodig had om flashbacks van realiteit af te scheiden. Als een hongerig, klein kind zochten haar vingers driftig naar de nek van het wezen, waar ze gretig haar handen in de grijze haren liet verdrinken. Blythe probeerde diep adem te halen, maar het stokte en in de plaats daarvan viel een gekrenkte snik over haar lippen.

Dat was niet echt. Het verleden zit niet meer in het heden. Je bent veilig. Je bent veilig.

Haar achterhoofd vond zijn plek tegen de deur en het leek alsof ze voor het eerst weer kon ademen. Blythe’s schouders zakten omlaag – maar toen er zonder enige waarschuwing iets warms op kwam te liggen, gingen haar nekharen weer overeind. Nala liet een waarschuwende grom horen. Dat ze verder niks ondernam, was voor Blythe een teken dat er geen onheilspellend gevaar dreigde. Toch kon ze niet ontspannen. De vraag of het ging reikte haar oren, voor ze een trillerige zucht slaakte en vlug de tranen met de rug van haar hand wegveegde. “… Ja,” kwam er wat geforceerd uit. “Ik denk – ik denk het wel.” Afwezig staarde ze naar de druppels die voor haar op de stoep neerkwamen.

Ze haatte stormweer.

Ze leek iets te ontspannen. Waarschijnlijk niet door hem, maar door de Mightyena die op knuffelmodus stond. Er ging een rilling over zijn ruggengraat wanneer die een glimp van die geduchte jager liet zien. Gelukkig werd hij niet verscheurd, dat scheelde. Hij begon eigenlijk te twijfelen of hij wel herkend was. Waarschijnlijk niet, het was redelijk donker. Daarbij leek de cowgirl ook niet echt in de stemming om oude bekenden te plaatsen in hun context. Hij was ook niet van plan degene te zijn die haar eraan herinnerde. Het was niet echt de bedoeling dat ze wist dat hij eigenlijk haar doelwit was. In het slechtste geval was hij er nu ook redelijk zeker van dat hij wel zou kunnen ontsnappen zonder de hulp van een ranger. Er hing ook een andere vibe nu. Nee, bang was hij niet. Hij voelde zich alleen wat ongemakkelijk. Robin wist niet goed wat hij met de situatie moest aanvangen. Het hielp niet echt dat ze afwezig voor zich bleef staren, hem zo goed als negerend. Ze bevestigde tenminste dat alles goed was. Ze wist dat hij er was en dat scheelde al iets. Om de stilte te verbreken (en omdat de vraag al een hele tijd op zijn lippen brandde), zei hij maar: “Hoe heet je?” Hij had het gevoel dat hij voor één keer een naam niet snel zou vergeten.

Jammer genoeg werd de kalmerende rust toch alweer doorbroken door een bom. Een energie-bom dan nog wel. Wanneer hij het klikje van een pokéball hoorde voelde hij zichzelf naar de hel afzakken en weer terug omhoog. Alle mogelijke scenario’s gingen door zijn hoofd, van Nala die woest werd tot hoe iedereen een elektrische schok kreeg. Diete had nog maar eens de show gestolen. Voorlopig bleef ze afwachtend kijken en de situatie inschatten. Het was nu eenmaal complex en het zou wel even duren tot het gele mormel door zou hebben wat er aan de hand was. Het enige wat nu zeker was, was dat het vroeg of laat gigantisch uit de hand zou lopen. De Pichu stond daar nu als de doos van Pandora, terwijl Robin afwachtte tot al het onheil naar buiten zou komen.

Tik tak. Tik tak. Ze probeerde zich te concentreren op het consistente geluid van de regendruppels, om de doffe klappen van het onweer te negeren. Het ging heel moeizaam, maar ze vond rust in het altijd aanwezige getik en de onmiskenbare geur die erbij gepaard ging. Een klein stroompje water liep razendsnel langs de stoep omlaag, waar het pad uiteindelijk bij een put uitkwam. Blythe volgde de stroming niet – in plaats daarvan keek ze naar het constant lopende water vlak voor haar. Voor heel even was het stil en toen volgde er een donderslag. Ze voelde hoe haar spieren zich automatisch aanspanden en vervloekte zichzelf. Het was maar onweer.

Het was maar onweer.

