Pointless..?

Was er echt een nut aan het uitdagen van gyms? Zelf zag ze leagues meer als een manier voor trainers om met hun badges te pronken. En wat was daar zo bijzonder aan? Een glimmende pin die je aan iedereen kon laten zien als bewijs dat je een gevecht had gewonnen. Het was niks voor haar en toch stond ze hier. Lilith wachtte geduldig tot Viola, de gymleader van de Santalune gym, klaar was met het feliciteren van de vorige uitdager. Ze was hier niet omdat ze zich zo graag wilde bewijzen als trainer, maar om een excuus te hebben als iemand vroeg wat ze deed. Als ze niet werkte was haar alibi nog steeds ‘trainer’ en welke trainer deed geen gyms? Ze bestonden vast wel, al was het normaal voor tieners – en zelfs oudere mensen – hun krachten te meten met de zogenoemde ‘gymleaders’. En als mensen een keer wilden weten hoe goed zij was als ‘trainer’ kon ze pronken met haar nutteloze badges, net als alle andere. In elk geval was het een goede vechtervaring voor haar pokémon, Malice zou zeker plezier hebben in het verbranden van de gym en de tweede, en misschien wel derde, pokémon waren nog onzeker. De Growlithe moest in elk geval meevechten probeerde ze zichzelf te overtuigen, niet omdat ze een typevoordeel had, maar omdat ze altijd al de ‘vechter’ van het team was geweest. Als ze heel eerlijk was wilde ze de hond niet al te graag gebruiken, Malice was een moeilijk beest wat vaak liever haar eigen gang ging dan naar haar te luisteren. Bovendien was ze van het Fire type en daar had ze geen geweldige herinneringen aan. Maar ze moest de Growlithe trainen, anders zou ze nooit handelbaar worden. Bovendien, Thalia was te onhandig om vrij in gevechten te gebruiken – tenzij het watergevechten waren – en Esper was niet getraind op dit soort situaties. Sinds de Espeon evolueerde had ze al haar psychische krachten gefocust op verborgen klussen zoals inbreken en dingen onopgemerkt stelen. In een gevecht zou ze erg in het nadeel zijn. Dus misschien was het handig Mimi ook te laten vechten bedacht Lilith zich, ze had nog niet echt gezien waar de Espurr toe in staat was en als ze de kleine kat compleet aan haar team wilde toevoegen moest ze weten waarmee ze te maken had. Ze kende de meeste aanvallen van de pokémon al, dus daar hoefde ze niet veel meer aan te doen.

Viola nam een foto met de winnaar van het gevecht en gaf de jongen een vriendelijke hand. Stil keek Lilith naar het kind dat een badge zorgvuldig in zijn handen kreeg gedrukt. Hij was waarschijnlijk rond de veertien, vergeleken met hem leek ze oud. De gymleader liep terug naar haar kant van het veld en kreeg haar twee pokéballen terug van degene die ze had overgenomen het moment dat ze had verloren. Waarschijnlijk om ze te genezen met een van die handige pokécenter machines, gyms leken die te hebben. Ze gebruikte een Surskit en een Vivillon, niet zo bijzonder voor een Bug gym. Lilith leunde rustig tegen de leuning van het podium waar ze op stond en bestudeerde de jonge vrouw die lachend met de scheidsrechter praatte. Lilith had net het hele gevecht bekeken en hoopte daar voordeel uit te halen, ze moest alleen nog vechten. “Was er nog een uitdager?” Viola keek de mensen in het publiek – voornamelijk familie of vrienden van de vorige uitdager – met haar energierijke ogen aan. Zelfs na haar verlies leek ze nog net zo opgewekt als ervoor. Lilith stak haar hand op. “Ik.” Viola knikte en wenkte dat ze naar onder moest komen. De zwartharige kwam overeind van de leuning en liep richting trap naar onder. “Wat is je naam, uitdager?” Viola stond nu voor haar en was net iets groter, al was dat vooral omdat ze geen hakken droeg. Op deze manier leek ze meer op een gewone tiener dan een undercover – als je het dat kon noemen - Grunt. “Belladonna,” antwoordde Lilith rustig. Het was geen complete leugen, haar tweede naam was Belladonna. Haar moeder had niet alleen een liefde gehad voor duistere praktijken – al bleef die passie vooral bij boeken en films – maar ook voor giftige planten. En haar vader had daar geen woord tussen kunnen krijgen. Daarbij was het de naam die op haar neppe trainer ID stond, iets wat ze had kunnen regelen met een van de meer technisch aangelegen Team Rocket leden. Haar echte ID had ze thuis gelaten, of eerder vergeten, en daar kon ze niks meer mee. Bovendien, zelfs als ze hem had gehad, haar vader zou haar ermee kunnen opsporen. Een nieuwe pas was de perfecte oplossing geweest.

