Tulipa acuminata

Als een razende zigzagde een schim zich door een bos grenzend aan een rustige nederzetting van zijn menselijke soortgenoten. Het was alweer een tijd geleden dat hij niet alleen deze regio met zijn omvangrijke geuren en kleuren bezocht had maar ook eens geen taak had als Ranger-zijnde. Dat vond hij daarentegen zeer jammer hij wilde al te graag al zijn tijd besteden aan het helpen van anderen, maar dat kon altijd buiten de oproepen binnen de Ranger organisatie om. Dat had hij al zijn hele even gedaan en daar kon hij gerust mee verder gaan maar ook een ander iets; jagen. Hij had recentelijk een ei getraceerd die afweek van de andere eieren in een nest waar hij gewoonlijk op jaagde rond dit tijd van het jaar. Het kon een gevaar betekenen voor het eco systeem dus nam hij deze onder zijn hoede zodat hij deze schepsel in de gaten kon houden en een maand geleden was het ei uitgekomen. Het was schijnaar een uilachtige Pokémon die zeer goed gedijd in een tropisch klimaat zoals Hoenn die heeft maar qua origine van een andere regio komt op basis van de meer zoete geuren die deze met zich mee droeg. Na enige onderzoek scheen het een Rowlet te zijn en gezien het een onwetende jonge Pokémon was en notabene de eerste vogelachtige in zijn team, hield hij haar gescheiden van de rest. De enige waarvan hij wel zeker wist die teder met haar zou omgaan waren Agami, Dicyn en Macro maar gezien hij ze elk even hun op jacht had laten gaan voor een ochtend maaltijd, dieper in de Kalos regio, besloot hij tijd samen te besteden met de Rowlet. En een betere plek om de Pokémon eveneens te leren jagen en te oordelen welke vruchten voedzaam waren, was dit klein strookje bos waar de flora en fauna vrij mild was. Helaas was hem iets opgevallen aan Strigi, ze hopte fanatiek van tak naar tak maar haar blik viel vrij vaak op bloemen en hun nectar in plaats van de gebruikelijke bessen en kleine knaagdierachtige. Terwijl hij haar achterna zat op de grond, zat de uilachtige Pokémon vrolijk tjilpend en zwakjes fladderend met haar nog niet volledig ontwikkelde vleugels een weg te banen richting een veld vol bloemen. Althans, de geuren ervan waren sterk en de wind kwam van het Zuiden en bracht een mengsel van verschillende bloemen met zich mee, van twee typen tulpen tot aan orchideeën. Met een luide tsjilp vloog de uilachtige Pokémon uit het bos en snelde ze met zwakke hopjes naar een door mensen aangelegd veld die bezaaid stond met diverse bloemen.

