Ahja, inderdaad, route honderd en vijftien was gelegen ten noorden van Rustboro City. Dat wist hij wel. Hij moest daar zijn vanwege een probleem met een groep pokémon die hier in Hoenn waren aangekomen. Het was geen inheemse soort. Rangers moesten wel eens vaker een kijkje nemen bij dat soort Pokémon. Gewoon om te checken of alles wel goed ging. In dit geval was het een groep Komala. Hoe die slapende Pokémon hier waren gekomen was hem een raadsel, maar hey, dat Komala zich überhaupt konden verplaatsen verbaasde hem ook al. Hij dacht er maar niet te veel bij na. Het enige dat hij écht dacht was: dit gaat een makkie zijn. Deze Pokémonsoort sliep schijnbaar altijd. Hij stelde zich voor dat er niet al te veel mis kon zijn. Vol goed vertrouwen kwam hij op bij de route aan. Nu hoefde hij ze alleen nog maar even te zoeken. In ieder geval was het vandaag regenachtig. Dat kreeg je in het regenseizoen in Hoenn. Hij had al een paraplu open en een kekke gele regenjas aan, dus een plaatselijke hagelbui kon er ook wel even bij. Hij had nou eenmaal behoefte aan gezelschap. Hij pakte een Pokéball erbij en liet Boko tevoorschijn komen. Hij maakte al een beweging om zijn gezicht te beschermen tegen een klap. Maar Boko sloeg hem niet. Verbaasd keek hij omlaag naar zijn partnerpokemon. Op dat moment hopte Boko een stukje omhoog en mepte Yancy tegen zijn dijbeen. De pijn was af te lezen aan zijn gezicht. Het was letterlijk een ijsbeentje. Maar weetje, hij vond het beter dan niks. Daarnaast wist hij dat Boko het niet zó slecht bedoelde. Hij bleef even stilstaan en hield zijn hand op zijn been totdat de pijn een beetje weg was gegaan, alvorens ze verder liepen. Wegens de regen waren deze Pokémon waarschijnlijk ergens aan het schuilen. Niet dat dat echt heel goed hielp, maar het was beter dan in een open veld in de regen liggen. Het enige waar ze zich hier zouden kunnen schuilen zou onder een of meerdere bomen zijn. Simpel genoeg. Dat zou je zeggen, maar hoe verder ze liepen hoe meer kabaal ze ineens hoorden. Het kostte nog niet eens een blik om aan elkaar te vertellen dat ze er op af moesten gaan. Ze gingen gewoon. Wat ze aantroffen was het volgende: een Komala die op een open plek tussen wat bomen vanalles aan gort aan het slaan was. Het beestje moest al een tijdje bezig zijn, want werkelijk geen enkele andere pokémon was in de buurt. Yancy fronste. Wat..? Deze was niet aan het slapen. Dat bestond toch niet? Hij pakte snel zijn Pokédex erbij om te zien of die meer wist. Dat was gelukkig ook zo. De Pokédex stelde dat als de stam die Komala als knuffel gebruiken weggehaald wordt, de Komala wakker wordt, niet meer kan slapen, en alles kapot gaat slaan. In dit geval, had deze Komala ook inderdaad geen stam bij zich. Zelfs Yancy kon zien dat ze die terug moesten gaan halen. Gelukkig maar, dan hoefde Boko hem niet te slaan. Zonder verder een plan uit te denken rende hij een bepaalde richting op. Zoeken was zoeken. Dat moest ergens beginnen toch? Boko rende achter hem aan. Die had wat moeite daarmee, gezien zijn kleine benen. Maar, wees gerust, voor de verandering had de heer Anderson eens geluk. Ofja, het was maar wat je geluk kon noemen. Laten wij er maar gewoon blij om zijn dat hij niet totaal de verkeerde richting op was gerend. Ze kwamen aan aan de rand van de route. De rand die aan de zee lag. Boh, er was echt veel te veel water in Hoenn. Zelfs in de lucht. Maar goed, er waren rotsen te vinden die boven de zee uit staken. Deze moesten bijzonder hoog zijn, gezien normaal de zee lager staat. Nu stond die hoger door de regen. En je had het waarschijnlijk al geraden, maar de stam van de Komala lag op een van deze rotsen. Misschien dat een hele domme Pelliper dacht dat hij of zij die stam kon gebruiken om een nestje mee te maken. De slimmerik had een nest willen maken op een rots tijdens het regenseizoen.. Ach wie houdt ik voor de gek.. Yancy had hetzelfde gedaan als hij een Pelliper was geweest. Op dit moment was er in ieder geval geen Pokémon op de rots te vinden. Zonder ook maar een moment te twijfelen duwde hij zijn paraplu in Boko’s handen en wierp zijn regenjas op de grond. Ook deed hij zijn laarzen en sokken uit. Toen sprong hij in het water om naar de rots toe te zwemmen. Ondanks de golven lukte het om aan te komen op de rots. Maar de hele situatie voelde nu wel veel heftiger. Het was net een film. Een scene waarin de hoofdpersoon iets verschrikkelijk moeilijks moet doen en alles werkt hem tegen. Hij raapte de stam op en keek naar de overkant naar Boko. Net als in een film was dat de plek waar hij naartoe moest, en dan zou alles opgelost zijn. Maar mensen, hij is een discuswerper. Hij wierp de stam simpelweg naar de overkant. Het landde ook nog mooi een paar meter naast Boko. Hij zwom weer terug en deed zo snel mogelijk zijn, nu doorweekte, sokken aan en zijn laarzen. De jas en de stam greep hij voor het gemak maar gewoon vast. En ze renden terug naar de Komala die zo verschrikkelijk van streek was. Hij zou niet in de buurt kunnen komen zonder zichzelf te verwonden, of zonder de Komala per ongeluk te verwonden. Het enige dat misschien een klein beetje kon helpen was een assist. Het was het proberen waard. Met bloed, zweet en tranen, maar zonder het bloed en de tranen liet Yancy zijn Styler een aantal rondjes om de Komala sjeezen. Zijn woede leek nu in intervallen te zijn. Steeds had het beestje even een aantal seconden van rust. “Hij is nogsteeds niet lang genoeg rustig.” Zei Yancy, boos op zichzelf. En toen lichtte Boko op. Yancy keek opzij. Het was dat moment in de film dat de grote hulp kwam. Het gaf ook nog eens licht. Boko evolueerde in een Abomasnow. Zonder iets aan te geven rende Boko naar de Komala toe. Tijdens een van de intervallen greep hij het beestje beet en keek naar Yancy. Hij knikte. Het was hem duidelijk. Hij rende naar de Komala toe. Tijdens het volgende interval dat de Komala weer kalm was plaatste hij de stam tussen zijn armen en.. Hij viel als een blok in slaap. Yancy liet een zucht klinken.. en toen was het stil. Alles was goed gekomen. Yancy tilde de Komala op en plaatste hem op een lage tak van een van de bomen. “Goed vasthouden, alright?” Hij verbrak de assist en keek naar Boko. Vragend, zonder een vraag te stellen.
