It's My Turn

Met een verbeten gezicht keek Amal omhoog. Natuurlijk. Een gigantische klimmuur. Alsof hij in het verleden niet al genoeg had gesport en het Rangerwerk hem niet genoeg liet bewegen. Zuchtend liet hij zijn hoofd hangen. De Gymleader, Grant, stond boven op het plateau te wachten tot hij de muur had beklommen. Overleggen had hem geen steek verder geholpen en dus legde hij zich maar neer bij het feit dat hij zelf eerst moest zwoegen voordat het Keith’s beurt was. Amal begon aan de barre klim naar boven en gleed af en toe uit, maar wist na een hele lange tocht zichzelf dan toch over de rand van de muur heen te duwen. Bah, dit was echt teveel inspanning geweest. Hij trok zijn neus op toen hij zijn eigen zweetlucht onder zijn shirt vandaan rook. Dat betekende dat hij dus nog een keer moest douchen vandaag, want hij ging op deze manier echt geen café of club opzoeken.

“Welkom in mijn gym,” begroette Grant hem, terwijl hij zijn armen uitnodigend openhield. Amal keek op en zag twee mensen staan. Grant en een scheidsrechter. Ah, hij had zich dus al voorbereid? “Ik moet zeggen dat je de muur nog redelijk snel hebt beklommen. Gisteren was er een uitdager die er veel langer over deed,” ging de man rustig verder. Dat bracht een brede grijns rond Amals lippen. Zijn ego was weer gestreeld en bovendien vond hij dat Grant er wel mocht wezen, nu hij zo dichtbij stond. Extra reden om zich uit te sloven, dus. Al waren die steentjes in zijn haar misschien toch wel een kleine afknapper. “Ik heb veel aan sport gedaan en het veldwerk van een Ranger houdt me in vorm,” reageerde hij nonchalant, hoewel de grijns op zijn gelaat hem toch een beetje als arrogant aftekende. Grant scheen daar geen problemen mee te hebben. In plaats van iets daarop te zeggen, wenkte hij Amal met zich mee en namen ze plaats op het strijdveld.

“Ik neem je uitdaging aan, jongeman,” liet de Gymleader aan hem weten, al had Amal sowieso al het idee gehad dat hij niet geweigerd werd. De Ranger haalde zijn enige pokéball al tevoorschijn en gaf zijn informatie aan de scheidsrechter, wie de namen van de twee vechters omriep en de regels nog eens uitlegde. Amal hoefde daar niet meer naar te luisteren omdat hij dat al wist en koos er daarom voor om nog even naar Grant te staren. Om hem in te schatten, natuurlijk. Toen het startsein dan eindelijk kwam, werden er twee pokéballs het veld op gegooid. Keith nam zijn plek al in en hief zijn poten. Tegenover hem stond een Tyrunt en, als Amal het niet mis had, dan had zijn Pawniard flinke voordeel bij de pokémon.

VS

“Uitdagers beginnen,” deelde de Gymleader met een grijnsje mee. Dat liet Amal zich geen tweede keer zeggen. “Rain Dance!” Grant keek verbaasd op. Pawniard konden toch geen wateraanvallen leren? Amal deed het echter niet voor de kleine boost, maar juist om het lekker glad te maken. Deze techniek hadden ze al vaker geoefend sinds de eerste gym, waardoor Keith nu veel beter grip op zijn ondergrond had. Hij gleed dus veel minder makkelijk uit dan voorheen. Regendruppels begonnen de vloer te bedekken en omdat dit geen stenen waren maar harde modder werd het langzaam aan wat gladder. “En nu Power-Up Punch!” De Pawniard was een stuk sneller dan de Tyrunt, dus Grants bevel om het te ontwijken was tevergeefs. Keith’s poot kwam hard in contact met de snuit van Tyrunt, welke naar achteren wankelde en vervolgens met zijn hoofd schudde.

