Dinner Date: The Sequel

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Eindelijk, eindelijk. Na al die jaren zou hij eindelijk de schuld die hij bij zijn roodharige redder had staan kunnen aflossen. Beter nog, het enige wat hij hoefde te doen om die schuld af te lossen, was iets voor haar koken. Als er iets was waar hij wel over op durfde te scheppen, dan was het wel over zijn kookkunsten. Dit was natuurlijk niet omdat hij een fantastische chef-kok was, maar omdat iedereen altijd van hem verwachtte dat hij het niet kon, waardoor het altijd een extra verrassing was als hij iets wist te bereiden dat eetbaar was. Ah, nou ja, eetbaar was misschien zelfs nog zacht uitgedrukt. Hij durfde zelfs te zeggen dat het meer dan eetbaar was. Het was af en toe zelfs mogelijk om er van te kunnen genieten. Ondanks dat ze thuis altijd koks hadden gehad die het eten klaar maakten, en dat hij zelf in feite dus eigenlijk nooit had hoeven koken, wist hij zijn weg in de keuken prima te vinden. Het was eerder andersom geweest. Juist omdat ze koks hadden, had hij leren koken. Het verpesten van het avondeten was voorheen altijd een van zijn favoriete bezigheden geweest. Koks die wanhopig door de keuken heen renden, zoekend naar de ingrediënten die de maaltijd hopelijk nog zouden kunnen redden? Hij had het prachtig gevonden. Nou ja, in ieder geval totdat hij zelf degene was die voor straf de maaltijden had moeten redden – toen bleek dat het een stuk minder leuk was om een maaltijd te moeten ontcooperen. Het ontcooperen van een maaltijd was eigenlijk niet eens het ergste deel. Nee, het werd pas een hel op het moment dat hij de verpestte maaltijd zelf op moest eten. Cooper huiverde. Alleen al de gedachte er aan was al genoeg om er voor te zorgen dat hij zijn eetlust verloor.

Hoe dan ook – het kwam er op neer dat hij in ieder geval meer kon dan alleen het bakken van een spiegelei. Hij had beloofd dat hij het eten over ongeveer een uur zou komen brengen, dus tijd om een hele maaltijd voor te bereiden had hij eerlijk gezegd niet als hij zijn reistijd ook nog mee zou rekenen. Tijd voor boodschappen had hij echter wel. Cooper wist niet zeker of hij een portie voor één persoon of meerdere zou moeten koken, waardoor hij maar het zeker voor het onzekere nam en maar wat meer kocht. Kogelbiefstuk, knoflook en een blikje met gemixte groenten – meer had hij eigenlijk niet nodig. Nou ja, hij hoopte in ieder geval dat hij niet meer nodig had, maar dat zou vast wel goed komen. Als de hotelkamer waar Jane in verbleef een fornuis en oven had, dan had het vast ook wel iets dat je kon gebruiken om dingen in te bakken.

Luxe, dat was het hotel dat de roodharige had uitgekozen zeker. Sterker nog, het was het soort hotel waar Cooper een aantal maanden eerder zelf ook nog in overnacht zou kunnen hebben. Ah… Wat hij er wel niet voor zou geven om een nachtje te slapen op een van die heerlijke matrassen. Zou hij er mee weg kunnen komen als hij deed alsof per ongeluk in slaap viel tijdens het eten koken? Misschien wel, maar dat zou het eten waarschijnlijk wel verpesten, en dat liet hij liever niet gebeuren. Daar was biefstuk te duur voor. Cooper klopte op de deur van de hotelkamer waar hij moest zijn, en het duurde niet lang, of hij werd al begroet door zowel de commentator van een programma dat hij niet direct wist te herkennen als door de tijdelijke eigenaar van de hotelkamer. ”Goedenavond, uwe hoogheid. U had roomservice besteld?” beantwoordde Cooper de begroeting. ”Ik zie dat u uw mantel draagt, maar waar is uw kroon?” vroeg Cooper vervolgens met een knikje naar de deken die over een van Jane’s schouders hing.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Vrijwel direct na Cooper’s opmerking over Jane’s gebrek aan een kroon, scheen de roodharige ook de beseffen dat ze een fout had begaan. Nee, een vorstin kon zich niet zomaar tonen zonder haar kroon. Ze ging dan ook vrijwel direct opzoek naar het kroonjuweel, om vervolgens na niet langer dan een paar seconden al weer terug te keren met haar kroon. Cooper knikte goedkeurend bij het zien van het kussen dat ze op haar hoofd had gelegd. Als hij zijn handen vrij had gehad, dan had hij zelfs zijn duimen goedkeurend naar haar opgestoken. Zolang hij zijn handen nog vol had met de benodigde ingrediënten voor het avondeten, ging dat helaas echter niet. Hij zou zijn mening dus maar hardop moeten uitspreken om het duidelijk te maken. ”Prachtig. Niets meer aan die outfit veranderen,” sprak Cooper. De vorstin vroeg vervolgens of hij liever een tour wilde of dat hij de keuken wilde zien, waarop Cooper bedenkelijk fronste. Alhoewel een tour behoorlijk verleidelijk klonk, ondanks dat veel hotel kamers uiteindelijk toch wel behoorlijk veel op elkaar leken, wilde hij eigenlijk toch wel behoorlijk graag zijn spullen even neer kunnen zetten voordat zijn armen nog in spaghetti zouden veranderen van al het tillen. ”Mag ik anders eerst de keuken zien om mijn spullen alvast neer te zetten, om daarna een korte tour van de kamer te krijgen, uwe hoogheid?” vroeg Cooper, die het eerlijk gezegd een prima compromis vond.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Met elke seconde die Jane nadacht over zijn voorstel, voelde Cooper de spullen die hij vasthield zwaarder worden. Alhoewel de ingrediënten die hij gekocht had in principe niet bepaald zwaar waren, werden ze er in ieder geval niet lichter op als hij ze langer vast bleef houden. Hare Majesteit bleef gelukkig Genadig te zijn, want ze stond hem toe om de spullen in de keuken neer te leggen. Cooper maakte een kleine pliés uit dankbaarheid – als hij voor een buiging was gegaan, dan was waarschijnlijk de helft van zijn spullen uit zijn armen geglipt. Zijn mede roodharige ging hem voor naar de keuken, waar ze met een paar sierlijke handgebaren aangaf dat hij vrij was om zijn shit te dumpen op welke plek hij maar wilde. Het was bijna een wonder te noemen dat haar kroon niet af was gevlogen tijdens haar voorafgaande pirouette. Erg indrukwekkend, vond hij. Hij zou het haar waarschijnlijk niet na doen. Het zat vast in haar Koninklijke genen, of iets dergelijks.  ”Dank U wel, Majesteit,” zei Cooper, om vervolgens zijn spullen op het dichtstbijzijnde hoekje van het aanrecht te dumpen. Cool, daar was hij in ieder geval van af voor nu. ”Zou U nu nog zo vrijgevig willen zijn om mij de rest van uw grootse koninkrijk te laten zien, Uwe Hoogheid?” vroeg Cooper, die zijn armen strekte in een poging om er weer wat gevoel in terug te krijgen.