Een zacht briesje woei door de bessentuin en de hele lucht geurde naar bloesem. Insectpokémon zoemden tussen de struiken. Al met al was het een idyllisch geheel. Leunend op zijn wandelstok keek Sagamore naar een groep Hoppip die voorbijzweefde. De roze bolletjes lieten zich zorgeloos meedragen door de wind en hun vrolijke geluiden waren vanaf de grond te horen. Sagamore glimlachte. Een duidelijker teken dat het lente was kon je niet hebben.
“’t Is toch een mooie dag, jongens”, zei hij terwijl hij Isidoor even tussen achter zijn oren kriebelde. De Herdier maakte een instemmend geluid en Hiëronymus glimlachte, zijn blik gericht op het groepje Hoppip dat in de verte verdween. Zijn glimlach maakte echter plaats voor een wat verwarde frons toen hij iets bij zijn schouderblad voelde kriebelen. Verbaasd draaide hij zich om, en hij hoorde een geschrokken kreetje. Met zijn hoofd een beetje schuin keek hij naar het kleine fladderende wezentje dat voor hem in de lucht zweefde. Het leek een soort elfje, dacht hij. Een die waarschijnlijk had gedacht dat hij een struik was met misschien nog wat verborgen bloesems om te oogsten.
“Wat is dat nou?” Sagamore keek naar het kleine wezentje. Zo eentje had hij er nog nooit gezien. Het kwam hem wel bekend voor, misschien had hij er wel eens in een boek zien staan. Maar hij kon zich zeer zeker niet herinneren dat ze in Kalos leefden. Het was toch geen invasieve soort, wel? Hij pakte zijn pokédex erbij en het apparaatje wist hem te vertellen dat het een Ribombee was. Ah, ja, die naam zei hem wel wat. Maar die leefden toch alleen op de eilanden van Alola? Hoe dan ook, deze was overduidelijk hier in Kalos, en het leek er niet op dat er een trainer in de buurt was. Sagamores blik ging van zijn pokédex terug naar de pokémon, en zijn wenkbrauwen schoten wat omhoog. Zo zo, het leek een strijdlustig elfje te zijn. Of misschien was het wezentje gewoon boos op Hiëronymus omdat hij geen stuifmeel voor hem had. In ieder geval keek hij met een serieuze frons naar Hiëronymus, wenkend met zijn uitgestoken hand: kom maar op, jij bloemloze boom. Nu, hij had geen bezwaar.
“Maak wat ruimte, Isidoor”, zei Sagamore en de Hierdier trok zich terug. Sagamore zette zelf ook twee stappen achteruit.
Hiëronymus vs. wilde Ribombee
De Ribombee liet er geen gras over groeien en zette meteen de aanval in met een
Fairy Wind. Hm, dat kon nog wel eens een handige aanval zijn, bedacht Sagamore zich meteen.
“Mimic”, droeg hij Hiëronymus op. De soort-van-boom zette zich schrap tegen de wind en hoewel het schade deed, wist hij er ook iets van de kracht uit te filteren. Aha, dus… Ja, hij wist nu hoe hij die aanval ook uit moest voeren.
“Slam!” riep Sagamore nu, en Hiëronymus sloeg met zijn hand naar de Ribombee, die daardoor flink uit koers werd geslagen. Het elfje schudde even verdwaasd met zijn hoofd en nam toen gauw wat afstand, voordat Hiëronymus opnieuw toe kon slaan. Hij fladderde omhoog, buiten het bereik van de Sudowoodo, en begon nu met een soort vreemde bolletjes te gooien. Hiëronymus hief een beschermende arm voor zijn gezicht, maar werd bijna omver geslagen toen de eerste
Pollen Puff tegen zijn arm onplofte. Waar waren die dingen van gemaakt, dynamiet?
“Ontwijk ze zo veel mogelijk”, zei Sagamore.
“En gebruik Wood Hammer.” Terwijl Hiëronymus’ rechterarm groen begon te gloeien, bleef het ongehinderd
Pollen Puffs uit de lucht regenen. De Ribombee had er nauwelijks een gegooid of hij begon weer een nieuwe te maken. Hiëronymus boog naar voren om zijn gezicht te beschermen en sprong rond alsof hij een regendansje aan het doen was om de pollenbommen zo goed en kwaad als het ging te ontwijken. Een deel ervan landde zonder schade aan te richten op de grond, en de aarde vloog in het rond, maar sommige wisten zijn rug en schouders te raken. Rondhupsend keek hij naar de steeds pokdaliger wordende grond onder zijn voeten en wachtte op een opening. Een moment later was het daar: de Ribombee begon misschien een beetje moe te worden van het gooien van de Pollen Puffs, of misschien was zijn munitie op. Hoe dan ook, de bommenregen stopte voor een moment en Hiëronymus greep zijn kans. Hij hief zich op, speurde kort de lucht af op zoek naar zijn piepkleine tegenstander, en zodra hij hem in het vizier kreeg, haalde hij uit. Zijn armen mochten dan niet lang genoeg zijn om de Ribombee op die hoogte te raken, de Wood Hammer vormde een spookachtige verlenging in de vorm van een boomstronk, waarmee hij de vlieg met een flinke klap uit de lucht mepte. Een trilling ging door zijn arm door de recoil van de aanval, maar het was het waard.
