Times are changing.

Tiffany schaamde zich dat ze sinds het ongeluk in Mossdeep City nog steeds niet opnieuw contact had gezocht met haar partner Pokémon Ra. Het leek misschien niet zo omdat ze al die tijd geen enkele poging had gedaan om het goed te maken met hem, maar het deed haar echt pijn. Ze had er gewoon vreselijk veel moeite mee. Het was ook niet niks, om je arm kwijt te raken aan dezelfde Pokémon soort als de Pokémon die je met je leven zou vertrouwen. Zelfs nu ze zich beter begon te voelen en ze weer meer buiten kwam was het bizar moeilijk om hem uit zijn Pokéball te halen.

Daar ging ze vandaag echter verandering in brengen. Tiffany had besloten dat ze het alleen maar erger maakte hoe langer ze er mee wachtte. Sowieso voelde ze zich niet compleet zonder haar oranje vriend naast zich. Hathor, Kebechet, Mut, ze waren allemaal fantastisch, maar geen van hen kon haar begrijpen zoals Ra. Het feit dat hij niet had geprobeerd om bij haar in de buurt te komen in al die tijd zei al genoeg. Tiffany wist dat Taylor voor hem had gezorgd voor zolang als Tiffany zichzelf daar niet toe in staat voelde. De blondine zou vast raar opkijken als ze opstond en ze zag dat de bal van de Charizard ineens weg was. Het beeld van Taylor’s verbaasde blik was genoeg om Tiffany’s mondhoeken kort op te laten krullen.

Niet ver buiten Anistar City nam Tiffany buiten plaats op de grond. De plek waar ze zat was rustig. Niet veel toeristen kwamen er langs. Ze hield de Pokéball even in haar handen en keek er naar, onzeker wat ze moest doen. Ze besloot het voorwerp een meter van zich af te leggen en af te wachten wat er gebeurde. Ra was nooit uit zichzelf uit zijn bal gekomen. Zou hij dat wel doen als hij aanvoelde wat de bedoeling was? De brunette wachtte, maar er leek niet veel van te komen. Ze overwoog om tegen het voorwerp te gaan praten. Zou hij haar daar binnen kunnen horen? Was het een poging waard?

Ze opende voorzichtig haar mond en toen besefte ze dat ze een sukkel was. “Kom op Tiff, alsof dat gaat werken,” gromde ze tegen zichzelf, waarna ze redelijk agressief haar duim tegen de knop aan duwde. De bal rolde achterover, al kwam hij niet ver omdat hij ook open klapte en daardoor niet meer perfect rond was. Een wit licht kwam uit het voorwerp en materialiseerde achter de bal. Ra stond met zijn rug naar Tiffany gekeerd. De brunette voelde een rilling over haar rug gaan bij het zien van de Charizard. Of het positief of negatief was wist ze zelf ook niet. Ze was te druk met het onderdrukken van de neiging om in huilen uit te barsten.

Vlak voordat ze de kans kreeg om iets te zeggen, draaide Ra zijn draakachtige kop en keek hij recht in haar ogen. Verbazing overspoelde zijn gezichtsuitdrukking. Voorzichtig glimlachte Tiffany. “Hey maatje.” Verbazing maakte plaats voor vreugde. Hij draaide zijn lompe lijf nu ook. Tiffany stond ondertussen op. “Ik heb je gemist.” Dat zag hij schijnbaar als zijn que, want plotseling stapte hij haar kant op en gooide hij zijn korte armpjes om haar lichaam heen in een knuffel. Tiffany schrok van het plotselinge contact. De rilling die ze nu voelde was duidelijk negatief. Ze was absoluut nog niet over het trauma heen. Toch legde ze ook haar armen om Ra heen. Ze had haar beste vriend terug.

De brunette liet haar greep op de Charizard verzwakken toen ze merkte dat er tranen over haar wangen rolden. Met haar hand veegde ze haar wangen droog, niet van plan om op een andere manier toe te geven dat ze aan het huilen was. “Het spijt me dat ik je heb verwaarloosd,” begon ze. Ze was het niet van zichzelf gewend dat ze haar excuses aanbood. Toch voelde het verbazingwekkend goed. Ra was het waard om zich voor eventjes zwak op te stellen. “Het is allemaal zo zwaar voor me geweest…” Ze deed een kleine stap naar achteren en liet het stompje aan haar partner zien, alsof hij nog niet had gezien dat ze haar arm kwijt was geraakt. Hij had haar notabene zelf naar het ziekenhuis gevlogen.

