[Quest] Lights, Camera, Quack-tion!

Lumiose City. Daar zou een expert zitten die Noa veel over Mega Evolutie zou kunnen vertellen maar waar die expert zich zou bevinden mocht Jirachi weten. Zij en Kenai waren daar al een tijdje mee bezig geweest sinds ze een trainer had horen praten over dat fenomeen. Maar vooral Kenai was er bezig mee geweest met het feit dat hij ook de mogelijkheid had om hiermee sterker te worden dan dat hij was. Noa was het er niet helemaal mee eens maar ze moest toegeven dat zelfs met Team Rocket een beetje extra kracht wel op zijn plaats was. Ze vond het dan ook niet zo’n fijne plek om alleen rond te lopen dus had ze met een groot risico Kenai zoals  altijd aan haar zijde lopen. Noa wilde dan ook zo snel  mogelijk een team gaan samenstellen zodra ze geslaagd was van de academy en deze trainen zodat ze meer variatie had dan alleen haar Lucario. Echter hadden ze nu andere plannen dan Team Rocket of trainingen. Noa had na twee maanden eindelijk eens een opdracht gekregen om te doen vanuit de Ranger Academy. Ze had zich verveeld weliswaar maar wel veel basis dingen geleerd in de tussen tijd die ze kon toepassen op quests of op grote missies. Maar vandaag was het simpel.. tenminste dat hoopte ze. Noa en Kenai moesten een filmster naar een interview brengen omdat diens beveiliging er nog niet was. Het viel haar dan ook op dat de straten op dit moment dan ook vrij druk waren met horde fans die hysterisch gillend over straat heen liepen. Normaal was het al vrij druk omdat dit de hoofdstad was van Kalos maar nu leek het gewoon op een scenario op televisie waar je tienermeisjes hysterisch hoorde gillen. Nu was zij ook een tiener maar hé zij liep niet hysterisch over straat met een spandoek boven haar hoofd. Noa kon het niet laten om een zachte grinnik te onderdrukken bij deze gedachte. Het idee alleen al.
“..het moet hier ergens zijn..” Noa keek op een blaadje waar het adres op stond van het gebouw waar ze moest zijn. Kenai leek op te schrikken uit zijn gedachten en keek het meisje kort aan voor hij ook een blik wierp op de omgeving. ”Hé kijk..”  weerklonk de stem van Kenai waarna het meisje haar blauwe ogen richtte op de Lucario die met zijn poot naar een gebouw wees waar een rode loper op de stoep lag. Toen Noa beter keek zag ze dat Kenai niet naar het gebouw wees maar naar de horde mensen die achter dranghekken stonden te gillen. Waarschijnlijk verborg die superster zich daar in het gebouw want buiten dat er zoveel gillende fans waren merkte ze ook een heleboel paparazzi op die met hun camera’s gericht stonden op de glazen deur. “psst.. psst..jij daar..” weerklonk er plots waarna het meisje geschrokken om zich heen keek.  Ze kon niets opmerken maar opdat moment werd ze op haar schouder getikt waardoor ze een kleine gedrongen man schuin achter haar opmerkte in het steegje waar ze vlakbij stond. Noa maakte nog net geen sprongetje van schrik omdat ze het niet had verwacht maar waarschijnlijk deed deze man dit met rede.. zich verschuilen in een steegje. “..wie bent u?” vroeg Noa terwijl ze haar kin ondersteunt met haar duim en wijsvinger en bedenkelijk naar de man staarde. Deze gebaarde dat ze met hem mee moest komen waarop het meisje de man toen op de voet volgde het steegje in.. ze hoefde Kenai niet eens te vertellen om mee te komen die volgde haar al op de voet. Ze kreeg hierdoor al snel antwoord op haar vraag want de man leidde haar een gebouw binnen. Ze hoorde mensen praten in de hal die overduidelijk in de stress waren om iets dus Noa vermoedde dat dit toch het juiste gebouw was geweest die haar Lucario had aangewezen. “Goed speurwerk tho,” complimenteerde ze het blauwe wezen met een brede grijns die haar enkel droog aanstaarde. Kenai liet daarna een kleine grijnsje zien omdat hij toch wel trots was op zichzelf.

