One track mind

Alsof het normaal was om zulke berichten te sturen had ze weer een berichtje dat bestond uit drie woorden gekregen. Haar zus was druk, dat wist ze prima. Maar wat tijd nemen om even een berichtje dat tenminste uit een zin bestond was toch niet te veel gevraagd? Maar goed, ze moest het maar met deze drie woorden zien op te lossen. Ze kon om meer uitleg vragen maar de kans dat ze een berichtje terug kreeg was aardig klein. Het eerste woord was 'Pokémoncenter'. De kans was dan ook enorm groot dat ze bij een Pokémoncenter moest zijn om dit te kunnen uitzoeken. De dichtstbijzijnde was echter helemaal terug in Santalune City, terug reizen dan maar. Over het algemeen waren de dingen die haar zus tegen haar zei redelijk tijdsgebonden. Ze kon wel door reizen naar de volgende plaatst maar dat zou gelijk staan aan later zijn en dan ook misschien te laat. Zo was het eigenlijk altijd wel geweest. Eens in de zoveel tijd was er iets dat zij moest doen en dat moest ze dan ook precies doen zoals haar zus dat wilde. Buiten dat kon ze helemaal haar eigen gang gaan en hoefde ze zich over niet veel andere dingen zorgen te maken. Haar zus zorgde voor extra inkomen om hun thuis te ondersteunen. Daardoor was ze natuurlijk wel erg druk en moeilijk te bereiken. Ze weigerde er over te praten waardoor Arine natuurlijk nieuwsgierig was geworden. Wat deed je als je nieuwsgierig was? Juist, dan ging je op onderzoek uit. Arine had dat ook gedaan natuurlijk en het was niet lang geleden geweest dat ze er achter kwam hoe haar zus aan zo veel geld kwam in zo'n korte tijd. En waarom de 'donaties' die ze maakte nooit gelijk waren aan vorige of volgende. De ene keer waren er twee kort op elkaar terwijl de andere keer er een enorm lange tijd tussen zat. Soms was het een groot bedrag en de andere keer maar erg bescheiden. Je wist het nooit. Al was het natuurlijk wel fijn om te weten dat er iemand anders buiten hun ouders met de boerderij een 'vast' inkomen binnenbracht. Ze hadden het nooit breed gehad en vanaf jongs af aan hadden ze regelmatig moeten helpen op de boerderij. Dat werd gelukkig minder toen haar oudere broer had aangekondigd dat hij de boerderij wilde overnemen en het dus ook echt als een vaste baan wilde gaan doen. Haar zus was op haar eigen manier geld binnen gaan brengen. Het maakte haar ouders gek genoeg niet zo veel uit aangezien ze het wel leuk leek te vinden en ze het geld zelf goed konden gebruiken. Die twee factoren waren de reden dat ze zelf op reis had kunnen gaan. Natuurlijk moest ze die reis dan wel zelf weer helemaal bekostigen. Maar ja, dat viel te begrijpen en het viel op zich ook wel te doen.

