Eggstreme Eggsercise

“U begrijpt het niet,” de breeder probeerde onder ingewikkelde handgebaren zijn probleem uit te leggen. “Ze verdwijnen gewoon. En het is niet alsof ik de enige met dit probleem ben.” Kate zat op een bank in een ijzige Daycare in de buurt van route 17. Waarom zat ze hier, in de meest koude, besneeuwde uithoek van Kalos, werkelijk een van haar ergste nachtmerries? Vanwege haar werk natuurlijk, waarom anders? Dit was niet de eerste Daycare die ze vandaag had bezocht, er waren meer breeders met dit probleem. Er was een eierdief. Het deed haar denken aan de keer dat ze met Benji het rare koppel had gevonden, maar dit was een hele andere zaak. In de omgeving waren er bekende eierdieven in de vorm van Sneasel en Weavile, maar daarvoor hadden de meeste breeders een wacht Growlithe of andere krachtige pokémon. Die wisten deze eierdieven meestal wel weg te houden. Deze keer niet. Eieren werden op zo een verontrustend tempo gestolen dat verschillende breeders klachten hadden ingediend. Dus iemand moest uitzoeken wie de dader was en die tot een halt brengen. En wie was de ongelukkige Area Ranger met sterke pokémon die net op het verkeerde moment het kantoor van een hoog geplaatste Operator was binnengelopen om een vraag te stellen over Stylers? Yeah.. dat was niet zo moeilijk om te raden. “Ik ben op de hoogte van het probleem,” reageerde Kate beleefd. Ze had het verhaal al minstens vier keer gehoord en had nauwelijks nieuw informatie kunnen krijgen. Het hielp niet dat de ene breeder er plechtig van overtuigd was dat de dader een Sneasel was terwijl een andere bij Arceus zwoor dat hij laatst nog een verdacht uitziende man had gezien. Er was zelfs een vrouw geweest die haar buren ervan had beschuldigd haar eieren te stelen en het was moeilijk een logisch verhaal te maken uit alles wat ze vandaag had gehoord. “Meneer, ik zal er alles aan doen dit op te lossen,” verzekerde ze hem nadat hij haar een kille blik had toegeworpen. Het leek erop dat de mensen hier net zo kil waren als de omgeving. Hij snoof. “Ik betwijfel het,” hij wierp haar een korte blik toe voor hij de Meowth die op tafel zat een aai over zijn kop gaf. “Het enige waar de Rangers om geven is imago. De situatie in Lumiose is nog steeds niet opgelost en word er niet beter op.” Oh great, het was er zo een. Ze was niet eens gestationeerd in Kalos en kreeg de kritiek. Niet dat ze het niet begreep of het hem kwalijk nam, ze hadden Mossdeep ook verloren, maar het was niet alsof het makkelijk was. Met alle corruptie en sterke trainers binnen team Rocket hadden ze veel om op te lossen. Toch, in plaats van erop in te gaan, besloot Kate te glimlachen. “Ik doe wat ik kan.” Soms vergaten anderen dan Rangers ook maar mensen waren en geen onverslaanbare superhelden.

Met maar liefst vijf Daycares verspreid over een hele route, de meeste kleine hobby projecten met uitzondering van één grotere, was het niet makkelijk een manier te bedenken om de eierdief te vangen. Uiteindelijk had Kate besloten haar sterkere pokémon bij de Daycare’s achter te laten, iets waar ze totaal niet comfortabel mee was, en Tara bij zich te houden zodat ze snel afstanden kon afleggen. Hime, Dahlia, Noa en Belladonna waren allemaal bij de verschillende Daycare’s ondergebracht terwijl zij en Tara er ook een bewaakten. En hoewel ze haar pokémon liever op zak had, moest het voor deze keer maar. Bovendien konden ze van zich af bijten als de breeders rare ideeën kregen vanwege hun bijzondere kleuren. Zelf zat ze op de grootste Daycare en liep door de ijzige velden die het gebouw omringden. De Daycare was gespecialiseerd in Mamoswines en die hadden loopruimte nodig. Zoveel dat het gebied wat ze in de gaten moesten houden gigantisch was. Gelukkig werden de eieren allemaal op één plek gehouden en werd het gebied zo al een stuk kleiner. “Ik weet het meis,” zuchtte Kate toen ze haar Flygon zag rillen in de kou. Als woestijnpokémon vond ze het gebied vreselijk – net als haar trainer die praktisch ook een woestijnwezen was. Maar in tegenstelling tot Kate had de draak zich niet in een dikke laag kleding gewikkeld en moest ze het met haar dikke huid doen. Nu was ze wel tegen heel wat bestand, maar dat maakte de ervaring er niet leuker op. Tara duwde haar kop tegen haar trainer aan en humde zielig, ze vond dit absoluut niet leuk. Kate klopte de pokémon op haar kop, al namen de handschoenen een deel van het gevoel weg. “We vinden de dief en gaan naar huis,” zelf rilde ze ook, ondanks de dikke laag kleding die haar moest beschermen. Ze moesten hem alleen nog vinden..

