Stelen is leuk... Af en toe [+Lynn Xavier]

Met snelle passen bewoog Lynn zich voort, haar blik dwaalde koortsachtig door de straat. Ze voelde zich hier niet op haar gemak. Een fan van Lumiose was ze niet meer sinds de overname, en al zeker niet rond dit tijdstip. Ooit had de grote stad met haar drukte vertrouwd gevoeld, maar nu wilde Lynn er het liefst zo min mogelijk tijd in besteden. Dat iets haar op het moment hier hield, maakte haar dan ook niet bepaald blij.

"Monty!" Haar stem klonk harder dan ze wilde in het vreemd lege donker. Even hield ze halt om te luisteren of er een reactie kwam. Niets. Ze zuchtte. Waar was die kat? Het nieuwste teamlid was nog geen dag bij haar, en toch had hij al meer problemen veroorzaakt dan haar andere Pokémon. Tussen haar en de Litten klikte het niet. Nog niet, in ieder geval. Tot nu toe was een band opbouwen met nieuwe aanwinsten weinig tot geen probleem geweest, en Lynn wist dat ze dit aan haar spaarzame geluk te danken had. Niet iedere Pokémon was zo makkelijk natuurlijk, daar was ze zich van bewust, en nu was Monty in haar leven verschenen, als een soort kleine boodschapper met attitude, om haar daar extra aan te herinneren. De boodschap was inmiddels wel duidelijk, echter. Ze stond open voor de uitdaging en vond het ook geen enkel probleem om meer tijd in een Pokémon te moeten steken – dat deed ze graag, zelfs, zeker voor deze – maar zonder de aanwezigheid van de Pokémon in kwestie kon dat niet. De zwartharige zuchtte nogmaals en zocht verder. De Pokémon achterlaten in een stad vol criminelen, hoe graag het wezen ook niet in haar aanwezigheid leek te willen zijn, kon ze niet over haar hart verkrijgen, hoeveel makkelijker het ook zou zijn.

Eigenlijk was ze niet eens van plan geweest om nog een Pokémon onder haar hoede te nemen, maar toen ze Monty gezien had, had ze niet anders gekund dan hem mee te nemen. Niet omdat hij volgens de verkoopster een nog nooit eerder in Kalos geziene soort was, maar omdat al zijn broertjes en zusjes gekocht werden en hij uiteindelijk achterbleef, alleen. Sissend naar alles in zijn omgeving, en duidelijk in paniek. Het ongewenste probleemkind. De Litten had haar aan zichzelf doen denken, in zekere mate. Toen ze zoveelste potentiële koper weggelopen was zonder de fire-type een blik waardig te keuren, was ze naar voren gestapt. De katachtige Pokémon had niet anders op haar gereageerd dan op de mensen die doorgelopen waren, zoals ze ergens stiekem wel gehoopt had toen ze een – voor haar – flinke som geld aan de verkoopster overhandigde. Dat liet ze haar niet ontmoedigen, echter. Geen enkel levend wezen verdiende om in haar vroegere situatie te zitten. Met nieuwe krassen op haar armen, aanzienlijk minder geld en een extra gevulde Pokéball op zak, had ze haar tocht door Lumiose vervolgd.

Het was middag geweest, toen. Tegen de avond aan was Monty uit zijn Pokéball gebroken, en vanaf dat moment was de zoektocht gestart. Haar andere Pokémon die ze bij zich had, Zara, kon niet ver weg zijn; de Liepard keek de donkere steegjes na die ze te onveilig vond voor haar maatje. Lynn was blij dat de Pokémon in de buurt was. Haar andere Pokémon had ze in het Pokécenter gelaten zodat er geen enkele kans was dat die gestolen werden. Zara viel veel minder op en kon bovendien doen alsof ze een zwerfwezen was, als het erop aankwam. Het gaf haar daarnaast een gevoel van veiligheid dat haar maatje bij haar was, al hielp het niet mee dat het katachtige wezen al een tijdje niets meer van zich had laten zien. Nu het donker was, begon Lynn ook te vrezen dat ze de Litten kwijt was. Kort schudde ze met haar hoofd. Nee, ze mocht niet opgeven. Wilde niet opgeven. De Pokémon verdiende een kans op een leven dat beter was dan eindeloos als vuil ronddwalen in een grote stad of gevangen worden door een lid van Team Rocket.

En, alsof dat zijn teken was geweest, verscheen Monty. De Litten sloop uit een steegje, zijn staart recht omhoog en zijn oortjes geërgerd gedraaid. Zara kwam achter hem aan en moedigde hem aan om door te lopen. Lynn glimlachte opgelucht. In ieder geval klikte het een stuk beter tussen haar maatje en de jonge fire-type, dat was al iets. "Goed om jullie weer te zien," sprak ze. Monty siste bozig. "Laten we gaan." Een instemmende miauw van Zara was het enige antwoord dat ze daarop kreeg.