De vreemdeling, wie ze nog geen blik waardig had gegund en de behoefte er ook niet helemaal voor voelde, besloot haar een vraag te stellen. Blythe vond zijn aanwezigheid niet helemaal prettig, maar de afleiding was meer dan welkom. “Blythe,” beantwoordde ze de vraag. Blythe Pritchett. Haar meisjesnaam. Haar naam. Ze bestond en ze was vrij.

De klik ging voor de cowgirl ongehoord, maar Nala’s oren volgden het geluid. Nieuwsgierig hief ze haar kop, draaide haar rug naar Blythe en liet zich tegen haar trainer op haar kont zakken. De brunette vond het gewicht niet vervelend. Het hielp haar om met beide benen op de grond te blijven. Rode ogen keken een klein, geel figuurtje inschattend aan. Vriend? Zeker niet. Vijand? Twijfelachtig.

”Blythe”, niet dat een naam erg belangrijk was nu. Het gaf gewoon een aangenaam gevoel te weten tegen wie je sprak. Ondertussen had hij wel iets anders aan zijn hoofd. Hij haalde zo snel mogelijk Dietes pokéball. Robin wilde haar laten terugkeren, maar het gele duiveltje ontweek de rode straal keer op keer. Ze werd plots veel minder speels toen ze aangekeken werd door de gigantische Mightyena. Robin was redelijk zeker dat Diete twee keer in zijn muil kon. Vliegensvlug kroop ze op Robins schouder, de plaats die haar het veiligste gevoel gaf.  Van daaruit bleef ze de pokémon nauwlettend in de gaten houden.

Opnieuw werd de hemel verlicht, niet veel later droeg de donder ook zijn steentje bij. 2 seconden telde Robin. Ze hadden hem altijd verteld dat je het aantal seconden moest delen door drie om te weten hoe ver de blikseminslag was. Dat was nu minder dan een kilometer, wat betekende dat het onweer nog steeds dichterbij kwam. Omdat hij in gedachten verzonken was, hoorde hij het knetterend geluid van elektriciteit te laat. Diete moest geschrokken zijn van de donder en was aan het laden. Het gebeurde wel vaker dat ze ongecontroleerde schokken gaf, maar dit was niet bepaald het beste moment. Robin was doorweekt, maar hij bevond zich vooral in een gevoelige situatie. Hij wou Blythe niet nog meer angst aanjagen. Hij wist hoe het voelde om bang te zijn, waarvoor dat ook moge zijn. Hij haatte dat gevoel, het was een mankement. Het zorgt ervoor dat mensen niet meer helder kunnen denken. Om de schok tegen te houden was het te laat. Alsof iemand zou niezen ontlaadde de Pichu haar opgeslagen elektriciteit, die via Robin zijn weg naar de grond vond. Ondanks dat hij de kans had gehad om zich schrap te zetten, wipte hij toch een beetje omhoog. Normaal voelde het alsof je schrikdraad zou aanraken, maar nu was het nog iets heviger aangezien Robin nat was. Gelukkig was het niet de eerste keer dat hij geëlektrocuteerd werd, dus hij herstelde zich redelijk snel. Hij richtte zich terug tot de persoon naast zich: “Is er misschien iets kan doen om je te helpen?” Het was een wat onhandige vraag, maar Robin wou toch iets doen om de overheersende stilte wat te doorbreken.

De plotselinge schok in haar buurt liet haar armharen strak overeind staan. Blythe probeerde ze plat te wrijven in een poging haar angst beter te maskeren, maar die boot was al uitgevaren en dat wist ze. Het was dan ook geen verrassing dat de jongen haar vroeg wat hij voor haar kon doen. Haar gedachten stroomden net zo hard als het regenwater, maar het verschil zat hem in de paden. Waar de regen maar een kant op kon, gingen Blythe’s gedachten ieder hun eigen weg. “Zing een liedje,” was er uit voor de gedachte kwam – en in elke andere situatie had ze van zichzelf misschien gedacht dat het een grapje was, maar haar toon was heel serieus. Ze moest zich ergens op kunnen concentreren, iets dat beter werkte dan het water, en daar had ze hulp van buitenaf bij nodig. Hoe graag ze dat ook wilde ontkennen.