Het was nog vroeg in de morgen geweest toen de blondine stiekem haar bed uit was geslopen. De telefoon waar niemand ook maar aan mocht denken had ze onder het kussen van haar zus uit gevist. Stiekem berichtjes lezen, makkelijk maar toch akelig moeilijk tegelijkertijd. Meerdere keren had ze plannen met haar broer gemaakt om de telefoon te kunnen stelen. Pyrill was er niet bang voor om iedereen maar al te goed duidelijk te maken dat niemand aan haar telefoon mocht zitten. Het was haast eng. Elke keer was hun plan grandioos mislukt en kregen ze van zowel hun ouders als hun zus op hun kop. Waarschijnlijker beschamender voor hem dan voor haar, van zijn kleine zusje op zijn kop krijgen. Geen van hun plannen leek te werken tegen haar zus. Hoe groot ze het ook maakte, hoe ver ze het ook plande. Hun zus leek hen altijd een stapje voor te zijn. Dit was het domste en makkelijkste plan dat Arine ooit had gehad. Deels was het succesvol, niemand had het door gehad en ze had ook niet op haar kop gekregen. Aan de andere kant was het ook behoorlijk falend. Minstens een uur had ze de telefoon van haar zus doorgraaft om vervolgens helemaal niets te vinden. Dat was ook het einde van de telefoon plannen. Lichtelijk wanhopig had ze haar zus gevolgd de dagen die er op volgde. Niets leek er op te wijzen wat haar baantje was. Vreselijk vermoeiend viel het wel te noemen natuurlijk. Het was zelfs of de blondine het geld ergens vandaan toverde en het niet eens verdiende. Er gebeurde gewoon helemaal niets. Ja, plezier. Vlak voor haar neus. Iedereen ging uit, zo ook haar zus. En daar zat Arine dan, verstopt, kijkend naar hoe iedereen het naar zijn zin had. Behalve zij zelf. Het duurde dan ook niet zo gek lang voor ze het helemaal zat was en weg ging. Ze had lang genoeg naar haar zus gekeken. Die zelfde avond kreeg ze nog een berichtje; "Leuke poging". De hele tijd, de hele tijd was ze gewoon voor niets aan het kijken. Zo gefrustreerd als ze geweest was, was ze nog een tijdje op de zelfde plek blijven staan. Lang genoeg om te horen waar ze eigenlijk voor was gekomen. Haar zus' bijbaantje. Ze stond in een steegje naast het grote casino waar ze enkele mensen naar buiten hoorde komen. Ze hadden het er over dat iemand die er regelmatig was al een aantal dagen niet was komen opdagen en dat ze dat vreemd vonden. De naam die ze voor dat persoon gebruikte, de schuilnaam die haar zusje altijd gebruikte toen ze speelde als kinderen. Het had niet lang geduurd voor ze haar zusje opnieuw had gevonden in de stad. Nooit verwacht dat ze zoiets zou vinden had ze het met Pyrill uitgepraat en afgesproken dat ze het geheim zou houden voor haar ouders en broer.

De blondine was op een bankje gaan zitten voor het Pokémoncenter. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo'n drie woorden boodschap van je zus opvolgen. Niemand kon weten wat voor verrassing haar daar binnen zou opwachten. Wie weet waren het wel problemen. Want tja, dat wereldje waar haar zus zich in bevond kon nog wel eens gevaarlijk zijn ook. Voor het zelfde geld had haar zus wel een paar schuldeisers op haar afgestuurd. Wat zou ze daar nou weer mee aan moeten? Al leek het haar ook wel sterk. Pyrill wilde wat dat betrof altijd alles zelf wel afhandelen en er zo min mogelijk anderen bij betrekken. Dat was dan ook de reden geweest dat ze het gokken verborgen had gehouden voor de rest van de familie. Ugh. Ze moest hier niet zo veel over nadenken. Waarschijnlijk zou het toch niets ergs zijn dus waarom zou ze zich daar zo veel zorgen over gaan maken. Precies, daar was geen goede reden voor. Al zuchtend stond de blondine op en wandelde ze richting de ingang van het Pokémoncenter. De twee glazen schuifdeuren gingen voor haar neus open. Dan was ze nu bij het tweede woord aangekomen van het raadsel dat uit drie woorden bestond. Het tweede woord was 'wachtwoord'. Wat ze daar mee moest was een groter raadsel dan het eerste woord, dat was nog vrij duidelijk geweest. Maar dit? Waar een wachtwoord voor, wat moest ze daar mee? De grootste kans was nog het tegen het persoon achter de balie te zeggen. Als die wist waar het over ging was ze klaar met deze vreemde speurtocht. Als die niet wist waar ze het over had werd ze waarschijnlijk als een gek aangekeken. Ach, dat zou niet de eerste keer zijn. Op alle hoop van zegen dan maar. De blondine wandelde richting het persoon dat achter de balie stond en begroette hem met een glimlach. "Hey ik ben Arine en ik heb een wachtwoord," sprak ze zelfverzekerd. De man trok enkel een wenkbrauw op. Damnit, daar kon ze dus niets vanaf lezen. Of hij vond haar vreemd of hij wachtte op het wachtwoord. Maar goed, het wachtwoord had te maken met het laatste woord dat in het berichtje stond. 