Overwhalming

Julian keek met een kille blik naar de Wailord van één van de agents die chaos creëerde door de mensen op de brug aan te vallen. Hij vond het om eerlijk te zijn onzin dat zo veel mensen moesten boeten voor één simpele opdracht van Team Rocket, maar dat was niet iets wat hij hardop ging aankaarten. Ze hadden dit op een zo veel sluwere, simpelere en vooral minder levens kostende manier aan kunnen pakken. Hij wilde niet denken aan de lichamen die geen grip hadden op deze situatie en van de brug waren gevallen, waarschijnlijk nu bedolven zijnde onder het gigantische lichaam van de Wailord. De Wailord was bovendien ook niet echt een Pokémon van Team Rocket zelf: de arme Pokémon was overduidelijk gestolen en werd gedwongen om dit te doen. En dus was het een aangename verrassing te noemen dat hij bevrijd werd door iemand die op de één of andere manier in de controlekamer was geraakt. Julian draaide zijn hoofd om te kijken naar die persoon, maar één van zijn collega’s ging al naar binnen en hij fronste toe hij zag wie er naar binnen was gegaan. Richard stond er niet bepaald om bekend dat hij een gevoelig mens was die zachtaardig met mensen die zich met hun plannen bemoeiden om zou gaan. Hij was een grunt, maar zijn gedrag deed je denken aan iemand van de elite en Julian kon het niet laten om met zijn ogen te rollen toen Richard niet veel later met iemand naar buiten kwam. De persoon in kwestie keek steeds over zijn of haar schouder – Julian had moeite met het geslacht van de persoon vanaf deze afstand in te schatten – en riep iets over een USB-stick of zoiets. De Wailord was ondertussen bezig aan een poging te ontsnappen van Team Rocket, maar daar bekommerde Julian zich niet over. De persoon had waarschijnlijk een Pokémon in nood gezien en had zijn of haar best gedaan om die Pokémon te helpen, daar was in principe niets mis mee. En dus liep Julian met een stevige tred naar de twee toe en keek kil naar Richard. “Ik denk dat ik het vanaf hier wel van je over kan nemen,” zei hij tegen zijn collega. “Misschien kun jij je beter zorgen maken om de Wailord.” Richard vloekte. “Ik weet het, verdomme. Daar gaat ons perfecte plan.” Julian wees hem er maar niet op dat dit plan allesbehalve perfect was geweest. Hij hield niet zo van gewelddadige aanpakken waarbij onschuldige levens voor niets vergald werden, maar er was geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om dat ooit hardop te zeggen. Het was ook niet de gebruikelijke houding van iemand van Team Rocket, maar Julian geloofde dat je met een rustige aanpak en minder chaos meer kans had om hetzelfde resultaat te bereiken. En dit viel natuurlijk ook nog eens ontzettend op. Maar het werkte wel: Richard liet de vrouw – Julian concludeerde dat het een vrouw moest zijn – los en snelde zich naar een paar andere collega’s om hun vervolgens commando’s toe te roepen. Julian voelde niet de nood om de vrouw vast te pakken; hij had zo het idee dat ze toch niet zou gaan vluchten. In plaats daarvan sloeg hij zijn armen over elkaar heen en keek haar fronsend aan. “Je weet dat je je op gevaarlijk terrein hebt begeven door je te bemoeien met een opdracht van Team Rocket, juffie?” Hij zuchtte. “Al moet ik zeggen dat je wel lef hebt. Nu vertel me eens… Over welke USB-stick had je het?” Want ja, dat gedeelte had hij wel degelijk gehoord.