De Charizard liet zijn blik op het stompje rusten. Het leek alsof hij nadacht. Toch kostte het hem niet lang om met zijn klauw het stompje voorzichtig omlaag te duwen. Toen hij Tiffany aankeek en zacht, liefkozend bromde, wist ze precies wat hij bedoelde. Die verwonding was niet wie ze was. Hij begreep dat ze er door geraakt was, maar zou haar er niet anders om behandelen. Oh, en hij vergaf het haar natuurlijk. Dat vond hij het aller belangrijkste, want hij zei het twee keer. Daarna duwde hij zijn kop tegen Tiffany’s gezicht, waarbij hij haar bijna omver duwde. Hij was iets enthousiaster dan Tiffany had ingeschat. Ze vond het echter niet erg. In tegendeel, ze begon te grinniken en duwde vervolgens terug. Toen Ra dat merkte ging hij harder duwen, waardoor hij Tiffany nu echt omver kreeg. Hij schrok van zijn eigen actie, maar toen hij zag dat de brunette alleen maar moest lachen begreep hij dat zij het in elk geval niet erg vond. Dat stelde hem genoeg gerust om ook een soort lach te laten klinken.

Eenmaal uitgelachen ging Ra achter Tiffany langs op de grond liggen. Het viel haar meteen op hoe warm hij was. Dat deed haar aan Jane denken. Ze kon niet wachten om haar te vertellen dat ze het goed had gemaakt met Ra. Liefkozend legde ze haar hand op zijn kop, terwijl hij die op haar schouder liet rusten. “Wist je al dat ik Elite Ranger ben?” Ra liet een verbaasd geluidje horen. Oef, zelfs dat had hij niet geweten. Had Taylor hem dat niet verteld? Misschien had ze het niet relevant gevonden omdat Tiffany toch haar taken niet had uitgevoerd… “Ze hebben me verkozen vanwege mijn moed en leiderschapskwaliteiten naar aanleiding van wat ik bij het gevecht met Team Rocket heb geflikt.” Zo langzamerhand begon ze ook het positieve van haar eigen actie in te zien. Ze had Ra gered. Dat was het driedubbel en dwars waard geweest. Toch vond ze het absurd dat het verliezen van een arm haar een speciale titel had opgeleverd. Veel mensen zeiden dat het roekeloos was en daar was ze het ook wel mee eens geweest. “Mijn opoffering voor jou heeft me een Elite Ranger gemaakt, Ra.” Ze zei het alsof ze het zelf even niet kon geloven. Het was dan ook het meest onzelfzuchtige wat ze ooit had gedaan. Misschien moest ze dat soort dingen eens vaker doen.

“Ik moet je ook vertellen over Jane,” begon de brunette het volgende onderwerp. Ra keek haar nieuwsgierig aan. Tiffany grijnsde breed. Ze vertelde over hoe ze per ongeluk had toegegeven dat ze Jane leuk vond, over de voicemail die ze toen van de roodharige had gekregen die ze wel drieduizend keer had beluisterd, over de stapavond met Cecille en Jane en hoe het dankzij Taylor was dat ze toen naar buiten was gegaan. Daarna vertelde ze over hoe Taylor voor haar gezorgd had, hoe ze dingen had mogen slopen. En als laatste vertelde ze over de dingen die ze tot nu toe als Elite Ranger had gedaan, al stelde dat heel eerlijk nog maar weinig voor. Toch was Ra trots. Hij was trots dat ze over haar depressie heen aan het komen was en trots dat hij haar partner Pokémon mocht zijn. Hij keek er naar uit om weer missies samen te kunnen doen met haar en gewoon weer tijd met haar door te kunnen brengen.

Tiffany dacht op dat moment precies hetzelfde. Ze wilde gewoon samen zijn met Ra vandaag en die band met haar partner weer oppakken waar het gebleven was. Wat dat betreft was ze blij dat ze hem zo lang bij zich weg had gehouden. Hij had die hele zwakke periode niet meegekregen, waardoor het makkelijker was om te doen alsof het helemaal niet was gebeurd. Oké, als ze dat wilde doen had ze het hem ook niet moeten vertellen, maar ze vond dan wel weer dat hij het recht had om het te weten.

“Wat zeg je er van, Ra? Zullen we een rondje vliegen?” stelde de brunette voor, een speelse, bijna kinderlijke fonkeling in haar ogen. De Charizard liet zich dat geen twee keer zeggen. Hij kwam overeind en spreidde zijn vleugels. Tiffany stond ook op en liep naar hem toe om hem te bestijgen. Voor ze dat deed liet ze nog een laatste keer haar hand over zijn kop gaan. Ze bekeek hem even goed. Wat was het lang geleden dat ze zo voor hem had gestaan… “Ik was vergeten hoe klein je bent,” grapte ze speels. Een beledigde blik volgde, gecombineerd met een donkere rookpluim die uit gesnoven werd. Tiffany lachte terwijl ze op de rug van Ra klom. Hij was niet echt boos. Dat wist ze omdat hij net zo enthousiast als altijd met zijn vleugels begon te slaan en voor ze het wist vlogen ze hoog boven de boomtoppen.

[closed]