Voor drie hele dagen niks. In andere woorden; drie hele dagen in de sneeuw kamperen. Misschien was de eierdief op de hoogte van de Ranger of misschien had hij wel genoeg gestolen, maar er was geen ei verdwenen. En de stemming van Kate en Tara in het bijzonder was erg verslechterd. Terwijl Bella en Dahlia wel nukkig konden reageren door de kou stonden ze doodsangsten uit de Flygon te agiteren. Ze waren gehergroepeerd en de draak gaf iedereen die ook maar een stap te dichtbij zette een doodsstaar. Iedereen behalve haar trainer en Hime, aangezien die heerlijk warm was. Maar het tekort aan diefstallen maakte de opdracht extra moeilijk, hoe konden ze anders de dader vinden? Kate bestudeerde een papieren kaart waarop ze een ingewikkeld uitziend schema had gemaakt van de diefstallen en waar en wanneer ze plaats hadden gevonden. Ze staarde er al een tijdje naar, maar ze kon geen patroon ontdekken. De pijlen die ze had getrokken gingen kriskras over de kaart en de dagen dat de diefstallen plaats vonden leken ook compleet random te zijn. Met soms wel drie gestolen eieren op een dag en dan pas een paar dagen later één. Er was geen manier om te voorspellen waar of wanneer de volgende diefstal plaats zou vinden. De blondine liet een geërgerde zucht horen en duwde het ding terug in haar schoudertas. Waarom was zij degene die de opdracht moest uitvoeren? Waren er niet mensen die meer ervaring hadden in koude gebieden? Want zij had er weinig tot geen. Ze kon zich herinneren ooit een Quest in de Frost Cavern te hebben gedaan, maar daar hield het ook op. Toch kon ze niet met hangende poten terug naar de base, ze had de opdracht geaccepteerd – ook al was het tegen haar zin – en zou hem afmaken ook! Ze kreeg bijna een hartaanval toen haar holo caster afging. “Ha-hallo?” terwijl ze de kans gaf haar hart te laten kalmeren keek Kate recht in de ogen van de holo van een van de Daycare eigenaren. De vrouw keek haar serieus aan en verplaatste het beeld naar een leeg nest eieren. Er waren geen woorden nodig om de situatie uit te leggen. “Ik kom eraan.”

Helaas was de Daycare niet erg dicht bij het gebouw waar ze vandaag hadden overnacht. Toch wist Tara, ondanks de kou, op topsnelheid naar de Daycare te vliegen waar de diefstal deze keer had plaats gevonden. Kate gleed van de rug van haar draak en rende richting de deur. Haastig klopte ze aan, ze hadden misschien een kwartier tot twintig minuten verloren, maar dat kwam wel goed. Ze zou de dief niet laten gaan. De eigenaar deed open en keek naar de vermoeide Ranger. “Ik heb Ranu er achteraan gestuurd,” verklaarde ze terwijl ze een gebaar maakte dat Kate naar binnen mocht komen. “Ishna zal hem terug kunnen vinden.” De blondine stapte over de drempel en werd begroet door een grote Arcanine die haar vriendelijk aankeek. “Ik zal de slee voorbereiden,” hoorde ze in de verte van de vrouw die zich naar achteren had verplaatst. Terwijl ze haar best moest doen haar gezicht te beschermen van een natte hondentong probeerde Kate, na Tara te hebben teruggekeerd en de deur te hebben gesloten, de dame te volgen. Ze kwam uit in een soort garage waar één gigantische auto in stond die duidelijk voor de besneeuwde omgeving was gebouwd. Maar ze zou duidelijk geen gebruik van de auto maken. Naast de auto stond een totaal van drie sleeën en de Daycare eigenares was bezig met een van de dingen. De Arcanine, Ishna, liep op haar eigenaar af en liet zich braaf voor de slee spannen. Een Arcanine slee rijden.. dat was iets wat ze hierna van haar lijst af kon strijken. “Ishna kan een beetje ruw zijn,” zei de vrouw nadat ze de hond voor de slee had gespannen. “Maar als je een Flygon kunt bereiden zal het wel meevallen.” Kate keek de vrouw schaapachtig aan en verplaatste haar aandacht op de Arcanine. Okay, dit werd interessant.