Het was opdat moment dat de man die hen het gebouw had binnen gebracht  zich wendde tot Noa en haar Lucario die vragend naar de man staarde. “..om op je vraag van eerder terug te komen meissie.. ik ben de manager van Golduck,” sprak de man met een redelijke bekakte ondertoon in zijn stem en Noa fronste haar wenkbrauwen. Het zinde haar sowieso al niet hoeveel lef die vent had haar zo te noemen.. die man deed haar aan haar vader denken.. wacht had die vent zojuist net de naam van een Pokémon genoemd? “..Golduck..?” herhaalde ze de naam langzaam en keek hierbij naar Kenai die haar uitdrukking weerspiegelde. “Ja, je hoorde het goed.. Golduck moet over een uur naar een interview aan de andere kant van deze stad,” legde hij uit. “..maar de prutsers die hem moeten begeleiden zijn er nog niet,” voegde de man er boos aan toe. Ah, dus dat waren die beveiligers waar die vrouw aan de balie het over had gehad. Noa wisselde een korte blik uit met Kenai die overduidelijk zwaar geïrriteerd was op de manier hoe die manager sprak over zijn personeel. Hij kon zich toch wel een beetje in leven? Misschien was er wel een reden dat de beveiligers er nog niet waren. De Lucario balde zijn hand tot een vuist waarop Noa haar hand snel op zijn arm legde en haar vingers eromheen wikkelde. Vrijwel direct voelde ze hoe haar Pokémon zich ontspande. “..Goed dan, waar is dat interview precies?” vroeg ze toen waarop de manager direct een stuk papier pakte en er iets op schreef toen hij klaar was overhandigde hij haar het stukje papier. Noa bestudeerde het papiertje waarop ze het adres las van de plek waar de Golduck moest wezen. Het was vlakbij het lab van Professor Sycamore waar zij eigenlijk  moest zijn maar eerst die Golduck afleveren bij zijn interview. Zo sloeg ze twee vliegen in een klap. De manager knikte waarop hij zich omdraaide en Golduck ging halen waarna Noa even naar het raam liep om te observeren. Er stonden nog steeds duizenden fans buiten met spandoeken te zwaaien en de paparazzi stond er ook nog steeds. ”Wat denk je Noa?” weerklonk de stem van Kenai die achter haar was komen staan en ook naar de menigte keek. Het meisje haalde haar schouders op aangezien ze niet zo goed wist hoe ze hiermee om moest gaan. “..het is misschien wel slim om via de achterkant van het gebouw te gaan,” mompelde ze terwijl Kenai instemmend knikte. Dat was misschien wel het meest verstandigst op dit moment want een horde fans ontwijken ging moeilijk omdat Golduck een vrij opvallende Pokémon was. Noa’s aandacht gleed naar een karretje  waarop  dozen of andere zware spullen konden worden  vervoert. Ze liep er naartoe waarop ze het ding inspecteerde. Als Golduck hierop zou gaan zitten dan ging dit sneller wanneer ze helemaal moesten gaan lopen. “Ja, ik heb een plan!” grijnsde ze en sjokte naar het keukentje waar ze een theedoek en een schoonmaak doek vond, want het transport van een ster mocht niet onder het stof zitten. Kenai bleef echter toekijken hoe zijn partner de doek schoonmaakte en vervolgens de kar helemaal schoon maakte. ”Ga je me nog vertellen wat je plan is?” vroeg Kenai die inmiddels zijn armen over elkaar had geslagen en het meisje aanstaarde die aan het poetsen was. Noa kwam overeind nadat ze de kar helemaal had schoongemaakt waarna ze Kenai recht aankeek. “Oh.. we gaan Golduck op deze kar naar zijn interview vervoeren,” legde ze uit aan de Lucario die haar toen dom aankeek. Ging ze dit echt doen?! ”Maar Noa wat als..!”  Noa grijnsde echter breed toen haar Lucario een tegenargument probeerde te bedenken maar deze niet wist uit te spreken. “Wat als wat..?“ weerkaatste ze zijn vraag terug.
