With all these tears we'll build a waterfall

Onderwerp: With all these tears we'll build a waterfall ma jul 31, 2017 10:41 pm

Kalm staarde de jongen naar de grond. Hij was in dit gebouw gedropt door een of andere begeleider die hem zou helpen met zijn depressie? Hij noemde het niet meteen depressie om heel eerlijk te zijn. Rustig staarde de jongen voor zich uit naar hetgeen dat onder hem lag, zonder echt een intentie te brengen om iets anders te doen. Crowley, zijn Sylveon, zat aan zijn ene zijde, Pjafter aan de ander. Het was een mooi zicht vast, maar de arme blinde knul wist er amper iets van. Hij zuchtte even en zakte door zijn benen om op de grond te gaan zitten tegen de muur waar hij zat. Met zijn fogy blik staarde hij voor zich uit, nu wat hoger dan de grond. Hij wilde hier niet wachten; hij wilde naar huis... Waarom was hij hier zelfs? Misschien had die gast hem wel achtergelaten, des te beter...

-Tiffany

Who's gonna save the world tonight?

Goed, het was tijd om weer meer naar buiten te gaan. Tiffany voelde zich nog steeds raar bij het idee. Onzeker. Dat was een gevoel waar ze de laatste tijd veel mee te maken had gehad. Die ene nacht met Cecille en Jane was het keerpunt voor haar geworden. Ze was haar twee beste vrienden, en natuurlijk haar zusje, er eeuwig dankbaar voor. Desalniettemin had ze moeite met zichzelf weer aan de wereld presenteren en ze begon daarom rustig. Ze had een bericht gekregen over een gewonde Pokémon in de Safari Zone die bijzonder veel aandacht kreeg van bezoekers – tegen de zin van de Pokémon in. Het klonk als een taak die ze in haar eentje kon oplossen en dat was dan ook eigenlijk wat ze van plan was.

De Elite Ranger had slechts één partner bij zich. De Shiny Budew die ze tot Hathor had omgedoopt. Ze had het kleintje vooral bij zich omdat ze zich wat minder gebroken voelde met een armloos ding aan haar zijde. Niet echt de beste reden, maar het gaf haar zekerheid en dat was het belangrijkste. De andere reden was dat ze Ra nog niet aan durfde te kijken. Dat wilde ze pas als ze zich echt sterker voelde.

Bij binnenkomst bij de ruimte die ze door moest om bij de Safari te komen, vielen haar een paar dingen op. Natuurlijk de persoon achter de balie bij wie ze moest zijn als ze naar binnen wilde, en daarnaast ook een jongen met twee Shiny Pokémon bij zich. Damn. Dat had hij goed voor elkaar. Tiffany wierp een blik op de Budew die naast haar mee wandelde en besloot dat ze genoeg moed had om de jongen aan te spreken. Ze begon door te fluiten op een manier die alleen maar ‘ik ben onder de indruk’ kon betekenen terwijl ze de ruimte tussen haar en de jongen wat verkleinde, er op lettend dat de Pokémon bij hem haar niet als vijandig zouden zien. “Zo, dat zijn twee gave Pokémon,” zei ze. Het klonk nog een beetje geforceerd. Ongelofelijk dat ze nu gewoon moest wennen aan het praten met mensen. “Hoe kom je aan die wolf? Is die niet van Alola ofzo?” Ze had van de regio gehoord, maar meer niet. Er schenen wat bijzondere wezens te zitten. Zelf had ze een Vulpix die er van afkomstig was, maar veel meer wist ze er niet over.

