[open] Op eigen benen staan

Huidig team: Helios (lvl 30), Solarium (lvl 35), Meri (lvl 25), Imimi (lvl 10), Isabis (lvl 5), Summer (lvl 10)

Als je dan twee potentiele ongeleide projectielen los ging laten, kon je het maar beter een eindje buiten de stad doen, had Imogen besloten. Op een horrorscenario als met Imimi zat ze niet te wachten. Al had Imimi zich Arceuszijdank relatief rustig gehouden sinds de dag dat ze eigenhandig een ijssalon vernielde.

Imogen keek even naar de twee pokéballs, zenuwachtig alsof er levensgevaarlijke monsters in zaten, en gooide ze toen gelijktijdig de lucht in - je kon het maar beter in één keer gehad hebben, niet? In twee flitsen verschenen twee prachtige pokémon: een Leafeon en een Mudkip. En niet zomaar een Mudkip. Ze vond de Leafeon minsten net zo mooi als de Mudkip, met haar prachtige bladeren, elegante bouw en diepbruine ogen, maar een shiny... dat was toch wel heel bijzonder. En dan ook nog zo mooi roze, dat was toch beter dan die gifgroene shiny's die je ook wel had. Imogen zat al een tijdje naar de twee te staren toen ze besefte dat geen van beiden ervandoor was gegaan, mensen had aangevallen of eigendommen had vernield, en ze haalde even opgelucht adem. Geen Imimi II en III dus. "Goed, dus jij bent Summer", zei Imogen tegen de Leafeon, wiens naam al geregistreerd had gestaan in de PC. De grasvos keurde haar geen blik waardig en krulde zich in het gras op voor een schoonheidsslaapje. Nu wendde Imogen zich tot de Mudkip. "Oké, jij heet op dit moment nog gewoon Mudkip, dus daar moeten we maar even verandering in brengen", zei ze met een glimlach. De Mudkip krabde even aan haar kop en keek Imogen afwachtend aan. Oh, wat een schoonheid was het toch. Die prachtige kleur roze... Misschien was dit wel de mooiste tint roze die ze kende. En zij had nu een pokémon in die kleur! Was het niet fantastisch? Dat moest ze in de naam zien te vatten, die schoonheid, die prachtigheid, die volmaaktheid. Gauw pakte ze haar Holo Caster erbij en begon op babynamen te zoeken.

Het groepje pokémon wachtte af. De Mudkip keek even naar zijn teamgenoten en grijnsde. "Hey, ik ben Mudkip. Al krijg ik zo geloof ik een andere naam? Blijkbaar zijn jullie mijn nieuwe team, leuk. Hoe heten jullie?" Er volgde een kort namenrondje, waarbij vooral Helios de aandacht naar zich toe wilde te trekken door nog even 'pas geëvolueerd in de prachtige Sunflorasoort' aan zijn naam toevoegde. "Nice", zei de Mudkip alleen, waarna hij zijn aandacht op de volgende in het rijtje richtte. Zijn eerste indruk van het team? Die Helios leek nogal vol van zichzelf, Imimi leek wel een vrolijke pokémon en die twee psychische pokémon hadden een nogal indringende blik, maar hij was er zeker van dat ze vast aardiger waren dan ze nu leken. Misschien moesten ze nog wat ontdooien. Hm, ontdooien, dat was iets wat die Vanillite maar beter niet kon doen, hehe. En dat was er dus nog Summer de Leafeon, die schijnbaar ook nieuw was, maar hem compleet negeerde. Oké, oké, dat was goed. Met dit team kon hij wel werken. Oh, en het meisje leek inmiddels een naam bedacht te hebben!

"Isabis?" stelde ze met een brede lach voor. Het betekende 'beeldschoon', volgens de website, dus dat was helemaal perfect. En het klonk ook erg mooi. Een beetje als een naam voor een Egyptische koningin.

Imimi lachte. "Hah, dat klinkt als een meisjesnaam!" zei ze spottend. De pasbenoemde Isabis keek een beetje twijfelend zijn team rond. "Ze... is zich ervan bewust dat ik een jongen ben, hè?" Niemand gaf antwoord.

‘Nice’, wat is dat nou weer van antwoord op de onthulling dat er een Sunflora voor je neus staat? dacht Helios geërgerd. Die Mudkip had hem nauwlijks meer aandacht gegund dan zijn teamgenoten. Zag dan niemand in hoe bijzonder dit was? Hoe bijzonder hij was? Sunflora waren de koningen van het plantenrijk én het pokémonrijk. Zonnekoningen. En hij was nu eindelijk één van hen. Iedereen zou versteld moeten staan! Maar in plaats daarvan deden ze alsof het niets was. Alsof het niets voorstelde. Was het omdat hij te vroeg geëvolueerd was? Hij was er eigenlijk nog niet klaar voor geweest. Was hij nu dan een onvolwaardige Sunflora? Zag iedereen dat? Mokkend stapte hij door. Nu hij benen had, moest hij zelf lopen, en hij was het er niet mee eens. Niet uit luiheid, al werden zijn voeten snel moe! Zeker niet! Maar Sunfloravoeten waren niet bedoeld voor mensenpaden. Zachte aarde, moest hij voelen, gras, nog vochtig van de dauw. Geen harde steen, vol met smerigheid! Hij had nooit gemerkt dat straten zo vies waren, ver als hij her gewoonlijk van verwijderd was geweest in Imogens armen. En hij kon ook niet gewoon naast het pad lopen, want daar lagen takjes en weggegooide blikjes en pijnlijke steentjes… Kon een grasveld niet gewoon leeg zijn? En niemand die zijn ergernis opmerkte. Niemand die er iets van zei. Iedereen was afgeleid, door Meri’s evolutie, door de nieuwe teamgenoten. Er gebeurde veel te veel tegelijk. Dit had zíjn moment moeten zijn, deze evolutie, deze eerste dagen als Sunflora. Iedereen had naar hém moeten kijken. In plaats daarvan had zelfs Imogen nauwelijks oog voor hem. En zijn teamgenoten liepen maar te kletsen, voornamelijk die stomme roze Mudkip, en probeerden hem ook steeds in hun stomme, oppervlakkige praat mee te krijgen, en hij was het helemaal zat. Zonder nog een moment langer te wachten, zette hij een blad aan zijn lippen en blies. Hij had de eerste noot nog nauwelijks uitgespeeld of ze lagen allemaal te slapen als rozen. Helios zuchtte en ging op een steen zitten. Even rust van al dat lopen, en even wat stilte en wat tijd voor zichzelf…