'Team', was het laatste woord en had dus ook te maken met het wachtwoord. Onderweg had ze er al over nagedacht, dat maakte dit alles een stuk makkelijker nu. Ze wist wat het wachtwoord dan zou moeten zijn. Hopelijk was het dan ook echt het wachtwoord en stopte ze het in de goede situatie. "Fortuna,' sprak ze rustig. Waarna er een glimlach op het gezicht van de man verscheen. Okay mooi, ze had het dus toch goed ingeschat en de situatie viel weer te begrijpen. Of nouja een soort van. Ze had het raadsel opgelost maar nu was nog de vraag wat er daarna zou gaan gebeuren. Foruna, zo noemde ze hun team altijd als ze het tegen hun broer opnamen. Ze waren namelijk beide wel gesteld op geluk en vonden het Latijnse woord er gewoon mooi voor klinken. Eigenlijk waren ze beide nog steeds wel erg gericht op het geluk. Alleen dan wel op een andere manier natuurlijk. Pyrill was vooral gericht op het geluk dat bij gokken hoorde, naast alle voorspellingen en strategieën natuurlijk. Zij zelf was meer gericht op het geluk dat bij het alledaagse leven hoorde. Al was alledaags waarschijnlijk niet het beste woord om het te beschrijven, ze nam graag risico's. Even later kwam de man terug aangelopen met een pokéball in zijn hand. De bal werd haar overhandigd en de man wenste haar er nog geluk mee voor hij een ander persoon ging helpen.

Je zult het altijd zien, net op het moment dat je wilde gaan kijken wat er in de pokéball zat, kwam er iemand op je af gestapt. Een trainer die maar al te graag met je wilde vechten omdat hij zag dat je een pokéball vast had. Je kon uitleggen dat je een coördinator was en dus geen zin had in een gevecht maar het persoon bleef doordringen tot hij zijn zin kreeg. In precies die situatie was Arine dus nu ook beland. De nieuwe pokémon recht inzetten leek haar een slecht plan, vandaar dat ze haar trouwe partner Ichi maar had gebruikt. Net zo min als zijzelf leek de Espurr zin te hebben in dit gevecht. Toch, midden in een gevecht kon het nog best spannend worden. Van die momenten dat je zo enthousiast werd als je maar kon zijn terwijl je het eigenlijk helemaal niet zo interessant vond. Ook dat was Arine en Ichi overkomen. Want hey, wie zou nou verwachten dat je jongen zelf ook een Espurr wilde gebruiken in het gevecht. De twee Espurr leken redelijk gelijk op te gaan waardoor het gevecht al een aardig tijdje bezig was. Trainers als pokémon werden er moe van en wisten maar al te goed dat het binnen een paar aanvallen zou eindigen. "Disarming Voice, Light Screen, Fake out!" Gewoon een hele combinatie aan aanvallen roepen, waarom zou je het niet doen. Het was altijd de gok wel waard. Dat was so wie so een groot deel van gevechten. Een gok durven nemen, precies wat wel goed in haar straatje viel. De eerste aanval miste compleet waardoor zijn tegenstander in de tegenaanval ging. Dat was echter allemaal al meegerekend in het plan. De tegenaanval faalde namelijk compleet door het Light Screen dat Ichi al lang van te voren had opgezet voor zijn verdediging. Nu de Espurr van de tegenstander erg dicht bij was, was het zijn kans weer om aan te vallen. Die aanval zat ook in het originele drie stappen plan. De Fake Out raakte de Espurr genadeloos waarbij die uitgeschakeld neer viel. Ichi viel vermoeid op zijn kont van al het vechten. Zodra Arine hem oppakte verscheen er een vreemd wit licht vanuit de pokémon. De Espurr werd compleet verzwolgen door het witte licht. De vorm werd groter, anders. De pokémon die nu in haar armen lag was geen Espurr meer, het was een Meowstic. Zachtjes aaide de blondine een keer over de donkerblauw met witte vacht van haar pokémon terwijl hij langzaam in slaap viel. Hij was compleet uitgeput van het gevecht. Tegen de tijd dat de jongen zijn Espurr van de grond had geraapt kwam hij haar feliciteren voor het winnen en het evolueren van haar pokémon. Voor de zoveelste keer die dag kon ze weer een eind gaan lopen om naar het Pokémoncenter te gaan. Deze keer om daar Ichi te laten opknappen.