Hij had mooie herinneringen aan de bossen rond Oldale Town. Daar had hij samen met Huang gelopen voor een Ranger Missie! Misschien was niet alles aan die dag fijn en mooi. Maar het ontmoeten van Huang maakte dat al helemaal goed! Maar vandaag was hij nóg beter voorbereid. Zijn rugzak leek groter en voller dan normaal. Ook Linus had een klein rugzakje bij zich. Hij was al een echte Ranger. Hij had het uniform al. Nu had hij ook nog een rugzak! Ik denk dat als een journalist hier een foto van zou maken, dat die dan absoluut een fotografiewedstrijd wint. Want dit is precious.
In ieder geval liepen ze nu door het bos aan de noordzijde van Oldale Town. Even zien of er hier iets was waar hij mee kon helpen. Mensen, Pokémon, Planten. Het mocht allemaal. Misschien zelfs iets dat helemaal niet in dat rijtje stond. Misschien wel iemand die zich als Pokémon identificeerde. Het kon. En Philip zou zeker van die persoon houden. Misschien zou er wel een Pokémon zijn die zich identificeert als een Plant. Ofja, dan moet het geen Grass Type zijn. Philip hield zijn hand voor zijn mond en giechelde zachtjes.
Na een tijdje gelopen te hebben, hoorden de twee heren wat gejammer. Oh jeetje, wat was daar aan de hand? Philip wierp een bezorgde blik naar Linus, en Linus reageerde met een knik. Zo snel als ze konden, renden ze naar de bron van het gejammer toe. Het was een jongetje van ongeveer acht jaar oud. Hij had een van zijn broekspijpen opgerold en keek bangig en snikkend naar zijn onderbeen. Er was een grote rode vlek op te zien. Het leek erop alsof het jongetje zijn been niet durfde aan te raken. Maarja, dat was wel de plek waar iets mis mee was nu. Philip deed een Ranger saluut. “Wees gerust. Ik ben Philip Schulz. Hoenn Red Ranger. En ik ben hier om te helpen.” Het jongetje had een speciale blik in zijn ogen. Eentje die zei: ik weet niet wie je bent, maar ik ben zó verdrietig dat ik iedereen die hulp aanbiedt vertrouw. We kennen ‘m wel. Die hebben we zelf als kind ook wel eens gehad. Philip nam dit maar als een aanwijzing dat hij mocht helpen en ging op zijn knieën. Linus die nam al Philip’s rugzak aan en haalde een kistje eruit. Hij hoefde nu niet meer echt mee te kijken met Philip. Hij had zelf nu ook de kneepjes van het vak een beetje door. Philip pakte een potje met zalf en pakte er wat van met zijn vingers. “Ik ga dit nu op je been smeren. Je voelt er niks van. En het zal het allemaal wat minder vervelend laten voelen.” Een algemeen zalfje dus.
Daarna zette hij zijn arm onder die van het jongetje en vroeg: “Kom, dan proberen we even te lopen.” Het jongetje, die de zalf al een beetje begon te voelen, knikte en stond samen met Philip op. Het lengteverschil was een beetje onhandig, maar op zich ging het prima. “Nou, dan gaan we eens een manier zoeken om je nog wat beter te helpen.” Zei Philip, met zijn gepatenteerde Philip glimlach. Dat was het moment dat Linus hem aan zijn broekspijp trok. Hij keek even vragend naar zijn mede Ranger. “Oh! Dat is een hele goeie! Bedankies Linus!” Vanochtend was er een bericht op de officiële Ranger pagina geplaatst waarin vermeld werd dat er een horde Cinccino waren gesignaleerd rondom Oldale Town. Uit interesse hadden ze het opgezocht. En er stond dat Cinccino een vacht hebben die dit soort kwaaltjes van het jongetje beter konden maken. Ofja, eigenlijk gaat het om de olie óp de vacht. Waarschijnlijk was het van een plant geweest namelijk. En dat kwam wel even goed uit zeg!
Nou, dan moesten ze die maar even gaan zoeken! “Nou, we moeten een stuk gaan lopen. Dus je mag op mijn schouders zitten!” Het jongetje knikte. Philip tilde hem op, en zette hem op zijn schouders. Ik hoop dat hij geen last van zijn rug gaat krijgen later. Maar goed, hup hup hup. Met een milde jog gingen de heren het bos door. En verhip, ze vonden op een wat meer open plek een Cinccino! Eentje, helemaal alleen! Nouja! Wat een geluk! “Hallo daar! We hebben even je hulp nodig!” Ze had een blik jonge.. Waarschijnlijk was ze een moeder. Want deze zorgzame blik.. pfoe. Ze stapte meteen op hen af. Haar blik vooral op het jongetje gericht. Linus hielp Philip nu met het pakken van zijn Styler. Met dat extra gewicht op zijn schouders kon hij zijn armen niet meer zo vrij bewegen als hij wilde. Philip zakte door zijn knieën en gaf aan dat het jongetje weer op de grond kon. Als de Cinccino zodadelijk kon helpen, moest hij toch op de grond zijn. Linus gaf hem zijn Styler aan en Philip schoot het in de richting van de Cinccino. Het ging eigenlijk best makkelijk. Het enige moeilijke was dat de Cinccino soms dacht dat de Styler klaar was en ze al naar het jongetje wilde lopen. Op die momenten moest Philip de koers even wijzigen. Maar het ging makkelijk zat. “De assist is voltooid! Kom maar helpen hier!” Philip ging op zijn knieën bij het been zitten en Linus ging erbij staan. Mocht hij nog nodig zijn. De Cinccino boodt haar staart aan en zachtjes wreef Philip ermee over de zere plek van het been van het jongetje. Met iedere veeg leek de plek steeds minder rood te worden. En met iedere veeg, leek Philip’s glimlach ook steeds breder te worden. Want damn, die vacht was heerlijk zacht! En eindelijk.. kon het jongetje weer wat zeggen. “Dankje Philip. Hoenn Red Ranger.” Als reactie hield Philip zijn hand uit om het jongetje rechtop te krijgen en liepen ze hem, met zijn vieren, naar huis. Er werd uitgelegd wat er was gebeurd, de Capture werd verbroken, en iedereen zei gedag. Dit was een goede dag. Maar Philip en Linus waren nog niet klaar. Er waren vast nog meer hulpbehoevenden.
[Closed]