Deze vrouw was op z’n zachtst gezegd… merkwaardig te noemen. Ze sidderde niet van angst toen ze de naam van Team Rocket hoorde, hoewel Julian eerlijk gezegd nog niet vaak had meegemaakt dat er echt mensen waren die sidderden van angst als ze de naam hoorden. Misschien alleen de mensen die een vervelende confrontatie hadden gehad met Team Rocket zoals waarschijnlijk die mensen die dankzij de sterke waterstraal van Wailord van de brug waren geblazen. Julian kon alleen maar hopen dat geen van hun een ernstig letsel opgelopen had, maar hij was natuurlijk ook wel zo slim om dat niet te gaan checken. Dat zou heel duidelijk aantonen dat hij het niet eens was met dit plan en dan raakte hij misschien in de problemen, want in het openbaar je afkeuring tonen voor een bepaalde opdracht van Team Rocket stond gelijk aan het niet loyaal zijn aan de organisatie en dat was iets wat hij niet kon hebben. Ze hadden hem beloofd dat ze geen contact op zouden nemen met zijn vader en geheim zou houden waar hij woonde, maar Julian wist dat één misstap hem fataal kon zijn. En dus zweeg hij en deed wat van hem gevraagd werd. Wat niet wilde zeggen dat hij de dingen op een andere manier aanpakte als hij dat kon. Hoe je het uitvoerde was immers niet zo belangrijk binnen Team Rocket, als de resultaten maar zichtbaar waren achteraf en je jezelf maar niet verzette tijdens een gezamenlijke opdracht zoals vandaag dus het geval was. Wel tien grunts stonden op de brug verzameld en een paar agenten waren bezig met opdrachten heen en weer te roepen, maar geen van hun hadden oog voor Julian of de vrouw. Dat was natuurlijk wel een voordeel van chaos creëren, hoewel Julian eerlijk moest zeggen dat hij op dit moment liever met een goed boek thuis in zijn pand lag te lezen dan zich nog langer met deze onnodige, mensenlevens vernietigende opdracht bezig te houden.
 
“Wat mij betreft voorlopig nog niet, maar het ligt er natuurlijk helemaal aan hoe je voor de rest gaat reageren vandaag. Ik heb je voor nu kunnen helpen, maar…” Zijn woorden werden ruw afgekapt toen de vrouw opeens helemaal enthousiast over iets werd en Julian’s rechterwenkbrauw schoot verrast in de lucht toen ze zich omdraaide en terug ging naar de plek waar Richard haar vandaan had gehaald. Julian keek snel om zich heen om te zien of niemand haar gezien had en toen dit niet het geval bleek te zijn, ging hij achter haar aan. Want hoewel hij net nog een heerlijk boek boven deze rampzalige opdracht had verkozen, was hij toch wel lichtelijk nieuwsgierig naar de motieven van de vrouw om zich te bemoeien met Team Rocket. En om eerlijk te zijn kreeg hij een beetje het idee dat de vrouw geen idee had wie of wat Team Rocket was. Julian volgde haar naar binnen en nam een nonchalante houding aan terwijl de vrouw op een vrij enthousiaste manier een hoop dingen vertelde over programmeren die Julian niet begreep. Hij zou later in elk geval geen scientist worden, want zelfs dit was hem te moeilijk. In elk geval kwam het erop neer dat ze vanaf deze brug met haar programma en haar USB-stick de mogelijkheid had om meerdere bruggen te controleren. Of dat was toch wat hij ervan had begrepen. Hij begreep ook dat hij één of andere hacker voor zijn neus had staan en dat zo’n persoon niet slecht zou zijn binnen Team Rocket, maar het was niet aan Julian om haar die optie voor te leggen. Als hij heel eerlijk mocht zijn, was het zelfs beter als mensen zo ver mogelijk van Team Rocket wegbleven en zichzelf al zeker niet verdiepten in de organisatie. Soms wilde hij dat hijzelf ook een keuze had gehad.
 
