You Were Lost in the Beating of the Storm [Closed]

Ze schoot niet overeind, zoals altijd op tv gebeurde. Eigenlijk kon ze het gevoel alleen maar beschrijven als vallen. Met een schok opende ze haar ogen en drong langzaam het besef door dat ze in bed lag. Haar ademhaling nam geleidelijk in snelheid af en het gebonk van haar hart werd een stuk kalmer.

Carmilla knipperde een paar keer voor ze haar hoofd draaide. Ze zag Laura naast haar liggen; de ademhaling van haar vriendin een stuk vrediger dan de hare. Bang dat ze de ander zou wekken met haar onvermijdelijke gewoel kwam ze voorzichtig overeind en schoof ze haar kant van het bed uit. Schoorvoetend verliet ze de kamer en ging ze richting de keuken, waar ze de waterkoker in een soepele beweging aanklikte en een mok uit de kast trok. De suiker en het doosje met kalmerende thee had ze snel gevonden. Uit automatisme vulde ze haar mok al met twee lepels suiker.

Na alle handelingen die ze kon doen te hebben gedaan, staarde ze zwijgend voor zich uit. Het gepruttel van de waterkoker bereikte haar oren wel, maar het registreerde zich niet. Carmilla had andere dingen aan haar hoofd. Voornamelijk de waaromvraag spookte in haar gedachten rond. Waarom haar? Waarom hier? En bovenal: waarom nu?

De klik van de waterkoker bracht haar terug naar de werkelijkheid. Ze schudde zacht haar hoofd en vulde haar mok met heet water. Nadat ze het apparaat terug op zijn plek had gezet, dumpte ze het theezakje in het water en liep ze naar de woonkamer. Daar nestelde ze zich op de bank, haar voeten op het zitkussen en de mok rustend in haar schoot. De hitte die ervan af kwam werkte haast kalmerend. Haast.

Carmilla’s blik zocht vrijwel direct naar de foto die op het kleine kastje naast de tv rustte. Het was een selfie van lang geleden, van een tijd waar ze nog geen idee had hoeveel problemen ze werkelijk had. Ze had hem zelf niet echt willen maken, maar Lauren stond erop dat ze eens een keer samen op de foto gingen. Voor de herinneringen. Achteraf was Carmilla er best blij mee. Als het aan haar jongere zelf had gelegen, dan had ze zelfs dat niet meer gehad. Waar de foto haar normaal geruststelde, bracht het nu alleen een naar gevoel in haar naar boven. Het begon vanuit haar tenen en nestelde zich uiteindelijk in haar keel. Ze kon niet meer fatsoenlijk slikken.

“Wat probeer je me te zeggen?” Het was eruit voor ze er erg in had. Carmilla schrok er zelfs een beetje van. Na een kort moment van stilte koos ze er toch voor om verder te gaan. “Probeer je me überhaupt wel iets te zeggen of is mijn brein me gewoon aan het pesten?” Onbewust hield ze haar mok steviger vast. De warmte trok via haar handpalmen naar haar koude vingers. Haar handen hielden het niet lang vol en dus zette ze haar mok op het salontafeltje. Ze hield ondertussen haar blik strak op de foto gericht. Er kwam geen antwoord. Dat verwachtte ze ook niet, maar een deel van haar hoopte er, ondanks alles, toch altijd op.

“Lauren,” mompelde ze zacht. Haar blik gleed omlaag, naar de vloer. Ze zag een aantal kruimels liggen en maakte mentaal een notitie om straks te stofzuigen. Haar notitieblok verdween niet lang daarna in de vergetelheid. “Ik…” Meer kwam er niet uit. Stilte vulde de woonkamer. In tegenstelling vulde haar hoofd zich met een hoop woorden. Ze vormden geen complete zinnen, knoopten zich aan elkaar vast zonder echt een geheel te vormen. Carmilla verplaatste haar handen naar haar hoofd en verwikkelde haar vingers in zwarte lokken.

