Een paar maanden was de jonge vrouw nu in Kalos. En om eerlijk te zijn zou het nog wel een tijdje duren voordat ze de regio verliet. Natuurlijk, ze reisde een hele hoop tussen Hoenn en Kalos, maar dat was gewoon omdat ze haar het liefst overal zouden hebben. Kon ze niemand kwalijk nemen, ze was ook gewoon geweldig, ze was
glorious. Ze was sinds twee dagen weer terug in Kalos, want ze had een korte week doorgebracht in Hoenn. Eigenlijk was die week bedoeld om eventjes op vakantie te zijn, maar gezien er wat werk bij was gekomen van Team Rocket zou ze nog een weekje krijgen. Arianna vond het niet erg om zo flexibel te werken, ze had zich in elk geval al één keer van haar goede kant laten zien. Nu zou ze een drietal dagen in Kalos zijn en daarna weer terugkeren naar Hoenn om daar nog een weekje rond te hangen. Het reizen vond ze niet erg, ze had toch een onbeperkte pass voor de boot die tussen de regio’s heen en weer voer. Ze was op een quest gestuurd in Fallarbor Town en had die met succes afgesloten. Arianna kon zonder enige twijfel wel zeggen dat ze het uitvoeren van quests een stuk leuker vond dan het lopen van die eindeloze patrouilles midden in de nacht. Quests waren tenminste nog spannend, het was een uitdaging en ze ging nooit een uitdaging uit de weg. En dat was dus ook de reden dat ze had besloten vandaag de eerste gym te bezoeken. Ze wilde opvallen, ze wilde haar team sterk hebben. En wat was daar nu een betere manier voor dan de hele Kalos league afgaan? Één voor één zou ze hen verslaan, haar team bij elk gevecht sterker maken. De eerste paar zouden waarschijnlijk geen grote problemen opbrengen, zeker niet de eerste. De bug type gym. Arianna haatte bug types.
Het was altijd slim om een beetje research te doen voordat je zomaar een gym binnen wandelde. Het was slim om te weten wie je voor je kreeg, en blijkbaar was de eerste gym niet moeilijk, want ze had gemerkt dat veel mensen hier elke dag kwamen. Nou, dan moest het dus niet zo moeilijk zijn om dit gevecht te winnen. Arianna stond voor het grote gebouw, haar witte vosje zoals gebruikelijk in haar armen.
“Tijd om insecten te verdelgen..” mompelde ze tegen haar vosje, die ze kort over haar kopje streek en vervolgens het gebouw binnenwandelde. Het was wel jammer dat ze Hades en Ares niet mocht gebruiken in dit gevecht. Dan was ze sowieso binnen vijf minuutjes klaar geweest, want Hades verbrandde die insecten gewoon levend en dan had ze het gevecht meteen gewonnen, wie weet had de gymleader de badge dan wel zonder gevecht gegeven om haar pokémon te sparen. Maar helaas was er die regeling, Hades en Ares waren te sterk voor dit gevecht. Maar ze had nog wel vier andere pokémon in haar team die wel mochten vechten, zou dat nodig moeten zijn. Arianna verwachtte enkel dat ze hen lang niet allemaal zou hoeven te gebruiken.
Ze kreeg alleen al de kriebels van de indeling van de gym. Alles was echt gericht op de bug type pokémon en het zou haar niets verbazen als er opeens wat spinnen naar beneden kwamen zetten om haar bang te maken. Echt, wanneer dat zou gebeuren zou ze gewoon Hades oproepen en hem deze hele gym laten platbranden. Want van insecten was ze niet gediend. Een paar keer keek ze wantrouwig naar beneden, omdat het leek alsof er iets langs haar been streek, maar dat zou allemaal wel verbeelding wezen. Het duurde niet lang of ze had het plateau gevonden waar de gymleader haar gevechten hield. Een apart uitziende, blonde vrouw met een camera om haar nek stond haar op te wachten. Veel te vrolijk, veel te vrolijk als je het haar vroeg.