Een Arcanine-slee reiden was inderdaad niet erg makkelijk. De grote hond rende op topsnelheid door de sneeuw en maakte bochten die soms iets te krap waren voor Kate’s genoegen. Maar Ishna deed haar werk goed en stopte van tijd tot tijd om de grond te besnuffelen om het spoor van haar maatje op te pakken en weer verder te rennen als ze het had gevonden. Maar het was ook leuk, misschien moest ze ook eens een pokémon voor een slee spannen. Belladonna was groot genoeg.. “Rustig aan,” riep Kate na de Arcanine nadat ze een scherpe bocht naar links had gemaakt waardoor de slee had gewankeld. De Daycare eigenares had nog uitgelegd dat Ishna een jonge, pas geëvolueerde Arcanine was en dus nog niet de volle training had gekregen. Maar ze deed haar best en ze was een prima sleede pokémon. Ishna spitste haar oren en blafte enthousiast in de verte. De hond had langzaam haar tempo verlaagd en in de verte spitste een andere Arcanine zijn oren. Blij rende Ishna op haar soortgenoot af waardoor de slee een plotselinge ruk kreeg en Kate bijna viel. De blondine wist zich nog net vast te grijpen aan de stand voor haar om te voorkomen dat ze ook echt de sneeuw in viel. In plaats van boos op de hond te zijn, richtte Kate zich tot de andere, Ranu. “Heb je iets gevonden?” ze had geen tijd te verliezen, anders kon ze weer een dag in de sneeuw kamperen. En dat was het laatste wat ze wilde. De hond keek haar nieuwsgierig aan, maar nadat zijn maatje iets tegen hem had geblaft draaide hij zich om en wachtte tot de blondine hem zou volgen. Kate liep met de hond mee en liet zich leiden tot een smalle rotsspleet. Het was duidelijk dat de grote hond er niet door paste, maar toch hield hij braaf de wacht. Waarschijnlijk de plek waar de dief zat ondergedoken, dus het was al veilig aan te nemen dat ze met een pokémon te maken hadden. Maar dat was op het moment niet waar Kate geïnteresseerd in was. Wilde krassen maakten onleesbare symbolen aan de buitenkant van de rots. Ze herinnerde zich dat Weavile pokémon waren die dit deden om met elkaar te communiceren. In de drie dagen dat ze in de kou had doorgebracht had ze genoeg tijd gehad om potentiele dieven te onderzoeken en Sneasel en Weavile waren daar een van. Hoewel de in stenen gekraste symbolen voornamelijk bestonden om met elkaar te communiceren, zagen deze er niet erg vriendelijk uit. Het leek meer alsof iemand een waarschuwing wilde geven in plaats van vriendelijk advies. Maar goed, ze moesten de spleet in. En er was maar één pokémon klein genoeg om dat te doen; Dahlia. Okay, Kye zou ook groot genoeg zijn, maar ze ging de zwakke Rufflet echt niet naar binnen sturen. De Mareep was veel sterker en met haar halve meter zou ze prima passen. Plus ze kon de grot voor zichzelf oplichten wat zoeken een stuk makkelijker maakte.