In het midden van alle onuitgesproken woorden drong er iets tot haar door. Het was eerst wazig, alsof het naar het oppervlak moest vechten. Naarmate werd het helderder. Carmilla ging er meteen op in. “Weet je nog, die keer op school?” Ze pauzeerde kort. “We hadden het ergens over. Ik weet niet meer wat,” ging ze uiteindelijk verder. “Niet belangrijk.” Moeizaam tilde ze haar hoofd een beetje op, zodat de foto weer in zicht kwam. “Je onderbrak me ineens. Geen idee waarom, of hoe je erbij kwam, maar je zei me dat je blij was dat mijn pa pas later uit de kast was gekomen.” Ze voelde hoe haar mondhoeken omhoog trokken. De gebeurtenis speelde zich in haar hoofd af; Carmilla hoorde Lauren de woorden weer tegen haar zeggen. Het voelde verfrissend om die stem weer eens te horen, zelfs wanneer het niet echt was. “Toen in ik je vroeg waarom, reageerde je verontwaardigd. Je zei geloof ik iets als ‘omdat jij er anders niet was geweest, gekkie’.”

Ze knipperde en de foto werd waziger. “Daar denk ik nog wel eens aan, weet je?” Haar stem sloeg over, waardoor ze erg geneigd was om haar lippen stijf tegen elkaar te drukken. Dat deed ze niet. Het hoefde niet. “Je bent er nog steeds voor me. Zelfs als je er niet bent.”

Ze zweeg – gunde zichzelf wat tijd om te bekomen van haar emoties. Carmilla nam diep adem en zuchtte het trillerig weer uit. Daarna leunde ze naar voren om het theezakje uit haar mok te halen, welke ze op een stuk papier legde dat later toch in de prullenbak zou verdwijnen. Voorzichtig omklemde ze de mok met haar handen en nam het terug op schoot. Kort blies ze naar het water en bracht de rand van de mok naar haar lippen. Slikken ging moeizaam. De warmte van haar thee verwelkomde ze echter met open armen. Het bracht kalmte met zich mee. Voor heel even vroeg ze zich af of dit gewoon in het algemeen door thee kwam of dat het merk daadwerkelijk kalmerend op haar werkte.

“Je vroeg me wel eens of ik tegenwoordig nog voor jou kwam. Ik zal eerlijk zeggen dat gamen met je broertje ook wel op de planning stond,” ging ze na een minuut verder. “Maar eigenlijk kon ik ook geen genoeg van jouw verhalen krijgen.” Carmilla sloot haar ogen en rustte haar achterhoofd tegen de rugleuning van de bank. Ze herinnerde zich een paar flarden van gesprekken die ze met Lauren had gevoerd. Voornamelijk Lauren was aan het woord. Zo ging dat meestal en dat had ze nooit erg gevonden. “Je had iets,” legde ze uit. “Iets levendigs. Optimistisch. Niks kon jou klein krijgen en ik denk dat het effect op mij had.” Er waren wel meer redenen waarom Carmilla graag bij Lauren was, maar dat leek haar de voornaamste.

“Niet alleen op mij,” glimlachte ze. Ze opende haar ogen en staarde naar het plafond. “Op mensen om je heen ook. Je moeder. Je broertje. Hij mist je heel erg.” Ze slikte. “Ik ook.” Haar mondhoeken dropen terug omlaag. Een nieuwe zucht ontsnapte, maar het ging de snik die volgde niet tegen. Carmilla kneep haar ogen dicht en voelde de warme tranen over haar wangen glijden. “Het spijt me,” jammerde ze. “Het spijt me, het spijt me, het spijt me.”

Voor een aantal minuten vulde de kamer zich met zacht gesnik en niets anders. Ze deed haar uiterste best om zo stil mogelijk te blijven. Uiteindelijk zette ze haar mok op tafel en krulde zich op de bank op. Zo bleef ze liggen tot haar tranen op waren en de neiging om te schreeuwen was afgezwakt. Haar ademhaling stokte, maar ze weigerde om wat te drinken. De stilte was niet meer alleen in de kamer afwezig. Alle wirwar aan woorden waren ook in haar hoofd verdwenen.

Het spijt me, herhaalde zich in haar gedachten. Helder, duidelijk en eenmalig. Het bracht haar van haar stuk. Ze was ervan overtuigd dat het niet haar eigen gedachte was. Om die rede hield ze zich nog langer koest. Haar aandacht kwam als vanzelf weer bij de foto terecht.

“Ik had er voor je willen zijn,” fluisterde ze. “Zoals jij voor mij. Maar dat deed ik nooit. Ik ben niet zoals jij.” Carmilla pauzeerde; haalde trillerig adem. “Jij was open voor alles en iedereen. Ik stopte alles weg. En toen was het te laat.” Een troosteloze lach viel over haar lippen. “Misschien hebben ze je daarom wel afgepakt. Ik verdiende je helemaal niet.” Ze trok haar knieën dichter tegen zich aan, klaar om de neerwaartse spiraal tegemoet te komen. In plaats van negatieve gedachten, kwam een herinnering in haar op. Het was een koude winterdag en ze waren door Laurens moeder erop uit gestuurd om naar de snackbar te gaan. Met z’n drieën. Het had gesneeuwd en onderweg erheen hielden ze een sneeuwballengevecht. Carmilla herinnerde zich vooral de capriolen van haar en Laurens broertje – en Laurens lach.

