Territory of None [+Reese Lizwood]

Zijn allereerste missie was een simpele patrouille. Boy kende de verplichtingen; hij wist wat hij moest doen. Menig Grunt hadden hem gezegd dat het een vervelende taak was, maar hij vond het eigenlijk alleen maar prettig. Hij kon de boel verkennen voor zijn eigen profijt en die van Team Rocket. Kalos was een nieuwe regio voor hem. Er was hem vertelt dat Lumiose, de stad waar hij werkzaam werd gesteld, een groot doolhof was. Zelf was hij geboren in een klein dorpje. Het was van belang om te verkennen en een kaart in je hoofd te schetsen.

Boy begon dus zonder te klagen aan zijn patrouille. Hij hield zijn ogen open voor vreemde figuren, maar keek ook onderzoekend om zich heen. Elk detail werd opgenomen, er werd niks vergeten. De zijstraatjes kregen alleen maar extra aandacht. Eerst omdat hij vermoedde dat hij die informatie door en door moest kennen, maar al snel kwam hij erachter dat hier het gespuis juist rondhing. Mensen die de avondklok negeerden. Mensen die Grunts juist aan het opwachten waren om hen een lesje te willen leren. Trainers die dachten dat ze op deze manier aan Team Rocket konden ontsnappen.

Arceus wilde het niet zo hebben. Arceus wilde mensen van de straat na de avondklok, anders had hij de macht niet aan de Rockets gegeven.

Hij koos ervoor om, na een aantal rebelse zielen gevonden te hebben, Phineas uit z’n bal te laten. De slang richtte kort zijn blik op z’n trainer, maar Boy hoefde niets te zeggen. Geluidloos glibberde de Ekans over de grond, de schaduwen in, terwijl de man eenzaam achter bleef. Hij keek kort zoekend om zich heen, luisterend naar alle doffe treden die men in hun voorzichtigheid zette.

Zijn tong kwam om de zoveel tellen uit z’n mond. Een hoop geuren kwamen hem tegemoet en leidden hem af. Voor een moment wist hij dan ook niet waar hij heen moest. Totdat een speciale geur zijn reukvermogen prikkelde. Phineas gleed geluidloos over de grond, zocht de beschutting van de schaduw op en baande zich een weg naar een bankje.

Hij rook een pokémon. Op hetzelfde moment rolde iets tegen hem op en trok hij zich dieper terug, hopend zijn dekmantel niet kwijt te zijn. De geur van de pokémon werd sterker. Het was een Zoroark.

Phineas behield zijn afstand en bekeek de situatie kort. Als hij het goed begreep, dan was er een persoon en een gigantisch, zwarte vos. Die had het op de persoon gemunt. De Ekans had het niet beter kunnen treffen. Geamuseerd bewoog hij zich voort, richting de voeten van de Zoroark, hopend het wezen te kunnen laten struikelen. Begrijp deze slang niet verkeerd; hij was geen held. Hij deed het alleen maar om de pokémon te kunnen dwarsbomen en om er zelf een kick uit te krijgen.

Zijn plan lukte. De vos viel. Jammer genoeg zat er wel een consequentie aan vast. De persoon die erbij had gestaan nam de benen. Ach, hij kon zich ook wel kort vermaken met deze Zoroark. Phineas glibberde naar de pokémon toe en ging kort in gedachten zijn opties af. Welke zou het leukst zijn? Boy zou vast willen dat het efficiënt was. De Ekans merkte dat hij te lang nadacht. Zoroark kwam overeind en was niet blij. In zijn hoofd was er nog maar een optie over. Razendsnel schoot hij naar een achterpoot en zonk zijn tanden erin. Daarna gleed hij de schaduwen weer in.

Beweging. Het was niet zo voorzichtig; het klonk meer alsof iemand vluchtte. Boy kwam zelf ook in beweging. Wie dit ook was, ze waren niet van Team Rocket. Door een miscalculatie van zijn kant bleef hij niet onzichtbaar voor de vreemdeling. Zodra hij hen in beeld kreeg, was andersom ook het geval. Hij stapte opzij voor het projectiel dat zijn kant op werd geworpen. Het viel naast hem op de grond. Kort keek hij ernaar, voordat zijn aandacht door de persoon werd getrokken. Er werd iets vreemds gezegd. Hij kon het accent niet plaatsen. Wat was een drohne?

Hij hoorde het gesis van Phineas. Zijn pokémon was niet de enige andere aanwezige. Gealarmeerd greep Boy naar het heft van zijn katana. Nog een vreemd figuur maakte zich kenbaar. Was Boy sarcastisch aangelegd, dan rolde hij met zijn ogen. Waarom planden mensen een verrassingsaanval en kwamen daarvoor altijd tevoorschijn? Deze man was sowieso al een verloren geval. Hij zei niets. Dat hoefde hij niet. Phineas gleed dreigend op het tweetal af. Dat gaf Boy genoeg tijd om terug de schaduwen in te verdwijnen.

“Het interesseert me niet wie je bent.” Zijn katana drukte waarschuwend tegen de man zijn rug. “Kies je eigen slachtoffer of kies een gebed uit.”

Het gebazel filterde hij. Boy had nooit begrepen waarom mensen zo nodig moesten praten. In levensbedreigende situaties was het eerste instinct toch altijd om te rennen? Deze man leek dat principe niet helemaal te begrijpen.

