Een hele lijst...

Hij was blij dat hij nog een nieuwe pokemon had gevangen voordat hij Santalune bereikt had. Hij haalde de pokéball boven om ernaar te kijken. Hij zou vast wel nog een boel werk hebben voordat hij Aphrodite kon gebruiken in een gevecht. Of Diete, om het wat kort te houden. Op dat moment sprong de pokéball open en de Pichu verscheen met een witte straal op zijn schouder, diegene die niet bezet was door Achilles. Robin schrok zich rot en had de pokéball op de grond laten vallen. Nadat hij hem opgeraapt had keek hij het gele mormel verveeld aan. ”Ik had je toch niet geroepen? Waar was dat nu voor nodig?” Dat kon hij er ook nog eens bijhebben, de gele pluizebol kwam ongevraagd naar buiten. ”Wel, nu je er toch bent kan ik Argus er maar beter ook bijroepen.” Hij gooide de pokéball in de lucht, maar als deze openging gebeurde er niets. Vergeten. Argus was er tijdelijk niet. Hij raapte voor de tweede keer zo’n rond ding van de grond en zuchtte diep. Hij voelde plotseling een grote leegte vanbinnen. Het was niet voor lang, maar toch miste hij Argus.

Zijn triest gevoel werd snel verdreven door een sprankeltje hoop. Santalune City was in zicht gekomen en met wat geluk was de Fletchling er al. Hij ging naar de plaats waar ze hadden afgesproken, maar merkte dat daar niemand was. Hij wou nog een hele lijst aan dingen doen hier, dus hij besloot dat eerst te doen. Eerst wou hij Joey nog eens opzoeken. Hij woonde hier in Santalune City en Robin keek er echt naar uit om het weer te zien. Hij had echter geen adres en hij besloot naar het Pokécenter te gaan, in de hoop daar meer te weten te komen. Robin vroeg aan Nurse Joy of ze wist als Joey Breeze in de stad was. Toen ze daarop geen antwoord wist, kon hij het adres verkrijgen. Hij wandelde erheen. Het was eigenlijk niet zo erg ver. Toen hij aanbelde deed er niemand open, hetzelfde liedje bij de eerste buren. Toen hij aanbelde bij de buren aan de andere kant had hij wel prijs. ”Excuseer me, maar zou u weten waar Joey is?” Hij kreeg te horen dat hij naar Hoenn vertrokken was, nog niet erg lang. Hij moest hem dus net gemist hebben. Niet moeilijk, want het moest ongeveer een week geleden zijn dat hij hem hier had ontmoet. ”Bedankt, prettige dag nog verder.” zei hij afwezig. Dat was alvast een teleurstelling. Hij had zo gehoopt om Joey terug te zien, ook al was het nog niet lang geleden dat hij hem voor het laatst gezien had. Ze hadden wel een klik, dat dacht Robin toch tenminste. Teleurgesteld droop hij af, op naar het volgende punt op zijn lijstje.

Nu moest hij een gevecht bij de Santalune Gym regelen. Hij had er geen idee van wat hij daarvoor allemaal moest doen, dus had hij besloten om wat info in te winnen. En welke plaats is daar beter voor dan de gym zelf. Voordat hij daarheen ging wou hij eerst nog eens nakijken of Argus nog steeds niet aangekomen was. Opnieuw kwam Robin aan, nog steeds met de 2 pokémon op zijn schouder, bij de afgesproken plaats. Weeral niemand te vinden. Hij begon zich al lichtjes zorgen te maken en te bedenken wat er allemaal zou kunnen fout lopen. Toch was het normaal dat ze er nog niet was, maar dat weerhield hem er niet van om het ergste te denken. Voor de tweede keer in erg korte tijd droop hij teleurgesteld af, richting de gym. Hij klopte aan, maar er was niemand te bespeuren. Great, dit ging een erg leuke dag worden op deze manier. Back to the Pokécenter dan maar… Hij moest Nurse Joy voor de tweede keer lastigvallen, ditmaal om te vragen waar de Gymleader gebleven was. De Gymleader was blijkbaar weg om foto’s te nemen in Santalune Forest. Gelukkig was ze niet van plan geweest om ver te gaan dus hij zou haar kunnen opzoeken. Blijkbaar was fotografie één van de gymleaders grootste hobby’s. Hij kreeg daarbij ook te horen dat de Gymleader een vrouw was die Viola heette. ”Oké, dan ga ik haar maar eens zoeken.” De zuster zei dat hij haar blijkbaar niet zou kunnen vinden. Er was iemand in de stad die dat wel kon, Alexa. Ze was maar tijdelijk hier, maar Nurse Joy deed plots erg geheimzinnig. Ze vertelde hem verder alleen nog maar waar hij die vrouw kon vinden.