Echter Kenai had geen tijd om zijn partner tegen te spreken aangezien de manager met Golduck door de deur kwam gelopen. De twee staakte hun  vragen vuur waarna de manager naar Noa toeliep met Golduck aan zijn zijde. “Dit is Golduck, ranger,” sprak de man waarop hij naar de blauwe eend gebaarde die ietwat ongeduldig uit zijn ogen keek en zijn lange armen over elkaar had geslagen. Noa knikte terwijl ze op haar horloge keek dat aangaf dat ze nog  maar een uur hadden voordat het interview begon. “Dan gaan we nu,” sprak Noa resoluut en pakte het karretje die ze naar voren reed zodat Golduck kon gaan zitten. Deze keek even met een arrogante blik naar het meisje maar door Kenai’s blik wendde de eend zijn blik snel af. “Goed dan zie ik jullie over een uur in South Boulevard,” sprak de man terwijl Noa Golduck op het karretje neerzette. Golduck ging zitten op het houten platform waarna Noa haar vingers om het handvat heen wikkelde en vervolgens  het karretje op een rustig tempo door het gebouw heen duwde. Kenai hielp mee waardoor het een stuk gemakkelijker ging. Bij de achterdeur aangekomen stonden ze in een afgelegen buurt van Lumiose City die zij niet kende. Het was overduidelijk een achterbuurt aangezien de gebouwen hier er niet zo luxe uitzagen als in een andere delen van Lumiose. “..ik hoop dat we na vandaag nooit meer in deze stad hoeven te komen,” mompelde Noa tegen Kenai die opkeek. Ze vond het niet echt een fijn aanzicht om te weten dat er hier mensen woonden die in deze huizen moesten wonen die waarschijnlijk geeneens geld hadden voor eten of andere dingen. Ze slaakte een diepe zucht waarna ze een ferme duw gaf aan het karretje en begon toen op een langzaam tempo te rennen. Iemand moest naar zijn interview!
Het karretje reed denderend over de geplaveide straatstenen heen waardoor het extra veel geluid maakte. Golduck had sowieso al moeite om zich ergens aan vast te houden en dit maakte het er niet beter op. ”Noa kijk uit!” maar het was al te laat het wieltje brak finaal af waardoor de houten plateau over de grond heen en het meisje door de snelheid werd meegetrokken. Ze viel met een doffe klap op de grond. Golduck was van de plank gegleden en keek verward naar Noa die al luid vloekend overeind kwam maar ze viel terug op de grond. Kenai liep bezorgd naar haar toe en boog over haar heen om haar overeind te kunnen helpen.. hopelijk had ze zich niet al te ernstig bezeerd maar aan haar gevloek te horen probeerde ze zich groot op te stellen. “Hé verdorie !! https://i.imgur.com/XixFqmu.jpg - L,” gromde ze terwijl haar blik viel op het afgebroken wiel. “..ben je oke, Golduck?” vroeg ze aan de blauwe Pokémon die zijn duim opstak en kwam ook overeind. Noa kon opgelucht adem halen toen ze merkte dat de blauwe eend niet gewond was geraakt. Dat kon ze niet over zichzelf zeggen aangezien haar knie pijnlijk klopte. Geweldig dit haar eerste quest en dan meteen al gewond raken, goed gedaan.. meid! Ze voelde de blik van Kenai op haar branden waardoor ze zijn hand aan pakte die hij had uitgestoken om haar overeind te helpen. De Lucario trok haar van de grond af waarop hij direct zijn rode ogen op haar knie richtte waar ze niet meteen haar volle gewicht opzette. Noa moest zich inhouden met haar gevloek toen ze er voorzichtig wat gewicht opzette, het deed wel pijn maar dit trok al snel weer weg.  