Utopia

Half wakker zat Kate op haar Flygon. Het was haar een mysterie wat er precies aan de hand was, maar aangezien Averill haar om hulp had gevraagd namens de Ranger HQ had ze weinig keus. Bovendien was het alweer een tijdje geleden dat ze de andere Ranger had gezien en het laatste echte gesprek wat ze hadden gehad.. ze wilde er niet aan denken hoelang geleden dat wel mocht zijn. Maar daar kon ze het later over hebben, ze mocht zich concentreren op de missie.. de.. missie. Kate zuchtte en ging nog eens na wat ze wist. Verdwenen mensen.. iets met een warmwaterbad en.. de vreemde stem. Een utopia? Er waren genoeg gekken op de wereld en ze wilde niet weten waar ze zich nu weer in werkte. Of eigenlijk wel. Ze moest voorbereid zijn.

Water.. overal water. Kate hield zich nog net wat beter vast aan haar Flygon en wenste dat ze er al zouden zijn. Ze had nog steeds een hekel aan water. Fortree was niet bepaald om de hoek en de reis duurde al minstens een uur - in elk geval maakte de wind haar wakker. Maar het was niet alsof ze echt een sneller reismiddel had, hopelijk hield Averill het uit. Wat de situatie ook was. In de verte was de kleine stad al te zien, een plek waar ze nooit echt was geweest - vooral vanwege het feit dat het midden op het water lag. Tara zette de daling in en landde netjes op een van de lege stijgers. Kate gleed behendig van haar draak af en keek om zich heen. Ze had geen idee waar Averill was, dus het beste was om een berichtje te sturen. De blondine haalde haar holocaster tevoorschijn en stuurde een bericht met haar locatie. Ze wist niet of de andere stem alleen had ingebroken op het signaal of Averill's holocaster had gestolen, maar ze wilde uitleg. En snel.

& Averill

Geen reactie. Fronsend keek Kate naar de holocaster. Okay, ze verwachtte geen reactie binnen de eerste vijf seconden, maar ze stond er minstens vijf minuten. En als ze missie dringend was verwachtte ze dat Averill snel zou reageren. Then again, hij was niet wat kon worden gezien als 'normaal' en het zou haar niks verbazen als hij moeite met het ding had. Maar hij had haar kunnen bellen, dus ging ze er van uit dat hij ten minste wist hoe de basisfuncties werden gebruikt. Zelf was ze ook geen held met technologie en ze begreep het wel, al was berichten sturen echt niet zo moeilijk. Oh wacht, ze had over een bericht heen gelezen. Het niet alleen een bericht, er was ook een foto. Nieuwsgierig klikte ze erop, waarvan had ze een foto gekregen? Het laadde.. en laadde.. en was eindelijk kl- nee, meer laden.. en uiteindelijk! Kate verstijfde toen ze de afbeelding zag. "Tara," de scherpte in haar stem liet de Flygon opschrikken. "Pokécenter." Ten minste, dat was de plek die haar meteen in het hoofd sprong. Tara strekte zich uit en liep achter haar trainer aan. Zover waren ze niet weg van het bekende, rode gebouw.

De deuren gleden open, alsof er niks aan de hand was. Op haar hoedde liep Kate naar binnen met haar Flygon op haar hielen, er was.. niks speciaals te zien. Tara ging beschermend naast haar staan en keek sissend om zich heen. Er was niks speciaal, maar er was dan ook niemand. What the muk was er aan de hand? Waar was iedereen? Kate wenste dat de verbinding beter was geweest en ze alles had kunnen horen over de telefoon. Dan was ze misschien beter voorbereid geweest. "Hallo?" misschien was het dom haar aanwezigheid aan te kondigen, maar ze wilde iemand zien. Iemand die haar meer licht op de situatie kon geven.

Geen reactie. Kate voelde de nervositeit stijgen en keek voorzichtig om zich heen. Dat ze een Ranger was betekende niet dat ze niet bang kon zijn. Of nou ja, bang, ze voelde zich meer onveilig dan echt bang. Kon altijd nog veranderen... Tara humde zachtjes en wees met haar snuit naar een bewegend object. Een pokéball. En iemand wilde eruit komen. Gespannen keek Kate naar het ding, ze ging er van uit dat het niet een pokémon was van de kidnapper - of misschien juist wel! Om haar op het verkeerde been te zetten. Maar het kon ook een van Averill's pokémon zijn en dan had ze de hulp hard nodig. Wie het ook was, de ontmoeting kon elk moment plaats vinden. De pokéball klapte open en een vorm materialiseerde zich. Een Infernape. Het was een eeuwigheid geleden dat ze Averill had gezien, maar een Infernape had hij zeker niet gehad. Als ze het zich goed herinnerde had hij alleen een Dragonair gehad... of was het een Dratini geweest? Geen idee, en het was ook niet belangrijk. Kate probeerde de blik van de pokémon te vangen, maar die had al haar aandacht op Tara. Oh well, misschien dat de Flygon iets te weten kon komen - al zou ze geen idee hebben welke informatie de Infernape kon geven. In elk geval waren ze nog niet aangevallen...