“Hallo daar! Mijn naam is Viola, en ik ben de gymleader van de Santalune Gym.” Arianna opende haar armen zodat haar witte vosje op de grond kon springen en ze haar armen in haar zij kon zetten.
“Dat wist ik nu echt nog niet,” zei ze op een spottend toontje terwijl ze de ander droogjes aankeek. De blik van de blondine veranderde nu een beetje, lichtelijk geïrriteerd door het arrogante gedrag van haar uitdager.
“Normaal zou ik vragen of ik een foto met je mocht, maar..” Arianna stak haar hand op om haar af te kappen.
“Denk maar niet dat je een foto krijgt met mij, dus laten we maar meteen ter zake komen, ik daag je uit voor een gevecht.” Ze wilde gewoon die badge en dan kon ze weer weg uit deze vreselijke gym vol met bug types. De gymleader keek kort naar de scheids, die nu aan de zijkant van het veld was verschenen en kort de spelregels uitlegde. Arianna mocht van pokémon wisselen, de gymleader niet en het gevecht ging door tot beide geen pokémon meer hadden om te vechten. In het geval van de gymleader waren dat er dus twee, in Arianna’s geval vier. Het dubbele dus, wat haar al een voorsprong gaf. Normaal kwamen hier zeker beginnende trainertjes die net hun starter en een andere pokémon in de begin stage had, maar dat was ze niet. Arianna was al jarenlang bezig om haar team te trainen, ze kwam niet eens uit deze regio. Maar het enige wat nu belangrijk was, was dat ze zou winnen.
Het gevecht begon wanneer Viola haar eerste pokémon tevoorschijn toverde. Het was een Surskit, een bug en water type. Dit leek haar wel een klusje voor haar Deino, die dan ook op het strijdveld verscheen en een grom liet horen. Het enige wat lastig kon worden was de snelheid van de pokémon, en aangezien haar Deino niets kon zien moest hij het hebben van zijn andere zintuigen en Arianna’s commentaar. De scheidsrechter zwaaide een keer met zijn vlag, het gevecht was nu echt begonnen.
“Cerberus, begin met een Tackle!” riep ze en de Deino stormde naar voren, maar nog voordat het de Surskit kon raken ontweek deze de aanval soepeltjes. De Deino leek een beetje verbaasd te zijn toen hij niets raakte, maar had al snel door dat de pokémon hem was ontglipt. Boos gromde het beest wat, hij vond het niet leuk om zo in de luren gelegd te worden. Het gevecht ging verder, want Viola liet haar Surskit een Bubble doen in de richting van haar Deino. Deze raakte doel, maar een gevecht ging niet verloren worden door één geraakte aanval.
“Dragon Rage!” Een grote straal raakte de Surskit dit keer dus echter vol, wat ervoor zorgde dat Arianna een kleine grijns op haar gezicht kreeg. Kijk, dit begon er dus veel meer op te lijken. Je moet immers ergens beginnen, en dit was het eerste gevecht van Cerberus. Maar de volgende aanval van de Surskit had ze niet aan zien komen, letterlijk. De kleine insect bewoog zichzelf zo snel voort tijdens de Quick Attack dat het opeens uit het niets aan kwam flitsen. Gelukkig viel de schade mee, want haar Deino stond wel wat steviger op zijn poten en was duidelijk hoger in level dan de Surskit. Ze zou die arrogante gymleader eens een lesje leren.
“Dragonbreath!” Arianna was dol op de dragon type aanvallen, zeker omdat ze toch wel wat schade toe konden brengen. De aanval raakte vol, waardoor de Surskit ook nog eens paralysis opliep en zijn aanval dus moest staken. Dit was dan één van die momenten dat je meteen door moest pakken, het af moest maken. De Surskit kon voor nu namelijk eventjes niet zoveel doen, het was bezig om van de paralysis af te komen. De Surskit kon voor nu namelijk eventjes niet zoveel doen, het was bezig om van de paralysis af te komen.
