Heathens

Het was een typische winteravond. Kleine sneeuwvlokjes die verdwenen waren tegen de tijd dat ze de grond raakten kwamen uit de hemel vallen en gaven een mooi effect in het licht van de straatlantaarns. Een kleine gestalte wandelde in haar eentje door de straatjes van Lumiose City heen. Er was geen mens, noch pokémon te bekennen hier. Sinds een kleine week woonde ze in de basis, had ze haar vertrouwde huis achter zich gelaten in Shalour City. Van plan om terug te gaan was ze niet echt, ze zou vanzelf hier wel een plekje vinden. Het was tijd om het verleden het verleden te laten. Grace zag er niet echt uit als één van de ruige types van Team Rocket, maar je moest de jonge dame zeker niet onderschatten. Er lag een kalme blik in haar ogen terwijl ze verder wandelde door de straat. In de verte meende ze iemand te zien, dat moest ze dus maar even uitchecken.

{+Nyx}

Tijdens het lopen trok Grace de sjaal die ze om haar nek had geslagen wat steviger aan. De persoon die een eindje verder stond, stond met zijn rug tegen de muur aangeleund. Ook de rode pokémon naast hem trok haar aandacht. Eenmaal bij hem in de buurt gekomen begroette hij haar. "Goedenavond indeed," zei ze met een kleine glimlach terwijl ze stil bleef staan en haar handen wegstopte in de zakken van haar winterjas. "Al mag het van mij best wel wat minder koud." Haar blik was naar de pokémon op de grond gegaan, ze herkende het wezentje als een Flareon. Wat zou ze die nu graag als sjaal gebruiken, zeg. Haar blik ging weer terug naar de persoon, een stuk ouder dan zijzelf waarschijnlijk. "Team Rocket?" Ze kon maar meteen right to the point zijn, want als hij dat niet was moest ze actie ondernemen. Niet dat ze daar zin in had, tijdens haar eerste patrouille..

Grace keek met haar handen in haar zakken omhoog naar de andere persoon. De paarsharige was het met haar eens dat het wel wat minder koud had mogen zijn. Dit was het eerste minpuntje wat ze tegen was gekomen, het feit dat ze in de kou over straat moest gaan lopen om te zien of er mensen waren die er niet thuis hoorde. Grace volgde elke beweging die hij maakte, ze stond erom bekend oog voor detail te hebben. Het meisje kantelde haar hoofd een klein beetje en liet haar blik bedachtzaam afdwalen naar beneden, naar de kleine rode pokémon, en vervolgens weer terug omhoog naar het gezicht van de man. "Gelukkig," zei ze vrijwel meteen toen hij zei dat hij geen Team Rocket was. "Ik was al bang dat ik er één zou tegen komen, vreselijke mensen." De aanpak was al gebeurd voordat ze er zelf erg in had. Maar wie weet hoe het zou uitlopen. "Ik bedoel, alle mensen in die organisatie zijn creeps."

Haar onschuldige uiterlijk was één van de redenen dat ze aangenomen was bij Team Rocket. Grace was nu niet iemand waarvan je verwachtte dat ze bij zo'n organisatie hoorde. Ze leek de onschuldigheid zelve wat betreft haar uiterlijk, maar haar innerlijk was het tegenovergestelde. Niet dat ze dat snel liet zien, zeker niet nu. Nee, het was prima als hij dacht dat ze zo'n onschuldig iemand was. "Omdat ik iets had om te doen," zei ze terwijl ze haar hand uit haar zak haalde om haar sjaal nog wat strakker aan te trekken. "Je weet wel, zaken." Haar leugens kwamen er zo vloeiend uit dat ze het bijna zelf ging geloven. En in een zekere zin waren het geen volledige leugens. Ze was hier ook op straat om 'zaken' te doen. De vraag was enkel wat voor zaken. Wie weet was ze wel een rebelse inwoner die stiekem plannetjes aan het beramen was.

Zo kon je tenminste nog van een saaie avond een iet wat meer interessante avond maken, niet? Grace had er geen moeite mee om in de rol van onschuldig meisje te blijven zitten. Ze genoot er zelfs wel een beetje van, zeker omdat andere mensen niet wisten wat haar sterke kanten waren en dat ze lang niet zo onschuldig was als ze er misschien uitzag. Zaken, inderdaad. "Hmn, ik weet niet of deze zaken voor ieders oor geschikt zijn. Je weet maar nooit of een Team Rocket lid er weet van krijgt." De donkerharige keek een beetje nietsvermoedend om zich heen, alsof er elk moment een lid van die organisatie achter haar zou staan. [b]"Je weet wel.. waarschijnlijk zou elk lid van die bende onderkruipsels staan te wachten om ervan te horen, dus je kan maar nooit voorzichtig genoeg zijn.

Grace had duidelijk de interesse van de paarsharige gewekt met haar geheimzinnige gedoe over haar zaken. Nonchalant stond ze daar, handen weggestopt in haar zakken en haar hoofd licht omhoog gekanteld omdat de ander een stuk langer was dan zijzelf. "Dat je ze niet ziet, betekend niet dat ze er niet zijn." Grace wierp de oudere man een wat geheimzinnige blik toe, bestuderend misschien zelfs wel. Ze keek hoe hij zijn armen spreidde, hij wilde het duidelijk heel graag weten. De zwartharige deed een stap dichterbij, keek nog eens de straat in om te zien of er niemand was. "We hebben een infiltrant," fluisterde ze terwijl ze haar gezicht nog wat dichterbij had gebracht. Hij zou haar koude adem misschien zelfs wel kunnen voelen. Vervolgens deed ze een stap terug naar achter en streek ze een pluk haar achter haar oor, waarbij haar vinger zachtjes langs één van de oude littekens op haar gezicht streek.

Het enige waarvoor ze al deze moeite deed was om te zien hoe goed ze kon improviseren, ze was zichzelf aan het trainen. De vraag was wanneer hij de leugens zou doorzien, wanneer haar verhaal een zwakke plek kreeg om doorheen te prikken waardoor het uit elkaar spatte. Grace was een sneaky persoon, had over het algemeen geen moeite met anderen voor de gek houden en ook nu leek ze het hele verhaal zo uit haar duim te zuigen. Ook was ze verveeld, en wanneer ze verveeld was ging ze iets zoeken wat interessant was. Luchtig haalde ze haar schouders op toen hij vroeg wie het was. "Ach, je hebt toch niets aan de naam, ken je toch niet," zei ze waarna ze haar handen weer wegstak in haar zakken. "Geclassificeerde informatie," zei ze vervolgens waarna ze haar wijsvinger op haar lippen legde.

Grace sloeg haar armen over elkaar heen toen hij begon te praten, blijkbaar geloofde hij haar verhaal niet meer. Misschien had ze inderdaad wel wat subtieler moeten zijn in het begin, al had ze wel het idee dat hij het in het begin nog redelijk had geloofd ook. Maar ze kon niet in zijn hoofd kijken, wie weet. Hij had inderdaad een punt met zijn woorden, damnit. Toen hij met zijn woorden eindigde keek ze hem aan, liet het eventjes bezinken en keek toe hoe hij daar grijnzend stond. Langzaam maar zeker kwam er een brede grijns rond haar lippen. "Aha!" zei ze terwijl ze haar armen uit elkaar haalde en kort naar hem wees met haar wijsvinger. "Dus je bent toch van Team Rocket." Wat vond ze het geweldig dat ze hem zojuist had ontmaskerd. Een twinkeling was in haar ogen te vinden, terwijl ze hem afwachtend aankeek. Ja, hij had zichzelf nu klemgezet.