“Aangenaam kennis te maken Belladonna – is het goed als ik Bella zag,” Viola keek haar grijnzend aan en Lilith knikte. Belladonna was toch zo een mond vol en ze wilde hier snel mee klaar zijn. “Ik ben Viola, gymleader van de Santalune gym,” ging de blonde dame trots verder en voegde daar snel aan toe: “Maar dat wist je waarschijnlijk al, ik zag je al kijken bij het vorige gevecht. Ik hoop dat je aantekeningen hebt gemaakt, want het wordt niet makkelijk!” Lilith wilde zeggen dat ze dat betwijfelde, maar hield haar mond dicht. Het enige wat ze liet zien was een kleine glimlach. Viola was veel te enthousiast voor haar doen, ze wilde liever een koele en beheerste gymleader dan deze vrolijke, jonge vrouw. “Zou je het erg vinden als ik een foto neem?” Viola keek haar recht aan en tikte tegen de camera die om haar nek hing. “Het is een soort traditie die ik heb, een foto van voor en na het gevecht.” Lilith staarde een moment naar het ding en schudde toen langzaam haar hoofd. “Ik heb liever niet dat je dat doet,” antwoordde ze zachtjes. Hopelijk kwam ze over als een nerveuze newbie, want dan hoefde ze geen verdere uitleg te geven. De werkelijke reden was natuurlijk dat ze geen bewijs wilde achterlaten dat zij hier was geweest. Oké, er hingen ook camera’s, maar die werden uiteindelijk gewist. Bovendien was zou niemand haar koppelen aan mogelijke andere misdaden – hopelijk. Hier was ze gewoon een nerveuze trainer, niets bijzonders. Viola leek teleurgesteld en liet de camera, die ze al bereid had gehouden, los. “Weet je het zeker? Het is een mooie herinnering om op terug te kijken,” probeerde ze het nog een keer. “Ik geef je de foto’s.” Lilith schudde resoluut haar hoofd en de gymleader liet een zucht horen. “Goed dan, ik hoop dat je de regels kent?” Ze kende de regels… min of meer. Ze moest eerlijk bekennen dat ze nooit echt geïnteresseerd was in gyms of hun regels, maar dat zou alleen extra onnodige uitleg geven. Bovendien kende ze het principe en ze had het vorige gevecht gezien. Hoe moeilijk kon het zijn?

Lilith liep naar haar kant van het veld en bleef geduldig staan terwijl Viola nog een paar laatste woorden met de scheids deelde. Terwijl de gymleader naar haar deel liep begon de vrouw die als scheids diende te praten. “Aan de rechterkant hebben we Viola, gymleader van de Santalune gym,” de woorden werden voor niemand in het speciaals uitgesproken. De meeste mensen waren vertrokken nadat de jongen had gewonnen, al waren er een paar blijven hangen om nog een gevecht te zien. “En aan de linkerkant hebben we de uitdager, Belladonna. De gymleader zal haar twee pokémon gebruiken terwijl de uitdager een limiet heeft op drie.” Ah, een limiet op drie. Dat maakte dingen ingewikkelder… als ze moeite had gehad te kiezen, maar ze was alweer redelijk zeker van haar keuze. Dat had ze momenten geleden nog overwogen. “Ik hoop dat je er klaar voor bent!” Viola keek haar van de andere kant van het veld met glinsterende ogen aan. “Want hier is mijn eerste pokémon.”

V.S.

Een kleine, blauwe pokémon verscheen en schoot heen en weer over het nog steeds vochtige grond. Het laatste gevecht had een Water Sport gehad en de bodem was nog steeds niet helemaal gedroogd. Een voordeel voor de Water/Bug type, maar geen speciaal probleem voor Mimi. Lilith haalde de pokéball van haar Espurr tevoorschijn en liet de kleine grijze pokémon verschijnen. Met haar grote, paarse ogen keek de kat naar het wezen tegenover haar. De Surskit was bijna twee keer zo groot als de Espurr, al zou dat hopelijk ook geen probleem zijn. “Surskit, begin dit gevecht met een Bubble!” Wacht, begon de gymleader het gevecht? Het vorige gevecht had Viola de uitdager de eerste zet gegeven. Was dit een soort subtiele wraak voor het weigeren van een foto? Ach, maakte ook niet uit. “Mimi, Fake Out,” reageerde Lilith razendsnel en richtte haar paarse ogen op haar tegenstander. Viola’s blik verraadde niks, ze hield haar blik strak op de twee vechtende pokémon. De Surskit maakte zich al klaar om bellen op de Espurr af te blazen, maar Mimi was sneller. De kat schoot naar voren en sloeg haar kleine pootjes krachtig tegen elkaar voor de veel grotere pokémon. Een schokgolf vormde zich om de grijze pokémon en de gympokémon werd naar achteren geblazen. Erg veel schade deed het niet, het blauwe wezen herstelde zich snel en zigzagde over de grond met dunne laag water. “Mimi, gebruik je Confusion!” riep Lilith haar pokémon toe op bijna hetzelfde moment dat Viola haar Surskit een Water Sport opdroeg. Dit was toch echt iets anders dan ze gewend was, normaal vocht ze niet. Niet zo actief. En als ze al vocht was het een snelle verrassingsaanval, geen lange gevechten. Of Malice verbrandde gewoon alles, dat zouden ze later nog meemaken. Daar was ze redelijk zeker van. Met samengeperste lippen keek Lilith toe hoe de Surskit de Confusion ontweek door razendsnel uit Mimi’s gezichtsveld te verdwijnen en water te verspreiden over de grond. Op deze manier had ze meer beweegruimte en snelheid. Mimi’s reactietijd moest omhoog.

