“Nu. - Olaf” Was het bericht dat hij toegezonden kreeg. Zijn vader bleef op vele vlakken een mysterie. Er was maar één persoon die de man beter kende als Kenneth, en dat was zijn moeder. Maar Kenneth kende hem goed genoeg om te weten wat dit betekende. Zijn grootste clue was de aankoop van Mega Stones die hij twee dagen geleden had gedaan. Op dit moment was hij nog niet in staat ze te gebruiken. En dat wist zijn vader ook. Zijn vader kon zien waar Kenneth was, en wat hij kocht, aan de hand van de pinpas die Kenneth gebruikte. Zijn vader was in staat al deze informatie na te gaan. De reden dat zijn vader het bericht niet eerder had gestuurd lag bij de beschikbaarheid van Professor Sycamore. Het blijft immers een Professor. Kenneth reisde af naar Lumiose City en stapte het lab in. Door zijn vader’s interventie wist hij zeker dat de beste man aanwezig zou zijn. Wat Kenneth als eerste zag was dat de Professor net klaar was met een jonge trainer haar eerste Pokémon te geven en op weg te helpen. Het meisje holde vlug naar buiten en de Professor zwaaide haar na. Het duurde niet lang voordat zijn oog ook op Kenneth viel. Al glimlachend liep de man naar hem toe. “Goedemiddag jongeman, mijn naam is Sycamore, kan ik je ergens mee helpen?” Kenneth had al gehoord dat het een behulpzame man was, het bleek waar te zijn. “Ik ben hier om een Key Stone op te halen.” De Professor klapte eenmalig in zijn handen. “Nou, dát vind ik leuk!” Geen wonder, de man specialiseerde in Mega Evolutie. “Kom maar even met me mee.” Hij volgde gehoorzaam de man naar een plek in het lab waar wat meer ruimte was. “Ik geloof dat ik nog niet weet hoe je heet.” “Kenneth.” “Nou, Kenneth, zoals je misschien al weet kan ik je niet zomaar een Keystone meegeven. Ik moet eerst zeker weten of jij en je Pokémon er klaar voor zijn. Dus zeg het maar eens.” Kenneth opende zijn rugzak en haalde er verschillende uitgeknipte krantenkoppen uit. Het waren zaken waarin hij betrokken was geweest. Hij had specifiek gezocht naar de artikelen waar hij bij naam werd vermeld. De Professor hief zijn wenkbrauwen en las het eens door. “Ga weg.. dat was jij?” Hij keek naar Kenneth. “Er staat hier een ware beroemdheid in mijn lab.” Kenneth reageerde niet echt. “Ahem.” Herpakte de Professor zich. “Maar hoewel dit erg indrukwekkend is, zal ik meer moeten zien Kenneth. Waarom laat je niet eens een van je Pokémon zien, die in staat is tot Mega Evolutie?” Kenneth knikte. Het was te verwachten. Hij had daarom van tevoren ook al een overweging gemaakt van wie de beste kandidaat zou zijn. Hij had ingeschat dat hij in principe ieder van zijn Pokémon kon laten zien, en het voldoende zou zijn, maar om tijd te besparen was er toch écht een beste keuze. Van Ek viel weinig af te lezen, dus de Professor zou langer moeten twijfelen. Molly zou zich vooral erg netjes gedragen. Wiggins zou zijn softe zelfs zijn. Maar als het ging om een band hebben, dan zat Ricoletti het dichtst in de buurt. Hij had met al zijn Pokémon een band. Dat was het probleem niet. Zijn vermoeden was echter dat het bij Ricoletti het sterkste naar voren zou komen. Hij pakte haar Pokéball en liet haar tevoorschijn komen. Ze keek meteen verward naar Kenneth. “Keystone.” Oh.. Haar blik gleed naar de Professor. Daarom had die man een labjas aan dus. “Hallo, mijn naam is Professor Sycamore. Ik heb net kennis gemaakt met Kenneth. Ik heb gehoord dat jullie al veel avonturen hebben beleefd.” Ricoletti knikte wat voorzichtig, niet wetende wat ze het beste kon doen nu. “Neemt hij jou mee op die avonturen.” Als ze wenkbrauwen had gehad was er nu eentje van omhoog gegaan. Ze knikte. Ja duh! Natuurlijk ging ze mee. Wie anders ging Kenneth beschermen? “Vind je het leuk om met Kenneth te reizen?” Ze deed de rits van haar mond open, plaatste haar handen op haar buik en begon keihard te lachen. De Professor keek haar verbaasd aan. “Ze doet niets liever dan spannende dingen.” Legde Kenneth uit. Op dat moment wees Ricoletti euforisch in de richting van Kenneth. Dát. Dát. Dát. “Ahja, ik snap het.” Hij wreef even over zijn kin. “En zeg.. voel je je fijn bij Kenneth in de buurt?” Ricoletti hing zo ondertussen ondersteboven van het lachen. Maar ze stopte toen ze de vraag hoorde. Wat was dat nou weer voor een vraag? Als dat niet zo was geweest was ‘m allang wezen pleiten hoor. Ze zweefde naar Kenneth toe en deed net alsof ze voor een leuke familiefoto poseerde. “Dat betekend geloof ik ‘ja’. Hm.” Stelde de Professor. “Kenneth..” Begon hij. “Hoe heb je haar leren kennen?” “Viereneenhalf jaar geleden had ik haar van mijn vader gekregen toen ze nog een Shuppet was.” De Professor knikte begrijpend. “Dus jullie kennen elkaar al erg lang. Dat is positief. En nu, omdat ik er erg benieuwd naar ben, hoeveel badges hebben jullie al verzameld?” “Vier.” “Okay..” Hij pakte een formulier erbij. “Ik ga even wat dingen invullen en dan ga ik kijken of jullie een Keystone van mij mee krijgen.” Kenneth knikte begrijpend. Niet heel verrassend. Hij wenkte Ricoletti mee en ging op een van de banken zitten die in het lab geplaatst waren. Professoren mochten uiteraard ook af en toe op comfortabele banken zitten. De Professor was in ieder geval bezig met het aanvinken van een aantal vakjes op het formulier. Een aantal items gingen over Ricoletti zelf, sommigen over Kenneth, sommigen over hoe ze met elkaar omgaan en anderen over de prestaties die ze samen bereikt hadden. Na ongeveer tien minuten van vinkjes zetten en de data bestuderen was hij klaar. De beste man liep vervolgens naar Kenneth en Ricoletti toe om hen te vertellen wat zijn eindoordeel was. Kenneth stond op en Ricoletti ging naast hem zweven. Zegt u het maar Professor.
