[Job] It Fields Good

Het enige wat ze aan het doen was, was rondlopen in rondjes, niet echt wetend waar te beginnen, wat te doen. Meteen een gym induiken was waarschijnlijk niet het slimste plan om te doen, dat wist ze zelf dan ook wel weer. Maar wat ze wel kon doen was een moeilijker ding om te bedenken. Ze wou dat ze het wist, dat zou dit alles een stuk makkelijker maken voor haar. Zuchtend keek ze naar haar kopje thee, terwijl Peaches naast haar vrolijk genoot van haar beetje eten. Lila sloot haar ogen even en genoot van de warmte van haar kopje thee, maar keek al snel weer naar Peaches. ”Wat moeten we nou doen? Ik kan echt niks verzinnen…” sprak ze zuchtend tegen de pokémon, die op keek van het eten. ”Azu-rill!” klonk er vrolijk van de pokémon af, waar op ze zachtjes grinnikte. Daar had ze dus ook echt veel aan, het was veel beter geweest als pokémon hun taal spraken of andersom, maar helaas mocht dat niet zo zijn. Dat zou het leven van iedereen waarschijnlijk beter maken. Hoe dan ook, ze kon hier nutteloos blijven zitten of iets verzinnen om te gaan doen, wat waarschijnlijk het eerste zou worden omdat ze niks kón verzinnen.

Wat ze echter niet verwachtte was dat iemand haar keel schraapte, waardoor ze verward op keek naar een meisje. ”Sorry, ik hoorde net toevallig dat je niks te doen hebt? Als ik het goed heb begrep’n?” klonk er van het meisje af, duidelijk groter dan dat zij was. ”Ehm.. Ja dat heb je goed gehoord.” sprak ze ietwat verward, niet zeker wetende wat het meisje van haar wilde en waarom ze naar haar was toegestapt. "Ons hulpje heeft vorige week ontslag genom'n en we hebb'n nog niemand die z'n plaats in wilt nem'n. We kunn'n de hulp heel goed gebruik'n." Oh? Ze knipperde verrast, waarna ze even nadacht. Nou… ze zou best kunnen helpen.. toch? Het was niet dat ze wat beters te doen hadden vandaag. Wie weet wilde haar maatje Peaches ook wel helpen, waar ze kon natuurlijk! ”Mag ik vragen wat voor werk?” besloot ze aan het meisje te vragen. Ze zou immers niet kunnen helpen als ze het werk niet eens aan kon, dat zou erg moeilijk worden zou ze moeten zeggen. Daarom was het maar beter dat ze eerst zou horen wat voor baantje het zou zijn in plaats van in het wilde weg alles accepteerde dat ze tegen zou komen. ” ’t is wat verzorg’n van de pokémon en het helpen oogst’n van wat gewass’n.” klonk er van het meisje af. Ooh in dat geval! Dat leek haar een super goed plan! Dat was veel beter om te doen dan hier blijven hangen. Toch keek ze even bedenkend naar het meisje, waarna ze zachtjes begon te glimlachen. Dat klonk zeker als een goed plan. ”Dat klinkt leuk!” sprak ze met een glimlachje tegen haar. Het meisje glimlachte terug en knikte even. ”Mooi! Ik pak men spull’n en dan gaan we!” Oh jeetje, waar had ze zich nou weer in gewerkt?

Samen liepen ze naar de boerderij waar ze op z’n minst vandaag zou gaan werken aan taken op de boerderij. Het meeste zou ze wel kunnen met de hulp van Peaches. Zo konden ze ieder helpen toch? Ze wist alleen niet wat ze zou moeten verwachten van de boerderij. Was het groot, zou het echt heel veel werk zijn? Ze zou het vanzelf wel zien, dacht ze dan maar. Ze moest zich er niet zo druk over gaan maken in ieder geval. Toen ze iets zag wat op een boerderij leek, dacht ze al dat ze er bijna zouden zijn. Zonder enige twijfel pakte ze de pokéball van Peaches, waarna ze deze eruit liet. De persoon naast haar keek haar een beetje verward aan, maar het zou vast wel goed komen. Peaches kon vooral helpen met dingen schoonspuiten en water bijvullen. Toch wel handig zo’n waterpokémon right? Ze glimlachte even zachtjes naar de pokémon, waarna ze mee geleid werd door het meisje. ”Waar moet ik mee beginnen?” Besloot ze haar maar te vragen, beter dat je het van tevoren weet zodat je een beetje goed kon voorbereiden in plaats van opeens iets toegegooid krijgen right? ”Je mag zo gaan beginnen met het uitmesten van de Tauros en Miltank stallen, weet je hoe dat moet?” Uhm ja natuurlijk! Niet dus, ze had dit soort dingen nog nooit gedaan, ze leefde in een stad, hoe moest ze dat dan weten? Ze schudde ietwat beschaamd haar hoofd. Nice, dan ging je ergens helpen en dan wist je nog niet eens hoe je iets moest doen. Het zou maar moeten, ze moest toch wel iets doen om te kunnen helpen en dit kon haar later altijd helpen als ze voor haar eigen pokémon zou gaan zorgen of als ze ander werk zou gaan doen right? Alles zou haar helpen om het later anders te kunnen gaan doen right? ”Geen zorgen, ik zorg wel dat je het onder de knie hebt.” sprak ze met een zachte glimlach, waarop ze zelf ook zachtjes glimlachte. Het was altijd zo fijn als iemand je zo toesprak en haar zou gaan helpen met het klusje die ze zou moeten doen. Zolang ze het een keer goed kon zien, zou het al heel erg helpen.