Vlak voordat ze echter een sprong in de bloemenzee wilde maken om de o zo zoete nectar op te zuigen, merkte ze pas te laat een ander figuur op. Verrast hopte ze opzij, en hield ze uit pure angst haar verenpak overeind terwijl ze haar ogen alert op het figuur en de hondachtige die vlak bij hem was in de gaten… onder een stuk stof. Een niet te plaatsen haast door instinct aangestuurde gevoel maakte haar alert, voornamelijk voor de hondachtige Pokémon. Averill moest inmiddels zijn pas opvoeren en rook al spoedig tussen de bloemengeuren door, twee andere geuren, die van een menselijke soortgenoot maar in plaats van diverse chemische stoffen rook hij veel… aarde, metalen en meer primitieve geuren. De tweede onbekende geur leek hetzelfde te bevatten maar had wel de typische zure geur van een hondachtige, maar weer met dat vreemde zoete geur zoals Strigi aan hem. Van wat hij uit de geuren kon halen was dat de uil vast dicht bij hem zat én ze geen gevaar vormden, buiten wellicht de hondachtige, gezien ze hun kans wel zouden grijpen een jong gevogelte vast te grijpen. Met een flinke sprong verliet hij het bos achter zich en nam kort de situatie in zich op die niet dreigend oogde; geen overeind staande haren, geen versmalde pupillen, geen sprake van door agressie of angst aangespande spieren bij de twee onbekende figuren. Het was veilig. Met een energieke grom kwam hij in het bloemenveld terecht, vlak naast Strigi die angstig piepte en direct zich achter hem verschool, hem aanziend als haar moeder die hem kwam beschermen. Nog voor hij oogcontact met de twee had kunnen maken hoorde hij echter twee namen die hem bekend in de oren klonken. Het was de naam voor een specifiek soort bloem, toevallig één waar de menselijke soortgenoot naar aan het kijken was. Het verbaasde hem dat iemand bekend was met de officiële naam van de bloem, gezien zijn meeste menselijke soortgenoten soms amper naar een bloem omkeken, zeker een voor hen alledaagse als deze. “Klopt, deze komt hier niet van nature voor maar ze gedijen vrij goed in het klimaat die hier hangt, genoeg neerslag en niet al teveel Bug type Pokémon die een exotische plant als deze zouden eten,” zei hij met enige enthiousiasme in zijn stem tegen de ander, benieuwd hoe de ander de naam van de bloem überhaupt wist gezien deze niet zoals ieder ander Kalos bewoner rook maar ook niet exact iemand uit Hoenn. Met zijn hoofd lichtelijk schuin nam hij eenmalig de menselijke soortgenoot en de hondachtige op die op basis van de contouren die zich onder het stof bevonden bezat over puntige, harde stekels. Een teken van een Dark, Poison of Rock type, maar op basis van de wat droge, stoffige geur schatte hij te maken te hebben met een Rock type hondachtige, zeker interessant. Hij had eigenlijk meerdere vragen voor de twee vreemdelingen maar hij wist ook niet hoe erg Strigi het op prijs zou stellen hier even te blijven. Kort liet hij zijn blik vallen op de uilachtige die gelukkig al iets kalmeerde door zijn aanwezigheid, en gromde zacht naar haar dat er geen gevaar dreigde. Ze kon immers niet beter weten.

Spoedig richtte hij zijn blik weer op zijn menselijke soortgenoot, en vervolgde zijn verhaal, “Herken je daarbij ook de andere bloemen die hier groeien, zoals deze…?” Met een hoofdbeweging verwees hij naar een rode bloem met een zwartkleurige cirkel in het middelpunt waar het stuifmeel zat en een gelige stamper. De onofficiële naam was een klaproos maar niet iedereen wist van de échte naam af, daarbij… “De naam is trouwens, Averill en die van haar is Strigi! En wat is de naam van jou en je vriend?” Doelend op de namen van de ander en de hondachtige, “Komen jullie trouwens wel uit Kalos, jullie ruiken naar een meer afgelegen deel namelijk waar ik wel een menselijke nederzetting weet te herinneren maar primitiever dan de meeste hier,” Veel meer wist hij helaas er niet van af, gezien hij elke keer als hij de regio’s aan het verkennen was op alle geheimen die deze droegen, hij Ranger-zaken moest afhandelen.

