>:3€ [Job]

Hier moest het zijn. Tyson stond voor de deur van een niet zo groot gebouw in Camphrier Town, in zijn hand een briefje waar in een slordig handschrift het adres van zijn nieuwe baantje op geschreven stond. Hij mocht dan wel zijn eigen fokkerij gestart zijn, wat extra geld verdienen door bij een andere fokkerij wat te helpen zou geen kwaad kunnen. Voor deze gelegenheid had hij de Lord Of Darkness maar gewoon thuis gelaten, hij wilde geen vreemde indrukken achterlaten. Hij drukte op de deurbel en wachtte tot iemand de deur open zou doen. Een minuut of twee, drie, verstreek voordat een redelijk kleine vrouw met warrig bruin haar de deur opende.
"Sorry dat het wat lang duurde, de Espurr waren weer bezig," legde ze snel uit, "waarmee kan ik u helpen?" "Hallo," begon Tyson, "ik ben Tyson Brown, ik ben hier voor.. ehh.. omdat.." Dammit, daar ging zijn goede introductie. Waarom was hij als zijn edgy overlord persona beter met woorden dan wanneer hij zijn "normale" zelf was? "Ik ben hier om Pokémon te verzorgen?" Beter dan dat kreeg hij de woorden niet in een goede zin. "Oh!" De vrouw leek wat verrast, "In dat geval kan ik je hulp op het moment goed gebruiken, kom binnen." Ja ze zei al wat over dat de Espurr moeilijk deden of zo. De vrouw stapte opzij zodat Tyson naar binnen kon.
Eenmaal binnen volgde hij de vrouw naar een ruimte waar drie Espurr met elkaar aan het spelen(?) waren. "Dit zijn Momo, Dodo, en Koko, ze komen uit hetzelfde nest zijn nu ongeveer een week oud." toen de vrouw hun namen noemde stopten de drie Pokémon met spelen of stoeien of whatever ze aan het doen waren en keken ze in haar en Tyson's richting met een expressie op hun smoel alsof ze dood waren vanbinnen. Tyson had Espurr nooit echt leuk uitziende Pokémon gevonden, hun blik ging altijd recht door je heen, het was eng. "We hebben wat hulp nodig om deze kleintjes goed in de gaten te houden, het zijn namelijk nogal behoorlijke deugnietjes. Vandaar dat we om hulp gevraagd hebben," legde de vrouw uit, "Ik ben blij dat we zo snel hulp hebben kunnen vinden." Tyson lachte even. "Het zal vast geen probleem worden." zei hij. In de tussentijd waren de Momo en Koko en Dodo weer begonnen met spelen of zo. "Mooi zo," zei de vrouw met een lach, "Ik heb me volgens mij nog niet voorgesteld, het spijt me. Ik ben Melissa Mistlewood en ben één van de twee eigenaressen van deze fokkerij. Mijn partner Laurencia Wispwater is momenteel niet hier. Misschien dat ze later deze dag nog binnen komt vallen of zo," Melissa pauzeerde even, "Je hoeft eigenlijk niet zoveel te doen voor nu, enkel deze drie deugnietjes gezelschap houden en ervoor zorgen dat er niks stukgaat en er niemand gewond raakt." Ervoor zorgen dat er niemand gewond raakt? "Zijn Espurr zó gevaarlijk dan?" vroeg hij. "Ze kennen hun eigen krachten nog niet en die stoeipartijen gaan er soms ruig aan toe," "Oh, oké, begrepen. Is het trouwens oké als ik mijn eigen Pokémon bij deze drie laat?" hij vroeg het maar even voor de zekerheid voordat hij nu al iets verkeerd deed, "Ze hebben niet dezelfde egg group als deze drie hier dus er komen geen onverwachte eieren of zo," voegde hij er nog snel aan toe, gewoon om zeker te zijn. "In dat geval lijkt het me niet zo'n probleem,"
Nadat Nevermind en Ko uit hun Pokéballs gelaten waren liep Melissa terug naar de deur waardoor ze de kamer binnen gekomen waren. "Als je me ergens voor nodig hebt, ik ben in de kamer tegenover deze," zei ze voordat ze de ruimte verliet en de deur achter zich dichtmaakte. "Oké jongens, meisjes, wat jullie ook mogen zijn," sprak Tyson met een brede grijns tegen de vijf Pokémon die zich nu in de grote ruimte bevonden, "It's showtime!" Al hadden vier van de Pokémon zelf niet echt benul van wat de jongen daarmee bedoelde, ze maakten allemaal een opgewekt geluid als reactie. Het duurde alleen niet lang voordat Dodo (of was het Momo?) Koko weer omver duwde en op zijn (of haar?) oor ging bijten. "Nevermind, Mean Look op deze twee," zei Tyson op een wat serieuzere toon tegen zijn Misdreavus nadat hij de twee vechtende Espurr uit elkaar gehaald had. Nevermind keek de twee even streng aan en leek daarna tevreden te zijn met wat ze zojuist gedaan had. "Die andere Espurr ook effe," mompelde hij tegen de Misdreavus, die haar orders mooi opvolgde.