“Disarming Voice!” voor Viola haar pokémon iets kon opdragen had Lilith het commando al geroepen. Waarschijnlijk kwam ze over als een veel te gretige trainer, maar dat maakte niet uit. Ze moest alleen winnen. De Espurr liet een piep horen en al snel liep dat over in een mauwende klaagzang. Het was mooi op zijn eigen manier, maar Lilith kon niet anders dan haar oren dichtdrukken tegen het geluid. Het raakte haar op manier dat ze niet geraakt wilde worden. De Surskit had er ook last van – net als iedereen in de zaal – en kromp wat ineen. “Quick Attack!” klonk er van de andere kant van het veld. Viola wist zich redelijk sterk te houden en bleef strijdlustig staan. Haar pokémon leek kracht uit de woorden te halen en schaatste razend snel op haar tegenstander af. Zo snel dat Lilith de pokémon niet meer met haar ogen kon volgen. Mimi leek hetzelfde te hebben, want ze brak haar zang abrupt af en keek met grote ogen voor zich uit. De Surskit verscheen uit het niets en raakte de Espurr met haar lange poot waardoor die naar achteren werd geslagen. Snel krabbelde Mimi overeind en wierp een blik op haar trainer, die keek redelijk kalm terug, al kon de kat zien dat ze ook niet de complete controle had. Lilith’s ogen verraden dat ze dit niet gewend was. “Psyshock,” droeg de zwartharige haar pokémon op. Een kleine paarsblauwe bol verscheen tussen de poten van de Espurr en Mimi richtte het ding op haar tegenstander. Stralen met dezelfde kleur werden op de Surskit afgevuurd en zelfs de snelle pokémon kon de aanval niet ontwijken. “Bubble!” Een wolk van bubbels kwamen op Mimi af als tegenaanval en de Espurr zette zich af van de grond om de aanval te ontwijken en bleef boven de bellen zweven. Maar daar had de Surskit rekening mee gehouden, een tweede salvo aan bubbels sloegen kapot tegen de grijze kat en Mimi verloor de controle over haar zweefkrachten. De Espurr landde op de grond en wierp een nerveuze blik naar haar trainer. Lilith knarste met haar tanden en deed haar best geen irritatie te tonen. Dit was niet zo makkelijk als ze in eerste instantie had gedacht.

“Mimi, Leer,” ze moest kalm blijven. Strategie ging over pure kracht – ook al dacht Malice daar anders over. Leer was geen bijzondere aanval en zou niet zoveel doen. Als ze een Covet of Scratch zouden kunnen gebruiken zou die meer schade doen, maar verder had het niet veel nut. Toch, elk beetje schade telde. Aan de andere kant van het veld droeg Viola haar pokémon op een Sweet Scent te doen. Terwijl Mimi haar tegenstander een intimiderende staar gaf, die eigenlijk precies hetzelfde was als haar normale snuit, begon de Surskit een zoete geur te verspreiden. Heerlijk zoet. Lilith hield haar oog strak op haar eigen pokémon, maar kon het niet helpen een beetje te zijn afgeleid door de lekkere geur. “Quick Attack!” Mimi snuffelde net ook aan de lucht en hield haar ogen gesloten, genietend van de heerlijk zoete geur. De Espurr had geen schijn van kans, dat was duidelijk. “Psybeam!” bijna brak er paniek door haar stem, bijna. Lilith keek gespannen toe hoe haar kat werd geraakt door het grotere insect en achterover geslagen. Mimi piepte, maar was niet van plan op te geven. In haar val bracht de Espurr haar pootjes samen en vuurde een gekleurde straal op haar tegenstander af. De Surskit sloeg ook naar achteren, onsuccesvol de aanval te ontwijken, en krabbelde overeind. Nog steeds geen tekenen van vermoeidheid. Lilith keek met samengeknepen ogen naar de pokémon, ze had het gevoel dat haar nerveuze act aan het samenvallen was. Helemaal bij dit punt. Dit was niet echt wat ze van een gymgevecht had verwacht, toen de jongen had gewonnen had het zo makkelijk geleken. Had ze teruggehouden omdat hij jong was? Misschien. In elk geval was ze niet van plan op te geven. Adrenaline vloeide nu door haar aderen en ze wilde winnen. Niet omdat ze de stomme badge wilde om te kunnen laten zien aan andere, maar puur om te winnen en bewijzen dat ze sterk was! Ze was precies hetzelfde als gewone uitslovers realiseerde Lilith zich, en dat kon haar nu niks schelen. Er was niets mis met een beetje competitiviteit.