“Val terug aan met Ancient Power!” Amal maakte zich geen zorgen om deze aanval. Het was een rocktype aanval en dat had nog minder effect op Keith. De pokémon herstelde zich dan ook heel snel en wachtte een volgende opdracht af. Typisch Keith. Deed alleen maar iets als hem wat gevraagd werd. “Wat dacht je van een Brick Break?” grijnsde de Ranger naar zijn partner. Die stoof naar voren en wist zijn evenwicht inderdaad goed te bewaren. Hij gleed niet weg in de modder, ondanks dat zijn lichaam niet helemaal gemaakt was ervoor. Met een harde klap raakte hij de Tyrunt in zijn nek, welke begon te piepen en gevaarlijk naar Keith gromde. Dit vond hij geen leuk spelletje. Dat liet hij blijken door fors met zijn kaken uit te halen, maar dat was ook een grove fout. Ondanks dat het Keith wel pijn deed, waren fysieke aanvallen – en zeker van dat kaliber – geen goed idee door de scherpe messen die Pawniards op hun lijf hadden zitten. “Val terug aan met Metal Claw!” droeg Amal zijn pokémon snel op. De Tyrunt begaf zich nog in de buurt en daar wilde hij wel uitgebreid gebruik van maken.

Het mes van Keith zette zich stevig tegen de harde huid van de dino aan, waardoor het wezen begon te kermen van de pijn. Amal voelde de adrenaline door zijn lijf stromen en kon het daarom niet helpen om zijn gebalde vuist triomfantelijk de lucht in te gooien. Dit gevecht was fantastisch. Grant gromde gefrustreerd. Het was duidelijk dat hij het gevoel had dat hij in een hoekje was gedreven. “Bide!” Oh shit. Amal kende die aanval. Ze moesten hun aanvallen staken of het in twee beurten afmaken, anders zou Keith wellicht veel schade oplopen. De Ranger besloot voor het laatste te gaan, zelfverzekerd dat ze dit wel konden afhandelen in die tijd. “Val aan met Power-Up Punch!” Tyrunt liet zich raken en Keith verharde zijn ‘vuisten’ met die aanval. Dat maakte de laatste aanval perfect. “Maak het af met Brick Break!” Meteen toen Amal die aanval riep, zag hij aan Grant zijn gezicht dat hij zijn fout in had gezien. Verslagen keek hij toe hoe zijn Tyrunt tegen de grond werd geslagen en niet meer op kon staan.

“Tyrunt is uitgeschakeld!” deelde de scheidsrechter met zijn harde stem mee. “Pawniard is de winnaar!” Amal sprong een gat in de lucht en complimenteerde zijn partner, terwijl Grant zijn Tyrunt terugkeerde en die een aantal woorden toesprak. Vervolgens haalde hij een nieuwe pokéball tevoorschijn. “Je vecht goed, moet ik toegeven,” sprak de gymleader met een glimlach. Zijn ogen stonden op Amal gericht, wie breed stond te grijnzen toen hij het hoorde. “Bedankt,” reageerde hij. “Jij ook. Dit is een goed gevecht!” Hij vergat helemaal te flirten, maar aangezien het gevecht nog niet voorbij was, zag hij daar nog wel wat kansen voor. Grant gooide zijn pokéball het veld op en een Amaura verscheen eruit. Als de Ranger het niet mis had, dan was deze nog zwakker tegenover zijn Pawniard en dat maakte het gevecht alleen maar leuker voor hem. Natuurlijk hield hij wel van een uitdaging, maar na het beklimmen van die muur? Amal had genoeg uitdagingen voor de rest van de dag gezien.

VS

De regen was opgehouden, maar de grond was veranderd in een modderige poel, dus dat zat wel goed. Amal droeg Keith dus niet op om opnieuw een Rain Dance te doen. In plaats daarvan opende hij het gevecht met iets anders. “Grass Knot!” Amaura was duidelijk nog niet gewend aan het terrein en viel met een harde plof tegen de vlakte zodra Keith zijn aanval uitvoerde. Het bracht een grijns rond Amals lippen. “Sta op en doe Rock Throw!” beval Grant. Keith ving het rotsblok met zijn maag op en gleed naar achteren. Door de kracht van de aanval viel hij achterover op de grond, maar hij krabbelde vlug weer overeind om zelf het offensief over te nemen. Met een Brick Break liet hij weten dat hij niet zo blij was met het cadeautje van Amaura. Amal was hierdoor verrast, want normaal gesproken nam zijn Pawniard het heft niet in eigen handen. Ondanks dat klaagde hij er niet over, blij dat zijn pokémon eindelijk in begon te zien dat hij zelf ook eens iets mocht doen. Op eigen houtje.

