Tyson liep met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht over Route 22 heen terwijl naast hem een Pikachu liep dat hem op alle vier zijn poten achtervolgde. Voor zijn gevoel had de jongen lang genoeg tijd doorgebracht in Santalune City en wilde hij na lang twijfelen toch eens het trainen met zijn Pokémon weer oppakken. Er moesten immers wat badges verzameld worden als hij Cecille ooit nog eens in wilde halen. Zijn droom om ooit Pokémon meester te worden had al een lange tijd vertraging opgelopen door alle nare gebeurtenissen die op zijn pad waren gekruist. Hij hield het voor nu maar op het beter worden in gevechten met zijn Pokémon en een goede tweede of derde plaats te halen dan op nummer één te staan. De jonge trainer wierp tijdens het lopen even een blik op Kyro die hem stilletjes op de voet volgde. “Ah daar is het!” zei Tyson waardoor het gele wezentje opschrok en zijn donkerbruine oogjes op de knul richtte. “Pika?” vroeg het gele beestje terwijl hij een nieuwsgierige blik wierp op Tyson. De knul grijnsde eventjes naar hem voor hij op een bordje wees waarop stond; Victory Road. Maar de Pikachu kon natuurlijk helemaal niet lezen dus draaide hij zijn kopje een kwartslag en keek de jongen met een verwarde blik aan. “Victory Road. Het verraderlijke pad naar de Pokémon League zal de harten van zelfs de sterkste trainers doen breken,” fluisterde Tyson zachtjes terwijl hij de tekst op het bordje las. Als klein jochie had hij gedroomd om hier te staan met zijn Pokémon zelfs al had hij niet genoeg badges of ervaring om ook daadwerkelijk de berg te beklimmen. “Wel, zullen we een kijkje nemen?” voegde hij er toen vlug toe waarop Kyro kort knikte. De adrenaline die hij opeens voelde opkomen toen hij met Kyro het gebouw binnen liep, kwam voor hem vrij onverwachts. Even slikte hij toen hij zag dat er geen bewakers stonden maar aangezien ze op gepaste afstand stonden deed het tweetal niets verkeerd. Zelfs Kyro die nooit liet blijken dat hij gespannen was voor iets vond het zelfs teveel van het goede en sprong via de grond tegen zijn rug om zich vervolgens een weg te banen naar zijn schouder van de jonge trainer omdat hij zich niet prettig voelde op de grond. Tyson keek nog even vlug om zich heen voor hij de beslissing nam om terug te gaan naar het Pokémon Center, maar iets hield hem tegen. De jongen bleef met een strakke blik kijken naar het pad dat ooit te bewandelen, al zou dat voor nu nog maar bij een droom blijven. “Kyro, weet je nog toen we voor het eerst aankwamen hier in Kalos?” vroeg hij met zachte stem aan de Pikachu die verrast opkeek. Kyro grijnsde breed naar hem voor hij kort met zijn kopje knikte als antwoordt. Natuurlijk herinnerde hij zich dat maar al te goed.. wat waren ze toen een stel.. Kyro grinnikte eventjes bij de gedachte en drukte hierbij zijn poot tegen zijn mond.
Tyson grijnsde naar zijn Pikachu waarop hij zijn rugzak even op de grond zette. “..wat waren we toen een stel idioten,” grinnikte de jongen en haalde de Shinai die ooit van zijn opa was geweest uit zijn tas. Het bamboe zwaard was al heel lang niet meer gebruikt en dat had weliswaar een reden maar Tyson wilde niet toegeven dat hij het moeilijk vond om herinnerd te worden aan de tijd toen zijn opa nog leefde. Ergens voelde hij heimwee naar een tijd waar hij nog onbezorgd kon zijn.. Er waren zelfs momenten geweest dat hij helemaal wilde stoppen met het trainen van Pokémon, maar de belofte die hij met Kyro had zou hij nooit kunnen breken. Een belofte is iets wat je na moet komen. “Pika, pikachu..” mompelde Kyro waarbij hij zijn oren ietwat omlaag had laten zakken, met een ietwat droevige blik keek de Pikachu naar het bamboe zwaard. Doordat hij keek naar het zwaard moest hij weer denken aan de beslissing die de jongen had gemaakt om Daichi bij Cecille achter te laten. Tyson keek even naar Kyro toen die zijn stem liet klinken en wierp een bezorgde blik op het wezentje. “Je hebt het er nog steeds moeilijk mee he..?” De jongen gaf Kyro een troostende aai over zijn bol