“Headbutt,” zei ze snel terwijl ze kort naar haar witte vosje keek die naast haar stond. De Deino schoot vooruit en raakte de Surskit vol met zijn Headbutt, waardoor deze nog een eindje weg werd geslingerd over het veld. De Surskit wist nog een Bubble af te vuren, maar deze was nu al zo zwak dat haar blinde Deino het zonder al te veel moeite kon ontwijken.
“Maak het nu af met Bite!” De Deino liet zich dat geen twee keer zeggen, kreeg de kleine pokémon tussen zijn kaken en klapte deze dicht. Vervolgens gooide hij het met een kleine slinger weg, en zodra de Surskit op de grond terecht kwam was het duidelijk dat deze was uitgeschakeld. De vlag van de scheids ging dan ook omhoog, Surskit kon niet meer verder vechten.
Viola liet haar Surskit zonder iets te zeggen terugkeren en pakte haar volgende pokéball alweer, maar Arianna vond dat Cerberus voor nu genoeg had gevochten. Daarom liet ze haar blinde draak terugkeren, om vervolgens kort naar het witte vosje naast haar te kijken.
“Ik weet dat je graag wilt, maar je bent er nog niet klaar voor. De volgende keer, mits je sterker bent, dan mag je ook.” Arianna greep naar een nieuwe pokéball, om vervolgens haar midnight Lycanroc te laten verschijnen. Frodo keek strijdlustig over zijn schouder, met een licht manische blik in zijn ogen. Arianna vroeg zich soms wel af of hij wel helemaal lekker was, lichtelijk gestoord misschien ja. Ze zag de verbaasde blik in de ogen van de gymleader, die had zeker nog nooit een Lycanroc gezien. Prachtig voordeel, want nu wist deze de sterke en zwakke punten niet van Frodo. Arianna besloot niet langer te wachten en keek naar de roze vlinder die was verschenen, vreselijk. Gewoon ew, insecten. Ground en fighting moves zouden weinig effect hebben op de vlinder, dat was wel jammer.
“Frodo, Rock Throw!” De Lycanroc pakte een steen van de grond en gooide deze met een noodgang in de richting van de Vivillon, die het niet aan had zien komen dat het gevecht nu al was begonnen en een eindje naar achter werd geslagen door de klap van de steen op diens vleugel. Maar dit bleek een sterkere tegenstander te zijn dan de Surskit van zojuist. Een Psybeam werd afgeschoten in de richting van haar Lycanroc, en deze werd daardoor helaas vol geraakt. Maar het was pas de eerste hit, dus nog geen reden tot paniek.
“Rock Tomb!” Dit soort aanvallen gingen wel een krachtig effect hebben op de Vivillon. Een paar grote rotsblokken werden namelijk afgevuurd op de vlinder, en raakte deze ook weer vol. Maar de volgende aanval was wel vervelend, Struggle Bug. De Lycanroc werd bij elkaar gebonden door de sterke draden die wat weg hadden van spinnenweb draden. Dat was dus precies de reden dat ze een hekel had aan bug types. Ze waren irritant en klein, vies klein gewoon.
“Maak jezelf los!” riep ze terwijl er een licht geïrriteerd geluid uit haar mond kwam. De Lycanroc wist zichzelf los te maken en huilde een keer boos.
“Bite!” gaf ze de volgende aanval door. De Lycanroc sprong omhoog en nam de Vivillon met zich mee naar de grond, terwijl hij extra hard beet. Dat moest zeker wel pijn doen, maar Arianna was de laatste die er medelijden mee zou hebben. Dat zouden die vuile insecten wel leren. Maar toen gebeurde er iets wat ze niet aan zag komen, want de Vivillon liet een Sleep Powder los. En omdat haar pokémon zo dichtbij was.. was het vrijwel zeker dat het had geraakt. Shoot, dat kon ze nu niet gebruiken, een slapende pokémon.