“Mimi, gebruik een Confusion!” de Espurr mauwde zachtjes en staarde haar tegenstander met haar grote, ronde ogen aan. De Surskit was te langzaam om aan de aanval te ontsnappen – toch wel een beetje vermoeid door het gevecht – en kromp samen toen ze werd geraakt. “Surskit, gebruik een Quick Attack!” riep Viola van de andere kant van het veld, duidelijk niet van plan haar de makkelijke overwinning te geven. De gympokémon wist vrij te komen aan de doordringende ogen van de Espurr, maar iets klopte niet. Het duurde een seconde voor Lilith haar vinger erop kon leggen. Confusion! En niet de aanval, de status! Een kleine grijns brak door op haar gezicht, de Surskit had moeite op haar lange poten te blijven staan en zwierde heen en weer. Dit was hun kans! “Psyshock!” Ze moesten alles uit de kast halen en winnen! Mimi vormde voor de tweede keer een gekleurde bal tussen haar poten en vuurde de stralen op haar tegenstander af. Die ontweek. Het dronken schaatsen van de Surskit had haar bewegingen onvoorspelbaar gemaakt en de Espurr moest teleurgesteld haar aanval afbreken. De gympokémon werd opgedragen een Bubble te doen en het wezen deed haar best om op haar tegenstander af te stormen, maar raakte in plaats daarvan een van de stenen op het veld. Misschien was het omdat het ongeveer dezelfde kleur had als Mimi of misschien was het omdat de Surskit er helemaal niet meer bij leek te zijn, maar de pokémon maakte een harde klap. Trillend kwam de Water/Bug type overeind en deed een tweede poging. Halverwege veranderde de Surskit haar aanval echter in een Bubble en raakte een totaal onvoorbereide Mimi. De Espurr had willen wegspringen op het laatste moment en had de bellen niet zien aankomen. De kat kromp ineen en het was duidelijk dat ze niet lang meer mee zou gaan in dit gevecht. “Covet!” Mimi knalde tegen haar tegenstander aan, net zo vastbesloten als haar trainer om dit gevecht te winnen. Ze was nog niet zo heel lang in Lilith’s team en had nog weinig kansen gehad om zich te bewijzen. Ze wilde dit goed doen! Een lading bubbels werden nog een keer op haar afgevuurd en de Espurr kon net niet op tijd wegkomen. Mimi kromp ineen en gaf haar trainer een schuldige blik. Ze was aan het einde van haar krachten. Lilith perste haar lippen op elkaar en hield haar ogen strak op de Surskit. Ze hoorde zich geen zorgen te maken, ze mocht drie pokémon gebruiken, maar ze voelde nervositeit in haar buik rondkruipen. Het voelde als een vernedering als haar pokémon de zwakste gympokémon van allemaal niet eens kon verslaan. De zwakte gympokémon die confused was. Ze moest dit winnen! Mimi moest dit winnen!

“Disarming Voice!” Lilith zat nu helemaal in het gevecht. De stille, verlegen trainer was verdwenen en een gretige, vechtlustige trainer verschenen. Geen van die twee was hoe ze zichzelf zag – behalve misschien stil – maar dit gevecht deed iets met haar. Was dit waarom zoveel kinderen hun huizen vertrokken om leagues uit te dagen? Met tegenzin moest ze toegeven… het was best leuk. De kick, het gevecht. Misschien was trainer zijn zo slecht nog niet, al zou ze dat zelf nooit echt meer kunnen ervaren. Ze had werk en dat was gevaarlijk en illegaal. Niets iets wat ze makkelijk kon opgeven. Ze wist niet eens of ze het wilde opgeven, over de laatste jaren was Team Rocket haar thuis geworden, zelfs als ze het niet wilde toegeven. En zelfs met de manier hoe ze bij de organisatie terecht was gekomen en haar oorspronkelijke mening op alles wat er gebeurde. Het hoorde nu bij haar en dat zou nooit veranderen. Ze kon het niet ontsnappen, ze was deel van Team Rocket. Tranen rolden over haar wangen en verbijsterd haalde Lilith haar hand over haar gezicht om de nattigheid te voelen. Huilde ze? Op het veld was Mimi bezig met haar lied en ze realiseerde zich dat dit al een tijdje door ging. Was dit was een Disarming Voice met je deed? Snel Lilith knipperde de resten weg en veegde met haar mauwen langs haar ogen om haar tranen te drogen. Er was geen tijd voor een moment van zwakte, ze had een gevecht te winnen. De Surskit zwierde nog steeds op haar lange poten rond en probeerde de Espurr te raken met een Quick Attack. Zoals de eerste keer miste ze totaal en knalde op volle snelheid tegen de muur aan. De pokémon krabbelde snel overeind en wilde zich omdraaien, maar zakte weer terug in. Ze had de kracht verloren. Wacht, wat? Ongelovig staarde Lilith naar de gympokémon. Wanneer was de Surskit zo verzwakt? Was ze zo druk bezig geweest met… huilen en haar eigen pokémon dat ze de situatie compleet verkeerd had ingeschat? Was de Surskit echt bijna verslagen geweest? De scheidsrechter hief een vlag en haar heldere stem klonk over het strijdveld. “Surskit kan niet langer verder vechten, de uitdager wint!”

