Dynasty

Met een zacht gelach keek ze toe hoe het paard uitgeschakeld werd en even haalde ze een hand door haar haren heen. Was dat echt alles wat ze had? Belachelijk. Een Nidoking verscheen en even zuchtte ze zachtjes waarna ze even kalm keek naar Sachi, die zelfzeker knikte en een stap naar voren zette, klaar voor het gevecht. "Als je zo stoer bent, kom dan zelf," Toen ze echter haar naam hoorde keek ze snel op... Wacht wat. "Amal?" vroeg ze een beetje verbaasd. Ze wist niet precies wat hij hier nu moest doen maar dit was niet bepaald goed. "Uhm... Zij begon," zei ze even met een zuchtje waarna ze even slikte en schuin wegkeek, wetende dat dit geen goede indruk kon maken. eigenlijk had ze die shiny willen nemen en daarbij een TR lid willen vloeren... Ze konden de shiny aan een beter iemand geven dan die... Die bi- De grond trilde en even keek de meid snel op. Fricking hell die Charizard. "Blizzard!" Zei Tawn meteen waarna de aanval werd afgevuurd. Het was een aanval die beide Pokémon kon raken aangezien het zowat door de hele ruimte heen maaide. Door de spanning en such had ze dan ook nog niet door gehad hoe koud het werkelijk was geworden hierbinnen. Ondertussen was Maybel in een duikvlucht gegaan, luid grommend, duidelijk niet blij met het feit dat haar tegenstander zich uit de voeten had gemaakt.

Het kostte hem een moment om de hele ruimte in zich op te nemen. Het leek er overduidelijk op alsof een hevige strijd zich had plaatsgevonden – en door de overgebleven pokémon kreeg hij de indruk dat hij die nu eigenlijk verstoorde. Keith keek gealarmeerd naar de aanwezige pokémon, zich beseffend dat hij in het nadeel was en waarschijnlijk ook een stuk zwakker. Amal, daarentegen, was helemaal gefocust op de bekende die hij hier had gevonden. “Begon met wat?” vroeg hij aan haar. Daarna ging zijn blik naar de andere dame. Zijn focus werd echter verstoord toen de grond begon te trillen en één van de Charizards blijkbaar erbij was gekomen. Oh. Fantastisch. Nog een pokémon waar Keith niet tegen op kon. Amal snoof. Tot zijn horror riep Tawnee een nieuwe aanval uit – eentje die net zo goed zijn Bisharp kon raken. Zonder er verder over na te denken, keerde hij Keith snel terug. “Wacht, stop!” riep hij verwoed. “Wat is hier aan de hand?”

“Begon met wat?” Klonk er meteen van de jongen af en ze haalde diep adem. Ja, ze loog ergens, maar ergens ook helemala niet en dat wist dat wijf ook wel, maar zou natuurlijk haar deel van het verhaal brengen. "Volgens mij was jij het die de eerste aanval uit het niets afvuurde," Hm? Ze gromde even zachtjes en haalde een hand op toen damp de ruimte vulde en haar Glaceon naar achter werd geschoven en even luid snuivend opkeek, triggered door de move die haar had geraakt. Ondertussen schoot May de ruimte in en ving ze door haar plots terugkomst de Dragon Rage zo op, ze draaide achter snel haar kop en vuurde een Inferno op de andere draak af, gevolgd door een Smokescreen, die de ruimte wederom vulde met rook. Verdomme! “Wacht, stop!” Uh? “Wat is hier aan de hand?” ze knipperde even en keek om naar de ander. "Ze is van Team Rocket, ik schakel haar uit, dat is wat een ranger hoort te doen niet?!" zei ze even gespannen toen ze zag hoe de Nidoking op haar fragiele eeveelution afvloog. De eerste slag kon ze niet ontwijken en de tweede ook niet, maar de Glaceon vuurde meteen een Ice Beam af op de posion ground type die nu zo dicht bij was gekomen. "Ze daagde me uit, ze vroeg erop!" verdomme.

Oké, volgens dat mens had Tawnee dus als eerste aangevallen. Amal keek verwachtingsvol naar wat die hierop te zeggen had, maar de damp die de ruimte nu vulde, bracht hem een beetje van de kaart. Konden ze niet even stoppen met vechten? Jirachi, dit was niet waarom hij een Ranger was, verdomme. Het leek haast alsof hij moest babysitten. Voorlopig negeerde hij het grootste gedeelte van het gevecht; zijn eigen pokémon was gewoon niet sterk genoeg om hier een einde aan te maken, dus moest hij het zelf maar opknappen. Tawnee legde uit dat de vreemdelinge van Team Rocket was en dat ze haar wilde uitschakelen, want dat was wat een Ranger deed. Amal draaide zich weer naar de paarsharige toe om te vragen of dit waar was, maar dat verdomde gevecht werkte hem enorm op zijn zenuwen. Het duurde dan ook niet lang of zijn geduld raakte op. “Kunnen jullie allebei even KAPPEN!” riep hij kwaad. “Ik probeer hier als een normaal mens een gesprek te voeren met jullie. Wat moet ik daarvoor doen? Hè?!” Team Rocket of niet… Een gesprek voeren kon toch ook wel?

