Seal Spotter

Stil lag Kate op de rotsen. Het was koud en een beetje nat, maar dat vond ze niet erg. Ze was hier gekomen voor een patrouille en had toen te horen gekregen dat het niet meer hoefde. Ze was niet echt op de hoogte van de reden, maar ze ging er maar van uit dat een andere Ranger hier een ronde liep. En in plaats van haar huis te gaan had ze besloten wat te blijven rondhangen. Ze had gehoord dat er een kolonie Dewgong en Seel met pups was en die wilde ze bekijken. En dat was precies wat ze nu aan het doen was. "Sssssh," Kate hield haar vinger voor haar lippen en keek naar haar Totodile die net iets te gretig naar de wilde pokémon keek. Ze zag Noa niet echt aan voor een jager, maar ze was een vleeseter en daar was niks aan te veranderen. Zolang de krokodil uit het water bleef waren de zeehonden gelukkig veilig, want Noa was net zo effectief op het lang als een Magikarp op het droge. "Hoelang zullen we nog blijven?" fluisterde Kate tegen de pokémon die zich tussen haar armen had genesteld. Noa kwaakte zachtjes en drukte zich tegen haar trainer aan. Ze was nog niet klaar met het bekijken van de wilde pokémon en - nog belangrijker - knuffelen.

& Vince

"Dougal, hier blijven!" Een bijna wanhopige stem galmde door de grot heen. Hij was misschien lichtelijk verdwaald geraakt en daarbij was zijn jonge Popplio er ook nog eens vandoor gegaan. De jongeman zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Gelukkig had hij Tegyr bij zijn, die een lichtje kon maken als het nodig was. Maar hij moest nu toch wel echt zijn pokémon gaan vinden. "Dougal!?" riep hij door de grot heen, maar echt een antwoord kwam er toch niet. Vince zuchtte zachtjes, misschien was het beter om in de richting van de uitgang te gaan lopen. Misschien was de Popplio slim genoeg om daar heen te gaan en te wachten voor zijn trainer.
"Soms vraag ik me af waarom ik trainer ben geworden," zuchtte Vince zachtjes, terwijl hij bleef doorlopen. Nou ja, technisch gezien was hij een Ranger, zoals te zien was aan het hesje dat hij droeg over zijn normale jas heen. Helaas was hij hier nu niet voor een Ranger opdracht, maar uit eigenlijk nieuwsgierigheid. Wat tot niet veel goeds had geleid. Vince keek op toen hij opeens de uitgang in zicht zag komen en direct viel het hem op dat een deel van de uitgang geblokkeerd werd door een groep Seals en Dewgongs. Oh fijn, ook dat nog. Vince's ogen schoten open toen hij echter een kleine blauwe pokémon ertussen zag verdwijnen. Muk. "Tegyr?" vroeg hij aan de kleine shiny Ralts die bij hem was. Hoe gingen ze dit oplossen?

Iets leek de Seel en Dewgong op te schrikken. Verbaasd keek Kate op en probeerde te ontdekken wat de wilde pokémon liet opkijken. Noa zag het wezen voor zij dat deed en kwaakte vragend terwijl ze met haar korte pootje naar een blauwe schim tussen de witte pokémon wees. Was dat... een Popplio? Wat? Puzzelend probeerde Kate de kleine pokémon te volgen wat niet bepaald makkelijk was. Er woonde toch geen Popplio bij de Dewgong groep? Dat kon niet, anders zouden de dieren niet zo schrikken. Noa kwaakte weer en wees een andere kant op. Kate trok haar blik los van de zeehond - die sowieso moeilijk te volgen was - en keek naar waar haar pokémon heen wees. Een trainer? Dat zou... een logische verklaring zijn. "Laten we kijken wat er aan de hand is," fluisterde Kate tegen haar pokémon. Noa leek wat teleurgesteld toen haar trainer opstond, maar hield braaf haar bek dicht. De blondine klopte haar kleren rustig af en klom van de richel waar ze op had geleden. De Seel en Dewgong die bij haar in buurt hadden gelegen sprongen haastig weg en ze deed haar best om met een zo groot mogelijke bocht langs de rand van de groep te lopen. Noa waggelde vrolijk voor haar uit en was sneller bij de trainer dan haar eigen. "Popplio kwijt?" vroeg Kate toen ze binnen hoorbereik was. Haar oog viel op het Rangervest en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ey, een collega.