Mimi liet een schrille mauw horen en vloog – letterlijk – op haar trainer af. Lilith was onvoorbereid op de kleine Espurr en de pokémon botste tegen haar gezicht aan. Mimi week meteen terug, bang voor een snauw of boze opmerking, maar haar trainer reageerde niet. Met nog steeds ongeloof staarde Lilith naar de Surskit die zichzelf had uitgeschakeld en werd teruggekeerd door haar trainer. Ze had gewonnen. “Gefeliciteerd Bella,” sprak Viola haar toe, ondanks haar verlies een grote grijns op haar gezicht. “Ik hoop dat je voorbereid bent, want dit was alleen maar het voorproefje.” Ze haalde een andere pokéball tevoorschijn. “Tijd voor de finale.” Ah, right, de andere gympokémon. “Als je je pokémon wil wisselen is dit nu je kans.” Lilith keek naar de scheids die de woorden had gesproken en knikte. Haar ogen verplaatsten zich naar Mimi, de Espurr keek haar trainer onzeker aan en durfde een kleine lach op haar snuit te tonen. De ogen van de kleine kat waren groot, rond en toonde duidelijke sporen van vermoeidheid. “Je hebt het goed gedaan,” mompelde Lilith vriendelijk tegen de pokémon en aaide de kat voorzichtig over haar kop. “Maar ik denk dat je genoeg hebt gehad.” Mimi zag er uitgeput uit en ze wilde de Espurr niet verder pushen. Eigenlijk had ze haar misschien midden gevecht al moeten wisselen – of meer einde. Maar haar koppigheid had dat tegengewerkt. Mimi had moeten winnen. De Espurr liet een laag snorren horen en drukte zich tegen haar trainer nog steeds wat vochtige wang. “Terug in je pokéball jij,” Lilith gaf de pokémon een kleine lach en liet de Espurr terug keren. Aan de overkant van het veld gooide Viola herhaaldelijk haar tweede en laatste pokéball omhoog en ving hem weer op, zoals je trainers in films altijd zag doen, en keek haar uitdager afwachtend aan. Lilith knikte en de gymleader opende haar pokéball. “Ik hoop dat je klaar bent voor mijn favoriet: Vivillon.”

Mimi VS Surskit:

V.S.

Een vlinder verscheen en Lilith nam een moment om de gympokémon te bekijken. Ze had de Vivillon hiervoor in actie gezien, al wist ze nu dat ze het wezen niet mocht onderschatten. Al was ze best zelfverzekerd dat ze zou winnen, Malice had een stuk meer ervaring dan Mimi. Maar ze was ook een stuk moeilijker. Moest ze dit wel doen? Straks brandde de hele gym af – en dat zou ze niet erg vinden als zij niet in het gebouw stond. Langzaam haalde ze de pokéball van de Growlithe tevoorschijn, makkelijk te herkennen aan het kleine, witte teken op de oranje bal, en keek er voor een moment naar. Malice was lang niet zo handelbaar als haar andere pokémon, dus ze moest er maar het beste van hopen. Ze kon altijd dreigen met het terughouden van eten, maar ze wist dat het weinig zin zou hebben. Malice zou een leuk gevecht over eten kiezen, omkopen met snacks was dan ook altijd lastig. “Nou, waar wacht je op?” Viola keek haar vanaf de andere kant van het veld uitdagend aan. “Ik had gehoopt dit gevecht vandaag nog te houden!” Het was duidelijk dat het alleen plagen was, maar irritatie borrelde op als snel kokend water. Elke twijfel die ze had gehad haar Growlithe te gebruiken was verdwenen en Lilith klikte de pokéball van de hond open. Onder een luide, enthousiaste blaf verscheen Malice en met wild zwiepende staart bleef de pokémon op het veld staan. Ze leek heel normaal, vriendelijk zelfs, al wist Lilith dat de sadistische, pyromane hond veel plezier aan dit gevecht ging beleven. Malice had het andere gevecht waarschijnlijk gezien vanuit haar pokéball en was duidelijk dolblij dat ze ook een beurt kreeg. De Growlithe liet nog een blaf horen en voor een moment dacht Lilith dat de pokémon haar een uitdagende blik gaf. Toen bracht de scheids haar vlag omlaag en sprak de simpele woorden: “Laat het laatste gevecht beginnen.”

Zonder dat ze iets zei stormde de Growlithe naar voren. Vlammen omhulde de hond en voor Viola of haar pokémon kon reageren botste de pokémon genadeloos tegen de gympokémon aan. Malice blafte speels, duidelijk makend dat dit nog niet serieus was. Dit was spelen! “Malice!” Lilith keek haar pokémon streng aan en schudde waarschuwend licht haar hoofd. De hond blafte alleen uitdagend terug, duidelijk niet van plan haar trainers commando’s op te volgen. Op dat moment werd ze geraakt door een gekleurde straal. Viola had geen commando uitgesproken, maar een soort diepe verbintenis zorgde ervoor dat de gymleader geen woorden nodig had om te communiceren. Het was duidelijk dat deze twee een sterke band hadden en dat kon ook niet anders, de eerste gym was – zoals de naam zei – de eerste gym die werd uitgedaagd. Viola kreeg vergeleken met de andere gymleaders vast een gigantisch aantal aan uitdagers simpelweg omdat die het een keer wouden proberen. Sommigen stopten er immers mee, maar zelfs die hadden vaak de eerste badge. En als deze Vivillon al die gevechten had gevochten maakte Malice een grote fout door de vlinder te onderschatten, zelfs met haar type voordeel. Lilith’s ogen vielen op Viola en merkte dat de gymleader haar met mengeling van nieuwsgierigheid en lichte verwarring. Voor een moment staarden de twee naar elkaar tot de gymleader koos om de stilte te verbreken. “Malice is een interessante na-,” verder kwam ze niet. Grommend sprong de Growlithe op haar tegenstander af in een poging haar scherpe, vuur omhulde tanden in de vlinder te zetten. De Vivillon was niet dom en vloog buiten bereid van de vuurhond. Het spelen was duidelijk over voor Malice, de Growlithe blafte boos naar de pokémon. Ze vond het niet leuk als andere haar belachelijk maakten en haar makkelijk op haar plek zetten. “Al lijkt het best passend.” Oef, als zelfs de gymleader dacht dat ‘Malice’ een passend naam was, wist je dat je een lastige pokémon had. En dat terwijl Growlithes bekend stonden als een van de loyaalste pokémon. Maar dat wist ze al en de personaliteit van een pokémon veranderen was lastig. Je kon een oude Growlithe geen nieuwe trucjes leren. Oh well, als ze haar verleden avonturen goed herinnerde dan was zelfs Malice erg trouw, ze had alleen een probleem met luisteren.