“Tackle!” probeerde ze nog, maar het enige wat de pokémon deed was een beetje verward naar achter stappen.
“Frodo! Niet in slaap vallen nu!” Het was al te laat, de Lycanroc viel naar achter, slapend.
Je kon wel zeggen dat Arianna nu aardig geïrriteerd begon te raken door de gymleader en haar stomme bug types. Want toen ze naar de andere kant van het veld keek, zag ze Viola met een grote grijns staan kijken. Haar Lycanroc had de vlinder makkelijk aangekund, maar niet slapend. Een zachte piep klonk naast haar, een doordringende piep. Toen ze naar beneden keek, keek ze in de paarse oogjes van Raksha.
“Raksha.. weet je het zeker?” Arianna kon er niets aan doen, ze had een enorm zwak voor de Alolan Vulpix gekregen, al vanaf het moment dat ze uit haar ei was gekomen, in haar armen. Nog nooit had ze met een pokémon zo'n sterke band gehad, en ze kon er niets aan doen dat ze het wat minder leuk vond om het vosje in de strijd te gooien. Maar Raksha vond dat ze er klaar voor was, ze was er klaar voor om mee te vechten.
“Oké dan!” riep ze terwijl ze Frodo terug liet keren en haar blik op de verdomde vlinder richtte. Ze stak haar arm naar voren en het witte vosje sprong het veld op, klaar om te vechten. Het leek erop dat Viola weer hetzelfde wilde gaan doen als net, haar pokémon in slaap brengen. Maar Arianna had iets anders in gedachte, samen met haar witte vosje zouden ze wel één of andere tactiek bedenken. En die tactiek kwam er ook, precies op het moment dat het Sleep Powder in de richting van Raksha kwam zetten.
“Mist!” Nog voordat het Sleep Powder bij de witte vos aangekomen was, was er al een koude mist ontstaan op het veld die ervoor zorgde dat ze de overkant, noch de Vivillon of haar eigen vosje kon zien.
“Ontwijk het!” riep ze nog, ze wilde niet dat haar vosje straks ook slapend op de grond zou liggen. Want dan zou het wel heel erg gênant worden. Maar ze vertrouwde op Raksha, en ze hoopte de Alolan Vulpix ook op haar. Ondertussen hoorde ze hoe Viola haar Vivillon opdroeg om Gust te doen, waardoor het niet lang duurde of de mist begon minder te worden en ze kon beide pokémon weer zien. Raksha was ook een beetje geraakt door de aanval, maar ze kon het hebben.
“Ice Shard,” zei ze, dat werd de volgende move. Zonder veel problemen schoot de witte vos een paar ijspegels af naar de Vivillon, die nog bezig was met het wegblazen van de mist en geraakt werd. Een vage mist bleef nog hangen, voor nu genoeg voor haar vosje om zo nu en dan even te verdwijnen. In plaats van Sleep Powder kwam er nu Poison Powder, maar die werd net op tijd ontweken door de snelle, kleine vos.
“Confuse Ray!” Daarmee zou het misschien mogelijk zijn om ervoor de zorgen dat de Vivillon wat minder sterk werd met het richten van zijn moves, waardoor de kans van slagen minder groot was. Dat had natuurlijk een positief effect voor hen dan. Arianna had zo'n vermoeden dat ze na dit gevecht minder moeite zou hebben met het aangaan van battles met haar witte vosje. Eerst had ze gedacht dat ze de shiny veilig moest houden, maar nu had ze juist meer het idee gekregen dat ze de Alolan Vulpix sterker moest trainen. Nu wist ze beter. Wie weet was ze op een dag wel sterk genoeg om die ene irritante Aerodactyl aan te kunnen, maar voor nu was het doel alleen nog deze vervelende Vivillon - Arceus, wat vond ze veel pokémon vervelend en irritant zeg. Er kwam een Psybeam, die de vos probeerde te ontwijken maar helaas toch doel trof. Nu moest ze niet blijven wachten, heel eventjes maar tot Raksha zich weer wat had herpakt.