“Ik denk dat ik het begrijp,” zei hij uiteindelijk. “Je bent één of ander genie die goed overweg kan met computers en programmeren en met jouw USB-stick kun je ervoor zorgen dat andere bruggen in deze regio ook bestuurd kunnen worden door jou.” Hij richtte zijn blik weer terug op de brug die zodanig was geopend dat de Wailord zich had kunnen bevrijden. “Desalniettemin is het geen verstandig idee om hier te zijn,” zei hij tegen haar. “Je hebt de Pokémon misschien wel bevrijd, maar je hebt je bemoeid met de zaken van Team Rocket en in principe zou ik je daarvoor moeten straffen.” Hij zuchtte. “Gelukkig voor jou ben ik een rechtvaardig persoon en zie ik wel in waarom je het gedaan hebt. Ik juich het niet toe dat je zonder na te denken actie hebt ondernomen en die brug hebt bestuurd, maar ik keur het ook niet helemaal af.” En dat zou voldoende geweest moeten zijn als uitleg. Eigenlijk zou hij haar nu weg moeten sturen en zich weer concentreren op de opdracht die voor handen lag, maar nu de Wailord ontsnapt was en er geen mogelijkheid was dat Richard of de andere grunts en agenten die Wailord weer terug konden vangen, was de opdracht zo goed als gedaan. En dat werd ook duidelijk toen één van de agenten een teken gaf naar zijn collega’s dat ze weg moesten gaan. Julian voelde de bui al hangen en draaide zich een kwartslag om naar de vrouw. “Als je niet in de problemen wilt komen, raad ik je aan om nú weg te gaan. Ze gaan opdracht geven om de brug weer terug naar beneden te doen, dus dat wil zeggen dat er dadelijk iemand naar hier gaat komen. Als ze je hier zien en het is één van de collega’s die wat minder rechtvaardig is dan mij nemen ze je misschien mee naar het hoofdkwartier en dan heb je een probleem.” En hoewel hij zichzelf probeerde te vertellen dat dat dan niet aan hem lag, vond hij dat toch moeilijk om te geloven. Het was immers zijn verantwoordelijkheid dat ze niet weg was omdat hij haar hier naar binnen had laten gaan door een vraag te stellen over de USB-stick. Hij keek haar kil aan. “Waar wacht je nu nog op? Oprotten! En snel een beetje."

Het was alsof er een soort elektrische shock door het meisje ging, maar Julian had ook niet anders verwacht. Zijn stem had als een harde zweepslag door de kleine ruimte weerklonken en had haar uit welke gedachten dan ook gehaald, want plotseling draaide ze zich om en ging er vandoor. Julian draaide zich naar voren en had daardoor niet in de gaten dat het meisje een dierbaar bezit van Team Rocket mee griste. Zijn blik was gericht op de controlekamer van de brug en het gleufje waar het meisje haar USB-stick uit gepakt had. Zijn vingers gleden langs de knoppen en zijn goede oog staarde naar het zwarte schermpje waar eens waarschijnlijk een hoop cijfers en voor hem nietszeggende data was verschenen, maar voor het meisje blijkbaar genoeg informatie om een heel plan van een goed georganiseerde organisatie door de war te schoppen. “Eigenaardig,” mompelde hij. Als ze een laborantenjas had gepikt, had ze zo onder kunnen gaan voor één van de Team Rocket scientists met die bril die ze droeg. Ze had er over het algemeen vreemd uitgezien, maar iets aan het manier van doen en haar voorliefde voor programmeren had de interesse in hem gewekt. Ze leek geen voorkeur te hebben voor geweld en het feit dat ze zo gemakkelijk chaos had kunnen veroorzaken binnen deze opdracht had ervoor gezorgd dat hij een bepaald respect voor haar had ontwikkeld. En dat binnen de enkele minuten dat ze in elkaars aanwezigheid waren geweest. Maar nu was ze weg en de situatie drong er op aan dat hij naar zijn collega’s zou gaan en hun zou helpen de chaos te herstellen die het meisje veroorzaakt had. Iets in hem wilde echter naar het laagste punt van de brug zakken zodat hij kon kijken welke schade ze hadden aangericht naar de personen die van de brug waren gevallen. Aan zijn gedachten zou je bijna denken dat hij geen loyaal lid van Team Rocket was… en misschien was hij dat ook wel niet.