“Als je iets hebt gevonden, jaag het naar buiten,” riep Kate haar pokémon nog na. Dahlia blaatte luid terug en bleef doorlopen. Dit was zeker niet haar favoriete opdacht, maar als het betekende dat ze hierna naar huis konden.. hey, ze had niks te verliezen. Tenzij haar staart afvroor, dat zou erg ongelukkig zijn. Met de spookachtige gloed van de bol aan haar staart liep ze door de smalle spleet. Hoewel ze in werkelijkheid doodsbang was dat de twee wanden opeens een doodsval zouden worden en haar pletten, bleef ze doorlopen. Het ergste dat kon gebeuren was dat ze vast kwam te zitten.. hehe.. dat klonk leuk.. stug dwong de Mareep haar poten door te lopen en hoewel de gang inderdaad smaller leek te worden verscheen er een licht in de verte. Dahlia begon vanzelf sneller te lopen en toen ze het licht bereikte perste ze haar lichaam tussen de spleet uit en vond zichzelf in een ronde, open holte. Het leek te zijn uitgegraven door een wilde pokémon, al betwijfelde ze dat het de geschrokken Weavile voor haar was geweest. De pokémon leek in eerste instantie niet te weten hoe ze moest reageren en legde het ei wat ze aan het eten was langzaam neer. Dahlia liet haar ogen snel over de omgeving glijden en ontdekte verschillende eierschalen en kleine hebbedingetjes die duidelijk gestolen waren. De Weavile keek haar doordringend aan en liep langzaam op haar af. Ze leek niet erg vijandig, maar Dahlia herkende een list als ze er een zag. Ze deed het zelf graag en was niet van plan in de val van anderen te trappen. Op het moment dat de Weavile naar voren schoot met uitgestoken nagels vuurde de Mareep een elektrische schok op de pokémon af en stormde een rondje door de grot. Haar poten vertrapten lege eierschalen en andere objecten waar ze de tijd niet aan ging verspillen om te kijken wat het was. De Weavile had zich een beetje hersteld van de verrassing op haar verrassingsaanval en siste boos tegen het schaap. Dahlia blaatte pesterig terug en rende naar de uitgang. Voor de wilde pokémon iets kon doen was de Mareep verdwenen en op weg naar buiten. Het was een gok of de Weavile ook echt zou volgen, maar Dahlia ging uit van wel. Als iemand in haar huis inbrak en dingen kapot trapte zou ze ook boos zijn. Diegene zou er niet makkelijk vanaf komen..

Dahlia stormde de grot uit en blaatte wild naar Kate als teken dat ze klaar moest staan. De blondine had Tara al naast zich en knikte naar het roze dier. Het duurde niet lang of de Weavile stormde met een boze sneer uit haar grot en had haar klauwen al uitgeslagen om aan te vallen. Toen merkte ze de twee Arcanine, Flygon en Ranger op en verstijfde. Voordat de wilde pokémon zich om kon draaien en terug in haar grot vluchtten stampte Tara op de grond en sloot de spleet af met een rots die uit de grond schoot. De Weavile liep langzaam naar achteren en keek de groep sissend aan. Ze voelde zich duidelijk in een hoek gedreven en was klaar om elk moment aan te vallen. Kate keek de pokémon inschattend aan en dacht kort na. Normaal leefden Weavile in kleine groepen, maar deze leek geen back-up te hebben. Littekens sierden haar lichaam van oude gevechten en de kille, berekende blik vertelde haar dat ze er alleen voor stond. Daarbij had de wilde pokémon nog niet om hulp geroepen wat niet erg logisch was gezien de situatie waar ze zich in bevond. “Tara,” Kate keek haar Flygon aan. Van de base had ze de opdracht gekregen de dader te vangen, en als het een pokémon was moest ze die meenemen zodat ze een betere leefomgeving kon krijgen. Tara stapte naar voren en keek de Weavile koel aan. De pokémon keek met samengeknepen ogen terug en siste dreigend. Ze was er klaar voor!