“Payback!” De energie stapelde zich op in de kleine vos, alvorens ze de aanval vlekkeloos uitvoerde en ze weer een stapje dichterbij de winst waren. Aan de andere kant zag ze hoe Viola zich nu begon te ergeren, te ergeren aan het feit dat het paarsharige kreng straks nog ging winnen ook. Niet leuk, eh? Stomme bug type gym. Haar team was sterker. Door de Confuse Ray van eerder staakte de Vivillon haar volgende aanval, nog een Psybeam, die dus mistte.
“Icy Wind!” Een koude wind overviel de Vivillon, die duidelijk moeite had om in de lucht te blijven. Kleine ijspegeltjes hingen nu namelijk aan de tere vleugeltjes, die nu niet zo hard meer heen en weer fladderde. Er volgde weer een Sleep Powder, maar Arianna ging het gewoon weer precies zoals daarnet aanpakken.
“Meer Mist, Raksha!” En zo wist het vosje weer weg te komen van het poeder, nee, Raksha kon je niet zo makkelijk uit het veld slaan. Ondertussen zag ze dus niet zo heel veel meer, enkel een rozige vlek die de Vivillon voor moest stellen.
“Powder Snow.” Nu was het tijd om het af te maken, net zoals Cerberus eerder had gedaan met de Surskit. Arianna hield haar hand op en ving er een aantal sneeuwvlokjes op, het was ijskoud. Met een kleine grijns keek ze dan ook toe naar het slagveld - want dat was het nu, ja - en zag hoe de Vivillon vol geraakt werd door de ijskoude sneeuwvlokjes. Haar vleugeltjes bevroren nu en ze stortte naar de grond, tot grote ergernis van Viola ofcourse. Alleen het gezicht van de gymleader zorgde er al voor dat ze zin had om vandaag nog door te rennen naar de tweede gym, want het was prachtig om te mogen zien. Ze wist dat ze ging winnen, ze moest het wel winnen. Ze had nog een Shuppet achter de hand, Cerberus had ook nog wel wat energie om te vechten en het zou maar een paar moves duren voordat haar Lycanroc wakker zou worden. Nee, het zag er niet rooskleurig uit voor Viola en haar bug types.
“Maak het af met nog een Ice Shard!” riep ze enthousiast terwijl ze haar arm voor zich gestrekt hield. Arceus, het leek er nu echt op alsof ze een dom trainertje was, maar het winnen voelde veel te goed. Natuurlijk had ze nog niet echt gewonnen, maar dit was toch wel een duidelijk teken van de winst. Ze kon de badge al bijna proeven.. oh well.. ze wilde die badge niet eens proeven als ze er zo over nadacht.. teveel ijzer.. Raksha schoot ondertussen weer wat ijgpegels af, die doel troffen omdat de vlinder geen kant op kon. De mist begin weer een beetje minder te worden, en het moment van de waarheid was daar. Was die stomme vlinder dan eindelijk knock-out?
{3040 words, from what 2129 battle}
Moves:
Tackle - missed
Bubble - hit
Dragon Rage - hit
Quick Attack - hit Dragonbreath - hit and target paralysed
Headbutt - hit
Bubble - miss
Bite - hit
Rock Throw - hit
Psybeam - hit Rock Tomb - hit
Struggle Bug - hit Bite - hit
Sleep Powder - hit Tackle - miss
Sleep Powder - miss
Mist - hit
Gust - hit Ice Shard - hit
Poison Powder - miss
Confuse Ray - hit
Psybeam - hit Payback - hit
Psybeam - miss Icy Wind - hit
Sleep Powder - miss Mist - hit
Powder Snow - hit and target frozen
Ice Shard - hit
