Another direction

Armen over elkaar, tranen in zijn ogen, en zijn billen resoluut gestationeerd in een groen vissersstoeltje. Christian kwam hier naartoe, om naar de windmolens te kijken, als hij zich slecht voelde. Het was dan ook een van die weinige momenten dat Quark wist dat hij zich beter stil kon houden, als hij zijn Ranger wilde helpen. Geen geblubber voor zo lang ze hier zijn dus. Dus hij besloot om maar wat op zijn rug te gaan liggen, en naar de wolken te kijken. In zijn hoofd stelde hij zich voor hoe flubberende wolken eruit zouden zien. Dat amuseerde hem wel.

Hoe langer de tijd verstreek, hoe meer tranen er over zijn wangen rolden. Wind kan gewoon doorgaan. Wind maakt het niet uit wat voor veranderingen het achterlaat. Wind gebeurde gewoon. Waarom kon hij zelf dingen dan niet loslaten? Lichtelijk gefrustreerd keek hij naar zijn schoot. Het hielp allemaal niet. En dat voelde hij. Razendsnel sprong hij op en trapte hij in één zwaai de stoel een paar meter verderop. Quark keek hem geschrokken aan. Christian’s vuisten waren gebald, en zijn ogen keken naar de kapotte stoel. Zo had Quark hem nog nooit gezien. Dit was niet goed. Voorzichtig stond hij toch maar eens op en verplaatste zich naar zijn Ranger.

Christian’s blik gleed langzaam naar die van Quark. Ware watervallen goten nu uit zijn ogen. Hij kneep zijn ogen dicht zo hard hij kon, en gooide zijn handen tegen zijn voorhoofd. Toen plofte zijn knieën op de grond. Geschrokken en met een groot verantwoordelijkheidsgevoel stapte Quark wat dichter naar Christian toe. Hij legde zijn pootje op zijn rug. Het had direct invloed op Christian. Hij begon meer te ademen tijdens het huilen door. Hij begon zelfs te trillen. Quark verweet zichzelf dat hij beter had moeten opletten. Dan had hij misschien geweten wat er aan de hand was. Dan had hij misschien beter kunnen steunen.