tag: - | words: 1128 | notes: -

De geur die de ander droeg was bij nader inzien typisch van Kalos afkomstig en wellicht van de nederzetting die hij eens gelokaliseerd had. De aardachtige geur, metalen die men gebruikte bij het maken van dolkachtige voorwerpen en een specifiek soort hout dat voor een nauwkeurig wapen gebruikt werd. Deze werden vaak ‘pijl en boog’ genoemd en bestonden uit een halve maanvormige houten voorwerp met aan de uiteinden een gespannen touw en de pijl gedeelte was een puntige houten staaf met een steenachtige voorwerp aan het uiteinde. Soms werd er zelfs gif toegevoegd aan de punt om de prooi te vergiftigen vlak nadat de punt van het voorwerp door het vlees doorgedrongen was. Een uiterst interessant wapen om op een afstand te gebruiken, en enkel nog door die groep gebruikt werd. Tevreden zijn hypothese bevestigd te hebben, hield hij daarentegen zijn blik alert op de ander die geïntrigeerd naar de tulp bleef kijken, totdat hij aanstalten maakte om op zijn aanwezigheid te reageren. De kleine tekeningen in zijn houding maakte in ieder geval ondanks zijn kalmte, een milde agitatie uit. Meer op zijn hoede wachtte hij kalm op een reactie en de woorden die uit de ander kwamen waren direct en duidelijk. Huh? Oprecht verrast hief hij zijn beide wenkbrauwen op, hield zijn hoofd scheef en wees toen twijfelend naar zichzelf. Hij sprak volgens ijn menselijke soortgenoot teveel, dat had hij nooit eerder gehoord. Hij stelde wel altijd veel vragen, maar… had hij zonet dan teveel gezegd tegen de ander dan? “Hmm, is dat werkelijk zo?” Nadenkend wreef hij zijn vinger langs zijn kin, bedenkend hoeveel hij zonet dan gezegd had, hij had zich voorgesteld, en enkele vragen gesteld, maar misschien waren dat net téveel vragen. Hij had gevraagd naar de klaproos, namen en hun afkomst… Om eerlijk te zijn klonk dat inderdaad als een flinke reeks vragen in vergelijking als hij met andere menselijke soortgenoten sprak. Zou dat komen omdat hij hem meer interesseerde door zijn door men genoemde ‘primitievere’ levensstijl die sterk op de zijne leek? Wie weet.

Schijnbaar herkende in ieder geval de ander de klaproos, maar niet alleen dat, maar ook echt de officiële benaming, waarop hij geamuseerde grijnsde. Het herkennen van de naam van de bloem was dus voorheen geen toeval, deze menselijke soortgenoot kende zijn bloemen wel. “Indrukwekkend! Dat is correct!” Het antwoord was vrij plotseling gekomen van de ander maar hij had het degelijk goed opgenoemd en een vrolijke grom ontsnapte uit de mond van hem, voordat hij te horen kreeg van de ander dat hij de naam niet aan mocht horen. Dit was wellicht de eerste keer dat hij onder zijn menselijke soortgenoten te horen kreeg dat hij diens naam niet mocht weten buiten de smerige Team Rocket figuur. Echter stond er een voorwaarde naast wat al helemaal uniek was, hij moest het ‘verdienen’ en dat was op zijn beurt vrij gewoonlijk onder Pokémon, je kende elkaars namen enkel na je kracht of andere capaciteiten getoond te hebben. Zelf heeft hij een paar gevallen gehad waar dat flink was uitgelopen maar dat was een lange tijd geleden en hij had het vermoeden dat de kalme menselijke soortgenoot niet direct in de aanval zou overgaan om Averill zichzelf vechtend te laten bewijzen. De ander vervolgde direct dat hij zichzelf dus most gaan bewijzen en hij dan pas zijn naam zonder… ‘halter’ zou geven, het leek iets van het woord ‘halt’ weg te hebben, oftewel zonder aarzeling. Hmm, maar hoe zou hij zichzelf tegenover de ander kunnen bewijzen zonder een strijd te moeten leveren? Dat was namelijk waarschijnlijk niet datgene wat zijn menselijke soortgenoot wilde op basis van zijn houding maar wat was dan een betere manier? De ander leek namelijk een genieter te zijn van tot dusver een vrij geurige en fel gekleurde bloem, dus wat als hij hem eens een zeer zeldzame soort af zou leveren? Daarmee kon hij niet alleen zijn kennis van de regio van Kalos tegen de ander bewijzen maar ook überhaupt zijn kennis van de bloemensoort zelf. Het klonk in zijn oren als een goed idee maar deze uitdaging was eigenlijk gericht op hem én Strigi, gezien ze allebei zijn naam zouden achterhalen. De Pokémon zou dus een goede impressie op de hondachtige Pokémon moeten maken en hij zelf op zijn menselijke soortgenoot, en tot dusver… had hij wel een idee wat een goede offering zou zijn voor de Pokémon.