"Hmmm, drie Espurr, een Misdreavus, en een Togepi. Oké, wat kan ik hiermee maken?" Tyson ijsbeerde heen en weer voor het vijftal Pokémon die momenteel nog netjes in een rij stonden, hardop nadenkend over wat hij het beste kon doen nu. "Wat voor toneelstuk of act kan ik maken, of na-maken, met vijf Pokémon..." Een van de drie Espurr kwam op hem af gelopen. Het effect van Nevermind's Mean Look moest al afgelopen zijn bij deze, óf eigenwijs mevrouwtje Nevermind had zelf het effect opgeheven. "Hallo, kleintje," zei Tyson op de typische "ik praat tegen een kleine schattige Pokémon" manier, maar die Espurr (Dodo, gokte hij) negeerde hem en maakte enkel gebruik van het feit dat hij een beetje voorover gebukt stond "Oh nee. Nope, nope, nope, nope. Je blijft van de sjaal af!" Helaas luisterde deze niet naar de breeder en hing ze haar klauwen in die prachtige paarse lap stof. Tyson wilde de sjaal van haar kleine klauwtjes losmaken, maar zodra hij gehurkt ging zitten om dat te doen kwamen Dodo's broertjes of zusjes of whatever op hem afgerend. "Oh Arceus," Hij was gewaarschuwd over hun kattenkwaad maar hij had niet verwacht dat één van hen zo'n beetje Covet op hem zou gebruiken om zijn sjaal te stelen.
Hoe laat was het eigenlijk? Hoe lang moest hij hier nog bij deze drie creepy kijkende deugnieten zitten? Hij kon nu niet op de klok kijken, als er hier überhaupt een klok in de kamer hing, te druk bezig om te voorkomen dat drie veel te speelse Pokémon zijn sjaal aan flarden zouden scheuren. "Nevermind, Ko, een beetje hulp zou handig kunnen zijn?" Zei hij tegen zijn eigen "team", dat waarschijnlijk vol amusement toe stond te kijken naar hoe hun eigenaar overmeesterd werd door drie één week oude Espurr. Een luid gekrijs klonk en één van de drie liet los uit schrik, om vervolgens aan de kant geduwd te worden door Nevermind. "Dankjewel," Door die Astonish hoorde Tyson nu wel een beetje een piep in z'n oren. Nogmaals een luid geluid, gevolgd door een schrikkende Espurr, dit keer was Ko de oorzaak van het geluid. Hij had geluk gehad met zijn Metronome en had Roar kunnen gebruiken om nog één van de drie weg te kunnen jagen van Tyson's sjaal. "Nogmaals bedankt," Nu die andere twee weggejaagd waren door Ko en Nevermind kon hij zelf wel die laatste Espurr loskrijgen van zijn sjaal. Hij wist niet eens dat Espurr klauwen hadden, maar ze konden Scratch gebruiken dus het zou hem niet zo moeten verbazen.
Geklop klonk op de deur, gevolgd door Melissa die naar binnen kwam. "Lukte het een beetje?" vroeg ze. Nevermind had in de tussentijd de laatste Espurr bij hem uit de buurt gejaagd en was nu bezig met de drie kleintjes te proberen te entertainen met wat hulp van Ko. Die twee waren tot nu toe beter daarin dan hijzelf was. Tyson keek even op de klok die langs de deur aan de muur hing, het leek er op dat zijn werkdag er alweer op zat. "Ik denk het?" antwoordde hij Melissa's vraag. "Die drie zullen later zeker sterke Meowstics worden, of gewoon sterke Espurr, als ze niet willen evolueren." vervolgde hij, waarna hij even naar zijn sjaal keek om te zien of er veel schade gedaan was door die kleine klauwtjes. Gelukkig, niets dat niet té opvallend was en wat hij zelf niet zou kunnen repareren. "Ik ben nu klaar met werken voor vandaag, toch?" vroeg hij, er had geen aantal werkdagen in de vacature voor dit baantje gestaan, dus wie weet zou hij morgen of zo terug moeten komen en hij wist niet zo zeker of hij dat zou willen als hij nogmaals deze drie creepy kittens moest babysitten.