Een gefluit liet hem even opkijken, niet echt meteen naar de ander, maar gewoon recht voor zich uit naar de duisternis die voor hem lag. Ah man... Was dit zelfs naar hem gericht? Toen Crowley meteen een van zijn dingen rond zijn arm wond wist hij van wel. Pjafter kwam overeind vanuit haar zithouding en wandelde rustig weg van haar plek om de ander te gaan onderzoeken. Het waren twee vrij beschermende Pokémon omdat ze wisten wat voor zwak kind Lyan wel niet kon zijn. “Zo, dat zijn twee gave Pokémon,” Hij merkte niks van haar flaws op, omdat hij zelf weinig aandacht bracht aan hoe iemand sprak... Nja bewust dan, in zijn onderbewustzijn lurkte er altijd wel een soort van scanner die aangaf wat er aan het handje was, wat wel moest na twee jaar blind te zijn geweest. “Hoe kom je aan die wolf? Is die niet van Alola ofzo?” Pjaf wist meteen dat het over haar leek te gaan aangezien begon te blaffen. Het woord viel haast meer dan haar naam, Alola dan, dus het was meer haar roepnaam geworden, misschien moest hij haar naam dat maken. "Nee, Pjafter heb ik zelf gebreed," zei hij kalm. "Haar ene ouder was een cadeau, ik heb geen idee wie het was," gaf hij eerlijk toe. "En dit is Crowley, deze heb ik gekregen van mijn broer voor me te helpen," te helpen met zijn ogen uiteraard, omdat hij Shinya niet meer vertrouwde, asshole dat het was.
De blonde kerel kwam overeind en wiebelde even wat waarbij de Sylveon hem steun probeerde te geven. Hij was nog steeds een beetje zwak voor alles maar hij wist zich te redden, voor nu dan. Zolang hij zich maar niet overwerkte, zou allesinds niet gebeuren binnenkort. "So, hier om mijn Pokémon te bewonderen of wat?" zijn doffe blauwe ogen dwaalden maar rond, nergens echt op fixerende, gewoon, voor zich uit starende....

Who's gonna save the world tonight?

De wolf heette Pjafter en was het resultaat van breeden. Tiffany wist verder niks van breeden af en ze vond het vak ook niet heel boeiend, maar ze was niet van plan om dat nu te zeggen. Dat zou de sfeer vast een beetje verpesten. Sowieso moest er iets goeds zijn met breeden als je er shinies uit kon krijgen. De jongen kon vast veel verdienen met zijn Pokémon.

Op de vraag of Tiffany hier was om zijn Pokémon te bewonderen, schudde ze haar hoofd. “Nee,” begon ze. “Ik ben hier eigenlijk voor iets anders.” Ze twijfelde even hoe eerlijk ze moest zijn. In dat moment viel de vreemde blik van de jongen haar plotseling op. Ze had al door dat hij niet naar haar arm aan het staren was, maar toen ze zag dat hij eigenlijk naar helemaal niks aan het staren was begon ze te begrijpen wat er aan de hand was. Hij was blind. De Pokémon waren waarschijnlijk zijn beschermers. Maar wacht, wist hij dan wel dat Pjafter shiny was?

Tiffany wierp een blik op Hathor, alsof zij haar vragen zou beantwoorden. Ze keek met een droge glimlach terug naar haar trainer. Oké, ze was overgehaald. Tiffany zou de jongen meenemen op haar avontuur. Haar blik ging weer terug naar hem. “Eigenlijk ben ik hier zelfs op een speciale missie,” legde ze uit. “Ik ben Tiffany, een Elite Ranger. In dit gebied zit een speciale Pokémon die veel aangevallen wordt door mensen, waardoor de eigenaren van de safari zich zorgen begonnen te maken om zijn welzijn. Ik ben gevraagd om het veld in te trekken en te kijken hoe het er echt voor staat.” Dit zou voor velen al interesse opwekken, maar voor het geval dat zou ze de uitnodiging ook nog wat duidelijker maken. “Zou het je leuk lijken om mee te willen? Ik kan altijd meer sterke Pokémon aan mijn zijde gebruiken.” Voor even grijnsde ze, maar deze veranderde in een glimlach toen ze zich besefte dat de jongen het niet kon zien.