Energiek sprong hij overeind, keerde zich om naar de uilachtige Pokémon en vervolgens terug naar de twee met een glimlach op zijn gezicht. “Ik heb dan wel een zeer interessant idee en ik kan jullie daarbij ook gelijk een meer verscholen gebied laten zien rond deze streek waar jullie je magen zeker goed kunnen vullen. En jullie neuzen met de heerlijkste geuren,” begon hij, terwijl Strigi met een scheef kopje naar haar Trainer opkeek, enkel om vervolgens een vreemd geluidje te horen. Verrast draaide ze haar kop naar achteren en piepte angstig met haar door nectar omgeven snavel. Snel sloeg ze haar vleugels over haar naar achteren gedraaide kop en… het was een simpele windvlaag geweest die het gras deed ritselen. “We nemen wel alvast een voorsprong, het moet immers wel een soort verassing blijven,” Na die woorden rekte hij zich uit en keek Strigi vol goede moed aan, voordat hij zich omkeerde en alvast een paar stappen nam richting de locatie. Hij had al een bloem voor ogen en een locatie waar deze groeide maar het was maar de vraag of díe Pokémon vandaag wel of niet aanwezig was, want anders kon het een nog leukere uitdaging worden de bloem te pakken te krijgen. De grijns werd echter breder nu hij misschien die Pokémon weer na tijden kon zien en zijn pas versnelde, terwijl Strigi behendig achter hem aan fladderde. De stad verliet hij spoedig achter zich en een golf van sterk ruikende bloemen en Pokémon viel als een golf over hem heen, de Santalune Forest was zeker waar deze plek zich bevond maar het zat net in een verborgen deel, buiten de looppaden maar ook de territoria van veel van deze Pokémon. Het werd voor niets de ‘Hobbit boomstam’ genoemd onder de Pokémon, al was ‘Hobbit’ en sterk verouderde term maar was er geen bestaande Pokémon die er iets meer weg van had. De uilachtige Pokémon kreeg echter nog meer de kriebels terwijl ze achter hem aanvloog, die windvlaag van eerder… Even draaide ze haar kop 180 graden naar acheren en slikte angstig. De bloemen die vlak om haar heen lagen waren allemaal verdwenen in stukken gesneden.

tag: - | words: 1091 | notes: -

Samen met Strigi had hij al een manier bedacht om zichzelf te bewijzen en onder het vaag hinten tegen de ander merkte hij op dat de hondachtige Pokémon tevoorschijn was gekomen. Direct kon hij daarmee een indruk krijgen van de Pokémon die met zijn grote ogen, en vacht structuur veel weg had van een pasgeboren Growlithe. De vacht was echter iets korter, ruwer en droeg een meer stoffige geur ter teken van een Rock type. Wat zou de naam van deze Pokémonssoort ras zijn? De Pokémon had hij echt voorheen zelden in deze regio geroken en dat was bizar, gezien zijn kameraad hoogstwaarschijnlijk wél afkomstig was uit deze regio. Het kwam echter al niet meer te spraken, omdat hij al op stap was gegaan met de uilachtige Pokémon achter hem aan, gereed om een zeldzame bloem de ander te geven en daarmee zich te bewijzen. Genoeg om de ander zijn naam te weten. Abrupt hoorde hij echter een luide ‘halt’ die bijna iets we had van de brul van een Slaking dan een menselijke soortgenoot. Direct remde hij af door zijn voeten de grond in te boren en met een frons keek hij over zijn schouder, met zijn blik op de ander, terwijl de uilachtige Pokémon trager was in het afremmen. Ze fladderde op het laatste moment hard met haar vleugels om zichzelf af te remmen, maar ze botste al tegen de rug op van hem. Bezorgd greep hij haar direct vast en hield haar dicht tegen zijn borst, veilig, en keek met een schuine kop richting de ander. Hij had nu hij zich bedacht degelijk nog niet ingestemd met zijn idee en geen respons meer gehoord, of zou er een waarschuwing volgen? De menselijke soortgenoot liep regelrecht zijn kant op en verward bleef hij daar staan, totdat de ander meedeelde zijn idee om zichzelf te bewijzen af te slaan. Hmm, had hij in dat geval een betere manier voor ogen hoe hij zich kon bewijzen of was er iets anders gaande? Een nieuw jachtgebied en locatie tonen van een zeer zeldzame bloem leek hem namelijk een goede manier om aan de ander te laten zien dat hij waardig was, op basis van kennis. De ander had er zeker profijt aan deze kennis ook te hebben, maar zo zag hij dat en wellicht golden er andere regels bij de ander. Pokémon en zijn menselijke soortgenoten verschilden immers sterk van elkaar op deze vlakken en dat moest hij zichzelf elke keer weer aanleren.

