Daar stond hij dan. Oog in oog met de Victory Road. Een plek waar trainers doorheen gingen om hun vaardigheden te testen. Om te zien of ze sterk genoeg waren om de elitie vier trainers van de hele regio uit te dagen wanneer ze alle badges hadden behaald. En Jean-Pierre.. ging gewoon naar binnen om dat het hem leuk leek om gewoon eens een kijkje te nemen. Lolwut. Om een beetje duidelijk te maken aan de trainers die hem eventueel zouden willen uitdagen nam hij de meest sassy Pokémon die hij had met zich mee. Mimi, de Charizard. Als deze dame je bepaalde blikken gaf.. dan wist je dat je moest ophoepelen. Gepaard met het feit dat haar uiterlijk nog intimiderend was ook.. hielp dat wel om ongewenste mensen op afstand te houden. En ongewenst voor Mimi is eigenlijk iedereen behalve Jean-Pierre. Waar dat precies door kwam was nog niet duidelijk. Maar misschien dat daar ooit nog wel eens een antwoord op zou komen. Wie weet. In ieder geval werd het eens tijd om naar binnen te lopen. Dat gaat wat makkelijker weetje. Als je ergens aanwezig wilt zijn. Moet je naar die plek toe gaan. Dusja. Dat dus. Dat was het plan. Een perfect plan. Hopsakee. Hatseflats. Hatsikidee. Ik stop al. Maar goed, een grot dus eigenlijk. Niet heel erg weg achtig. Achja, het was iets. Iets dat bedoeld was om je vaardigheden te testen moest vast iets zijn dat er niet geweldig uitnodigend uit ziet. Het was ook een moment dat er voor zorgde dat hij terug dacht aan de avonturen die hij hiervoor had gehad. Het feit dat het vreemd was dat hij hier was voordat hij alle acht badges had kwam niet in hem op. Maar goed, hij dacht dus terug aan zijn kekke avonturen. Een van de eerste dingen die hij immers had meegemaakt als trainer was een regenbui. Maar toen zat hij lekker binnen in een cafe. Vrienden te maken. Die situatie was wat veiliger dan deze. Hij dacht terug aan hoe hij Mimi toen niet eens bij zich had. En Swuff nog lekker op zijn hoofd kon rusten. Als een hoedje. Hoe zou het nu met Yuuki en Vincent gaan? Zou alles goed gaan? Wat zouden ze er van zeggen als hij zou vertellen over hoe ver hij al gekomen was? Zouden ze trots zijn? Hij hoopte dat ze hem niet vergeten waren. Dat zou erg verdrietig zijn. En die gedachte bracht hem op een andere.. uhm.. gedachte. Een herinnering om precies te zijn. Een verhaal. Een verhaal dat hij samen met Lyan had bedacht. Eigenlijk was dat een sprookje. Lyan was zo verdrietig geweest dat Jean-Pierre hem probeerde op te vrolijken door een spelletje te doen. Een spelletje waarbij je samen een sprookje verzint. Het leek nog een beetje te werken ook. Het zal niet al zijn problemen hebben opgelost, maar hij was zeker wel even afgeleid geweest van alle miserie in zijn leven. Niet dat hij precies wist wat die Miserie was. Maar weetje. Hij hoefde ook niet alles te weten. Hij hoefde niet over al zijn neus in te steken. Klinkt dat logisch? Vast wel. Net zo logisch als de gedachtegang die hij had gehad over identiteit. En persoonlijkheid. Dat was dezelfde dag geweest dat Mimi in sprong voor iemand die een toneelstuk niet kon uitvoeren. Ze was zelfs speciaal geëvolueerd toen, zodat ze de rol als Draak kon uitvoeren. JP had dat altijd heel cool van Mimi gevonden. Dat ze dat had gedaan voor die mensen. De kinderen vonden het zó leuk om dat toneelstukje te zien. Van een Seedot ridder. En dat liet hem denken aan het vangen van Charles. En vooral dat dat dezelfde plek was, als waar hij Lorro voor de eerste keer had ontmoet. Ofja, ontmoet. Hij werd uitgetest. Om te kijken of hij wel goed voor zijn pokemon zorgde. En volgens Lorro had hij die test dus faliekant gefaald. Maar hij geloofde niet zo in die manier van testen. Dus hij zag Lorro maar gewoon als een vervelende man. Ofja, meer als een soort aartsrivaal. En dat vond hij best eng, want de meeste mensen hebben geen aartsrivalen. Maar hij nu ineens wel? Moest hij vrezen voor zijn leven? Net als die keer dat hij moest vrezen voor zijn leven in de droom die hij samen had met Imogen? Daarin werden ze op een gegeven moment gevolgd door een groep mensen.. met honderd voeten. En de stickermensen die deden er helemaal niks tegen. Zelfs het pratende kasteel was geen hulp. Maar gelukkig was er een groep van Jigglypuff geweest die hen wakker hadden gemaakt. Wat best apart was. Want meestal brachten die je in slaap. Het was in ieder geval mooi dat Rouge zich goed wist te houden ondanks dat haar trainer in slaap was gevallen. En toen kwam Jean-Pierre terug in de echte wereld. Hij fronste even. Hoe lang was hij aan het dagdromen geweest? Hij keek rond. In eerste instantie kon hij Mimi niet vinden. Maar na een beter mini onderzoekje zag hij haar staan. Ze stond boos te roepen naar een Blastoise, die boos tegen haar terug aan het roepen was. Naast hen stond een vrouw met haar hand op haar hoofd.. ofja.. op de bult op haar hoofd. Het eerste wat JP dacht was dat de vrouw een Skull Bash tegen haar hoofd had gehad van die Blastoise en dat Mimi daar boos over was. Iets over niet dom doen waarschijnlijk. Maar dat was zijn fantasie.. hopelijk. Die Blastoise ging toch niet echt zijn trainer een Skull Bash tegen haar hoofd geven? Toch? Ze stonden toch wel wat mooie meters van hem vandaag dus hij liep maar eens naar de drie individuen toe. Echter koos hij er voor om even niets te zeggen. Mimi was pissig. En als er iets was wat hij had geleerd, dan was het dat je je mond houdt als Mimi boos is. Om erger te voorkomen vooral. Toch wel ironisch dat hij haar meebracht om contact te voorkomen, maar ze het nu zelf was gaan opzoeken. Het leven kan soms raar lopen. Dat was wel te zien.
[Closed]