“Vecht terug met een Aurora Beam!” IJs had net zo weinig effect als steen, maar Amal wist dat het arsenaal van Amaura niet in Grants voordeel zou werken. Hoe dan ook zou hij toch moeten roeien met de riemen die hij had. Keith incasseerde de aanval perfect, want hoewel hij alsnog geraakt werd ondanks zijn poging tot ontwijken, wist hij zijn evenwicht te bewaren en meteen klaar te staan voor een tegenaanval. “Metal Claw!” riep Amal. Nog voor hij klaar was stoof Keith alweer naar voren en haalde hij uit. Zijn snelheid was haast niet te evenaren. De Ranger vroeg zich even af hoe dat kwam, maar toen hij beter naar de Pawniard zijn bewegingen keek, zag hij dat Keith gebruik maakte van de modder. Hij geloofde haast zijn ogen niet. Dat hadden ze niet geoefend omdat hij zelf niet op het idee was gekomen, maar dit was fantastisch. Op deze manier gingen ze geheid winnen. Het gekerm van de Amaura liet hem opkijken, waardoor hij zag dat Keith er nog een Brick Break achteraan had gegooid. Hij was echt op dreef.

“Amaura, Icy Wind!” De temperatuur begon te dalen. Amal vloekte, want dit kon Keith’s snelheid laten afremmen. Dat werd bewezen toen er een Ancient Power achteraan werd opgedragen en zijn Pawniard het niet kon ontwijken. “Keith, ben je in orde?!” riep Amal over het veld. Zijn partner sprong soepel overeind en nam een afwachtende houding aan. Hij wilde een nieuwe opdracht horen. “Doe je Metal Claw!” Ondanks dat zijn bewegingen werden afgeremd bij het ontwijken, wist hij nog altijd genoeg snelheid op te bouwen om de Amaura te blijven raken. Dat bracht Amal weer het stukje zekerheid dat hij nodig had. De dino liet horen dat ze het niet zo’n fijne aanraking vond en brulde vervolgens gevaarlijk. Blijkbaar was ook zij nu klaar met de spelletjes die werden gespeeld en dat liet Amal zijn spieren aanspannen. Als ze tot nu toe nog niet voor de honderd procent waren gegaan, dan wilde hij niet weten hoe honderd procent eigenlijk was. Toch maakte hij zich niet ontzettende zorgen, want tot nu toe had Keith bewezen dat hij het prima kon hebben. Hij zag het in ieder geval niet enorm somber voor hen in.

“Aurora Beam, volle kracht!” beval Grant, terwijl hij zijn woorden kracht bijzette door met zijn vuist naar voren te slaan. Amal had geen flauw idee hoe hij dit tegen kon gaan, maar gelukkig hoefde dat ook niet. Keith ondernam zelf al actie. Met een Metal Claw probeerde hij de schade te beperken, al voelde hij het wel sterk in de klauw die hij ervoor gebruikte. Zodra het gevaar was geweken, liet hij die arm namelijk even zakken en kneep zijn rechteroog voor enkele tellen stijf dicht. Amal zag dit niet helemaal, maar Keith nam het hem niet kwalijk. Hij wilde namelijk net zo sterk winnen als zijn trainer. “Tijd voor de combinatie!” riep Amal over het veld heen. “Power-Up Punch!” Grant droeg zijn Amaura wel op om het te ontwijken, maar door de Pawniards slimme zet met de modder was dat haast onmogelijk. Zijn gezonde klauw kwam in contact met Amaura’s nek, waardoor ze het uitkermde en aan de kant wankelde. Vervolgens schudde ze met haar kop en gromde naar Keith, waarna ze op hem afsprong en van dichtbij een Ancient Power uitvoerde. Hij kon niet ontwijken en kreeg de volle laag.

“Keith!” riep Amal bezorgd. Hij keek gespannen toe hoe zijn partner naar achteren viel en zich vervolgens achterover weer overeind liet rollen. Ah. Hij kon nog doorgaan. De Ranger wierp zijn pokémon een dankbare grijns toe. Tijd om dit af te ronden, zodat hij zich lekker kon douchen. Hij mocht dan geen modderbad nummer twee hebben opgelopen, maar hij voelde zich wel een beetje vies na die hele work-out. “Maak het af met Brick Break!” beval Amal. Keith manoeuvreerde via de modder richting Amaura en toen hij merkte dat ze van richting ging veranderen, volgde hij gewoon vanzelf. Ze had geen kans om het te ontwijken. Zijn scherpe klauw had geen genade voor zijn tegenstander terwijl die hard omlaag kwam, ervoor zorgend dat zijn gewonde klauw niet in de buurt kwam, mocht het niet genoeg zijn om haar neer te krijgen en ze alsnog aanviel.

1x Grass Knot
2x Brick Break
2x Metal Claw
1x Power-Up Punch