VS

Voor Tara iets kon schoot de Weavile naar voren en sloeg met haar vlijmscherpe klauwen naar de Flygon voor haar. Ze was zich er van bewust dat ze niet zou kunnen ontsnappen en als dat niet kon was haar enige andere optie om te vechten. De ijzeren klauw drong in de dikke huid van de draak die niet snel genoeg was geweest om te bewegen, waarschijnlijk door het koude weer. Tara brulde en de Weavile liet een triomfantelijke sneer horen voor ze probeerde weg te komen. Ze zat vast. Het moment voordat Tara’s Fire Blast op haar insloeg kon de wilde pokémon nog net geschrokken naar haar klauw kijken die ze niet direct uit de Flygon’s zij had kunnen trekken. De Weavile liet een scherpe kreet horen toen de impact van de vuurbal haar vol raakte en struikelde achteruit met een vertrokken snuit van pijn. Tara bloedde lichtjes uit de wond die ze had opgelopen, maar het was duidelijk wie de meeste schade had opgelopen. De Weavile keek omhoog van haar wonden en liet een geschrokken piep horen toen ze zag dat de Flygon een seconde verwijderd was van een tweede aanval. In plaats van de pokémon de kans te geven zich te herstellen was Tara genadeloos naar voren geschoten en maakte een draai met haar hele lichaam. De kracht van de vloeiende beweging werd gebundeld in haar staart die een metalen gloed had gekregen. De Iron Tail raakte de Weavile in haar buik en de pokémon vloog naar achteren door de kracht van de aanval. Met een pijnlijke klap raakte de rug van de zwarte pokémon de rots achter haar en viel naar onder. Met een verbeten uitdrukking kwam de Weavile overeind, ze had duidelijk genoeg gehad en klaar om alles op alles te zetten.

Een golf van zwarte energie kwam op Tara af. De Flygon kon de Dark Pulse moeilijk ontwijken en absorbeerde de duistere gedachten. De draak kromp zichtbaar ineen en in het moment dat Tara niet kon bewegen voerde de Weavile een Nasty Plot uit om zichzelf te versterken. Kate keek de pokémon observerend aan. Het was duidelijk een slim dier, ze had de Weavile onderschat na de eerste paar aanvallen en gedacht dat het snel over zou zijn. Maar als ze dit zag realiseerde ze zich dat er meer van een gevecht inzat dan ze had gedacht. Tara zou uiteindelijk wel winnen aangezien ze een stuk sterker was dan de wilde pokémon, maar ze had een stevig gevecht voor de boeg. Vooral in dit koude weer. Tara kon zich weer bewegen en volgde het voorbeeld van haar tegenstander door een Dragon Dance uit te voeren. De Weavile liet een lage grom horen en maakte een beweging met haar blauw opgloeiende klauw. De wind begon hoorbaar harder te huilen en een windvlaag werd op de Flygon afgestuurd. Tara kon moeilijk wind ontwijken en moest de ijzige kou verduren. Terwijl de kou om haar heen gleed begon de draak snel met haar vleugels te slaan. Hoewel ze niet begon te vliegen sloegen haar vleugels steeds sneller. De Weavile had te laat door wat de Flygon aan het doen was en kromp ineen naarmate de Bug Buzz luider en luider werd. Onder een gefrustreerde brul rende de wilde pokémon naar voren en sloeg toe met een Night Slash. De nagels gleden over Tara’s buik en de draak opende haar bek. Een Flamethrower deed de Weavile weer verdwijnen in vuur en smolt de sneeuw onder haar. Een moment leek het alsof het zwarte wezen de benen wilde nemen, maar zodra een van de Arcanine wild begon te blaffen veranderde ze van gedachten. De twee honden keken toe met werkelijke moordlust, wat niet zo gek was aangezien dat hun werk was; eierdieven aan stukken scheuren. De breeders hadden het niet zo op de Sneasel-lijn en het was normaal om ervoor te zorgen dat ze geen schade meer konden aanrichten. Duidelijk niet op een pokémonvriendelijke manier.

In plaats van richting de hongerige honden te lopen draaide de Weavile zich om en keek met samengeknepen ogen naar de andere kant, waar geen Arcanine stonden. Maar er stond wel een Tara die een Signal Beam oplaadde om op haar af te vuren. De Weavile ontweek de Signal Beam behendig en scherpte haar klauwen snel aan een steen. Ze wist lenig om Flygon heen te springen en probeerde nog een keer te vluchten. Tara was sneller en tackelde de Weavile met een Dragon Rush. De wilde pokémon liet een gepijnigde kreet horen, maar wist haar tegenstander te raken met een Assurance. Met een geoefende trap raakte haar achterpoot de wond die ze aan het begin van het gevecht had toegebracht en ontlokte een luide krijs. De pijn die door Tara’s lichaam schoot zorgde ervoor dat de Flygon uit instinct een krachtige brul slaakte en ze kroop voor een moment ineen. Kil en verbeten keek de draak haar tegenstander aan en schoot naar voren. Het was rond deze tijd dat de Weavile realiseerde dat vluchten geen zin had. Ze moest dit uitvechten of anders was er geen kans te ontsnappen. Tara schoot naar voren op bijna hetzelfde moment als haar tegenstander. Terwijl de klauwen van de Weavile paars opgloeiden werd de draak omringd door een blauw aura. Het leek bijna een filmscene, Tara’s vuist raakte de Weavile in haar buik en op hetzelfde moment maakte de klauwen van de zwarte pokémon een X op de borstkas van haar tegenstander. De Flygon dook ineen door de Punishment, een aanval waar haar tegenstander naar had opgebouwd door de Nasty Plot en Hone Claws uit te voeren, en de Weavile maakte een tweede smak tegen de harde rotswand. Tara’s lange ademteugen creëerden witte wolken in de koude lucht en de draak was gefixeerd op de pokémon voor haar.