"Kind, je bent zelf ook Team Rocket," Klonk er en ze vernauwde haar ogen even. Dit ging tever gaan als het zo verder gaan, haar hand bewoog zich naar de ball van haar trouwe Metagross, die zo een einde kon brengen aan het gevecht hier. Haar ogen werden echter groot toen ze zag hoe haar Sachi werd geraakt door een Poison Jab... En ze vergiftigd werd. Maybel aan de andere kant kon nog snel genoeg uitwijken voor de aanval van de Nidoking. "Sachi!" zei de vrouw meteen met een bezorgd gezicht waarna ze naar voren schoot. Ze viel echter zowat om door een luide knal op de grond en kreunde even... Ze keek fel op en haalde diep adem. "Maybel," zei ze enkel een keer waarna de zwarte draak even naar de muur vloog en zich ertegen afzette om aan een hoge snelheid richting de andere draak te schieten. Snel keek de vrouw even op toen ze luid gekraak hoorde en zag hoe de trap was verdwenen en er kraken ontstaan waren in de vloer. Langzaam maar zeker begon de vrouw genoeg te krijgen hiervan. Ze kwam echter al snel overeind en liep verder. De Glaceon had echter grommend opgekeken naar de draak die nu op haar afkwam. "Ontwi-" De vlammen ploften neer op de grond en ze werd zowat half in de aanval mee genomen. de hete lucht likte aan haar gezicht en even voelde ze de warmte aan haar lichaam aaien, pijnlijke steken ontstonden in haar armen en benen voordat ze snel haar handen voor haar gezicht hield. De pijnlijke steken van de brandwonden op haar arm kwamen terug... Ze had Houndoom wonden, dus de pij was er altijd... Alhoewel ze er wel gewoon aan was geworden... Ze vond dit verschrikkelijk... Toen de vlammen verdwenen keek het licht gewonde meisje even op, haar ogen groot. De knieën van de dame waren geschaafd en haar lichaam zat nu mooi onder wonden, maar ze was erger gewoon.. Ondertussen had Maybel een Dragon Claw richting de draak uitgevoerd, die toch bezig was geweest met de ice type... Sigh... “Kunnen jullie allebei even KAPPEN!” Ze keek even langzaam op en slikte even waarna ze op haar onderlip beet. Ze kon dit best onder controle houden... Ze kon het echt wel. “Ik probeer hier als een normaal mens een gesprek te voeren met jullie. Wat moet ik daarvoor doen? Hè?!” Huh? Ze keek even snel op toen ze woorden hoorde van de ander... Maar haar aandacht werd echter gericht op iets anders. De ogen van de meid werden groot waarna ze haar langzaam een woeste uitdrukking op haar gezicht kreeg. "Wanneer zij haar mormels terugroept, doe ik dat ook!" Nog nooit had ze zich zo woest gevoeld, ze was werkelijk waar woest, ze voelde vlammen vanbinnen, alsof ze alles op haar pad nu gewoon kon omver kappen. Het beeld was dan ook gewoon niet te verwerken voor haar. Voor haar was het altijd goed en wel geweest, vooral met Sachi. Haar Glaceon was haar alles en haar partner door alles heen. Niemand, maar dan ook niemand mocht dit haar aandoen. Verblind door woede en lichte verdriet noemden ze het dan... "Ik heb immers een baby pokémon om te beschermen," Oh.. OH?! Ze keek fel op en pakte een ball van haar riem af. Voor de een of andere reden was ze nu verschrikkelijk kalm.. Maar als ze het haar van dat wijf in haar handen zou hebben kon ze iedereen garanderen dat dat wijf niet langer een gezicht zou hebben die het vertonen waard zou zijn. "Ik hoop dat je snel kan lopen, moppie," zei ze half grommend terwijl ze haar tanden op elkaar had geklemd. Ondanks dat Amal hier was en dat ze zich o zo graag wilde inhouden en gedragen kon dat niet. Waarom niet? Stel je dit eens voor, je starter, je maatje, degene die altijd aan je zijde heeft gestaan door dik en dun heen... Verwond tot op het randje van breken voor je. De Glaceon kon nog even opkijken, maar de wonden waren haar duidelijk teveel. De vuuraanval was van dicht afgevuurd en als Tawn niet beter had geweten was misschien de ability van de Charizard ook ingegaan. Ze snoof even en gromde zachtjes. Ze was kapot, ja, op het randje van het uitdagen van de hogere rangen en het uitwissen van alles... En hier moest ze dit doen?! Dit was niet wie ze was, ze kon veel hoger gaan en verdomme, je wilde niet weten waartoe ze in staat kon zijn. Ze versnelde haar pas en bukte zich bij haar eeveelution, die ze zachtjes begon te aaien en tegen zich aandrukte... Ze was de koude lucht en de snijdende temperaturen normaal gewoon.... Maar het was angstaanjagend dat ze nu zo hoog waren en er amper verschil was tussen haar warmte den 'koude' die ze normaal moest dragen... Het baarde haar zorgen... En die zorgen zette zich in haar geval om in haat, woede... "Amal... Ik ga iets doms doen, neem mijn Charizard en doe wat je ermee wilt," zei ze even, niet eens opkijkende. Hij had geen idee hoeveel deze POkémon voor haar betekende, niemand. Ze was zo alleen geweest, zo kapot gegaan... Maar niet door haar, niet met har... haar stem brak en ze kon het niet langer, geen controle meer houden over haar stem, over haar gedachten, ze was haar zelfbeheersing kwijt en dat was niet gezond... Ze kwam langzaam overeind met de eeveelution in haar armen en haalde diep adem waarna ze zonder nadenken gewoon de Aggron bovenhaalde. DE ball vloog open en in een flits verscheen een gigantisch beest die met gloeiende ogen neerkeek op de dame. Met een harde plof kwam ze neer, waarna ze een luid gebulder liet ontglippen aan haar bek. de vrouw vernauwde haar ogen, niet langer in staat een normaal woord uit haar keel te halen. Ze richtte enkel even haar ogen op de grond die begon te kraken en knikte even naar haar steel type Pokémon, die met een luid gebrul de toren even liet trillen en toen een Dragon Tail door het gebouw liet razen, eentje die alles en iedereen kon raken. Ze carede niet echt. Wacht eens... Ze legde haar vrije hand tegen haar gezicht aan en merkte op dat ze aan het huilen was... Was ze verdrietig? Nee, ze was razend en ze wilde iemands bloed zien vloeien, het bloed van een stom kreng die niet naar haar wilde luisteren... En ze wilde nog easy op haar gaan, nou vergeet easy gaan...