Nee, de ander had duidelijk dus een meer prooi-gerelateerde uitdaging voor hem, het vangen van een Linoone met zijn armen.. vastgebonden? Een grijns sierde zijn gezicht, dit klonk als een zeer interessante uitdaging maar wel eentje die iets weg had van die Zangoose en Seviper weleens gaven om hun jacht kwaliteiten te testen. Ze waren één van de weinige Pokémon die soms een misvormd jong in leven lieten zolang deze nog van enige functie kon zijn, dus zelfs zonder armen bijvoorbeeld konden jagen. Natuurlijk mochten deze exemplaren zich niet voortplanten wegens hun gebreken en kans dat ze de genen van hun misvormingen door gaven. Dit leek dus echt op een typische uitdaging die hij zonder twijfel zou aannemen. Dat Pokéballs ook niet toegestaan waren was voor de hand liggend, hij had jaren overleefd zonder die voorwerpen voor de jacht, dus dat kon hij vanzelfsprekend zeker zonder. Direct erna vervolgde de ander dat ze wellicht daarna deze ‘oase’ konden bezoeken. Opgewonden sprong de knul op vol enthousiasme en keek toen kort terug naar Strigi die hem ietwat bezorgd aanstaarde. “Komt voor elkaar! En geloof me, je wilt zeker de oase zien,” begon hij, waarna hij Strigi voorzichtig losliet en de uilachtige Pokémon zich op de grond nestelde. Direct zate hij door zijn benen, keerde zijn rug naar Strigi toe en stak zijn handen naar haar uit. “Zou je ze vast kunnen binden met de meest stevige takken die je kan vinden, of slierten, Strigi?” De Pokémon was niet geheel eens met dit idee maar vaag genoeg wist ze wel dat ze niet teveel zorgde over hem hoefde te maken en huppelde naar de meest dichtbij zijnde takken en wist met enige moeite met haar snavel ze aan elkaar te knopen. Steeds meer takken voegde ze eraan toe en langzamerhand begon ze er beter in te worden en begonnen de in elkaar gehaakte takken een soort touw te vormen. Met het uiteindelijke ‘touw’ huppelde ze naar de handen van Averill toe en wierp die over zijn polsen, waarna ze vlak onder zijn armen de uiteinden over elkaar heen wierp. Ehm, waarop gingen ze niet vast? Verward hield ze haar kopje scheef en even ging een huivering door haar heen toen ze de hondachtige in haar zicht kreeg die… Minder intimiderend leek dan ze dacht. Inmiddels merkte Averill op dat het niet meer zo vlot ging bij de uilachtige en gaf haar al grommend de verdere instructies en keek aandachtig toe over zijn schouder. Met één laatste ruk aan het touw waren zijn handen stevig vastgebonden op zijn rug en kon hij eindelijk zijn rug weer recht houden en eindelijk deze Linoone in handen… té pakken krijgen. “Strigi, je mag trouwens wel mee maar blijf op zeker een afstand van 15 meter,” Linoone waren snel en behendig en Strigi was niet snel en haar vliegcapaciteiten nog onder ontwikkeld en een afstand als deze gaf haar genoeg tijd te vluchten voor het geval dat.