Ze liepen een gebouw in, waar de mest lucht er duidelijk hing. Dit zouden dan de stallen moeten zijn die ze zou moeten uitmesten. Ze pakte een kruiwagen en een mestvork en rolde een waterslang uit. ”Het is eigenlijk heel simpel, met de mestvork haal je de natte plakken en mest weg uit het hok. Als het hele hok onder zit dan haal je er alles uit en spuit je met de behulp van de waterslang de resten uit naar het gootje.” sprak ze rustig, waarna ze naar haar keek en ze even begrijpend knikte. Dat was niet te moeilijk right? Stro staat daarboven, dus dan kan je weer wat nieuwe plakken erin leggen en dan is het klaar.” sprak het meisje rustig, terwijl ze de spullen goed voor haar klaar zette. Zelfs een kind kon dit, dus zij kon dit ook uiteraard! ”In totaal moet je 25 stallen doen, dus daar zal je ongeveer de hele ochtend mee bezig zijn.” Pardon? Een hele ochtend had ze dat nou goed gehoord? Dat zou nog wel even duren. Ze moest zich in houden om niet te gaan zuchten. ”Oh en je mag ook alle waterbakken bijvullen.” Dat was nog het makkelijkste van vandaag. Ze keek naar Peaches en grijnsde even toen het meisje weg was. ”Oké, Peaches, vul de waterbakken door middel van Water Gun!” zij ging toch echt niet als enigste werken hoor, Peaches kon ook wel kleine klusjes doen. Met een zucht begon zij dan maar stallen uit te mesten, want het was niet dat ze iets anders kon doen. De rest van de ochtend dit doen zou erg zwaar zijn, waarom had ze ook alweer toegestemd om dit te gaan doen? Diepe zucht, het was echt vreselijk werk. Ze had liever de pokémon geknuffeld of iets in die trant maar ergens wist ze ook wel dat dat niet de taak was van een verzorger. Natuurlijk was het niet zo leuk als dat iedereen dacht, want het was veel harder werken dan dat iedereen dacht dat ze zouden doen. Het was veel makkelijker geweest als het alleen voeren, water geven en aandacht geven was. Dat zou veel te makkelijk zijn voor iedereen. Daarachter zat natuurlijk veel meer werk, schoonmaken, onderhouden, de dieren schoon houden, de omgeving onderhouden… het was veel moeilijker dan iedereen dacht dat het was en dat had zij zelf ook zwaar onderschat. Ze had nooit verwacht dat het zulk zwaar werk zou zijn en bij de vijfde stal had ze al het gevoel dat haar rug het zou gaan begeven. Als je dit gewend was had je ook een bepaalde tactiek die je kon gebruiken zodat je rug minder last zou krijgen en was je het sowieso al gewend om te doen. Ze wilde dat ze zelf ook al die tactieken had, want dat zou veel makkelijker zijn om dit te doen. Dat zou het veel simpeler maken voor haarzelf, maar helaas bleek het allemaal niet zo makkelijk te zijn. Die mensen deden het werk al jaren en jaren. Die ervaring had ze helaas niet, haar ervaring was nu… een paar uur? Dus vrijwel niks. Al werd ze er een klein beetje beter in, voor haar gevoel. Maar dat kon ook niet zo zijn, het kon ook veel moeilijker zijn dan dat ze dacht. Waarschijnlijk zou dat het geval zijn… zucht. Toen ze zo goed als op de helft was moest ze even een kleine pauze voor haarzelf inlassen. Peaches had inmiddels alle waterbakken gevuld zodat dat gelukkig niet meer gedaan hoefde te worden, maar dit werk sloopte haar aardig. Misschien had ze het aanbod toch niet moeten doen, maar tja.. het moest dan maar. Ze slikte even en besloot toch maar verder te gaan. Als het niet af was dan was het alleen maar lullig.

