Slippery bridge {Arianna}

Haar stok tikte gestaag op de grote en gladde brug. Ze had niet eens meer de moeite gedaan om haar Pokémon in de Pokébal te laten. Ze vond de blikken die ze keer op keer kreeg eigenlijk wel lichtelijk amusant. Niemand verwachtte dat een oude vrouw met een anker van 3/4 meter hoog liep. Gelukkig maar dat Doomsday een spooktype was. Het kwam haar niet heel erg goed uit als hij allerlei dingen zou vernietigen immers. Nu kon de Pokémon overal doorheen zweven wat hij wilde. De Pokémon bleef altijd wel in de buurt hangen, onverstoord, al tikte hij af en toe. Ze was er nog niet achter wat de spraak was van deze Pokémon en hield het op verlegen. Maar ach. De Pokémon volgde haar in ieder geval als een grote, dreigende schaduw, al voelde Elizabeth zich niet zozeer bedreigd. Het werkte wel wat haar betrof. Met een rustige glimlach leunde ze eventjes over de leuning, uit het waterige winterzonnetje gehouden wordend door de grote schaduw van haar Dhelmise.

Het was vreemd om met zo'n grote verschijning te lopen. Maar ergens voelde het ook wel weer veilig. Het anker bleef gewoon braafjes in haar buurt en zolang ze het onder appèl hield, was er ook niks aan de hand. Een vrouw stond verderop op de brug en eventjes keek Elizabeth naar achteren. Ze wilde de jongedame ook geen schrik aanjagen immers. Maar ze leek er niet zoveel last van te hebben voor nu. Dus met een kleine zwaai van haar stop, gaf ze Doomsday aan dat hij wat aan de kant moest. Als hij kon zweven, kon hij ook zweven naast de brug. Dan zouden ze allebei wat ruimte hebben. Het anker zweefde braaf aan de kant, het water nauwelijks roerend met zijn bewegingen. Ze wist zeker dat als de Pokémon ervoor koos om solide te zijn, dat deze een stuk meer schade aan zou richten. Dank Arceus dat het een spook was. Elizabeth richtte haar ijsblauwe ogen weer voorwaarts terwijl ze even de vrouw die over de rand van de brug keek in zich opnam. Ergens ontwaakte toch een moederlijk gevoel. "Mijn excuses, maar heeft u het niet koud? Wilt u mijn sjaal?" Ze nam immers toch zo een taxi naar waar ze moest zijn, echt reizen kon ze niet. Maar eerst een boswandeling door Santalune.

De paarsharige dame leek even wat verbaasd te zijn om haar vraag, maar voor Elizabeth was het niet meer dan normaal. Je medemens moest je immers helpen, of niet dan? De oudere dame nam de gejurkte vrouw nog eventjes een keer in zich op. Ze had wel een dikke legging aan en een jas, maar Elizabeth kon het niet helpen om zich zorgen te maken over de gehele mensheid. En hun Pokémon daarbij. "Dan is het goed," sprak ze met haar krakerige stem en een brede glimlach, waardoor haar ogen ook ietwat toeknepen en verdwenen in de rimpels. Toen viel haar blik even op de vulpix die het meisje bij zich had. "Wat een ontzettende mooie Pokémon heb je daar, het lijkt wel een Vulpix," sprak de oude dame vriendelijk. Ze was altijd wel lichtelijk eenzaam, dus een gesprek voeren met vreemden vond ze altijd nog wel prettig.