Het was hier wel droevig allemaal zeg.. Wat ook niet raar was gezien het een begraafplaats is maar.. Yancy voelde zich hier niet echt thuis. En het voelde ook helemaal niet okay om zijn normale peppy zelf te zijn. Hij stond langs de kant van de weg en had zijn rug er naartoe gedraaid. Hij was hier voor Rangerzaken maar hij had er niet zo veel zin in. Misschien was het wel de sfeer hier. Nee.. wie hield hij voor de gek. Hij was enorm bang voor verantwoordelijkheden. Misschien.. zou hij hier vandaag niet zo veel hoeven te doen. Hij zou hier rondlopen zoals hem dat gezegd werd en dan.. zou het misschien wel allemaal goed komen. “Hallo Ranger mag ik misschien iets vragen?” Het was de stem van een klein meisje achter hem. Hij besloot even niet te reageren. Misschien kon hij dan net doen alsof hij helemaal geen Ranger was. Maar nog geen seconde later keek hij eens omlaag naar zijn kleren. Hij stond daar gewoon in zijn tuniek. Ehm.. ja.. Misschien bedoelde ze een andere Ranger? Ja.. leuk geprobeerd Yancy. Hij draaide zich toch maar om en zette zijn vuisten in zijn heupen als een Superman pose. “Ja hoor. Zeg het maar.” Hij merkte dat hij het misschien iets té opgewekt had gezegd voor een begraafplaats. Maar hij kon het niet helpen.. hij was nu eenmaal peppy. Het was een klein meisje met kleine blonde paardenstaartjes en zuiver bruine ogen. Ze zette een klein glimlachje op toen ze Yancy zag. Ze was eigenlijk wel blij om een vrolijk iemand te zien. En al helemaal een vrolijke Ranger, daar kreeg ze meer vertrouwen door. “Ik ben mijn knuffel verloren.” Yancy zette meteen zijn hand op zijn kin. “Dat is niet zo mooi.” Het meisje wees vervolgens omhoog naar het plafond. “Ze ligt daar op die balk.” Ja het was zo’n balk die net onder een plafond was geplaatst. Het gebeurde wel eens vaker dat kinderen dingen omhoog gooiden en dat het dan daar vast bleef zitten. Yancy keek eens omhoog. Pfoe, zelfs met zijn lengte zou dit moeilijk worden. Even denken, als hij haar op zijn schouders zou zetten zouden ze er nóg niet bij kunnen. Wat ook maar goed was, want Yancy dacht er helemaal niet over na dat dat ook zeer gevaarlijk zou zijn voor zo’n klein meisje. Hij krabde zich eens over zijn hoofd. Ook Boko had geen manier om daar bovenin te komen. En zelfs al had hij die, zou hij niet willen meewerken. Boko was namelijk nogal.. ehm.. temperamentvol. Laten we het zo maar noemen. “U kunt haar vast naar beneden brengen.” Zei het meisje ineens. Hij keek haar aan. “Rangers kunnen álles!” Ze klonk een beetje als sommige kinderen waarmee hij in het weeshuis had gezeten. Hij voelde ook ineens een hele druk op zijn schouders. Hij was die Ranger. En hij moest alles kunnen. Het liet hem gevangen voelen. Hij slikte. “Natuurlijk kunnen we dat!” Hij kon dat meisje toch niet uit haar droom helpen? Toch? Dat kon je toch niet zomaar doen? Hij had zich gelukkig ook net herinnerd dat er een Horde Spinarak aanwezig was hier. Die konden makkelijk over de muur klimmen en de knuffel naar beneden brengen. Al eerder was er hier een Ranger geweest die de Spinarak ervan had weten te overtuigen dat ze geen webben meer over de paden moesten maken. “Ik heb al een ideetje!” Zei Yancy. “Highfive!” Hij stak zijn hand naar het meisje uit en ze deden een High five. “Kom maar mee.” Zei hij waarna hij begon te rennen. Het meisje holde zo vlug als ze kon achter hem aan. Ze renden tussen de graven door. Yancy probeerde er voor te zorgen dat hij niet disrespectvol op een van de graven stapte, maar dat zorgde er wel voor dat hij drie keer bijna op zijn snufferd ging. En de laatste keer viel hij daadwerkelijk op zijn gezicht door een misstap. Het goede dat hier uit kwam was dat hij nu oog in oog lag met een Spinarak. “Hey! Jou moest ik nét hebben!” Zei hij vrolijk. “Sorry dat ik zo kom binnenvallen.” Grapte hij. Het meisje stond nu naast hem en trok hem aan zijn arm om hem overeind te helpen. Het was niet echt nodig, maar het was wel lief. De Spinarak keek een beetje verward naar het hele tafereel, maar hij leek niet bang ofzo. Ook niet boos. Daar hadden ze dan weer geluk mee. “En nu?” Vroeg het meisje. “Nu.. uh..” Stotterde Yancy een beetje. “Ohja, gebruik ik mijn Styler om om assistentie te vragen.” Hij haalde het er vlug bij. “Wist ik wel.” Zei hij met een lach terwijl hij het ding naar de Spinarak schoot. Hij maakte de eerste cirkel om de Spinarak heen en maakte toen een judorol opzij. Hij deed enorm zijn best om de tweede cirkel om de Spinarak heen te maken. Daarna maakte hij weer een sprong en knielde, waarna hij de laatste cirkel maakte. De Capture was succesvol. Maar.. het was allemaal niet nodig geweest.. De Spinarak had niet eens bewogen. Het meisje giechelde daarom een beetje om Yancy. Toen stak hij zijn hand uit naar de Spinarak. Hij negeerde maar even dat hij zich daarnet veel te veel moeite had gedaan. “Klim maar op mijn schouder. Dan brengen we je ernaartoe.” De Spinarak gehoorzaamde en samen.. liepen.. ze weer terug. Yancy wilde namelijk niet weer vallen. En toen ze eindelijk weer op locatie aankwamen wees Yancy naar de balk. “Dit meisje haar knuffel ligt daar. We kunnen er niet bij. Zou je die voor ons kunnen halen?” De Spinarak knikte en begon aan zijn weg, de muur op. Eenmaal boven duwde de Spinarak met zijn kopje de knuffel naar beneden. Yancy ving het op en gaf het aan het meisje. Meteen begon het meisje haar knuffel hard te knuffelen. “Dankje dankje dankje! Rangers zijn de beste!” Yancy kreeg een glimlach. Het gaf hem eigenlijk wel een goed gevoel. Misschien was hij toch nog wel een okay Ranger. Maar hij werd meteen uit die gedachte getrokken toen er van boven een bal op zijn hoofd viel. En daarna wat dobbelstenen en wat kleingeld. Yancy legde zijn hand meteen op zijn hoofd en keek omhoog. “Dankjewel dat je die andere dingen ook even naar beneden hebt gebracht.” De Spinarak salueerde trots en liep weer naar beneden. Yancy verzamelde de spullen die de Spinarak extra naar beneden had gegooid. Die zou hij zo naar de gevonden voorwerpen brengen. Hij bedankte de Spinarak en verbrak de Assist. Toen hij zich omdraaide zag hij dat het meisje naar haar ouders was gerend. Ze was druk aan het vertellen en ze wees zelfs naar Yancy. Hij hoorde dat ze het helemaal geweldig vond hoe De Ranger haar geholpen had en dat ze later ook een Ranger wilde worden. Yancy deed een nederig klein saluut naar de familie en liep toen weg. Hij wist helemaal niet meer hoe hij zich erover moest voelen.