“Malice, Ember,” Lilith keek haar pokémon kil aan. Dat de Growlithe een probleem had met luisteren betekende niet dat ze het niet kon proberen. “Nu.” Malice gromde en wierp haar trainer een brutale blik toe, maar het volgende moment verliet een vuurzee haar bek. Lilith was niet zeker of de Growlithe ook echt naar haar luisterde – vuuraanvallen waren immers haar favoriet als pyromaan – maar ze was allang blij dat het zo leek. Hoewel ze hier binnen was gekomen als een ‘newbie trainer’ wilde ze niet onbekwaam lijken. De Vivillon kon niet aan de vlammen ontsnappen en werd opgeslokt door het vuur. “Vivillon, Gust!” Viola leek zich ook weer compleet op het gevecht te concentreren en keek strijdlustig naar haar pokémon. Zodra het vuur was verdwenen wakkerde de gympokémon een krachtige wind aan. Maar niet alleen wind, gele pollen glinsterden aan de vleugels van de pokémon. “Malice, ontwijk!” gespannen keek Lilith naar haar niet luisterende pokémon. “En dan Flame Wheel!” Koppig bleef de hond staan, Malice wilde dingen duidelijk op haar eigen manier doen. Grote fout. Zodra de Gust haar raakte liet de Growlithe een verraste piep horen en keek naar haar vacht. Gele vlokken plakten aan haar haren en het duurde een seconde voor de paralysis in werking trede. Grommend bleef Malice staan en probeerde de dingen af te schudden, maar het had geen zin. Ze zat er aan vast. “Ontwijk!” De stem van haar trainer schrok haar op en op het laatste moment kon de hond een tweede Psybeam ontwijken. Snel herpakte de Fire type zich en omhulde zich in vlammen. Misschien was naar Lilith luisteren toch niet zo een slecht idee. De Vivillon had laag bij de grond gevlogen om goed te kunnen richten en kon niet snel genoeg omhoog vliegen. Krachtig tackelde Malice haar tegenstander, de vlammen zo heet makend als ze kon. De vlinder werd naar achteren geslagen en klapte tegen de grond. Voor een moment had de pokémon moeite met overeind komen, maar toen de Growlithe nog een keer op haar af kwam wist de Vivillon omhoog te vliegen. Brandwonden sierden haar lichaam en Malice was niet langer de enige met een status conditie. De burn bracht zichtbaar schade toe, al wist de gympokémon zich sterk te houden. Dit gevecht was nog maar net begonnen!

“Malice, gebruik een Flame Burst!” genoeg van alle zwakke, speelse aanvallen. Strak keek Lilith haar pokémon aan, als ze nu ook nog luisterde. Malice gromde laag en haar wangen bolden zich om een vuurbal op de vlinder af te vuren. Luisterde ze dan eindelijk? Dit kon nog steeds inspelen op het pyromane karakter van haar hond, maar toch merkte ze dat er opluchting vrij kwam in haar borst. Ze was eraan gewend dat Malice niet deed wat ze zei, de hond had een erg eigenwijs karakter. Momenten zoals deze waren redelijk zeldzaam en dat moest veranderen, daar was ze van op de hoogte. Wat kon ze met een pokémon die weigerde haar commando’s uit te voeren? Lilith’s ogen volgden elke actie van de vuurhond en keek toe hoe de pokémon een bal van withete vlammen op haar tegenstander wilde afvuurde. Jammer genoeg was dat het moment dat haar paralysis opspeelde. In plaats van een vuurbal op de vlinder af te vuren kwamen er alleen een paar kleine, incomplete vuurbollen uit haar bek die hun weg vonden naar de begroeiing naast het veld – de Growlithe had geen strategisch goede positie gehad. De vlammen likten hongerig aan de planten en het duurde niet lang of een klein vuur begon in de achtergrond te branden. Dat was iets voor de gym om zich bezig mee te houden, zelf kon ze het niet veroorloven afgeleid te raken door de vlammen. Toch kon Lilith niet ontkennen dat het vuur haar nerveus maakte, maar dat was niet iets waar ze nu iets aan kon doen. De gym heel houden was niet haar taak. Vanuit haar ooghoek zag ze iemand er al heen rennen en verder besloot ze er geen aandacht aan te besteden. “Agility en probeer het nog een keer!” nu Malice eindelijk had besloten naar haar te luisteren – voor het moment dan – wilde ze daar volop gebruik van maken. De Vivillon sloeg net met haar vleugels en vuurde een krachtige windvlaag op haar tegenstander af. Malice zette zich schrap tegen de wind terwijl ze de vlinder tegenover haar vol haat aankeek. Het was niet zo moeilijk om de Growlithe tot vijand te maken, als je ook maar iets - het kleinste ding was al genoeg - deed wat ze niet leuk vond besloot ze al snel een hekel aan je te krijgen. Het was een wonder dat het nog niet bij haar was gebeurd, Lilith keek bedachtzaam naar haar pokémon. Maar zelfs met haar ongenoegen over haar ongehoorzame hond, ze waren al door heel wat vuren gegaan en ze wilde het beest niet zomaar opgeven. Dat de Growlithe over de weinige jaren dat ze haar had gehad haar niet had aangevallen of verwond betekende al dat ze een band hadden opgebouwd. Diep van binnen bleef de beroemde loyaliteit bestaan en ze was blij dat het naar haar was. Want tegen Malice vechten was geen pretje tenzij je veel sterker was, ze had haar naam niks voor niks gekregen.