Met goede moed wilde de knul daarmee de bos weer instappen, maar bij de eerste geringe beweging was het gekraak te horen van de takken. Een tel later was de creatie van Strigi op de grond gevallen, vlak voor haar poten en sloeg ze somber haar vleugels voor zich. Heh. Misschien hadden ze het beter aan de ander kunnen overlaten. Hij stak zijn armen deze keer uit naar de menselijke soortgenoot, wetend dat die het wel beter kon, terwijl hij zijn neus langs de snavel van de Rowlet wreef in een poging haar te kalmeren. Ze had haar best gedaan. Daar ging het om.

Met hopelijk zijn handen vastgebonden op zijn rug stapte hij weer het bos in, voor de derde keer met de Rowlet achter hem aan fladderend op de aangegeven afstand. Na een paar stappen nam hij echter halt en stak zijn neus de lucht in, diep de diverse geuren insnuivend om een Linoone ertussen te vinden. De eerste paar geuren die hij rook waren duidelijk aan de zoete kant en afkomstig van Eevee en een enkele Scatterbug en dat verbaasde hem niet, de geëvolueerde vormen leefden dieper in het bos om de mensen te vermijden, terwijl de jongere en nog niet geëvolueerde juist hunkerde naar de mensen voor vriendschap, ervaring én kracht. Een windvlaag bracht geuren mee die uit het centrale deel van het bos kwamen, die wat verder weg was van de meer toeristische deel waar alle Trainers zaten. De geuren van een enkele Pidgeotto, Butterfree viel daaronder maar ook… Jazeker, een Linoone. Dat betekende echter niet dat hij daarmee geluk zou hebben, uit de geur kon hij niet direct afleiden of deze gezond of ziek was, niet met een zwakke wind als deze. De locatie daarentegen was degelijk te traceren. Alert begon hij dan ook zijn jacht naar deze Pokémon en snelde met zijn lichaam laag bij de grond en zijn voeten licht de grond rakend, zigzaggende over de boomstronken en struiken die een milde hindernis voor hem vormden. Het was maximaal een tiental bomen die hij moest passeren voor hij in de buurt van de Linoone was, tot dan kon hij een jachtplan uitwerken. Zijn handen gebruikte hij meestal in de felle uithalen en het maken van snelle bochten maar nu was hij vergelijkbaar met een Exegcutor die enkel over benen en een bek beschikte. Snel kon hij degelijk zijn maar niet in het maken van bochten dus een open veld zou de meest fijne terrein zijn en daar jaagden Linoone vaak op Bunnelby die daar hun hollen in bouwden. Hij zou zeker meer de omgeving moeten gebruiken wilde hij de Linoone te pakken krijgen en van wat hij merkte was het bos dichtbegroeid en daardoor was de aarde aan de vochtige kant. Makkelijk om in weg te glijden of te zakken maar al helemaal een Linoone. Daarbij kon hij als hij slim was ook de snelheid van de Linoone verminderen, niet dus alleen via de omgeving maar ook gewicht, zoals… vochtige aarde. Het vangen zelf, daar had hij wel een idee voor, en hij keek dan alert om zich heen voor een gunstig wapen, namelijk… een tak. Een puntige tak. Helaas waren de bomen die in het bos groeide niet van flinke omvang en hadden ze laagzittende, dikke takken en geen dunne, puntige. Hmm. Hij moest het maar doen met de eerste en beste, er waren nog maar weinig bomen over en hij naderde al de locatie van de Linoone.