Even later kwam hij bij de woning aan die Nurse Joy hem had aangewezen. Hij belde aan en al gauw stond hij oog in oog met Alexa. ”Hey, ik ben Robin. Dit hier is Achilles en die gele bontjas is Aphrodite, of zeg maar Diete. Er is mij gezegd dat u me naar de gymleader Viola kon brengen?” Alexa stelde zichzelf voor, en haar Helioptile die nu ook in de deuropening was komen staan, zich achter Alexa’s been verbergend. “Dan hebben ze dat goed gezegd! Komaan, we vinden ze in no time!” Alexa was erg vriendelijk, maar boordevol energie. Net als haar Helioptile deed hij zijn uiterste best om haar bij te houden. Ze liepen een tijdje heen en weer door het begin van Santalune Forest. Alexa was vast alle plekken aan het afzoeken waar de gymleader kon zitten. En inderdaad, na een tijdje zagen ze een jonge vrouw foto’s nemen van een Butterfree. Hij wou haar niet storen, dus Robin wachtte tot ze klaar was. Het was Alexa die als eerste het woord nam: ”Zusje, er is een uitdager voor je!” Wat? Zusje? Was Alexa haar zus? Dat verklaarde misschien wel waarom Nurse Joy zo geheimzinnig had gedaan. Viola keek verwonderd op en we werden door Alexa aan elkaar voorgesteld. ”Een uitdager dus! Fantastisch, het is al een eindje geleden dat ik er nog eentje heb gehad. Laten we direct beginnen!” Bijna liet hij zich meeslepen door haar enthousiasme, maar bedacht zich op tijd dat dat niet mogelijk was, voordat Argus aangekomen was. “Het spijt me, ik wacht nog op een pokemon van me en zonder haar kan ik niet aan het gymgevecht beginnen. Ik kwam vragen of het mogelijk was om het straks te doen.” Viola was een beetje teleurgesteld en aanvaardde mijn uitdaging met een klein pruillipje. Ze was zo gedreven, hij kon duidelijk zien dat ze een passie had, niet enkel voor fotografie, maar ook voor battlen. Haar opwinding was ook op hem overgeslagen en plots was hij super excited. Hij zou eindelijk doen wat hij jaren geleden had willen doen: zijn eerste gymgevecht. Daarom had hij Joey willen opzoeken, hij had graag gehad dat hij erbij was. “Eh, dan ga ik maar kijken of die pokémon al aangekomen is?” Hij wist niet echt wat hij nu moest zeggen, hij dacht dat hij hier nu wel klaar was en wanneer Argus terug was zou hij Viola vast in de gym vinden.