Klaar. Done. Ze liet zichzelf op de grond zakken en sloot haar ogen. Thank Arceus. Ze was klaar met deze taak. Het had haar inderdaad de rest van de ochtend gekost. Ze besloot de dingen weg te leggen en nu hoefde ze alleen nog maar de laatste kruiwagen weg te brengen naar de mesthoop. Ja, die had ze zelf ontdekt, die stond op een enkele meters van de stal vandaan, gelukkig. Voor de rest had ze al haar spullen al weg gelegd, dus dit was het laatste dat ze moest wegbrengen. Ze had de kruiwagens expres niet te vol gemaakt want tja, ze was niet zo groot en sterk. Hierdoor moest ze wel vaak heen en weer lopen, maar het moest maar, want anders kon ze de kruiwagen er echt niet naar toe brengen. Het laatste beetje kwam op de mesthoop terecht, waarna ze het meisje van eerder zag. ”Is het een beetje gelukt?” klonk er van haar af, waarop ze met een glimlachje naar haar keek en even knikte. Gelukkig wel, anders was het een afgang geweest. ”Jep!” sprak ze met een brede glimlach tegen haar. Ze hoefde niet te weten dat haar rug langzaam aan het sterven was door het werk die ze verricht had. ”Ik ga het even checken, daarna mag je mee naar het huis. We hebben wat eten gemaakt voor de lunch.” sprak het meisje met een glimlach, waarop ze wat breder begon te glimlachen. Gratis lunch was altijd goed! Het meisje kwam niet veel later de stal weer uit en knikte even. ”Prima gedaan, kom maar mee.” sprak ze met een glimlachje, waar op ze achter het meisje aan begon te lopen. Misschien moest ze nog wel even wat vragen voordat ze zomaar haar huis in zou stappen. ”Hoe heet je eigenlijk?” ze stelde de vraag maar gewoon, ze was er zo in mee gegaan dat ze volledig was vergeten te vragen hoe ze heette. Het meisje keek even op en grinnikte vervolgens. ”Amy is de naam.” sprak ze met een glimlachje, waarop Lila even knikte met een glimlach. ”Delilah,” stelde ze zichzelf voor. Ook misschien wel handig. Ze waren zo snel in het werk gedoken dat ze het volledig vergeten waren oeps.

Na de overheerlijke lunch die de moeder van Amy vers had gemaakt, werd het tijd voor een volgende klus. Ze mocht gaan oogsten. Dat was niet het moeilijkste werd er gezegd dus dat kon ze wel zonder enige begeleiding… slik. Ze liep naar het veld toe waar er een machine stond. Moest ze die gebruiken? Of moest ze gewoon met de hand beginnen? Ze knipperde even en keek rond. Nee, als ze de machine moest gebruiken dan had ze zeker iemand mee gekregen om alles niet op te fucken. Ze had ook een mandje mee gekregen… dus ze was er niet zeker van, maar waarschijnlijk hoefde ze nog niet alles te oogsten? Ze liep het veld voorzichtig op en merkte de bordjes die er stonden. Pastinaak en Bloemkool. Oooh dat zou ze wel moeten kunnen toch? Ze had vaak zat Bloemkool gegeten dus ze wist wel hoe ze eruit zagen als ze klaar waren. Ze knielde daarom ook neer en begon voorzichtig de bloemkolen uit de grond te halen. Heel voorzichtig, want ze wilde niks kapot maken natuurlijk. Dat zou voor de mensen hier alleen maar verlies worden en ze wilde niet dat ze door haar verlies zouden gaan draaien.. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven! Tijd ging voorbij en het duurde niet lang voordat ze merkte dat ze zon weer onder begon te gaan en het weer donker begon te worden. Met manden vol kwam ze daarom ook terug bij de boerderij. Manden vol met Bloemkolen en pastinaken. Ze zette ze neer en veegde haar voorhoofd af met haar onderarm om het zweet er vanaf te halen. Ze zat vol met vegen aarde en haar kleding was helemaal vies geworden, maar het was het waard geweest. Uiteindelijk vond ze het nog best wel heel erg leuk om te doen! Dus dat hielp er wel heel erg bij. Maar naja, dan was nog de vraag of ze het wel goed had gedaan? Want anders was het ook erg stom als ze zoveel had gegeven maar het nog niet goed geweest was voor deze mensen.

Words: 2231