Haastig zette hij maar zijn tanden in de eerste en beste aan de dunne kant zittende tak, gaf een flinke ruk aan en draaide de taak in zijn mond om met de puntige kant voor zich uit te eindigen. Nu… was hij gereed. Direct hield hij zich klein, zijn ademhaling weer brengend op een normaal tempo zodat hij rustig de geuren weer in kon snuiven. Het was dichtbij. De pittige, bittere geur van een Linoone, het was Noordelik van deze plek, regelrecht naast een hol bij een boom en zo te horen… een gezond exemplaar. Langzaam stapte hij naar een dichtbij zijnde struik om van daaruit de Linoone te kunnen observeren die duidelijk net zich vol gevreten had en zich klaarmaakte voor een dutje in zijn geliefde hol. De oren van de Pokémon spitste zich even maar hij stond uit de wind maar toch besloot de Pokémon om zijn hol nog niet in te kruipen. De Pokémon was afgeleid door… Strigi?! De Linoone likte zijn bek af ondanks gevuld te zijn en stapte al richting de uilachtige Pokémon die nerveus piepend op een tak zat. Nu! Hij lanceerde zich vanuit de struik recht op de Linoone die geschrokken de lucht in sprong, met zijn rug tegen de boomstronk knalde waar zijn hol onder lag en met een luide ‘Li!’ grom wegsnelde, direct richting het zeer beboste deel. Dit was des te beter, de wezelachtige Pokémon zou energie kwijtraken en…. Aarde verzamelen in zijn poten. Datzelfde gold ook voor hem maar.. hij zou net dat ene verschil tussen hun twee kunnen maken. De Linoone begon gelijk scherpe bochten te maken en de afstand werd groter tussen hen twee maar de Linoone begon steeds meer uit te glijden wat voor de afstand compenseerde. Het werd tijd voor de volgende actie. Hij schopte zo hard als hij kon bij het maken van dezelfde bocht als de Linoone, aarde naar de Pokémon. Het bleef aan de staart en al smerige poten van de Linoone kleven en met elke keer dat de wezel uitgleed kleefde er meer aarde aan zijn lijf. De ademhaling van de Pokémon werd telkens ook onrustiger maar zo ook de zijne, al was het minder ernstig, de jungle had nóg vochtigere aarde. De afstand werd kleiner en hij tikte met de punt tegen de staart van de Linoone aan om deze te kunnen sturen, recht richting een open veld. Er was er maar één in het bos en lag op een redelijk afstand vandaan van waar hij zijn prooi had gevonden. De tak schrikte de Linoone af en deze begon met zijn achterpoten zand en aarde naar zijn belager weg te trappen. Direct stak hij zijn borst naar voren, kneep zijn ogen dicht en ving de lading op, wetend dat het hem minder belaagde dan de door vacht omhulde Pokémon. Inmiddels werd het zonlicht steeds beter zichtbaar en kwamen ze uit bij het veld, beide vermoeid rakend van deze achtervolging.

De Linoone sprong eenmaal op het veld even de lucht in, keerde zich om en haalde uit naar de tak met zijn scherpe klauwen. Deze was echter dik en tot aan vlak voor zijn mond werd deze afgesneden… niet alles. De mondhoeken van hem schoten omhoog en met wat er van de tak overwas tikte hij die met een zwaai van zijn hoofd tegen de gevoelige snuit van de Linoone. Angstig piepte deze en haalde hij nogmaals uit, deze keer de wang van de knul rakend, waarna bloed uit droop, maar het was een snelle, niet gecoördineerde aanval geweest en dus was de schram ondiep. Voor zijn doen dan. Snel trok hij zijn been op en duwde snel zijn knie tegen de keel van de Linoone op en drukte de laatste stuk van de taak op de kop van de Linoone, zodat hij enigszins zijn kop te pakken had. Met een klap kwamen ze in het veld terecht en had hij diens kop vast tussen zijn bek en knie, waarna hij zijn voeten rustte op de borstkast van de wezel, en de tak losliet. Most hij hem dood aanleveren, of niet? Met zijn mond greep hij de keel van de Linoone vast en trok hem van de grond af, zoals een vogelachtige Pokémon zou doen, en bracht zijn nog levende maar uitgeputte prooi in zijn bek (bakkes) naar zijn menselijke soortgenoot met Strigi achter hem aan fladderend. Eenmaal aangekomen, met zijn lichaam onder de aarde, net zoals de Linoone keek hij hem afwachtend aan. Was dit wat hij wilde?