Hij was voor de derde keer aangekomen bij de afgesproken plek en was opnieuw teleurgesteld toen Argus er nog steeds niet was. Hij wist niet echt wat hij nu nog kon doen om de tijd te doden. ”Op welke pokémon wacht je nog?” Robin schrok zich rot toen hij de vrouwenstem achter zich hoorde. Het was Alexa. ”Argus, mijn Fletchling” Ze knikte begrijpend. ”Het is maanden geleden dat mijn zusje nog een uitdager gehad heeft. Jij lijkt me ook opgewonden voor het gymgevecht?” Ze was erg opmerkzaam… Ze had inderdaad gelijk. Nu pas zag hij het, ze was een journaliste! De lijn aan haar polsen wees hem erop dat ze vaak achter de computer zat. Doorslaggevend was natuurlijk het opnameapparaatje in haar achterzak. ”Ja, het zal mijn eerste zijn. Eindelijk.” voegde hij er mompelend aan toe. Alexa kwam toen met een voorstel: ”Aangezien je toch moet wachten, waarom houden wij geen gevecht? Tenzij je iets anders in gedachten had natuurlijk.” Moest dat kunnen zou dat fantastisch zijn, maar die Helioptile zou vast geen grote uitdaging vormen… ”Ik was van plan hier te blijven zitten totdat Argus terugkwam, een battle klinkt super!” Alexa ging een eindje verder staan en gooide haar pokéball in de lucht. Hij zou dus niet tegen Helioptile moeten vechten. Terwijl het witte licht uit de pokéball kwam kon hij al onderscheiden dat het een reusachtige pokémon moest zijn. En toen stond daar inderdaad een Noivern. Hij had niet erg veel keuze dus zette hij Achilles in. ”Diete, kijk goed naar Achilles, binnenkort zal jij ook deelnemen aan gevechten.” De Pichu trok een pruillipje. Noivern begon met Gust. ”Achilles, houd stand!” De Noivern moest toch een keer zijn aanval stoppen, al leek het daar nu niet echt op. In plaats van af te wachten ondernam hij direct actie. “Val aan met Quick Attack!” Achilles sprong de lucht in en vloog met hoge snelheid op de gigantische vleermuis af. Deze wist de aanval op het laatste moment nog te ontwijken. Robin hield zijn focus en gaf opdracht voor een geslaagde Lick. De Noivern, die dat absoluut niet aangenaam vond, counterde zonder dat Alexa iets gezegd had met Bite, om de Froakie vervolgens terug naar aarde te slingeren. “Noivern heeft de gewoonte om Bite te gebruiken als reflex, zonder dat bevolen te krijgen.” zei ze, enigszins gegeneerd. Robin hoorde het al bijna niet meer, hij was volledig opgegaan in het gevecht. Hij had de laatste tijd erg weinig vriendschappelijke gevechten gehad, de meeste waren uitgelokt door vijandige figuren. Toeval of niet, meestal zat Team Rocket er ergens voor iets tussen. “Achilles, doe Bubble en gebruik dan opnieuw Quick Attack. Probeer op Noivern te gaan zitten!” De Noivern was druk in de weer nadat Alexa gevraagd had om die Bubble af te weren. Zo kon Achilles een geslaagde Quick Attack uitvoeren en kwam hij op Noiverns rug te zitten. ”Spring nu in hoog in de lucht en doe dan Pound!” De Froakie raakte hem recht op de kop en beiden kwamen ze op de grond terecht. Alle twee goed geland op hun poten. Eindelijk, ze hadden die Noivern uit de lucht en dat zou alles een heleboel makkelijker maken. ”Niet meer zo stoer nu je ook op grond staat hé!” riep hij naar de tegenstanders. Dat was juist onze bedoeling! werd er terug geroepen. Huh? Wat kan die bedoeling dan zijn? Hij zou het snel ondervinden. Hij keek gespannen toe, wachtend totdat ze haar volgende zet zou doen. ”Boomburst!” was alles wat hij hoorde. Hij wist niet precies wat dat voor aanval was, hij had het nog nooit gezien. Noiverns oren begonnen wit op te lichten terwijl hij krachtig inademde. Daarna liet hij al die kracht los in de vorm van geluidsgolven, die met bijna explosieve kracht Achilles’ richting uitkwamen. Hij kon geen woord uitbrengen en de Froakie werd erg hard geraakt. Achilles werd achteruit geblazen en schuurde over de grond. Met erg veel moeite probeerde hij op te staan, vanuit het niets badend in een blauwe gloed. ”Is…dat…Torrent?” Alexa viel hem bij/ ”Inderdaad, dat is Froakies ability, als hij erg veel schade oploopt worden zijn wateraanvallen geboost.” Wauw, dat was cool. Dit betekende dat nog niet alles verloren was. “In dat geval… Achilles, Water Pulse!” Het was de grootste Water Pulse die hij ooit gezien had. Noivern viel neer door de uitzonderlijk krachtige aanval, maar stond gauw weer op twee poten.  Hij kreeg het bevel om Dragon Pulse te gebruiken. ”Achilles, Round” De Dragon Pulse en de geluidsgolven van Achilles kwamen tot botsing, met als gevolg dat de Dragon Pulse ontplofte. Wanneer de rook opgestegen was stonden beide pokémon nog overeind, niemand die wou opgeven. ”Ik denk dat het een gelijk spel is…” zei Alexa. Robin was verward. ”Gelijkspel? Het gevecht is toch nog niet gedaan?” Ze lachtte en wees achter hem. Robin draaide zich om, en zag Argus aanvliegen, samen met een Fletchinder.