Een aantal andere herinneringen doemden in haar geestesoog op. Elk waarin Lauren moest lachen om iets wat zij deed, of wat ze samen meemaakten.

Ze vond me grappig, dacht Carmilla. Was ze wel zo slecht als ze zichzelf voorhield? Lauren had haar vaak uitgenodigd. Ze hadden zelfs een standaard dag om samen te hangen. Dat had Lauren nooit afgezegd en elke keer was het net zo gezellig als de keer ervoor. Carmilla had altijd gehunkerd naar die dagen. Misschien Lauren ook wel?

“Ik droom weer over je,” biechtte ze zachtjes op. “Dat weet je vast al. Als jij het doet, in ieder geval. Kan je zoiets wel doen? Ik weet het niet.” Iemand had haar ooit vertelt dat ze een zesde zintuig had, maar eigenlijk merkte ze daar niet zoveel van. Eigenlijk hoopte ze gewoon dat ze het kon gebruiken om contact met Lauren te leggen. Dat was nog niet echt gebeurd. Of wel? Waren die dromen het contact? Carmilla had heel lang gedacht dat het allemaal maar onzin was. Sinds Laurens dood was dat langzaam veranderd. “Het zijn bitterzoete dromen,” ging ze ongestoord verder. “Je weet wel, dromen waarin het allemaal lijkt alsof het echte leven een droom was? Je komt me altijd vertellen dat je dood een grote grap was.”

En dan word ik wakker en is mijn droom een grote grap, voegde ze er in gedachten aan toe.

“Soms zeg je iets anders erbij. In mijn droom klinkt het als vaderlijk advies, maar als ik eraan terugdenk, klinkt het eigenlijk meer alsof je gewoon melig bent.” Ze lachte, gemeend dit keer. “Dat klinkt wel als iets voor jou.” Carmilla draaide zich op haar rug en nestelde een arm achter haar hoofd. Ze dacht terug aan alle slaapfeestjes en nachten die ze samen hadden gespendeerd. Geen enkel moment met Lauren ging voorbij zonder een lachbui. “Soms was ik bang dat we erin zouden blijven,” grinnikte ze. Haar stem stierf weg en ze draaide zich weer op haar zij. Wat ze wel niet zou geven om dat opnieuw te kunnen beleven. Niet herinneren, maar beleven.

Ze staarde zwijgend naar de foto.

Een aantal minuten streken voorbij. Carmilla wist niet hoe laat het was. Ze draaide zich na een lange tijd weer op haar rug en sloot haar ogen. “Weet je nog wat ik je beloofde toen?” Ze wachtte, alsof iemand een reactie zou geven op haar vraag. “Toen je me vertelde van je operatie.” De stilte was haast pijnlijk op dit punt. “Ik beloofde je dat we samen het jaar zouden door komen. Dat beloofde ik je.” Carmilla voelde een nieuwe brok in haar keel vormen. “Ik hou me er nog steeds aan. Ik durf je niet onder ogen te komen als ik die belofte zelf breek.” Het jaar van de belofte was al lang voorbij.

Niet wetend wat ze verder nog kon zeggen, hield ze zich gedeisd. Er gebeurde niets – geen enkel ander geluid werd gemaakt. Dat vond ze niet erg, het was precies wat ze verwachtte. Carmilla kon een gaap niet onderdrukken en realiseerde zich dat ze beter weer een poging tot slapen kon doen. Moeizaam kwam ze overeind en slenterde ze naar de kast toe, waar ze voor een kort moment haar hand op het fotolijstje legde. “Welterusten,” wenste ze Lauren met een glimlach toe. Ze bleef een tel langer staan. Daarna draaide ze zich naar de deuropening om terug naar de slaapkamer te sjokken, de thee op tafel compleet vergeten.

Carmilla kroop terug het bed in en nestelde zich dicht tegen Laura aan. Het duurde even, maar ze viel uiteindelijk in slaap. In haar droom vond ze Lauren, het meisje haar altijd-aanwezige glimlach op haar gezicht.