tag: - | words: 2227 | notes: -

Het in laten zetten van de knoop door Strigi was duidelijk geen succes, maar hij bleef erbij dat het proberen het meer dan een beetje waard was geweest. Zo had ze nou geleerd hoe ze behendig met haar snavel te werk kon gaan en dat was een zeer goede les die ze zeker tijdens de jacht goed kon gebruiken maar ook wanneer ze een nest moest gaan bouwen ter beschutting tegen het soms heftige weer in Hoenn. Het was een kans die ze goed hadden benut maar het product was een minder groot succes geweest en het volgende moment had hij zijn armen uitgestoken naar achteren en liet zijn menselijke soortgenoot het werk maar uitvoeren, het voordeel benuttend twee duimen te hebben. Na het vastzetten van de knoop kon hij na het officiële teken van de ander met Strigi achter zich een begin maken aan de jacht en ondanks dat Strigi meer invloed op had dan de bedoeling was, hadden ze de prooi in handen weten te krijgen en bungelde de Linoone zwakjes tussen zijn kaken. De keel van de wezelachtige Pokémon had hij nog niet doorgebeten en de enkele beweging die deze nog maakte met zijn staart en ledematen verontrustte lichtjes de uilachtige Pokémon die naar achteren hipte bij elke kleine beweging. Alert keek hij opzij, recht naar haar en probeerde ondanks de Pokémon die in zijn bek bungelde haar te kalmeren met enkele woorden – die als grommen konden worden gezien- die wat onverstaanbaarder werden door de prooi. Ondanks dat trokken de mondhoeken van Strigi voorzichtig overeind en hipte ze terug naar zijn zij, ondanks de paar spastische bewegingen die de Linoone nog maakte.

Het belangrijkste nu was of hij had voldaan aan de opdracht die zijn menselijke soortgenoot aan hem gegeven had, en hij keek de ander afwachtend recht in zijn ogen aan. Goedgekeurd? Zijn eigen mondhoeken schoten omhoog en uit blijdschap beet hij de keel van de Linoone door, waardoor de laatste paar bewegingen eindigde en hij de Pokémon los kon laten. Met een zachte plof kwam de prooi neer op de grond, besmeurd met sporen van aarde en bloed. Zo kon hij eindelijk de klanken aanhoren en leren die tot de twee behoorde en zo te horen was dat ‘Hallr’ en ‘Deorwin’, uitzonderlijke namen zoals hij gewend was en daarmee werd zijn glimlach enkel groter. “Prettig kennis te maken, Hallr en Deorwin!” Het was wellicht onnodig op dit punt maar hij kon het niet laten en knikte naar hen beide, en Strigi staarde hem onzeker aan maar volgde ook zijn voorbeeld en tsjilpte exact hetzelfde, geciteerd… woord voor woord. Ze mocht gerust haar eigen woorden gebruiken maar hij zou haar deze keer niet op corrigeren. Er waren namelijk belangrijkere plannen op het schema en de voorstel die Hallr maakte kon hij zelden weigeren, genieten van het feestmaal, hun prooi. Het was wellicht de eerste keer voor Strigi bij nader inzien dat ze Linoone-vlees zou eten maar het was maar ook de vraag of ze dat lekker zou vinden. Of dat vruchten meer haar voorkeur hadden. Het probleem was nou echter of de ander zijn prooien rauw of op een andere manier at en daar wilde hij gerust rekening mee houden, hij kende zelf maar vaagjes het volk. Ze leefden primitiever dan de meeste maar of ze ook rauw aten zoals hij zelf wist hij niet met zekerheid te zeggen, dus hurkte hij maar neer bij de Linoone, bedenkend dat er nog iets moest gebeuren. “Welk deel zou je willen hebben? Ik zou graag voor de lever willen gaan en het hart en zeker één poot, tenzij jullie daar bezwaar op hebben en… Een vraag, hoe eten jullie het meestal, rauw of…?” Aan het einde van zijn zin, zag hij in zijn ooghoek, Strigi al onwennig pikken in de niet-meer bewegende voorpoot van de Linoone uit nieuwsgierigheid. “Iemand heeft al meer honger,” grapte hij, waarop de uilachtige Pokémon hen drieën aankeek en beschaamd haar kopje van hen 180 graden wegdraaide.

tag: - | words: 663 | notes: -