[Route 5] Nyoom

Stomme, stomme zaklamp. Stomme batterijen. Stomme slaapzak die ze niet mee had genomen, waardoor ze helemaal terug naar huis had moeten lopen. Niet omdat ze die niet in de eerstvolgende stad hadden, want ze durfde te wedden dat er vast en zeker een winkel zou zijn die enkel en alleen slaapzakken verkocht daar, maar omdat ze er achter was gekomen dat ze haar portemonnee thuis had laten liggen. Het enige wat eigenlijk erger was dan de schaamte die ze had gevoeld toen ze thuis aan had moeten kloppen met het verhaal dat ze niet zo slim had gehandeld en of ze heel toevallig de nacht thuis zou kunnen spenderen, was eigenlijk nog wel de veroordelende blik waarmee haar Goomy haar op de terugweg constant aan had gekeken. Haar eigen gedachten die vertelden, ja, daar kon ze nog mee leven. Geen probleem. Maar die ene blik? Dat ging te ver. Ze had daarom dan ook besloten om deze keer de stad aan de andere kant te verlaten. Zodat ze er niet aan herinnerd zou worden dat ze haar reis op een nogal domme manier was begonnen. Ze was dan ook extra vroeg opgestaan, om er zeker van te zijn dat ze nog genoeg van de dag over had om nog een tweede keer terug te lopen in het geval dat bleek dat ze opnieuw iets vergeten was. Na ruim een uur of twee te hebben gelopen kon ze zelfs nog steeds niets bedenken dat ze zou kunnen zijn vergeten, waardoor ze had besloten dat ze het deze keer goed had gedaan. Heck, ze had zelfs extra dingen in haar tas weten te proppen! Het enige waar ze zich nu nog zorgen over zou hoeven maken, was of hij niet open zou knappen doordat ze er zoveel in had gepropt!

“Laten we… laten we even uitrusten,” stelde ze aan haar Pokémon voor, het zweet van haar voorhoofd af poetsend met haar mouw. Hoe had de temperatuur ooit zo snel kunnen stijgen? Ze zou zweren dat het vijf minuten geleden nog een stuk kouder was geweest. Bovendien was het ook behoorlijk mistig geweest. Gewoon echt nog niet eens kunnen zien of er een boom voor je stond en er daarom bijna, okay misschien helemaal, tegenop lopen-mistig. Dat haar bril ook helemaal beslagen was geraakt, had de situatie ook niet bepaald geholpen. Ze mocht nog van geluk spreken dat ze niet al te ver van het pad af was gedwaald. Ze had bijna een paniek aanval gekregen, toen ze de boom waar ze eerder tegen aan was gelopen had weten te herkennen. Een geluk bij een ongeluk. Letterlijk. Ze had blijkbaar in cirkels rondgelopen. Het pad was zelfs zo dichtbij geweest, dat ze zich er bijna voor schaamde dat ze het in eerste instantie niet had kunnen vinden. Het enige wat haar eigenlijk mee had gezeten, was dat ze niet tegen een of andere Pokémon op was gelopen. Ze dacht wel wat lichtjes te hebben gezien van Illumise, maar zeker daar van was ze niet; ze was direct in de tegenovergestelde richting gelopen. Dat was dan waarschijnlijk ook waarom ze in de eerste instantie verdwaald was geraakt. Met enige tegenzin deed ze haar zware tas af en haalde ze haar Goomy van haar hoofd af. In één soepele beweging deed ze haar trui over haar hoofd heen af, haar haarbos nog erger in de war makend dan hij al was. Ze probeerde het wat in te dammen door het met haar vingers te kammen, zodat het in ieder geval weer overeind zou staan, maar erg veel zin had het niet. Maggie zuchtte. Wel, het was niet alsof er ook maar iemand was die haar nu kon zien.