De Ribombee gaf zich echter nog niet gewonnen. Hij leek wat duizelig van de klap, maar onrustig fladderend rees hij weer van de grond omhoog. Aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat hij dit gevecht nog niet als voorbij beschouwde. Goed dan, ze konden nog wel even door.
“Maak het af met een Sucker Punch”, zei Sagamore zacht. Hiëronymus knikte en stapte kalmpjes op de Ribombee af, waarna hij met een onverwachte felheid uithaalde. De Ribombee sloeg tegen de grond en Hiëronyms richtte zich tevreden op. Dat moest wel genoeg zijn, toch? Maar hij had zijn tegenstander onderschat; de Ribombee had nog altijd vechtlust in zich. Met een
Absorb die Hiëronymus compleet verraste, was het elfje terug in het gevecht.
“Flail!” riep Sagamore gauw. Hiëronymus sloeg in het wilde weg naar de Ribombee en wist hem wel een keer te raken, maar de bij sloeg terug met een
Struggle Bug. Dit ging niet heel goed. Aan de ene kant had Hiëronymus vooral aanvallen voor dichtbij, maar vechten tegen zo’n kleine tegenstander op zo’n kleine afstand was niet handig. Hij kon zien dat zijn Sudowoodo het piepkleine wezentje steeds uit het oog verloor. Ze konden beter terug naar de eerdere tactiek, die Wood Hammer had goed gewerkt, al moest hij nu wat eerder toe proberen te slaan, voor hij te veel schade opliep aan de langeafstandsaanvallen van de Ribombee.
“Afstand nemen, en dan nog een Wood Hammer”, zei hij. Hiëronymus zette snel wat stappen terug om wat ruimte tussen hem en zijn tegenstander te creëren. De Ribombee volgde hem niet, maar leek zo zijn eigen plannen te hebben. Terwijl Hiëronymus zijn Wood Hammer voorbereidde, begon zich rond de Ribombee een fijne wolf van geel stof te vormen. Een grijns brak door op Sagamores gezicht. Dit konden ze in hun voordeel gebruiken.
“Nieuw plan, Hiëronymus, gebruik Fairy Wind.” Hij wist wel dat die aanval nog van pas ging komen. Terwijl de Ribombee zijn
Stun Spore afvuurde, gebruikte Hiëronymus de aanval die hij gestolen had. Al noemde hij het liever ‘geleend’. En zo werd het gele poeder zó terug in het gezicht van de Ribombee geblazen.
“Wie een kuil graaft voor een ander…” mompelde Sagamore tevreden.
“Sucker Punch.” Hiëronymus stapte op de Ribombee af, die een wat schokkerige vlucht had gekregen en niet in staat was de klap te ontwijken. Even herstelde het elfje zich en wist hij ondanks de paralysis nog een
Silver Wind af te vuren, maar Hiëronymus zette zich schrap tegen de bug-wind en liep niet al te veel schade op.
“Slam.” En dat werd de laatste klap. De Ribombee bleef uitgeteld op de grond liggen. Hiëronymus hield het bewusteloze elfje nog even in de gaten om te zien of die niet weer met een verrassingsaanval zou komen, maar toen dat niet het geval leek, zette hij wat stappen terug en wreef over zijn pijnlijke rug. Sagamore liep op hem af en gaf hem een voorzichtig schouderklopje, oppassend dat hij de blauwe plekken van de Pollen Puffs niet raakte.
“Goed gedaan, jongen”, zei hij. Hij stapte naar de Ribombee toe en keek even neer op het wezentje. Dat zo’n klein ventje hen zulke moeilijkheden op kon leveren. Plotseling kreeg hij een idee. Hij was nu een trainer. En wat deden trainers? Pokémon vangen. Plots een beetje zenuwachtig haalde hij een lege pokéball tevoorschijn en drukte deze tegen de Ribombee, die door de pokéball werd opgeslokt. Sagamore legde hem op de grond en nam wat afstand. Wrijvend in zijn handen keek hij naar de pokéball die daar lag te wiebelen en te knipperen. Zo had hij het goed gedaan, toch? Nu, eens zien of het zou lukken…