Het was de deur die met een klap openging die ervoor zorgde dat Julian uit zijn peinzende gedachten gehaald werd. Achter hem stond een grunt met een lagere reputatie dan Julian en een lijkbleek gezicht. Men erkende hem als een dwaas die eigenlijk niet geschikt was om voor Team Rocket te werken, maar blijkbaar was hij door zijn familie in de organisatie verzeild geraakt en naar – waarschijnlijk verzonnen – verhalen werd er verteld dat hij hoogstpersoonlijk door Giovanni zelf was aangewezen. Julian verwachtte niet veel goeds en hij bleek het, zoals in de meeste gevallen als hij iets vermoedde, bij het rechtte eind te hebben toen de grunt aangaf een Dark Ball verloren te zijn geraakt. “Een Dark Ball?” Julian keek hem kil aan. “Heb je enig idee wat je bent kwijtgespeeld, Elias? Dark Ball’s zijn één van de belangrijkste bezittingen van Team Rocket. Hoe is het mogelijk dat je zoiets bent kwijtgespeeld?” Elias begon een heel verhaal over hoe er zo veel chaos was uitgebroken en hoe het ding zomaar uit zijn handen was geglipt, maar er viel Julian iets in waardoor hij zich nauwelijks concentreerde op de tot bijna tranen toe gedreven grunt voor hem. “Waar was die Dark Ball gevallen?” Toen Elias naar een plek vlak achter de deur wees, wist Julian genoeg. Hij haalde zich het meisje voor de geest die pas op hem had gereageerd nadat hij hard naar haar had geroepen dat ze moest oprotten. Voordien was haar blik afgeleid geweest naar de plek waar ongetwijfeld de Dark Ball had gelegen. Je zou voor minder afgeleid zijn. Julian’s blik straalde niets anders dan gezag uit toen hij Elias strak aankeek. “Ik denk dat ik weet waar hij is,” sprak hij en hij deed aanstalten om de controlekamer te verlaten. “Oh ja, Elias?” Julian keek over zijn schouder naar de sidderende grunt. “Vertel hier niemand iets over en laat mij dit afhandelen. Als je niet op straat wilt belanden, houd je netjes je mond. Dit blijft tussen ons.”

Misschien was het niet bepaald aardig geweest om een grunt die ogenschijnlijk in zijn broek stond te pissen te bedreigen met het fabeltje dat hij dakloos zou worden als hij anderen zou inlichten over zijn fout, maar hij wilde voorkomen dat grunts zoals Richard hem in de weg zouden zitten en het meisje daadwerkelijk mee zouden nemen naar de base. Ze leek niet het type dat haar mond zou houden en zou waarschijnlijk vertellen wat er in die controlekamer was gebeurd, iets wat haar niet ten goede zou vallen. Julian’s aandacht werd getrokken door twee grunts die met een gefrustreerd gezicht bij een bankje stonden. Of nou ja, één van hun stond. De andere lag op de grond met een Liepard tegen zijn borst aan. “Iemand is met een Dark Ball ervandoor gegaan,” zei één van de grunts toen hij Julian zag. “We zijn elk spoor van haar kwijtgeraakt.” Julian gaf een kort knikje en liet Howl tevoorschijn komen. “Ik ga die Dark Ball wel halen,” zei hij. “Zorg dat Richard niet te weten komt dat we die Dark Ball kwijt zijn geraakt, anders hebben we echt een probleem. De baas zal het al niet leuk vinden dat onze missie hier niet gelukt is, laat staan dat we één van de dierbaarste bezittingen van Team Rocket kwijt zijn geraakt.” Het was altijd grappig om te zien hoe grunts sidderden van angst bij de gedachte aan hoe Giovanni zou reageren als hij iets zou ontdekken. Julian was daar wat minder gevoelig voor. Hij had meer schrik voor zijn vader dan voor de grote baas van Team Rocket. Voordat hij nog meer vragen over zich heen kon krijgen, draaide hij zich met een ruk om en liet Howl de geur van de Liepard leiden naar het meisje. Howl was een goede speurhond en wist als geen andere bepaalde geuren van elkaar te scheiden. En zo leidde hij Julian naar een steegje waar het meisje zich ongetwijfeld verschool.