De trui propte ze in haar tas, waar ze intussen ook een flesje water uit haalde, waar ze gulzige slokken van nam. Nooit had ze gedacht dat ze ooit zo erg naar water zou verlangen. “Oh, jij wilt vast ook wat, of niet?” vroeg Maggie glimlachend. De Goomy maakte een bevestigend, blubberachtig geluid en deed zijn mond wagenwijd open, waardoor het leek alsof zijn kleine lichaam in tweeën werd gesplitst. Ze kneep in het flesje, het water in zijn mond spuitend. Soms vroeg ze zich af hoe het lichaam van een Goomy er van binnen uit zag. Hoe dat werkte met eten en drinken. Want zeg nou zelf, een Goomy was grotendeels gelei. Of blubber. Hoe je het ook wilde noemen. Soms besloot ze gewoon dat ze daar beter niet over na kon denken. Het antwoord zou haar waarschijnlijk alleen maar misselijk maken. Ze keek nog een laatste keer in haar tas, waar ze met tegenzin een klein doosje met pilletje uithaalde. Medicijnen tegen haar allergie, zodat ze er zogenaamd minder last van zou hebben. Die ze ook ‘vergeten’ was. Niet eens expres. Ze had niet eens geweten dat ze die hadden. Wel, nu ze het had, kon ze het maar beter innemen ook, zelfs al was het al wat aan de late kant voor deze dag. Ze deed een van de kleine pilletjes op haar tong en slikte deze met zoveel mogelijk water door, zodat ze de bittere smaak niet zou hoeven te proeven. Het was nog maar de vraag of het ook daadwerkelijk zou helpen.
“Wat is dìt nou weer?” Een kwartier. Langer had ze niet gelopen voordat ze weer had moeten stoppen. Niet omdat er iets aan de hand was, of omdat bleek dat ze ironisch genoeg allergisch was voor het pilletje, maar omdat ze een gigantische reling tegen het lijf was gelopen. Niet eentje van een trap ofzo. Nee, gewoon ontzettend lange, stalen buis die heuvelafwaarts liep, waar ze het einde nog niet eens van kon zien. “Is het zo’n moderne buis waar mensen spullen in stoppen? Zo’n modern brievenbus systeem ofzo?” vroeg ze zichzelf hardop af. “Wat denk jij, Zorro?” vroeg ze, zonder echt een antwoord te verwachten. De Goomy gaf echter een antwoord. Niet zozeer vocaal, want veel meer dan de geluiden die zijn lichaam maakte kreeg ze op het moment nog steeds niet, maar door van haar schouder af te springen, recht op de reling. Een vies, glibberig geluid was hoorbaar terwijl de Goomy langzaam de reling af begon te glijden. “Whoa! Ho! Stop!” riep Maggie, die te laat merkte dat haar Pokémon al was begonnen met glijden. “Zorro!” gilde ze naar de Pokémon, die meer en meer vaart kreeg. Zowel de reling als haar Pokémon waren buiten haar bereik. Ze kon enkel toekijken hoe haar Goomy sneller en sneller van de reling af naar beneden gleed. Haar Goomy was veranderd in een Nyoomy. En als ze niet snel achter hem aan zou rennen, zou hij straks Goney zijn.  

Hobbel hobbel hobbel. Rennen met een overvolle tas op je rug? Nee, dat stond niet op het lijstje met slimme dingen die ze vandaag had ondernomen. Waarschijnlijk stond het ergens helemaal onderaan, net boven tegen een boom aanlopen, maar nog onder bijna struikelen omdat ze was vergeten haar veters te strikken. Ze helde te ver voorover, bijna struikelend over haar eigen voeten, maar kreeg het nog net op tijd voor elkaar om haar evenwicht te hervinden. Phew. Ze rende liever van de heuvel af dan dat ze als een bobslee naar beneden gleed. Liever naar adem happen dan dat ze gras zou happen. Ze verminderde haar vaart echter wel, alhoewel met behoorlijk wat moeite aangezien de heuvel nog steeds behoorlijk stijl was en hoopte dat Zorro maar ergens beneden op haar zou wachten. De gedachte dat hij er aan het eind van de reling af zou worden gelanceerd kwam in haar op, maar die verdrong ze al snel, ze wist namelijk niet zeker of zelfs het lichaam van een Goomy okay zou zijn als het met volle vaart ergens tegenop botste.

Maggie had zich zorgen gemaakt om niets. De reling was niet prompt geëindigd. Zorro zou waarschijnlijk alleen tegen de grond te pletter zijn geslagen als hij iets teveel vaart had gehad. Dat was al een hele opluchting. Tenminste, dat was de logische plek voor hem om van de reling af te zijn gegaan. Ze kon hem alleen nog niet zien. Oh man. Oh, wacht, daar. Ze kon hem al zien. Er had alleen iemand in de weg gestaan. Opgelucht dat hij veilig beneden aan was gekomen stopte Maggie met rennen. Phew. Hij was okay. Tot haar verbazing kwam die persoon achter wie haar Pokémon had gestaan de heuvel op gelopen, recht op haar af. Huh? Had ze soms iets gemist? Maggie fronste. Had Zorro soms iets gedaan zonder dat ze het wist? Goed, hij was uit zichzelf op de reling gesprongen, maar… voor zover zij wist had haar Goomy niet bepaald gedrag dat je problematisch zou kunnen noemen.