Hij had het gevoel dat er iemand naar hem keek. Verontrust keek Helios op en schrok zich een hoedje toen hij Meri daar zag staan. Snel wierp hij een blik op de rest, maar die waren allemaal nog diep in dromenland. “Wat doe jij wakker?” vroeg hij fronsend aan de Xatu. “Ik ben een vroege vogel”, antwoordde deze schouderophalend, en hij zweeg weer. Helios zuchtte. Waarom moest er nou weer iemand wakker worden? Gelukkig zei Meri nooit zo veel. Misschien maakte dat hem wel de perfecte praatpaal. Voor hij het wist, zat Helios al zijn ergernissen met zijn teamgenoot te delen.

“Ik heb je toch verteld wat voor een big deal het is om in Sunflora te evolueren? Dat je dat niet zomaar even doet? Nou, het zal vast heel moeilijk te begrijpen zijn voor een vogelpokémon, maar blijkbaar wist Imogen het dus ook niet, want anders had ze die Sun Stone niet naar me gegooid. Wat bezielde haar? En evolutie is toch niet iets wat je als laatste redmiddel gebruikt? Je moet er de tijd voor nemen, het de aandacht geven die het verdiend! Het moet in het zonlicht gebeuren, in de openheid, je moet het kunnen zien. Dit was veel te overhaast! En bovendien was het niet eens nodig, ik had de situatie perfect onder controle, een Grass Whistle en al die Zubat hadden vredig liggen slapen. En anders nog. Ik had het er best voor over gehad. Imogen beslist altijd alles. De almachtige trainer! Ik had gehoopt dat mijn evolutie tenminste míjn initiatief zou kunnen zijn! Ik was hier nog niet klaar voor! Ik was nog niet waardig…” Hij liet zijn bladeren hangen. Wat was hij nou voor een Sunflora? Hij was nog niet groots genoeg, niet verlicht genoeg. Vanbinnen was hij nog gewoon een Sunkern die probeerde een Sunflora te zijn. Hij keek even naar Meri en vroeg zich af of de Xatu überhaupt nog luisterde. Het was moeilijk te zeggen met die vogel.

“En wat nog wel het ergste is, is dat het niemand ook maar iets lijkt te kunnen schelen. ‘Oh, leuk’, zeggen ze dan. Of ‘nice’. En dan richten ze hun aandacht weer ergens anders op. Op jou, ofzo, en op al die nieuwe pokémon die opeens ons team binnen komen zetten, zonder dat wij ze uitgenodigd hebben. Imogen heeft ze niet eens gevangen, ze waren er gewoon opeens ofzo. En dat is dan allemaal leuk en interessant en nieuw, en mijn evolutie is al meteen vergeten.” Hij keek weg, bitter, en schudde zijn hoofd. Toen hij verder praatte, klonk zijn stem zacht. “Dit is niet hoe het hoort te gaan…” Hij stond op en zette een paar stappen – opstaan, stappen zetten, dingen die hij vroeger nooit had gekund. Het voelde nog altijd wat vreemd om zelfstandig te bewegen. Maar ook hier lagen weer andere ergernissen op de loer. Zoals kauwgom. “Die vervloekte mensenpaden!” riep hij uit. “Niets dan hardheid en vuiligheid! Hier kun je de voeten van een Sunflora toch niet aan blootstellen?!” Hij keek kwaad naar Meri, wachtend op bijval. Even leek het op de vogel niets had gemerkt, toen sprak hij één woord:

“Schoenen.”

Helios fronste, vernauwde even nadenkend zijn ogen en wreef over zijn kin – een kin! Vroeger had hij niet eens een apart lijf en hoofd gehad! – en keek Meri toen wat verbaasd aan. “Daar komt zowaar iets nuttigs uit je snavel”, zei hij goedkeurend. Schoenen zouden zeker iets oplossen. Mensen droegen ze immers ook, om zichzelf tegen hun eigen viezigheid te beschermen. Dat moest voor hem dan ook wel werken. Hij voelde zich spontaan wat beter. Maar Imogen en de rest van het team liet hij toch nog maar even slapen, want die rust was wel aangenaam.

Maar… hoe lang zou die rust nog voortduren?