Ze wierp een op haar horloge want door dit ging het langer duren en zeker nu ook Golduck de hele tijd moest gaan lopen. “..het spijt me Golduck,” verontschuldigde ze zich waarbij het meisje beschamend naar haar schoenen keek. “Golduck, gol,” reageerde het wezen en wuifde haar excuses weg, het kon iedereen gebeuren. Noa kreeg een kleine glimlach rond haar lippen voordat ze zich resoluut omdraaide en de omgeving bekeek. Ze bevonden zich nog steeds in een afgelegen buurt dus als ze deze uitliepen zouden ze binnen no time bij een hoofdstraat uitkomen. “Kom we mogen geen tijd verliezen,” sprak ze en pakte de arm van Golduck beet. Kenai voegde zich aan de andere kant van de Pokémon waarna ze op een hoog tempo door de steeg heen liep. Alleen halverwege werd deze versperd door een hoge stapel vuilnisbakken. “Ah nee he.. niet dit er ook nog bij!” riep Noa gefrustreerd uit en richtte nijdig haar blauwe ogen op de stapel vuilnisbakken. Kenai gromde ten teken dat hij zich ook enigszins ergerde aan dit obstakel. Als ze nu nog een andere weg moesten gaan zoeken dan kwam Golduck zeker te laat bij zijn interview. Het was opdat moment dat ze een geluid achter zich hoorde en zich omdraaide, er was een Pidgey neergestreken om wat brood van de grond te pikken. Noa begon breed te grijnzen waarna ze haar styler pakte en deze op de Pidgey richtte.. dan moest ze maar een Pokémon om hulp vragen. Ze draaide de disc aan op de styler die toen een geluid maakte en aanging. De styler was geactiveerd. Noa strekte haar armen naar voren nadat ze vlak voor de Pidgey was gaan staan, ze staarde geconcentreerd naar de kleine vogel. Dit ging haar eerste capture en assist worden die ze gebruikte met deze styler. De Pidgey zelf had nog niks door dus Noa schoot de capture disc recht op de kleine vogel af die omringd werd met witlicht. De Pokémon schrok echter wel toen de disc een rondje om de Pidgey maakte. Deze keek verbaasd waarna het wezentje voor een seconde even wit oplichtte en toen weer normaal werd. Capture comlpeet.
“Yes!” Tevreden balde Noa haar hand tot een vuist en keek toen even kort naar het obstakel. Een Gust of een Twister zou genoeg moeten zijn. “..oke hier gaan we dan,” sprak ze waarop haar Lucario toekeek hoe Noa naar zich door haar knieën boog en voor de Pidgey neerknielde. Ze aaide het beestje over haar kopje en stak uitnodigend haar arm naar zodat het vogeltje daarop kon zitten. “Zou je iets voor me kunnen doen?” vroeg Noa op een vriendelijke ondertoon en keek Pidgey aan. Het wezentje wachtte af waarna Noa weer overeind kwam en met haar wijsvinger wees naar de stapel met vuilnis wees. “..zou je misschien een pad vrij kunnen maken zodat we hier doorheen kunnen?” vroeg Noa toen aan het wezentje dat knikte. De Pidgey vloog van haar plek en Noa keek even inschattend naar de kleine Pokémon. “Pidgey doe je Gust aanval!” riep ze toen naar het wezentje dat vrijwel direct met haar vleugels klapte. Een vrij sterke wervelwind stak op  dat de stapel bijna letterlijk omver blies. Alleen de vuilnisbakken maakten zo’n kabaal, dat Noa niet door had gehad dat er een Houndoom met diens roedel achter de stapel vuinisbakken lag te slapen, de Houndoom werd wakker net als de Houndour. De Pidgey voelde blijkbaar al de bui hangen en vloog vrijwel direct weg zodra ze merkte dat er onheil kwam toen de Houndoom en Houndour begonnen te grommen. Een van de Houndour besloot niet om te wachten en rende op het meisje en Golduck af. Dit was overduidelijk hun territorium. ”Noa..!”  