Overclock

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Met zijn handen in zijn zakken begraven keken de gele ogen van Marcus naar het onmiskenbare gebouw waar de Santalune Gym leader op hem zat te wachten. Vix was enorm opgewonden geweest toen hij eenmaal doorhad dat hij hem ging gebruiken in een Gym gevecht. Onder andere. Ekans had een hele gemene beet die hij al vaak genoeg gevoeld had. Hij had nog niet echt een serieuze strategie. Het was nog maar afwachten wat Viola uit zou sturen op zijn team. Hij wist dat ze zich specialiseerde in Bug types. Dat kwam goed uit want Houndour zou dus in het voordeel zijn, eveneens zijn Torchic. Zelfverzekerd stapte hij door de deuren die automatisch open klapte. Hij rook de muffe lucht die hem deed denken aan een coupe in de trein. Hij trok zijn neus op en gooide zijn nog brandende peukje door de dichtschuivende deuren. Hij blies een wolk rook uit en wendde zich tot zijn Houndour die trouw aan zijn voeten stond. “Ben je er klaar voor?” Houndour blafte en zwaaide met zijn stompe staart. Marcus knikte kort en de trap af die naar beneden leidde. Hij stapte in een gigantische ruimte die aardedonker was. Deuren schoven achter hem dicht en de lichten gingen aan. Marcus vernauwde zijn ogen een beetje door het plotse felle licht. Aan de overkant van een reusachtig strijdveld stond een vrouw. Dat moest Viola zijn. “Fantastisch! Een nieuwe uitdager!” Haar stem weergalmde tegen de hoge muren om hem heen. Marcus keek voor het eerst eens goed. Links van hem hing een groot scherm. Dat moest het scorebord zijn. Zijn gele ogen gingen weer naar Viola. Hij kon haar niet al te goed zien vanaf zijn plaats aan de andere kant van het veld. Wat hij kon zien beviel hem. Ze was nog jong, niet al te jong maar oud genoeg om een ervaren gym leader te zijn. Ze droeg een camera om haar nek en de verschillende belichtingsschermen die in de gym opgesteld stonden vertelde hem dat ze een fotograaf was. Hij bekeek het strijdveld nu volledig terwijl Viola nog wat opgewonden woorden vanaf de overkant riep. De randen waren omringd met mooie struiken, bomen en bloemen. En het grootste deel van het midden was een groot bassin met water. Dat verbaasde Marcus ligt. Voor zover hij wist waren Bug Pokémon niet fan van water. Ze hadden geen speciale reden om er bij in de buurt te zijn. Hij kon de struiken en bomen wel begrijpen maar het water. Verder leek het alsof hij in een grote plantenkas stond. De bovenkant van de gym was open. Je kon het zonlicht zien dat scherp door de ruiten scheen. Het was erg benauwd. Hij wendde zijn ogen weer op Viola.“Je bent wat ouder dan wat ik normaal uitgedaagd krijg maar dat is totaal geen probleem! Fantastisch! Gewoon fantastisch!” Riep Viola uit. Marcus glimlachte nu ook. “Mijn naam is Marcus Ludovic, laten we beginnen!” Viola knikte en haalde een Pokéball van haar riem af. “Ik, leider Viola, accepteer jouw uitdaging!” Ze gooide de Pokéball omhoog en liet haar aller eerste Pokémon het strijdveld betreden.