“Is dit monster van jou?” vroeg het blondharige meisje. Maggie knipperde verbaasd met haar ogen. “Pardon?” antwoordde ze, nog half nahijgend van het rennen. Holy Shuckle, haar conditie was echt verschrikkelijk. “Monster?” herhaalde ze toen ze eindelijk weer wat op adem was gekomen. Ze trok haar wenkbrauwen op en zette haar armen in haar zij. “Als je het over mijn Goomy had, dan kan je het maar beter snel terug nemen,” zei ze, de blondine aankijkend alsof ze zojuist had beweerd… wel, eigenlijk gewoon wat ze zojuist had beweerd. “Wat hij ook mag zijn, ik kan je er van verzekeren dat hij geen monster is. Kijk... kijk naar je eigen Pokémon. Alsof die zo, uh, niet-monster is,” kaatste ze terug, zonder ook maar te weten welke Pokémon het meisje had. Ze had er wel een gezien, maar die was op dat moment nog te ver weg geweest om echt te kunnen bepalen wat het was. Maggie leunde opzij, zodat ze langs het meisje heen haar Goomy kon zien, die vragend naar haar terug keek. “Kom je, Zorro?” vroeg ze, van plan om de heuvel weer terug op te lopen om daar het pad verder te volgen. Alhoewel, het had er op geleken dat het pad tijdelijk was gestopt bij de reling. Zou het pad hier beneden dan misschien verder gaan?

De steek in haar zij was voor Maggie meer dan genoeg om haar te vertellen dat ze de afgelopen jaar minder op haar achterwerk had moeten zitten. Maar ja, wie ging er nou vrijwillig sporten? Wie probeerde er nou om in conditie te blijven als je nooit verder hoefde te lopen dan van je kamer naar de koelkast? Zelfs als het om naar buiten gaan ging had ze haar limiet eigenlijk al bereikt. Ze had de afgelopen dagen toch echt wel weer genoeg frisse lucht gehad voor de rest van het jaar. Helaas was het niet zo simpel, zou ze toch nog zeker wat meer tijd buiten moeten zijn als ze ooit Geosenge Town wilde bereiken. 'Zo bedoel ik het helemaal niet,' zei de blondine die nu een poging deed om haar statement te verdedigen. Maggie trok haar wenkbrauwen op. Hoe kon je iets een monster noemen zonder het op die manier te bedoelen? 'Ik noem wel vaker pokémon monsters,’ zei ze, zich nu richtend op haar Cyndaquil. “Hè, lief monster van mij,” zei ze tegen de Pokémon. Maggie fronste. Wel… Dat was inderdaad een manier waarop je een Pokémon een ‘monster’ kon noemen zonder dat het… wel, zonder dat het echt een monster was. Maar of dat nou genoeg was om zomaar te accepteren dat ze Zorro een monster noemde… Dat was echter niet de laatste poging van het meisje om haar er van te overtuigen dat ze het niet zo had bedoeld. Nee, het werd eigenlijk alleen maar erger. 'Kijk eens aan wat voor mooi monster dit is!' zei ze, de Cyndaquil in Maggie’s gezicht duwend. H a r e n. Het haar raakte haar bijna aan. Ze kon het haar ruiken. Bijna proeven zelfs. Oh nee. Misschien had ze er al wat van ingeademd. Misschien zat het al in haar systeem. “Ho! Wacht! Stop!” gilde Maggie, half achterover struikelend in haar wanhopige poging om wat ruimte te creëren tussen haarzelf en de Cyndaquil. “Ik- Ik geloof je! Maar alsjeblieft, wat je ook doet, hou dat monster uit mijn gezicht, okay?” bracht ze uit, nu struikelend over haar eigen woorden in plaats van haar voeten. Haren zien op een afstandje, okay, daar kon ze nog tegen. Nog net. Maar in haar gezicht? No way. Ze moest er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als ze haar medicijnen niet in had genomen. "Sorry, maar... Hou hem gewoon uit mijn buurt, okay?" zei Maggie die inmiddels weer ietwat gekalmeerd was.