“Nee,” Klonk er op zijn droge conclussie die naar haar werd getost. Hmn. “Ik ben hier eigenlijk voor iets anders.” Aha. Hij knikte enkel wat aanwezig. De Sylveon die aan zijn zijde bleef had de blinde jongen goed in de gaten. Het was namelijk zo dat nog niet kort geleden hij was neer gestoken en het had enkel meer en meer druk op zijn zwakheid gelegd. Dat liet hem eraan denken, dat was waarom hij dus de laatste tijd op therapie zat. Het feit dat hij het zelfs neigde te vergeten was goed right? Okay, hij was er misschien slechter aan toe dan ooit tevoren.. maar wat kon hij eraan doen? Hij voelde zich niet goed, had geen bepaalde behoefte aan eten of vrienden... Hij wilde in alle eerlijkheid gewoon slapen, dan kon er niks gebeuren.
Zijn ogen werden even af geslaan van waar het geluid vandaan was gekomen en hij beet kortstondig op zijn onderlip. Hierbij reageerde CRowley wel meteen door even aan zijn aarm te trekken met zijn linten. Hij was meteen wat verrast door de actie van de Sylveon, maar hield zich stil... Okay dan... “Ik ben Tiffany, een Elite Ranger. In dit gebied zit een speciale Pokémon die veel aangevallen wordt door mensen, waardoor de eigenaren van de safari zich zorgen begonnen te maken om zijn welzijn. Ik ben gevraagd om het veld in te trekken en te kijken hoe het er echt voor staat.” Een ranger? Hij knipperde even lichtjes en keek langzaam terug op. Dus ze hielpen niet alleen mensen, maar ook Pokémon. Dat was iets interessants om te weten. “Zou het je leuk lijken om mee te willen? Ik kan altijd meer sterke Pokémon aan mijn zijde gebruiken.” Hmn? Hij slikte even en haalde langzaam zijn schouders op. "I don't know..." murmelde hij zachtjes binnensmonds. "Mijn Pokémon en ik zijn niet zó sterk.." niet eens zo sterk als een normale ranger. Hij zuchtte echter even zachtjes... En kneep zijn nutteloze ogen even toe. "Ik ben Lyan, ik doe niet echt iets," murmelde hij zachtjes tussen zijn lippen door. Het was een fact, Bryan deed namelijk alles op de boerderij... En hij? HIj was gewoon een nutteloos hoopje blindheid dat er maar bijlag. "Ik denk dat ik je alleen maar in de weg zal lopen tho," zei hij even rustig. Ja, het was een fact.

Who's gonna save the world tonight?

Er gebeurde iets heel vreemds. Tiffany herkende zichzelf in de pijn van een ander. Ze kon zich daadwerkelijk inleven in de negatieve gevoelens van de jongen – in het lage zelfvertrouwen. Dit soort gevoelens had ze heel lang zelf niet gevoeld, en toen ineens heel sterk. Het verliezen van haar arm en de gebeurtenissen daarna hadden haar ego tijdelijk gesloopt. Het was zich nu langzaam weer aan het opbouwen, maar dat betekende niet dat het zien van de mentale pijn van de jongen haar niet bijna in een terugval liet komen. Ze weigerde echter deze simpele opdracht zomaar op te geven. Dit was het moment waarop ze kon bewijzen dat ze aan het genezen was. Tiffany Marchetti was terug. Nou ja – zou binnenkort terugkomen. Dit was het begin.

Dus koos ze haar woorden zorgvuldig – ook iets wat niet vaak voor was gekomen bij de brunette. “De kracht van je Pokémon maakt niet uit. Ik denk zelfs dat zwakke Pokémon handiger zijn op het moment – De Pokémon die ik zoek is schuw en sterke Pokémon zouden hem alleen maar afschrikken.” Was dat nou gewoon logica uit haar mond? Wie was deze persoon en wat was er met Tiffany gebeurd? “Ik ga je niet dwingen, maar ik denk echt dat je meer in je hebt dan je jezelf nu credit voor geeft.” Dat klonk wel cool en motiverend. Toch was dat niet altijd genoeg om iemand over te halen. Tijd voor een backup plan. “… En als je mee gaat, trakteer ik je na afloop als bedankje op een ijsje?” Yes. Solid plan. Goed gedaan, Tiffany.