Hij pikte een geluid op. Het was gedempt, alsof iemand het verborgen probeerde te houden. Hij wist genoeg. In een flits draaide hij zich om en hield hij zijn katana voor zich uit. Hij voelde het voor een moment zwaarder worden; waarop hij het gewicht eraf duwde en een krachtige zwiep opzij deed. Niet om iets te raken, maar om zijn katana schoon te houden. Boy knielde kort bij de Zoroark neer. Hij zag tandafdrukken in het wezen zijn achterpoot. “Dat is spijtig. Phineas had je nog langer willen laten leven.” Met zijn rechterhand maakte hij een kruis en bleef hij een paar tellen stil. Dat gaf de twee achter hem genoeg tijd om te doen wat ze wilden doen. Boy kwam overeind en draaide zich zwijgend naar hen om. Geen respect meer tegenwoordig.

Er was veel mis met die man. Boy fronste. Niet alleen praatte hij teveel; hij leek ook nog eens te ijlen. Zijn blik gleed van het bewegingsloze lichaam van de Zoroark naar de vermoedelijke trainer van de pokémon. Phineas kon het niet laten om geamuseerd toe te kijken. Boy wilde die man zo snel mogelijk uitschakelen dus zijn werk zat er voorlopig op.

De Grunt hief sceptisch een wenkbrauw. Dacht die vent, na alles, dat hij het lef mocht hebben om hem te commanderen? Boy was nog bijna beledigd, maar hij wist wie hij tegenover zich had. Liever hem dan iemand met zijn volle verstand. Hij hief zijn arm om zijn katana te gebruiken; totdat hij een onverwachte beweging bij de jongedame opmerkte. Automatisch deed hij een stap naar achteren en hield hij zijn zwaard beschermend voor zich. Als ze dacht dat ze hem makkelijk permanent kon verblinden, dan dacht ze veel te hoog van zichzelf. Phineas siste dreigend naar haar.

Boy hoorde een vreemd geluid en voelde iets tegen zijn voet aantikken. Hij keek alles behalve geamuseerd omlaag en trof een pokémon ei aan. Hoe langer hij hier aanwezig was, hoe meer hij zich ergerde aan de willekeurigheid van deze situatie. Zonder een kik te geven raapte hij het ei op. De jongedame begon toen in een vreemde taal te spreken. Boy keek haar kort aan, voor hij door zijn knieën boog en dreigend zijn katana naar voren stak. Arceus had hem deze pokémon overduidelijk met een rede gegeven.

Hij kon haar taal echt niet plaatsen. Hier en daar leek hij een woord te herkennen, maar verder dan het onderwerp ei kwam hij niet echt. Wilde ze het ei? Was dat het? Dan moest ze het verdienen. Helaas voor haar lag de lat bij Boy zo hoog dat de mensen buiten zijn dorp er met geen mogelijkheid bij konden. Ze was een zondaar, net als alle anderen. Net als de man die nu op de grond lag. Boy hief sceptisch een wenkbrauw naar hem, maar zijn aandacht lag na een tel terug bij de jongedame.

Net op tijd zag hij het voorwerp waar ze de man net mee had verblind. Instinctief hield hij zijn zwaard dichter naar haar toe. “Leg dat weg, demon,” dreigde hij, zijn toon laag en neutraal. In zijn blik was een bepaald vuur te herkennen. “Ik geef je één kans om de stad te verlaten. De avondklok is ingegaan, je overtreed de regel.” Zijn grip op zijn katana verstrakte. Hij vernauwde zijn ogen. “Zo niet, dan onderga je hetzelfde lot als de Zoroark.”

Het kleine apparaatje werd weggestopt. Boy liet zijn zwaard echter niet zakken. Regel nummer een: onderschat je tegenstander nooit. De jongedame bewoog naar achteren en zei weer iets. Ze aarzelde, dat was een ding die hij zeker wist. Wat ze zei leek sterk op een vraag. Het ging over de avondklok, wilde ze daar iets over weten? Boy’s wenkbrauwen zakten omlaag. Hij had geen zin in spelletjes. Al helemaal niet in puzzels.

Een tweede reeks aan woorden die hij maar moest ontcijferen. Hij deed er zijn best niet voor. Wat ze zei interesseerde hem op de eerste plaats al niet. Het enige wat voor hem telde was dat ze weg ging; een optie die ze nu serieus aan het overwegen was. Boy verwachtte in elk geval geen problemen meer van haar.

Een tel later werd hem het tegendeel bewezen. Hij wist niet wat er precies gebeurde, maar van het ene op het andere moment sprong de dronken man zijn kant op. Boy twijfelde geen moment en zwaaide met zijn katana omlaag zodra de vreemdeling in de buurt kwam. Kwaad wierp hij een blik op zijn aanvaller, wie met een plof op de grond viel. “Phineas,” was het enige dat hij hoefde te zeggen. Boy stapte over de man heen, terwijl zijn Ekans zijn tanden in de man liet zinken.

Een knal in de verte kapte zijn concentratie voor een moment af. Hij keek alert op, maar constateerde al snel dat het geen dreiging voor hem was. Om die reden richtte hij zijn ogen weer op de jongedame, wie, in de tussentijd, schijnbaar een wapen van haar eigen had bemachtigd. Boy hief beoordelend een wenkbrauw.

Wilde ze hem daar serieus mee bedreigen? Hij hield voor de zekerheid zijn grip op zijn katana, maar voor ze met de schroevendraaier kon uithalen, vloog het bij hen weg. Dat… Was serieus nog niet eens een beginnersfout. Boy had genoeg gezien. Schijnbaar vond ze dat hij nog niet genoeg had gehoord. Het enige dat hij eruit kon halen was iets over een Breeder. Het was van een Breeder? Boy’s wenkbrauwen zakten omlaag. “Heb je dit gestolen?” vroeg hij op scherpe toon. Dan kreeg ze het al helemaal niet terug. “Geef me de naam van deze Breeder.” Hij stapte dreigend naar voren, zijn katana naar haar uitgestoken. “En verdwijn daarna de stad uit.”