-Rolo heeft toestemming Maybel te godmodden van me ^^

Arceus. Het leek wel alsof hij tegen kleine kinderen aan het praten was. Hij was zelf geen heilige hoor, dat besefte hij zich ook wel – hoe graag hij wel een heilige was, maar die twee sloegen echt alles op het moment. Het gevecht ging gewoon door, tot zijn frustratie, waardoor zijn woede langzaam maar zeker begon op te bouwen. Amal was niet héél snel op zijn tenen getrapt en toch kregen de dames het voor elkaar dat hij na vijf minuten al een uitbarsting had. Eentje waar de paarsharige niet correct op reageerde. “Luister,” siste de jongen, terwijl hij zich naar haar omdraaide en zijn hand tot een vuist balde, op zijn wijsvinger na. “Ik heb hier een oud gebouw te beschermen, met jullie erbij in begrepen!”

Zijn baan stond op het punt om nog moeilijker te worden. Blijkbaar bevielen de woorden Tawnee niet. Amal kon ergens wel begrijpen waarom dit het geval was, maar het stond hem niet aan dat ze hem op die manier waarschuwde. Bovendien bedreigde ze de vreemdelinge – en als Ranger was het zijn taak om iedereen in veiligheid te brengen. Ruzie of geen ruzie, maar ze moesten hier weg. Het leek er niet op dat de toren nog veel kon uithouden, of in ieder geval niet op deze verdieping. En als dit hier inzakte, dan hadden ze een groot probleem. De rest van de toren zou dan gewoon meegaan. “Tawnee, nee,” probeerde Amal. “Als je doet wat ik denk dat je gaat doen, dan zijn we er misschien allemaal geweest.” Hij wilde nog niet sterven. Niet op deze manier, in ieder geval. Zijn dood moest heldhaftig worden; iets betekenen. Het moest impact hebben. Hij kon hier nog niet geplet worden onder een hoop stenen. De jongen verloor haast zijn evenwicht toen de enorme Aggron op de vloer terecht kwam en deed vlug een schietgebedje. Naar elke Arceus die in hem opkwam.

Het had geen effect. Natuurlijk niet. Amal vervloekte zichzelf en haalde de pokéball van Keith weer tevoorschijn. Hij zou later zijn excuses wel aan de Bisharp aanbieden, mits hij daar de kans nog voor kreeg. “Keith, bescherm die dame!” riep hij, terwijl hij de pokéball opgooide en zijn partner verscheen. Die raasde op een rap tempo naar voren en deed een poging tot het blokkeren van de aanval. Helaas kon hij geen tegengewicht bieden en werd hij aan de kant gegooid door de impact van de Dragon Tail. Amal klemde zijn kaken op elkaar. Dat moest vast pijn doen… Maar hij kon het niet zo laten eindigen. Om zijn eigen pokémon eer aan te doen, sprintte ook hij naar voren en remde hij vlak voor de paarsharige af. Hij spreidde zijn armen. “Ik ga nergens heen met je Charizard tot je gekalmeerd bent!” Arceus, wat was hij een sukkel.