Helaas hield het luisteren hier ook op. In plaats van nog een Flame Burst op Vivillon af te vuren stormde Malice in vlammen op haar af. De vlinder vloog simpelweg omhoog en vuurde een Psybeam op de hond af. Lilith deed haar best niet te kreunen en keek haar pokémon vermoeid aan. Haar adrenaline was alweer gezakt en ze merkte dat ze zich vooral ergerde aan het feit dat de Growlithe nog steeds niet naar haar luisterde. Ze had gehoopt dat na al die tijd de hond een beetje vertrouwen in haar had – al had ze weinig ervaring met vechten. Maar misschien moest ze ook meer vertrouwen hebben in de Growlithe. Malice ontweek de Psybeam behendig, geholpen door de extra snelheid die de Agility haar had gegeven. Ze sprong tegen een boom af en omhuld door vlammen tackelde de Fire type haar tegenstander uit de lucht. De Vivillon liet een geschrokken kreet horen die al snel in een pijnkreet veranderde toen Malice haar vuur omhulde tanden in de pokémon haar vleugel zette. De gympokémon probeerde wild aan de Growlithe te ontsnappen en vuurde toen ze onsuccesvol was groene energieballen op de hond af. De Struggle Bug deed niet veel schade, maar verraste de hond wel. Grommend liet Malice los en keek haar tegenstander dreigend aan. “Powder!” Die was al naar achteren gesprongen – vliegen ging niet makkelijk – en vuurde voor de tweede keer een soort poeder op de Growlithe af. Die kende ze niet. Lilith keek naar de gymleader en probeerde in te schatten wat ze van plan was. Deze aanval was in het vorige gevecht niet gebruikt en ze had niet genoeg onderzoek gedaan – geen om eerlijk te zijn – om te weten wat wat deed. “Malice, Flame Burst!” riep de zwartharige haar pokémon toe. Malice bolde haar wangen, ze leek weer te luisteren, om de vuurbal af te vuren en gespannen keek haar trainer toe. De Vivillon had al heel wat schade opgelopen en een zo een krachtige aanval zou het gevecht snel beëindigen. Lilith richtte haar aandacht weer op haar tegenstander, wat dacht die ervan?

Viola grijnsde.

De gymleader had een brede grijns op haar gezicht en leek geamuseerd door Lilith’s puzzelende uitdrukking. Wat was ze van plan? Wat zorgde ervoor dat ze zo zelfverzekerd was? Haar Vivillon kon niet echt meer van de grond komen en hupte rond over terwijl Malice nauwelijks tekenen van vermoeidheid toonde. Dat was het moment dat Malice de vuurbal afvuurde. Alleen gebeurde dat niet. Zodra de vlammen haar bek verlieten reageerde de pollen die zich aan haar vacht hadden gehecht en de Growlithe ontplofte. Niet echt natuurlijk, maar het poeder in haar haren had een explosieve reactie op het vuur. Lilith schermde zich haar gezicht af met haar armen en stapte een paar plekken naar achteren om van de hitte weg te komen. De ontploffing was in een fractie van een seconde weer verdwenen en Malice bleef hijgend piepend op haar plek achter. Auw! Dat deed pijn! De ontploffing had de Growlithe verbijsterd en de ogen van de hond vielen op de Vivillon die haar redelijk kalm aankeek. Dit moest een strategie zijn die ze tegen Fire types gebruiken, een aanval die vuur tegen hun gebruikers richten. Slim. Pure haat vlamde nu in haar ogen op en voor iemand op of rondom het veld kon reageren stormde Malice op haar tegenstander af. Toen ze op een dichte afstand was van de vlinder bolde haar wangen voor de tweede keer op en een Flame Burst schoot op de Vivillon af. De gympokémon had geen tijd om te reageren en de krachtige vuurbal sloeg doelgericht op haar lijf in. Met moeite wist de vlinder overeind te komen en een Psybeam op haar tegenstander af te vuren. Malice was te dichtbij om de gekleurde straal te ontwijken en dook piepend ineen toen ze werd geraakt. Voor de Powder ontploffing had de Growlithe duidelijk het voordeel gehad, maar nu was dat veranderd. Ze waren ongeveer op even voet en Lilith voelde haar buik samentrekken. Kon ze dit wel winnen met haar arrogante, koppige hond? Malice was sterk, maar had duidelijk nog veel te leren. Vooral met de Powder aanval die vuur voor de Growlithe gevaarlijk maakte. Als ze zelfs met typevoordeel moeite had te winnen betekende dat ze een paar hevige trainingssessies voor de deur hadden staan. De scheids leek het ook spannend te vinden, Lilith maakte onbedoeld oogcontact met de dame en zag haar eigen nervositeit erin afgespiegeld. “Powder!” Viola leek te rekenen op Malice pyromane neiging – wat zeker geen slecht idee was. Maar nu ze wisten wat de aanval deed, was de verrassing weg. Een tweede Malice ontploffing zou ze niet toestaan. Dus moest ze voor de verandering geen vuur gebruiken uit voorzorg… hopelijk zou de Growlithe luisteren.