heen voor hij de Shinai op de grond legde. Tyson zuchtte even kort voor hij zijn hand balde in een vuist om vervolgens weer een zucht slaakte om de trilling in zijn stem te verbergen. “..ik mis Daichi ook.. maar dat laat niet weg dat ik jou ook mis..” mompelde hij tegen de Pikachu die zijn oortjes liet op veren en zijn kraaloogjes op de jongen richtte.Hoe kon Tyson hem nou missen? Dacht Kyro vertwijfeld. Hij was toch nog hier bij hem..? Ondanks dat de jongen nooit spijt had gehad van zijn beslissing om de Lucario bij zijn beste vriendin achter te laten deed het hem pijn om Kyro zo te zien. De Pikachu had het hier overduidelijk nog moeilijk mee ondanks dat hij zijn best deed om het te accepteren.. maar er over praten was er niet van gekomen. Hij begreep de frustratie van de Pikachu maar al te goed, in hele korte tijd was er teveel gebeurd in het team plus het overlijden van zijn opa en daar had hij wel echt spijt van. Aitaro, Finn, Aimée en Ronin… het waren allemaal vrienden van de Pikachu waaraan hij zich had gehecht en toch had de jongen hen een ander thuis aangeboden. En dat hij nu moest dealen met een ander team waaraan hij moest wennen was niet gemakkelijk. Dat was de reden dat hij zijn Pikachu had meegenomen om te praten. Wat dingetjes op een rij te zetten want ondanks alles waren ze een beetje uit elkaar gegroeid naar zijn gevoel.
“Het spijt me oprecht.. met alles dat er de afgelopen tijd gebeurd is, maatje.” Tyson keek hem met half vol gelopen ogen aan toen hij zijn bruine ogen van de Shinai scheurde en richtte op Kyro. De Pikachu keek geschrokken naar de knul die moeite had om zijn tranen tegen te houden en bracht zijn pootje naar Tyson’s wang om de traan die uit zijn oog ontsnapte, weg te vegen. “Pikapi.. pikachu,” reageerde het wezentje vlug waarop hij met zijn rode wangetje tegen het gezicht van de jongen wreef. Kyro had allang geaccepteerd dat het team nooit meer zou worden als vroeger en dat Tyson zich daar rot over voelde hoefde voor hem niet. “Pikapika… chu,” voegde de Pikachu eraan toe. De jongen toverde een waterige glimlach tevoorschijn rond zijn lippen. “Bedankt.. het doet me goed om te horen dat we nog steeds vrienden zijn.” Tyson drukte het hoofd van zijn Pikachu dicht tegen zich aan om aan te geven dat hij hem waardeerde als zijn beste vriend al wees dit er niet altijd op. “Ik meende het trouwens wat ik laatst zei over het volgen van een strikt schema,” mompelde hij en keek met een schuine blik naar Kyro. De Pikachu luisterde aandachtig naar de jongen die rommelde in zijn tas. “Ik wil een andere weg inslaan maar ik weet niet zo goed hoe,” voegde hij toe aan zijn eerdere woorden. Kyro sprong op dat moment van zijn schouder af om de jongen doordringend aan te kijken met zijn kraaloogjes strak op hem gericht. De Pikachu toverde een onheilspellende grijns rond zijn snoetje voor hij zijn kleine hand balde tot een vuist. “Pika.. Pikachu!” riep hij luid wat door het vertrek heen galmde. Tyson kon niet anders dan proberen zijn lach in te houden toen hij voelde dat er weer wat water in zijn ogen stonden. De jongen barstte vervolgens in lachen uit toen de Pikachu met de zelfverzekerde blik in zijn ogen naar hem bleef staren. Voor een moment dacht hij zijn jongere zelf te zien met een kleine Pikachu naast hem dat zijn pose imiteerde. Hij kon het wezentje dan weliswaar niet verstaan maar de blik in zijn ogen zei genoeg.. Kyro gaf niet op al zouden er nog tien Pokémon weggaan waardoor het team opnieuw zou veranderen. De band die hij met de Pikachu had kon niemand breken. “We gaan het doen!” grijnsde Tyson waarop hij ook zijn hand balde tot een vuist en vervolgens door zijn knieën zakte zodat hij op ooghoogte van Kyro stond. “..ons voorbereiden op de gym in Cyllage City!” voegde Tyson er nog vlug aan toe. “Pikachu!” riep Kyro waarop hij zijn vuist tegen die van Tyson drukte. Eens een beste altijd een beste vriend; wat er ook zou gebeuren! Tyson kon niet wachten om morgen volop te werken aan de trainingen met zijn team op ZIJN manier...