Hij wist niet hoe diep hij nog hierin kon zakken. Hij was zoveel verloren samen met zijn zicht. Hij wist dat het nooit beter kon worden, de dingen die door het ongeval waren gekomen. Het verlies van hun thuis, van hun ouders en van een safe haven. Het was allemaal weg in die haverklap en dat allemaal omdat hij een idioot was. Het was niet zo zeer omdat hij dacht dat het zijn schuld was maar eerder dat het was omdat hij... Zo was. En niet anders. Maar veranderen was moeilijk en kon enkel gedaan worden als hij wist wat er fout was en eraan toegaf en eerlijk was eerlijk als Lyan niet echt zo'n persoon was. Stilletje zat hij daar dan ook. HIj... Wist het gewoon niet zo goed weet je. Hij was een eenzaam persoon in deze wereld en ondanks dat hij Bryan wel had was het heel erg moeilijk voor hem. Het was zo dat hij weerloos was en zodra iemand hem verliet... Wie was hij dan nog? Wie was hij zonder iemand die hem hielp? Gewoon, een ander kind met een handicap.
“De kracht van je Pokémon maakt niet uit. Ik denk zelfs dat zwakke Pokémon handiger zijn op het moment – De Pokémon die ik zoek is schuw en sterke Pokémon zouden hem alleen maar afschrikken.” Kalm keek de jongen even op naar de dame die sprak, maar haar recht aankeken deed hij natuurlijk niet, dat was een onmogelijke zaak. HIj snapte niet goed waar ze heen wilde gaan maar echt een soort van doel achter vinden deed hij niet. HIj deed dat immers nooit. “Ik ga je niet dwingen, maar ik denk echt dat je meer in je hebt dan je jezelf nu credit voor geeft.” Dat had hij al zo vaak gehoord en het leken maar allemaal valse woorden, want er was niks om het tegendeel te bewijzen. Hij kon niks om het te bewijzen en steeds opnieuw werd hij behandelt als een kind, alsof het geen echte... Inhoud had weet je. “… En als je mee gaat, trakteer ik je na afloop als bedankje op een ijsje?” ... "Ijsje?" damn nu stond er wel iets heel groots op het spel... NOu eh... "Okay dan... Maar ik wil achteraf echt dat ijsje..." zei hij even, zijn laatste woorden zacht murmelend met een lichte tegenzin in zijn toon. Hij kon het gewoon niet laten man. Hij hield van ijs, hij had het nodig om te leven, please ;; Langzaam kwam hij overeind waarbij Crowley meteen even begon te glimlachen en Pjafter meteen alert begon rond te kijken. "Wat voor soort Pokémon is het?"

Who's gonna save the world tonight?

De positieve woorden hielpen niet. Dat had Tiffany al wel kunnen raden, want dat had haar ook niet geholpen toen ze niets wilde behalve op de bank liggen, voor zich uit staren. Er aan terug denken maakte haar somber, en daarom was ze blij dat haar andere techniek wel werkte. Omkoperij. Wat een Elite Ranger was ze toch. Ze glimlachte en zette haar hand op haar heup. Haar andere arm bungelde. Die had ze duidelijk met haar volledige arm willen spiegelen, maar dat ging natuurlijk niet. Ze deed er zo nonchalant mogelijk over en hoopte dat niemand het gezien had, want ze wilde zich niet voor gek zetten nu ze eindelijk buiten was om iets goeds te doen. De jongen vroeg wat voor Pokémon het om ging. “Een Girafarig,” antwoordde Tiffany. “Een shiny.” Ze ging er van uit dat de jongen precies wist wat het shiny fenomeen inhield. Hij had er immers ook twee bij zich. Het feit dat hij ze had betekende misschien ook wel dat hij interesse had in het vangen, al wist Tiffany niet of ze dat mocht toestaan. Haar taak was checken of de Pokémon oké was. Eventueel wat mensen wegjagen. Ze had zo het idee dat het Council er niet blij mee ging zijn als ze de Girafarig ving. Then again, Tiffany was het lang niet altijd eens met de Council. Ze deed liever wat zij op het moment goed vond voelen.

Gesponsorde inhoud