“Ember om de pollen te vernietigen!” riep Lilith haar pokémon toe. “En Reversal!” Malice gromde en bolde haar wangen. Terwijl het poeder haar kant op kwam blies de hond een vuurwolk op het spul al en een tweede ontploffing nam plaats in het midden van het veld. Niemand was echt binnen bereik van de explosie, maar Malice was al begonnen met rennen, een beetje moeizaam door de paralysis. Vuur deed haar weinig - als ze niet was bezaaid met exploderend poeder - en ze wist recht door de resten van de ontploffing te stormen. De Vivillon had hier al op gerekend en klapperde wilde met haar gewonde vleugels om de Growlithe tegen te houden, al had dat weinig zin. Malice had haar ogen op haar tegenstander en was vastbesloten niet op te geven. Met alle kracht die ze in zich had tackelde de hond de Vivillon en sloeg de pokémon achterover. Hijgend bleef de Growlithe staan, wachtend tot haar tegenstander overeind kwam. Toen dat niet gebeurde liet de uitgeputte pokémon een luide blaf horen en probeerde de vlinder met laag grommen aan te sporen verder te vechten. Ze was nog niet klaar, ze was moe, kapot en paralysed, maar ze was nog niet klaar. Hijgend dwong Malice zichzelf overeind te blijven. Ze was nog niet klaar!

Malice VS Vivillon:

De Vivillon kwam niet meer overeind. Een ontzette blaf verliet de bek van Malice toen ze besefte dat ze had gewonnen, trillend zakte het achterste van de Growlithe op de grond. Het was voorbij? Maar ze was nog maar net begonnen! Ze was nog niet klaar! Ze had een gevecht te vechten. Maar de vlag van de scheids bevestigde haar overwinning, gevolgd door de woorden: "Vivillon kan niet meer verder vechten, de uitdager wint!" Lilith voelde een rilling van opluchting langs haar ruggengraat lopen en liep naar voren, voorzichtig met haar vuurhond. Ze kon zien dat Malice niet tevreden was met haar overwinning, ondanks het feit dat de Growlithe uitgeput was na het gevecht. Ze moesten trainen. Dat was duidelijk. De brute kracht van Malice was niet genoeg om gevechten te winnen, ze was ongetraind en dat zou niet goed zijn voor verder missies. In elk geval wist ze wat ze de komende tijd zou doen. En misschien kon ze ook verder met de gyms, zoals ze hier had gezien was dat een prima krachtmeting. "Gefeliciteerd," Lilith schrok op van Viola stem en zag dat de gymleader naar haar toe was gelopen. De Vivillon was al teruggekeerd in haar pokéball en waarschijnlijk afgeleverd bij degene die de pokémon moest verzorgen. "Ik ben je verplicht deze te overhandigen," grijnzend hield de blondine een glimmende, bruine badge omhoog. De Santalune badge. "Maar ik moet wel zeggen dat je Growlithe nog wat training nodig heeft," de jonge vrouw keek naar de uitgeputte Malice die helemaal leek te zijn bezweken aan de paralysis. Hijgend lag de pup op de grond terwijl ze de gymleader een dreigende blik toewierp. "Malice is altijd een moeilijke geweest," mompelde Lilith stil als antwoord en stak haar hand uit om de badge te krijgen. "Hmn, dat geloof ik," verzuchtte Viola terwijl het ding in haar hand liet vallen. "Je wil zeker ook geen foto van na het gevecht?" Lilith schudde haar hoofd terwijl ze de badge in het speciale doosje opborg wat ze had aangeschaft voor ze hierheen was gegaan. Voor het geval dat. "Bedankt," ze voelde dat ze dat moest zeggen, Lilith borg haar uitgeputte pokémon op in haar pokéball en keek Viola recht aan. Zonder verder nog iets te zeggen draaide ze zich om en begon richting uitgang te lopen. Ze had hier niets meer te doen. Ze had gewonnen, ze was klaar. Achter haar hoorde ze de stem van Viola nagalmen. "Veel succes!" Yeah, right. Succes. Training, dat had ze nodig. En misschien kon ze daarna de volgende gym uitdagen. Thalia zou dan een kans krijgen om te stralen.