Koud zweet brak hem uit, terwijl hij toekeek hoe de Popplio aan het spelen was tussen de Seels en Dewgongs. Het was nog maar een jonge pokémon en hij had geen idee wat er zou gebeuren als ze door hadden dat Dougal niet bij hen hoorde. Muk, als hij nu een betere trainer was geweest had hij een pokémon gevraagd om hem terug te halen, maar hij had alleen een Raltz bij zich die geen Popplio kon meenemen, omdat diens psychische krachten nog niet sterk genoeg waren. Lily was ook niet sterk genoeg, als Chingling zijnde en de rest van zijn team bestond uit jonge pokémons.
Vince schrok op vanuit zijn schuilplaats toen hij een stem hoorde en met een hevige blos op zijn wangen keek hij op naar de blondine die op hem af aan het lopen was. Oh muk, ook dat nog. Nu stond hij voor schot voor een dame. Zijn ogen vielen op het vestje dat ze aan had. En nog een collega ook, dit kon niet meer beter natuurlijk. "Uh.. Ja.. Eigenlijk.. eigenlijk wel," gaf hij stamelend toe, terwijl hij probeerde het bloed uit zijn gezicht te krijgen en die vervloekte blos te laten verdwijnen. Hij haatte dit zo hard.

De andere Ranger leek iets te schrikken toen hij haar hoorde. Kate bleef op een veilige afstand staan aangezien hij niet helemaal op zijn gemak leek en keek richting de Seel en Dewgong. De Popplio viel gelukkig op als een vlek blauw tussen al het wit, maar dat betekende niet dat hij makkelijk te pakken zou zijn. "Hoe is-," voor ze de vraag kon afmaken werd Kate's aandacht getrokken door een andere blauwe vlek. Noa had genoeg van het rond staan en had besloten de zeehonden beter te bekijken. "Noa!" de Totodile negeerde haar en bleef aan de rand van de wilde groep pokémon staan. Kate zuchtte en face palmde, had zij weer. Gelukkig liep de krokodil de menigte niet in - of erger; probeerde ze op te eten.

Paniek kruip omhoog, terwijl hij een uitweg vond uit deze gênante situatie. Hij wist zo snel niet wat hij hier moest gaan doen, hij moest z'n pokémon terug krijgen en dat het liefst doen zonder dat er nog meer mis ging of dat hij zichzelf voor schut zou zetten. De Ranger naast hem stelde hem een vraag, maar voordat de zin afgemaakt werd, viel haar blijkbaar iets op. Vince's bruine ogen volgde de blik van de andere Ranger en al snel zag hij een blauwe vlek, bij zijn eigen blauwe vlek, tussen de pokémons zitten. De dame riep een naam, waarschijnlijk die van de pokémon, maar deze leek haar glashard te negeren. "Nu zitten we met hetzelfde probleem," zei Vince iets wat nerveus, terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. "Wat nu?" vroeg hij daarna met een klein stemmetje.

"Het lijkt erop," zuchtte Kate met haar ogen op haar nieuwsgierige Totodile. Noa stond veilig aan de rand en zolang haar jaaginstincten niet werden geactiveerd zouden de wilde pokémon ook veilig zijn. Niet dat ze de Totodile ooit had zien jagen, maar eerlijk gezegd had ze geen idee waar de pokémon vandaan kwam. En als ze uit het wild kwam - wat het meest waarschijnlijk was als ze terug dacht aan de trainer die haar de pokémon had gegeven - dan zou ze prima voor zichzelf kunnen zorgen. Anyway, genoeg over de - hopelijk niet hongerige - krokodil. Er waren belangrijkere dingen om te doen en de andere Ranger bracht dat prima in worden. Wat nu? "Uhm," Kate had graag antwoord willen geven op de vraag - als ze dat kon bedenken - maar haar oog was op iets anders gevallen. Twee mensen waren verschenen en maakten hun weg naar de Seel en Dewgong. "Die waren er net niet, toch?" vroeg de blondine aan haar collega. In de tijd dat ze de zeehonden had bekeken had ze geen andere mensen gezien. En zeker geen andere mensen met bewegende zakken. Wat? Fronsend keek Kate naar het duo die ondertussen de weg naar de Seel en Dewgong had geblokkeerd. Dit werd toch geen herhaling van het Slowpoke avontuur? Oh well, in elk geval had ze nu assistentie.