Als antwoord op de vraag knikte Tara. "We kwamen hier voor een missie," antwoordde ze rustig in haar zachte, hummende stem. Totaal niet zo nerveus als haar trainer. In tegenstelling tot Kate had ze al het vertrouwen in haar krachten en zou het niet erg vinden alles uit de kast te halen haar partner te beschermen. Maar Kate was niet zo sterk, ze had geen krachten zoals de andere pokémon. Ergens was het vreemd, hoewel mensen de kracht hadden gevonden pokémon te 'vangen' konden ze zelf geen gebruik maken van elementen of zelfs simpele, normale aanvallen - op misschien simpele dingen zoals Pound of Tackle na. Vreemde wezens, maar dat maakte niet uit. Zolang ze Kate had kwam alles goed. Ze zou alles voor Kate doen. Was dat hetzelfde voor deze aap? Miste deze pokémon haar familie en zou ze alles doen die te beschermen? Haar gevoel zei van wel, al waren er ook heel wat wrede pokémon die hun trainers in een oogwenk zouden verlaten. En soms lag dat bij de trainer, maar in tegenstelling tot wat mensen dachten waren er echt verrotte wezens op deze planeet. Maar dat was okay, zolang ze kon vechten, zolang ze Kate kon beschermen kwam alles goed. "Maar toen kreeg Kate een bericht... je trainer is ontvoert?" ging de Flygon verder en keek kort om zich heen. Ze voelde niemand op deze etage, het was leeg op hun drie na. "Geen idee," bekende Tara eerlijk toen de andere Rangerpokémon verder ging over een hittebron onder. "Er zit zeker iets, maar ik ben bang dat ik het exacte bouwwerk niet kan herkennen." Ze was goed in dingen 'zien' via echolocatie in de grond, al waren er grenzen. En die werden hier getrokken. Naast haar werd Kate onrustiger, aangezien de Ranger geen idee had wat ze zeiden werd ze vast nerveus door de korte conversatie die ze hier hadden. Ze zouden snel verder moeten gaan, er was iemand die hun hulp nodig had. Net als dit hele dorp leek het, al had ze geen situatie kunnen schetsen vanwege het feit dat alles op hout was gebouwd. En hout werkte niet zo goed als grond.

Tara wierp een korte blik op haar trainer en richtte haar overdekte ogen weer op de aap. "Ik ben er zeker van dat je dit niet alleen zal doen," als ze Kate ook maar een beetje kende - en ze kende haar trainer goed, erg goed - dan was ze er zeker van dat ze haar vriend wilde helpen. De pokémon leek niet echt te luisteren en maakte haar weg richting roltrap. Kate begon de pokémon te volgen en Tara liep er automatisch rustig achteraan, behoedzaam naar haar omgeving. "Is de Infernape van Averill?" Kate's zachte stem leidde de Flygon af en de draak knikte terwijl ze in haar hoofd een aantekening maakte dat de pokémon een Infernape was. Geen pokémon die ze kende - tot nu toe dan. De Infernape leek niet erg voorzichtig te zijn en sprong naar onder, de mist in. Het duurde niet lang of een pijnkreet volgde. Tara probeerde te zien wat er aan de hand was, maar de oranje oogbescherming zorgde er - zoals gewoonlijk - voor dat ze niet het beste zicht had. Koeling. Kon ze niet tegen vuur? De Infernape leek een Fire type te zijn, haar hoofd stond zelfs in de fik. Maar dat was waarschijnlijk niet genoeg om geen schade op te lopen van hitte en vuur. Terwijl de Flygon haar kop draaide om te zien of ze iets kon vinden boog Kate zich wat meer over de roltrap om beter te kunnen zien. Net als de Infernape leek ze de hitte ook te voelen, want ze wilde niet verder lopen. In plaats daarvan klikte ze een blauw-gele pokéball van haar riem en liet Noa verschijnen. "Blizzard," droeg de Ranger haar pokémon op. De temperatuur begon meteen te dalen zodra de kleine krokodil de aanval gebruikte. Opgelucht dat ze nu geen koeling moest zoeken keek Tara haar trainer aan, zelfs als ze niet wist wat er aan de hand was wist Kate de juiste handelingen uit te voeren. "Beter?" humde Tara de afgrond in, nog niet bereid naar onder te gaan. Hitte vond ze niet zo erg, dat was ze gewend als woestijnpokémon, maar ze vertrok niet zonder Kate!

Het leek te werken! Samen met haar trainer begon Tara voorzichtig haar weg naar onder, nieuwsgierig naar wat ze zouden vinden. Dit leek niet geheel ongevaarlijk en het liefst wilde ze dit zo snel mogelijk afhandelen. Kate had Noa alweer terug in haar pokéball gestopt en begon voorzichtig rond te kijken naar hints om Averill te vinden. Tara was meer op haar hoedde, op zoek naar mogelijke dreigingen, en keek alert om zich heen. Het was hier glad door de Blizzard, dat maakte dingen niet veel beter. De Infernape was bezig met haar eigen onderzoek bij een balie en de Flygon richtte haar aandacht op haar trainer. Straks liepen ze in een val! Wat dan? De gedachten kwam nauwelijks op of de grond verdween onder haar poten. Een verraste krijs verliet haar bek terwijl ze naar onder tuimelde met haar trainer. De val was niet zo lang, maar een zachte pijnkreet verliet haar bek toch. Ze had de tijd niet gehad haar vleugels uit te slaan en nu zat ze hier... met Kate! Geschrokken keek Tara om zich heen terwijl ze haar trainer probeerde te ontdekken. De blondine kwam net ook kreunend overeind en de Flygon vouwde snel haar vleugels op om ervoor te zorgen dat er genoeg ruimte was. Waar waren ze? Zelfs als ze iets hadden kunnen zien in de stikdonkere gang waar ze waren terecht gekomen, had ze waarschijnlijk geen idee. Onder het pokécenter... daar kwamen ze ver mee. Naast haar rommelde Kate aan haar riem en Tara vermoedde dat ze of een zaklamp tevoorschijn haalde of Dahlia. Beide functioneerden prima als lichtbron.