Gaan zat er niet in. Plots was er een fel wit licht, gevolgd door twee Pokémon en een stem. Lynn versteende. Oh nee. Nee. Een oudere, guur uitziende persoon was kort in het haast verblindende schijnsel te zien. Dit was waar ze bang voor was geweest, en ze kon nu niet doen alsof Zara niet bij haar hoorde. Dan zou Monty op zichzelf aangewezen zijn, en daar was hij nog lang niet sterk genoeg voor. Giftige naalden zoefden door de lucht. Lynn wist dat een confrontatie niet meer uit de weg te gaan was, hoe graag ze dat ook wilde. Arceus, hopelijk kwam dit goed.

Voor ontwijken was geen tijd meer. "Zara, bescherm Monty!" De Liepard had dreigend gesist naar de poison-types zodra ze in haar blikveld verschenen waren, maar kwam nu ook tegen ze in actie. Ze ging voor haar teamgenoot staan en ving de naalden op die op hem af waren gekomen. Of de aanvallen haar vergiftigd hadden, was nog niet te merken. In ieder geval was de Liepard zo snel als ze altijd was toen ze met vuur in haar ogen op haar tegenstanders afschoot, een Aerial Ace klaar voor gebruik. Monty was duidelijk niet blij de beschermeling te zijn. Toen Lynn op hem af rende om hem in zijn Pokéball te doen of op te pakken of wat dan ook, rende hij van haar weg. "Monty!" Kom op, ze hadden geen tijd voor rebels gedrag! Om het allemaal nog erger te maken, rende het jonge wezentje achter zijn teamgenoot aan, Embers wild in het rond spuwend.

Zara was niet van plan om de aankomende aanval te ontwijken. Lynn had haar aandacht bij Monty en kon daarom niet protesteren. Terwijl de Liepard zich vol tegen de stoot in gooide, maakte ze met één van haar klauwen een omtrekkende beweging, iedere afzonderlijke nagel omhuld door bladen van lucht. De drang om Lynn en haar nieuwe teamgenoot te beschermen was sterker dan haar verstandigheid.

Inmiddels had Monty voor elkaar gekregen om zijn Embers meer te richten, en koos ervoor om de Toxicroak als doelwit te nemen. De Litten was zo gefocust op het raken van zijn tegenstander dat hij de draden niet aan zag komen. Lynn, die het strijdveld beter kon overzien en bovendien al met een groeiend gevoel van wanhopigheid naar de fire-type gekeken had, zag het wel. "Monty, Ember, snel!" De draden zouden niet bestand zijn tegen vuur, hoopte Lynn. Geïrriteerd keek de jonge Pokémon op van zijn bezigheid, waardoor de String Shot hem nu ook opviel. In plaats van te doen wat hem gevraagd was, echter, besloot Monty naar de aankomende aanval uit te halen met een dubbele Shadow Claw. Als Lynn niet vanbinnen aan het gillen was omdat ze al wist dat dit niet goed af kon lopen, was ze verbaasd geweest. Die aanval hoorde de Litten niet zomaar te hebben, als ze haar Pokédex kon geloven. Kende hij al TMs?

Tijd om daar verder over na te denken, gunde Lynn zichzelf niet. Monty was niet snel genoeg; de Shadow Claw sneed het kleverige draad niet door, maar bracht zijn poten alleen maar dichter bij elkaar waardoor ze met gemak in de aanval vast kwamen te zitten. Arceusverdomme. Verwilderd keek het jonge wezen naar zijn poten. "Gebruik je Ember!" riep Lynn, de wanhoop uit haar stem dwingend. Ze voelde zich in een hoekje gedreven, maar dat zou ze niet laten merken.

Sissend sprong Zara naar achteren toen de Venoshock haar raakte. Voor een moment probeerde ze de vloeistof met haar voorpoten weg te wrijven, maar al snel had ze door dat het weinig effect had en gaf ze het op. Ze opende haar bek, en een felwitte bol nam in hoog tempo tussen haar vlijmscherpe tanden in grootte toe. Toen de bal van licht bijna te groot werd voor de bek van de Liepard, schoot er een gigantische straal uit, recht op de Toxicroak af.

De Hyper Beam bleef voor enkele momenten op Lynns netvlies gebrand, en ze moest een aantal keren knipperen voordat ze Monty weer in zicht kon krijgen. Zara had een riskante keuze gemaakt, maar Lynn begreep ook dat haar maatje meer afstand had willen creëren tussen haar en haar tegenstander. De krachtige maar uitputtende aanval was daar de beste keuze voor geweest.

Monty's keuzes waren dat niet. Zolang hij niet zou luisteren naar zijn Trainer, kon de onervaren jonge Pokémon niet veel beginnen tegen zijn tegenstander. Ze hadden sowieso al een achterstand, want de Ariados was duidelijk veel sterker dan de Litten; het enige wat ze konden doen was ontwijken en tegenhouden totdat Zara hopelijk bij kon springen. Wonder boven wonder luisterde Monty nu wel en bevrijdde zijn pootjes met behulp van vlammen. Toen het net op hem afgezeild kwam, probeerde hij dezelfde techniek te gebruiken. De Embers brandden wel gaten in het net, maar wisten het niet helemaal kapot te maken. Opnieuw raakte de Litten gedeeltelijk verstrikt, en opnieuw voelde Lynn de angst opborrelen. "Geef niet op!" De kleine Pokémon miauwde angstig en probeerde zijn nagels in de grond te slaan. Lynn vloekte binnensmonds. Als ze nu niet zo voorzichtig was geweest en haar andere Pokémon in het Pokécenter had gelaten.. "Zara!"