“Gaan, Ekans!” De paarse slang Pokémon materialiseerde voor hem op het strijdveld en richtte zich op. Luid sissend focuste haar ogen zich op het blauwe wezentje dat vrolijk op het water danste. Marcus haalde zijn Pokédex tevoorschijn. Toen die de data opgehaald had stopte hij hem weer weg in zijn tas die hij achter zich had gelegd. Een water/bug type. Wat een struikelvlak voor mijn Torchic en mijn Houndour. Dacht hij knarsetandend van irritatie. Hier had hij niet op gerekend. Totaal niet. Maar goed dat hij Ekans had. Ekans had niet veel op met water aanvallen. Daar stond tegenover dat erg veel schade ze niet kon doen. Surskit dus ook niet! “Surskit snelle aanval!” Commandeerde Viola. “Ontwijk!” De Surskit was veel sneller dan Ekans en ramde haar opzij. Ze hervond haar balans weer en schoot naar voren. “Wrap!” Haar dodelijk sterke lijf sloot zich om de Surskit en ze begon kracht te zetten. Surskit maakte benauwde geluidjes en worstelde om vrij te komen. Ekans ontblootte haar tanden en siste luid. “Bubble!” Bellen vlogen uit de mond van de Surskit. Ekans verstevigde haar greep zodat het op zou houden met spuiten maar kreeg schade in het proces. “Bite, Ekans!” Beval Marcus. Ze opende haar kaken en sloot ze om de kleine water Pokémon met al haar kracht. Het wezentje krijste van de pijn. “Surskit! Worstel je los Surskit!” Ekans kaken hielden stand. Marcus wist hoeveel zeer het deed. Ze had hem vaak genoeg ook beet gepakt en als ze echt  wilde kon ze zo zijn arm breken, of op zijn minst flink kneuzen. “Bubble!” Met zijn laatste krachten spoot de Surskit bubbels tegen Ekans aan. Door de kracht omdat ze hem letterlijk in haar bek had en dus erg dichtbij was liet ze los. Surskit schoot als een klein kogeltje weg en dook onder het wateroppervlak. “Verdomme, Ekans! Ga het achterna!” Beviel hij. Ze schoot naar voren maar bleef onzeker bij het water oppervlak liggen. Marcus zuchtte geërgerd. “Goed, wacht maar tot het bovenkomt! Het kan niet eeuwig onderwater blijven” Met gespannen spieren staarde hij naar het donkere water. De klamme en vochtige gym maakte hem aan het zweten! En goed ook! “Quick attack!” Surskit kwam boven water en schoot recht op Ekans af. “Poison Sting!” Giftige, kleine stekels vlogen uit de bek van Ekans en raakte de Surskit. De Surskit ramde echter wel in Ekans die door de kracht neerviel. Surskit vloog door om vervolgens neer te komen in het veld en een lijn te trekken in de grond. “Surskit, kom terug” “Ekans, kom terug” Ekans materialiseerde in een rode straal terug haar Pokéball in. Voor haar eerste echte gym gevecht had ze het redelijk gedaan. Toch niet zo waardeloos als ik dacht.. Hij haalde diep adem. Nu de grootste dreiging weg was kon hij weer rustig ademhalen. Tenzij ze nog een water/bug Pokémon ergens uit haar mouw ging schudden kwam het wel goed. Torchic en Houndour hadden de overhand .. maar waren ze sterk genoeg? “Vivillon!” Een Pokémon die Marcus helemaal vreemd was verscheen. Mooi gekleurde vleugels sloegen op en neer. De zon die er in scheen liet mooie kleurrijke stralen los die op het water glinsterde. Het was een perfecte dag voor Marcus. Hij glimlachte breed. “Torchic” Zei hij enkel. Torchic landde op het strijdveld en keek zelfverzekerd omhoog. “Laten we dit snel afmaken, Vivillon” Riep Viola die haar camera had laten zakken. Had ze nu de hele tijd foto’s lopen maken? Marcus schudde zijn hoofd. “Ember!” Ronde balletjes vuur schoten naar de Vivillon. Die danste er echter omheen alsof het niets was, gracieus klapperend met haar vleugels wierp ze mooie stralen van roze, blauw en wit door het strijdveld heen. Torchic danste nerveus van het water weg toen hij in zijn enthousiasme naar voren was gesprongen. Beter dat ik ze daar ver uit de buurt houdt. “Nogmaals Ember!” Vivillon vloog hoog boven Torchic’s vuurlinie en cirkelde om een hoge boom. “Harden!” De puntjes van haar vleugels begonnen te gloeien, een aparte, groene kleur die zich uitstrekte tot de helft van haar vleugels, haar hele vleugel en tenslotte haar lijfje. Glitterend trok het veld zich weg. “Tackle!” Voor Torchic weg kon springen kreeg hij een keiharde beuk en vloog hij een eindje weg. Marcus opende zijn armen om hem op te vangen. Toen Torchic hem raakte voelde het alsof hij een keiharde stomp in zijn maag kreeg. Happend naar lucht kuchte hij en sloeg hij dubbel. Hijgend liet hij Torchic los die snel wegsprong en zich omdraaide naar zijn trainer. “Chic chic chic chic!” Riep hij geschrokken uit. “Maak je geen zorgen! Ember!’ Torchic draaide zich om en spoot weer zijn vuurballetjes. Vivillon danste weer opzij. “Verdomme! Scratch!” Vivillon was inmiddels binnen bereik gekomen. Torchic sprong omhoog en kraste genadeloos met zijn lange klauwen over Vivillon heen. Ze viel een eindje uit de lucht en even leek het alsof hij gewonnen had. Hij rechtte zijn rug weer en keek op. Voor ze het wateroppervlak raakte hervond ze haar evenwicht en stak ze haar vleugels uit. Gracieus zoals alleen een vlinder Pokémon dat doen kon danste ze omhoog. De zon scheen fel neer op hun gezichten en hun Pokémon. “Torchic ember!” Deze keer raakte het. Vivillon’s rechter voelspriet vloog in brand. Met flink geklapper van haar vleugels blies ze het uit. Marcus was desondanks lichtelijk van zijn stuk gebracht. Torchic zou de overhand moeten hebben. Hij was snel en vuur was enorm effectief tegen bug. Plus nog eens het sterke zonlicht wat op hen neer scheen. Dat kon maar één ding betekenen. “Ze zijn te zwak” Zei hij, enkel hoorbaar voor Torchic en hijzelf. Torchic keek om, bezorgd. “Harden!” Klonk er op de achtergrond. Torchic is te zwak maar Houndour naar buiten sturen is ook zinloos.. zo verzwak ik ze allebei!. “Tackle, Vivillon!”Vivillon schoot op Torchic af die trouw bleef staan, wachtend op orders van zijn trainer. Wat rest me nog? Wat kan ik doen!? “Ember!” De vuurballetjes schoten als kogels naar buiten en troffen nu wel doel! Een rookwolk verscheen er toen ze contact maakte met de Vivillon. De arena werd gevuld in een dikke rookwolk. Kuchend stak Marcus een hand voor zijn mond toen de rook hem verzwolg. Ingespannen luisterde hij. “Torchic?” Geklapper van dunne, insectachtige vleugels verbraken de stilte en de rook werd opzij geblazen. Marcus voelde zijn adem stokken toen hij het tafereel zag. Torchic lag bewusteloos voor hem en de Vivillon vloog triomfantelijk een eindje boven het wateroppervlak. Verslagen pakte hij zijn Pokébal en straalde hem terug. “Ik ga niet neer, niet nu ..” Hij pakte Vix’ Pokéball uit zijn tas en keek er intens neer. “Vix, mijn vriend, stel me niet teleur” Hij gooide hem omhoog en de Houndour verscheen voor hem. Met een hoog gehuil richtte hij zijn kop in zijn nek en liet de ramen schudden. Marcus glimlachte breed. “Viola, poets die badge maar alvast op, liefje” Zei hij honend en hij glimlachte breder. Allemaal chique praat. Hij wist heel goed dat het snel mis kon gaan .. beide hadden ze nog maar één Pokémon over maar de kracht van de Vivillon overtuigde hem dat het nu op geluk aankwam. Te zien aan de brandplekken op haar vleugels, en dat haar echter vleugel niet meer zo soepel op en neer deinde als net was ze toch wel goed verzwakt. Houndour was nog volledig op zijn krachten. Vix! Hij vertrouwde op zijn maatje. “Quick Attack!” “Ontwijk!” Vix schoot opzij en opende zijn bek om vuurballen op Vivillon af te schieten. Die miste hij echter op een haar na. Voor hij terug kon aanvallen schoot ze op hem af en raakte hem. Houndour landde tegen een van de boomstammen aan en sprong weer vooruit. Hij liet een nogmaals een oorverdovend gehuil horen! “Howl!” Riep hij. Hij gehoorzaamde en huilde nogmaals, zijn wil om te vechten versterkend met iedere huil die hij uitsloeg. Inmiddels had Viola haar Vivillon dichter bij zich genomen, wetend dat Houndour niets kon uitrichten van de andere kant van het veld. “Harden!” Weer begonnen de puntjes van haar vleugels te gloeien en trok het verder tot het samen kwam bij haar lijfje en loskwam in een kristellen opspatting.  “Ember!” Met een kracht die alleen Vix kon bezitten vlogen de vuurballen naar Vivillon toe. Die ontweek maar niet meer zo snel als eerst. Hij zag dat enkele haar toch al beschadigde, rechter vleugel raakte en ze raakte uit balans. “Maak het af met een laatste Ember!” Beviel Marcus ademloos, zijn gele ogen vernauwd tot spleetjes. Hij balde zijn vuisten en gooide hem omhoog. “Nu!” Ember vloog Vivillon’s kant op en raakte haar volop tegen haar lijfje aan. Ze werd naar achteren gesmeten en verdween met een enorme klap tussen de struiken achter Viola. Viola draaide zich om en keek geschokt naar de struiken. Houndour ademde zwaar door de kracht die hij achter zijn adem had moeten zetten. Marcus staarde ingespannen naar de andere kant van het veld. Zijn ogen vergrootte zich toen Viola zich omdraaide.. zou .. zou Vivillon omhoog komen? Zou ze het overleeft hebben? Even leek het alsof Marcus zich niet meer kon behouden. Zijn hart ging tekeer als nooit tevoren en zijn vuisten waren zo hard gebald dat ze wit uitsloegen. Het kon toch niet waar zijn dat hij verloren had .. of toch ..?



Surskit, the Pond Skater Pokémon. Surskit can walk on water as if it was skating. It attracts prey with a sweet aroma it produces.

Vivillon. The patterns on this Pokémon’s wings depend on the climate and topography of its habitat. It scatters colorful scales.