[SF] The Calming Waves

De zon begon langzaam zijn aftocht te maken en schilderde de lucht in de meest prachtige kleuren. De kleurschakeringen die langstrokken aan de hemel gingen van scharlakenrood tot zacht geel, met in het midden een grote, oranje, lichtgevende bol die langzaam wegzakte in de zee. De eindeloze golven, waarschijnlijk ontelbaar veel geheimen verbergend, gaven een speelse, verwarde weerspiegeling van de prachtige zon. De avond zou al vlug inzetten waarschijnlijk en Alice vond het niet zo'n punt om er eventjes naar te blijven kijken. Met een laconieke houding, één hand in haar zij gezet en haar anderen losjes hangend latend, sloeg het meisje de zonsondergang gade. Glooiende warmte steeg op van het mulle zand waarin ze stond, duidelijk voelbaar nu ze haar laarzen eventjes had uitgetrokken. Waarom zou ze dan ook niet eventjes zichzelf laten genieten van de warmte van het zand? Eventjes rekte het meisje zich uit, diep gapend. Het was een drukke dag geweest. Ze had hard getrained met Rabbit.
Wat loom keek ze om zich heen. Over een zekere Umbreon gesproken... Waar was Rabbit eigenlijk gebleven? Hij had zich toch niet weg laten lokken door het tumult verderop? Ze kon niet ontkennen dat het Festival hetgeen was wat haar hier gebracht had. Zelfs voor haar, wie niet zoveel van menigtes en druktes hield, had het festival toch wel een zekere ‘lokroep‘ gehad. Het was alleen al snel vies tegen gevallen. Ze had het ondertussen alweer redelijk gehad met de drukke kraampjes en de menigtes. Verder waren er wat trainers die hun Pokémon vaardigheden zaten showen door mee te doen aan een toernooi. Wie was er nou weer zo gek om jezelf op te geven om op zo’n dom, drijvend platformpje te gaan staan? Wat Alice betrof, was het eerder een peststreek, gewoon iemand op de lijst zetten. Alleen rottige personen zouden dat doen natuurlijk, maar anders zou je toch ook niet meedoen? Met een diepere frons keek ze rond. Ze zag de zwarte Pokémon echt nergens en voelde de irritatie nu toch echt een beetje op komen borrelen. Rabbit had ook nooit zin om een beetje fatsoenlijk naar haar te luisteren. De Pokémon had altijd de neiging om haar leiderschap in twijfel te trekken. Maar goed, ze wist wel dat ze altijd op een second opinion kon rekenen, dus op zich was het niet allemaal slecht en erg. Uiteindelijk kwam de Umbreon dan ook op zijn dooie gemak achter wat rotsen vandaan. “Waar was je?“ Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. De Pokémon trok eventjes wat met zijn oren, duidelijk geen zin hebbend om antwoord te geven. “Doe maar weer zo dan,“ reageerde ze met een zucht.