Niet langer was Zara in de beste staat, maar ze weigerde op te geven. Dat ze nu even tijd nodig had om bij te komen, tijd waarin ze zo goed als weerloos was, irriteerde haar dan ook mateloos, zeker nu de Toxicroak uit het afval herrees. Hijgend zette de katachtige pokémon enkele passen naar achteren en in de richting van Monty, haar staart heen en weer zwiepend. Ze probeerde de Revenge nog te ontwijken, maar was door de uitputting – ondanks dat die nu weg begon te trekken – net niet snel genoeg. De aanval schampte haar en bracht haar uit balans. De klap op de straatstenen was hard, maar tijd om daar lang bij stil te staan permitteerde de Liepard zich niet; er kwam een andere aanval haar kant op die ze moest afweren. Op hetzelfde moment dat de Poison Jab ingezet werd, gebruikte Zara een Sucker Punch. Ze moest iets.

Lynn voelde zich hopeloos en ze haatte het. Ze kon niet in het gevecht springen, dat zou meer kwaad dan goed doen. Ze kon ze man niet aanvallen, daarvoor was ze niet sterk genoeg. Alles rustte op de schouders van Zara en de Liepard kon onmogelijk voor hen allemaal strijden, ook al probeerde ze dat wel. Het deed de zwartharige pijn om haar maatje zo te zien.

Ook Monty leed, al kwam dat in de eerste plaats door de Cross Poison die hem raakte. De hoge piep die zijn keel verliet, riep Lynn weer bij de les. "Ember!" Veel meer aanvallen had de jonge pokémon niet tot zijn beschikking. Dacht ze. Wat volgde op haar commando, voldeed niet aan de beschrijving van een Ember. Het was een explosie van vuur – dieprood, intens en alles verzwelgend dat zich in de buurt bevond. Lynns ogen werden groot van verbazing. Dit was een aanval die ze bij Vesta verwachtte, niet bij de koppige, pasgeboren Litten. Hoe kon het wezentje al Overheat kennen?

Tot Lynns verbazing zakte de Toxicroak door toedoen van Zara's stoot in elkaar. Heel even keerde de hoop terug. Zodra ze zag hoe hevig Liepard hijgde en hoeveel moeite ze moest doen om de ene poot voor de andere te zetten toen ze op de Ariados afging, echter, werd deze weer de grond ingeboord. Lynn begon zich te beseffen dat ze dit gevecht, ondanks de kleine overwinning van net, aan het verliezen was. En het zou gevolgen hebben. Zelfs dat de Litten voor heel even zijn vrijheid teruggewonnen had, kon dat gevoel niet lang verzachten.

Een Poison Sting volgde, de giftige naalden stortten naar de grond en raakten zowel de straatstenen als de twee katachtige Pokémon. Opnieuw beet Zara in het stof. Wat deze keer anders was, was dat ze meer in elkaar kromp toen de werking van gif in begon te treden. De geveinsde rustigheid in Lynns blik maakte plaats voor paniek, voor haast pure horror. "Zara!" Haar maatje zou knock-out gaan, als ze dat niet al was. Ze kon gestolen worden. Na negen jaar zou ze de Liepard van haar weggerukt kunnen worden. Monty kon ook haast niets meer; de jonge Pokémon probeerde koppig om overeind te komen, maar zakte steeds weer door zijn pootjes. Het wezentje verdiende beter dan meteen na de geboorte gestolen te worden. Wat was ze toch een ongelofelijk slechte trainer.

Ze kon nog iets proberen om haar Pokémon te redden, schoot haar plots te binnen. Lynn wist wat er zou komen en wist daarom dat ze snel moest handelen. Haar hand schoot naar haar vestzak en het volgende moment had ze een pokéball in haar hand. Zara werd teruggekeerd en meteen daarop probeerde Lynn de capsule van Monty op te diepen.

Ze was te langzaam geweest. Veel te langzaam. Monty's pokéball was nog niet eens in haar hand te vinden toen de vreemdeling tegenover haar zijn eigen capsule naar de Litten wierp. De katachtige Pokémon deed, restjes energie puttend uit een diepgewortelde angst, zijn laatste poging om overeind te komen en weg te krabbelen. De poging faalde. Lynn was niet langer in staat te bewegen, nog voordat de Stringshot haar raakte. Het zien van het tafereel voor haar, plus het harde besef dat ze Monty had verloren en dat hij nu opnieuw in slechte handen zou zijn, waren daarvoor al genoeg. En ze haatte het. Alles in haar schreeuwde dat ze iets moest doen, en toch kwam haar lichaam niet in beweging. Hoe kon ze dit laten gebeuren?