Julian trok zijn rechterwenkbrauw op toen hij zag dat ze vergezeld werd door een Gastly. Hoewel hij al iets van zijn oude karakter terug hervat leek te hebben, was het duidelijk dat hij nog onder de effecten van de Dark Ball verkeerde. Om eerlijk te zijn had het meisje best wel geluk gehad, want een Pokémon die langer in de Dark Ball had gezeten, was agressiever geweest. Met een kille blik griste Julian de Dark Ball uit de hand van het meisje en keek haar strak aan. “Had ik je niet gezegd dat je moest oprotten?” Hij zuchtte. “Dat je een Pokémon bevrijdt door de brug te besturen tot daar aan toe, maar hoe haal je het in je hoofd om een Dark Ball van ons te stelen? Op die dingen staan zware prijzen en ze zullen het niet licht opvatten als ze je te pakken krijgen.” Hij knikte naar de Gastly. “Je hebt geluk dat hij het bij plagen houdt. De meeste Pokémon die door een Dark Ball gevangen worden, zijn agressief en eigenwijs als de pest. Hij had je ook kunnen aanvallen en wat had je dan gedaan? Je USB-stick getrokken en en garde geroepen?” Hij zuchtte diep en bestudeerde de Dark Ball. “Ik weet niet wat je ermee gedaan hebt, maar zorg dat hij weer in zijn originele staat hersteld wordt en geef hem dan weer terug aan mij. Dit is de laatste keer dat ik je help. De volgende keer laat ik je persoonlijk uitleveren aan Team Rocket als je dan nog steeds niet je lesje geleerd hebt.” Hij keek haar kil aan met zijn ene goede gouden oog en wachtte af op wat ze ging doen.

Julian onderdrukte een zucht toen de meid weer op haar eigen onschuldige manier naar hem keek, hem waarschijnlijk proberend te overtuigen dat ze niets kwaads in de zin had. En waarschijnlijk was dit ook wel niet zo, maar ze had toch wel mooi een Dark Ball van hun meegenomen. Julian kon het niet langer stelen noemen, niet na wat hij gezien en gehoord had. Ze bleek gewoon een oprechte grote interesse in moeilijke dingen met codes te hebben en als iets haar interesse trok, ging ze er ook voor. Wat de gevolgen daar dan ook aan mochten zijn. Het feit dat een hoop Grunts naar haar opzoek waren en dat ze één van de dierbaarste bezittingen van Team Rocket had meegenomen wat haar overigens een grote straf op kon leveren, hield haar daarbij niet echt bezig. Nee, ze was meer geïnteresseerd naar datgene wat ze met de chip kon doen. En om eerlijk te zijn, was Julian daar ook wel nieuwsgierig naar. En ware het niet dat hij verwacht werd op een mislukte missie van Team Rocket, dan zou hij ook zeker de tijd hebben genomen om erachter te komen. Maar hij moest die Dark Ball voor het vallen van de avond terugbrengen, anders zouden er vragen komen. Team Rocket hield een nauwkeurige lijst van hun stock bij en een vermiste Dark Ball met een Gastly erin zou opvallen, zeker omdat de Gastly nog maar vers gevangen was en ze wilden testen hoe snel de effecten van een Dark Ball over konden gaan op de Pokémon. De Scientists zouden het hem niet in dank afnemen als hij de Dark Ball niet meer terug kon krijgen. Voor de één of andere reden was Julian er immers van overtuigd dat de kerel die hij had weggejaagd zijn mond toch wel voorbij zou praten als het hem te heet werd onder de voetjes. Zo waren die slijmballen van Team Rocket nu eenmaal.
 
“Een paar meter is overduidelijk niet ver genoeg,” antwoordde hij kil op haar zielige poging om zichzelf uit deze situatie te redden. Hij was een kalm persoon en ook zeker niet sadistisch ingesteld, maar ze mocht hem niet uitdagen. Ze stelde zijn geduld behoorlijk op de proef, ook al was het puur door haar onschuldige zelve gemengd met haar irritante gevoel van nieuwsgierig die haar in de problemen bracht. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen ze zich nog verder verklaarde. “Maar het is één van de belangrijkste bezittingen van Team Rocket en het was bovendien niet van jou. Als je in een lab van een bekende professor bent, ga je dan ook zomaar alles meenemen wat je interessant lijkt?” Waarschijnlijk wel. Het meisje leek niet in staat te zijn haar eigen nieuwsgierigheid te bedwingen en dat kon haar later nog in vervelendere situaties dan dit brengen. “Als ik je kont niet had gered daarnet, stond je nu op de lijst van de meest gezochte criminelen van Team Rocket. Er zou een beloning boven je hoofd hangen en als een Agent op de missie werd gezet, zou je er fysiek ook wel eens onder kunnen lijden.” Hij schudde geërgerd zijn hoofd. “Het boeit me niet hoe je het gaat fiksen, als je het maar snel doet. Team Rocket moet die Dark Ball terug hebben. En je kan er maar beter voor zorgen dat er niks aan de Gastly te zien is als hij teruggekeerd wordt.” Hij krabde met zijn hand in zijn nek en wilde net nog iets zeggen toen opeens iemand anders in het steegje verscheen. Het was de bazin van de zaak die zich naast hun bevond en Julian knarste met zijn tanden. Greaaat, dit was echt nét wat hij nodig had!
 