Kenai  rende naar voren met tussen zijn poten een witte lichtbol die hij regelrecht op de Houndour afvuurde. De lichtbol vloog in een rechte lijn met veel kracht tegen de Houndour aan die naar achteren werd geslingerd. Haar Lucario  stond nu tussen de woedende roedel en zijn trainster in waarbij hij zijn ogen samen kneep tot spleetjes. Als ze ook maar één haar krenkte van zijn partner dan zouden ze willen dat ze nooit geboren waren, één misstap en ze gingen eraan. Ondanks dat het niet was toegestaan om een gevecht aan te gaan konden ze nu niet anders dan meegaan in het gevecht. Houndoom was dan ook degene die zijn troep tot orde blafte en vervolgens zelf naar voren stapte. De Houndour deden een stap opzij zodat hun leider zich door zijn poten boog en aanstalten maakte om aan te vallen. Deze sperde zijn bek open en een vrij sterke ember werd op Kenai afgevuurde. Noa beet op haar onderlip waarna ze vervolgens knikte naar haar Lucario. “Snel ontwijk en doe je Aura sphere nog een keer!” riep Noa naar haar Lucario. Deze aarzelde geen moment waardoor de twee aanvallen met elkaar in contact kwamen en een soort van rookgordijn veroorzaakte, hierdoor greep Noa Golduck bij zijn pols en trok Kenai aan zijn arm mee door het steegje heen. Weg van deze plek.“En nu wegwezen!” riep ze.
Het groepje rende hollend door het steegje heen en kwamen na een tijdje uit in een kleine winkelstraat die ze in Arceus naam herkende.Na een hoop vuilnisbakken ontweken te hebben. Noa haalde opgelucht adem waarna ze een blik wierp op Golduck die het allemaal wel oké leek te vinden, hij had zelfs een brede grijns rond zijn snavel. Het meisje grinnikte waarop Kenai enkel naar haar keek toen zowel Golduck als  Noa in lachen uitbarstte. De Lucario volgde niet veel later. Toen ze uit waren gelachen liepen Noa, Golduck en Kenai op een rustig tempo naar South Boulevard wat niet zo ver lopen want blijkbaar hadden ze toch een heel stuk afgesneden door hun kleine avontuur. “..je hebt zeker nog niet zoveel actie meegemaakt als vandaag, huh?” sprak Noa tegen Golduck die haar aankeek en vervolgens knikte, met een brede glimlach rond zijn snavel. Tsja als je een filmster was dan was er waarschijnlijk niet zo heel veel te beleven als je 24/7 op een set doorbracht. ”Dat lijkt me ook best wel saai,” zei Kenai terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde en zijn ogen sloot. “Oh dus je vind het toch wel leuk om met me samen te werken?” grijnsde ze naar de Lucario die haar droog aanstaarde. ”..wie zegt dat ik..!” sputterde de Lucario  maar Noa barstte in lachen uit. Uiteindelijk kwam het drietal aan bij de locatie waar Golduck zijn interview had en leidde Noa hem naar zijn manager, arceusdank dat de blauwe Pokémon niet vuil was geworden door hun avontuur in de steegjes. Dat kon je van Noa echter niet zeggen want haar uniform was gescheurd en ze had op haar jack wat vuilplekken zitten. En dan niet te spreken over haar blauwe plekken van de val die ze had gemaakt. Hopelijk konden zij en Kenai nu naar huis om uit te rusten en was de missie geslaagd.