De blondine was het met erop en samen keken ze toe, beide niet wetend wat ze moesten doen, naar wat hun pokémon aan het doen waren. Dougal vermaakte zich zo te zien wel in het water en speelde rustig rond de Dewgong en de Seels, iets waar de wilde pokémon niet echt van opkeken. Vince keek op toen zijn mede Ranger opeens sprak en hij volgde haar blik. "Nee, die waren er nog niet," stemde hij met haar in. Hij keek eens goed naar wat ze aan het doen waren en merkte toen dat één van hen een zak bij zich had. "Beweegt die zak?" vroeg hij, al was het meer tegen zichzelf dan tegen de Ranger naast hem.
Ondertussen hoorde hij een geluid achter zich en draaide zich om. Daar stond Tegyr, zijn shiny Kirlia, met een gladde steen in zijn handen. "Tegyr, wa-" voordat hij zijn zin af kon maken, begon de Kirlia te gloeien en te groeien. "Oh, Arceus," piepte Vince. Tegyr had de Dawn Stone gevonden die hij bij zich had, hij wilde tot het juiste moment wachten om de pokémon te laten evolueren, maar zo te zien had de pokémon niet kunnen wachten. Hij keek toe hoe zijn pokémon veranderde van vorm en hij pakte zijn pokédex erbij om de pokémon te scannen. Gallade, the Blade Pokémon, and the evolved form of Kirlia. Gallade extends its elbows as if they were swords, and when protecting someone, it fights fiercely. Hij zuchtte nog een keer. "Nou, dan heb ik tenminste iemand die kan vechten," verzuchtte hij zachtjes.

De andere Ranger stemde met haar zin; ze waren er net niet geweest. En het was geen illusie, de zakken bewogen echt. Kate volgde her duo met haar ogen, hadden ze de Rangers al gezien of deden ze alsof ze er niet waren? Wat deden ze hier überhaupt? Seel stelen? Het zag er zo uit, daar hoefde je geen wetenschapper voor te zijn. Geluid achter haar leidde haar af en een licht scheen van een transformerende pokémon af. Evolutie? De 'Oh, Arceus' van de andere Ranger zorgde ervoor dat Kate kort gespannen naar het wezen keek. Toen het licht verdween bleef een blauwe Gallade over. Dat was geen wilde pokémon. In elk geval niet in dit gebied. Naast haar werd een pokédex gebruikt en iets gemompeld over iemand te hebben die kon vechten. Dan was het zijn shiny Gallade. Wacht, een pokémon die kon vechten? Had hij geen andere? Ah, ze raakte afgeleid. Kate richtte haar aandacht weer op de mensen met bewegende zakken en zag dat ze alweer een stuk verder waren. "Noa!" de Totodile keek op van de wilde zeehonden. "Grijp ze!" De krokodil verplaatste haar blik naar de weglopende mensen en kwaakte bevestigend. Snel begon de Totodile achter het paar aan te rennen, de Seel en Dewgong in haar weg laten opschrikken. Als ze wilde kon Noa best snel zijn, Kate wierp een korte blik op de andere Ranger en zijn net geëvolueerde Gallade. Ze moesten er achteraan!

Vince was nog steeds niet helemaal hersteld van het feit dat hij nu Gallade in bezit had, maar lang had hij niet de tijd om erover na te denken. Zijn collega riep al snel naar haar pokémon dat die achter de mensen aan moest gaan. Ze hadden beide dus de conclusie getrokken dat het geen goede mensen waren die achter de pokémon aan gingen. Was het Team Rocket? Veel tijd had hij niet om erbij stil te staan, ze moesten iets doen. En misschien was dit wel zijn kans om iets met Tegyr te doen. Snel zocht hij op welke aanvallen de pokémon kon leren en grijnsde. "Teleport," zei hij tegen zijn pokémon. De shiny Gallade verscheen achter de mensen, die met een gil tot stilstand kwamen. "Hou ze vast daar totdat wij er zijn," riep Vincen aar de Gallade. Diens ogen gloeide blauw op en zetten de mensen vast in een psychic aanval. Hij knikte naar de Ranger die bij hem vast en kwam overeind. "Zullen we?" zei hij terwijl hij zijn blik op zijn pokémon richtte.

Haar mede-Ranger droeg zijn net geëvolueerde pokémon op te teleporteren. Onder de indruk keek Kate toe hoe de blauwe Gallade verdween en verscheen bij de weglopende mensen. Dit had ze al een keer gezien in de Psychic gym, in een gevecht, maar het was nog altijd even bijzonder. Verdwijnen en verschijnen naar wens, geen van haar pokémon konden dat. Niet dat er erg veel waren die het konden. De Gallade gebruikte een Psychic om de mensen vast te houden op ongeveer hetzelfde moment dat Noa bij het duo aankwam. Verbaasd keek de Totodile naar de twee niet bewegende mensen en kwaakte vragend. Wat was dit? Dit had ze nog nooit gezien! De andere Ranger sprak en Kate knikte als antwoord. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar daar wilde ze snel achter komen. Haar voeten kwamen in beweging en de blondine liep resoluut richting de vreemde. Tijd voor een uitleg.