Het meisje besloot dit uiteraard als de uitgerekende kans te zien om weg te komen. Voordat Julian in actie kon schieten, zweefde de Gastly al voor haar. De zweverige blik in zijn ogen was verdwenen en had plaatsgemaakt voor hetgeen waarvoor de Dark Ball bekend om stond: agressiviteit. Maar in plaats van dat hij zijn woede uitte op het meisje draaide hij zich om naar de bazin. Zijn ogen lichtten slechts voor luttele seconden paars op en net veel later zakte de bazin als een zak patatten in elkaar. Toen draaide Gastly zich weer terug naar het meisje toe en gleed zijn blik naar de Dark Ball in haar handen. “Howl, Bite!” De Poké Ball die naar voren vloog, het witte licht dat verscheen en het commando volgden kort op elkaar. De tanden die zich om de Gastly sloten, leken de Pokémon op een andere gedachte te brengen en snel verwijderde hij de afstand tussen Julian, zijn Rockruff en het meisje. Voordat het meisje weer een poging zag om te kunnen ontsnappen, greep Julian haar stevig vast bij haar hand en trok haar mee. “En nu kappen met die onzin,” zei hij kil tegen haar. “Jij gaat met mij mee.” Hij zou haar niet naar de base brengen, maar naar een omgeving waar ze beiden veilig waren. De kans was groot dat er nog een paar Agents op de brug waren en als zij het lichaam van de vrouw ontdekten, bestond er een kans dat Elias zijn mond niet langer zou houden. En Julian wilde tegen die tijd weg zijn. Julian keek over zijn schouder naar de Gastly die hun wat verward nakeek. Niet te geloven dat hij dit ging doen. “Ga,” sprak hij met een kille stem. “Je bent vrij.” Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen: de Pokémon draaide zich om en loste op in het niets. Het was net alsof heel dit gedoe en Howl’s Bite hem aan herinnerd aan dat hij dit leven eigenlijk niet wilde. Julian klemde de hand van het meisje steviger in de zijne vast en sleurde haar zowat mee. “En jij houdt je kop dicht totdat we ergens veilig zijn,” snauwde hij, zijn gebruikelijke kalmte even verliezend. “Niet alleen missen ze een Dark Ball, maar de Pokémon die er inzat heb ik zojuist verplicht vrij moeten laten om jouw kont te redden. De volgende keer dat ik zeg dat je moet vluchten, vlucht je verder dan een paar méter.” Zijn oog viel op een leeg ogend huis die zich aan hun rechterkant bevond en terwijl hij de hand van het meisje nog altijd stevig vasthield, gluurde hij naar binnen. Een verlaten pand. Prima. Net wat ze nodig hadden. Hij checkte de ramen en merkte dat deze versplinterd waren. Ze konden er zo gemakkelijk doorheen klimmen. “Jij eerste,” zei hij en hij trok het meisje naar voren waarna hij haar een dwingende duw gaf, maar wel zacht genoeg dat hij haar geen pijn deed. Hij klom pas achter haar aan toen ze verdwenen was en leunde toen met zijn armen over elkaar geslagen heen tegen de enige weg naar buiten. “En nu ga je me precies vertellen wat je allemaal met die Dark Ball zou kunnen doen en hoe je het zou kunnen programmeren.”