Alexa al compleet vergeten rent hij op zijn Fletchling af. Eindelijk! Ik ben blij dat je terug bent!” Pas toen bemerkte hij het pokémon ei dat ze meedroegen. ”En die Fletchling is al geëvolueerd?  Niet te geloven dat je een ei hebt nu!” De twee pokémon kwamen naar hem toe en overhandigden hem het ei. Robin was sprakeloos. ”Willen jullie… dat… dat ik… voor het ei zorg?” stamelde hij. Argus knikte en kwam op zijn hoofd zitten, vreemd kijkend naar zijn schouder die bezet was. Ze had waarschijnlijk het idee gehad daar neer te strijken. Oja, Argus, dit is Diete. Diete, dit is Argus. Ik heb Diete gevangen kort nadat je vertrokken was.” legde hij uit. De gele haarbal trok een zuur gezicht naar Argus. Dit zou een lastig duo worden. Hij wendde zich tot Achilles, die ondertussen op zijn andere schouder was komen zitten om Argus te begroeten. ”Zie ons hier nu, met twee kibbelende vrouwen…” De twee partners zuchtten synchroon. ”Froakiieee”  voegde Achilles er aan toe. Toen bemerkte hij Alexa weer. ”Bedankt om met te helpen met Viola, en vooral voor de fantastische battle.” Zonder veel te zeggen vertrok ze weer, een begroetend gebaar makend. Kort na haar vertrok ook de Fletchinder weer. Ook Robin vertrok toen, naar het Pokécenter. Zijn pokémon moesten in top form zijn om Viola te kunnen verslaan. Hij wou ook het ei laten nakijken, om zeker te zijn dat het gezond en wel was. Hij kreeg even later zijn pokemon terug en het ei, dat nu onder een koepel lag op een zacht kussentje. Nurse Joy legde hem uit hoe het werkte, en dat hij, nadat het ei was uitgekomen, de pokemon kon vangen met de pokéball die bovenaan de koepel in het soort handvat verwerkt zat.  Eens hij uit het Pokécenter stapte begon hij te rennen naar de gym, zodat Diete zich moest vastklampen om niet naar beneden te donderen. Hij wou nu zo snel mogelijk aan zijn gymgevecht beginnen. Hij moest nog maar één laatste dingetje doen.

Hij kwam aan bij het muziekwinkeltje en bewonderde het mooie werk dat was verricht. Joey had blijkbaar zijn werk gedaan en zijn buurman gevraagd of de etalage wat wou opknappen. Hij stapte binnen en zag dat Victor juist bezig was met een klant. Hij wachtte geduldig tot hij klaar was en kwam dan naar hem toe. "En, wat vind je ervan?" De oude man, die in eerste instantie al erg blij was om hem te zien keek nu verwonderd en vroeg of hij daar voor iets tussen zat. "Laat ons zeggen dat ik wat geregeld heb" zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij bleef even met de man praten maar liet dan weten dat hij niet erg veel tijd had, en dat hij misschien geïnteresseerd was in wat instrumenten. Sinds hij hier laatst geweest was had hij twee nieuwe pokemon en hij wou kijken welk instrument bij hen paste. Diete was onmiddellijk verkocht voor een gitaar. Argus leek wel goed met een drumstel over weg te kunnen. Ze kon haar vleugels gebruiken als drumstokjes. Alleen de bass drum was wat moeilijker. Nu hij wat meer instrumenten kon bespelen oefende hij nog enkele van zijn liedjes, enkele waren er dat hij onlangs had bedacht en die hij nu een beetje verder uitwerkte. De andere "bandleden" konden het ritme niet erg goed volgen, maar daar kon aan gewerkt worden. Hij wou echter nog geen instrumenten kopen voor zijn pokemon als ze misschien nog gingen evolueren, want dan waren ze plots te klein. Hij gaf alle instrumenten, inclusief zijn eigen gitaar die de man voor hem bewaarde, terug aan Victor, die de hele tijd gefascineerd had zitten luisteren. Hij werd nog eens hartelijk bedankt voor alles wat hij gedaan had. Hij zei dat hij een boel meer klanten had nu. Blij dat te horen nam hij afscheid en vertrok naar de gym, hij kon nu echt niet meer wachten om aan zijn gymbattle te beginnen.