De Weavile.. zag er niet goed uit. Kate en Tara hadden hun onderzoek naar de lokale pokémon gedaan en hadden uitgezocht waar ze voor- en nadelen hadden. Een Dragon type was misschien niet de beste keuze tegen een Ice pokémon, maar aangezien Sneasel er maar twee leerde hadden ze besloten dat toch te doen. Bovendien was Tara de enige met een Fighting type move en dat was net waar de Weavile extreem in het nadeel was. Daardoor had de Superpower misschien wel in één klap een einde aan het gevecht gemaakt. Of daar leek het in elk geval op. De klauw van de Weavile trok met een spastische beweging en de pokémon opende langzaam haar ogen. Onder een lichte kreun kwam ze moeizaam overeind en keek haar tegenstander vol haat aan. Tara wierp snel een blik naar Kate, wie knikte. Dit was nog niet voorbij. Zolang de Weavile overeind stond waren ze in gevecht en hadden ze geen tijd voor medelijden. De wilde pokémon was al trillend op haar poten komen te staan en schoot met verrassende snelheid naar voren. De Fury Swipes drongen niet door de huid van de Flygon, ze leken niet eens krassen te maken, en het leek meer op een wanhopige poging de draak neer te krijgen. Tara’s vuist raakte de Weavile tegen haar schouder en de wilde pokémon liet een luide krijs horen toen ze de vlammen van de Fire Punch voelde. De pokémon viel in de sneeuw en vuurde een tweede Dark Pulse op haar tegenstander af. Tara liet de aanval haar raken en richtte haar aandacht op de rots achter de Weavile. Stenen maakte zich los en regende op de weerloze pokémon neer. De Weavile liet een angstige piep horen voor de stenen haar insloten.

“Dat is genoeg,” sprak Kate om haar Flygon tegen te houden een vervolgaanval uit te voeren. Tara keek naar haar trainer en staarde die voor een moment aan. De draak knikte en keek weer om naar de stenen. “Haal haar eruit,” mompelde de Ranger terwijl ze een oog op de Arcanine hield. De honden waren duidelijk enthousiast mee te doen in het afmaken van de Weavile en dat wilde ze absoluut niet. Dahlia stond tussen de stenen en de honden in en hield ze in bedwang. De lucht rondom de Mareep was geladen met elektriciteit en de Arcanine durfden geen stap dichterbij te zetten. Voornamelijk door Dahlia's uitdagende uitdrukking, de blik van iemand die wist dat ze zou winnen. Ondertussen had Tara de stenen verwijderd en een bewusteloze Weavile gevonden. De wilde pokémon zag er gehavend uit en Kate toverde een pokéball uit haar tas die ze speciaal hiervoor had meegekregen. Ze knielde bij de uitgeschakelde Weavile neer en tikte het ronde ding tegen de pokémon aan. Het wezen veranderde in een rode gloed en werd door de bal opgezogen.

Tara
1x Fire Blast
1x Flamethrower
1x Fire Punch
1x Iron Tail
1x Bug Buzz
1x Dragon Rush
1x Superpower
1x Rock Slide

1x Dragon Dance

Weavile
2x Dark Pulse
1x Metal Claw
1x Icy Wind
1x Night Slash
1x Assurance
1x Punishment
1x Fury Swipes

1x Nasty Plot
1x Hone Claws

Weavile ♀ Lv. 48 - 60 (Pot. 1)

Credit voor Rolo voor de eggcellente topictitel