Hide & Spook [Ranger Quest]

Voor deze Quest moest Lars terug naar de stad waar hij geboren was. En eigenlijk vond hij het best ongemakkelijk. Hij wilde liever niet zijn moeder tegen komen. Het is een lieve vrouw hoor, maar hij was nogal abrupt van huis gegaan. En eigenlijk moest de terugkeer naar zijn moeder iets zijn voor in het laatste hoofdstuk van zijn verhaal. Hij werd een beetje bang dat dit dan ook meteen het laatste hoofdstuk zou zijn.. maar goed, als een echte held schudde hij het van zich af en liep verder naar de Pompoen boerderij van meneer de boer Billy Boep Bap. Ja, vraag me niet waarom, maar om de een of andere reden wil hij deze naam daadwerkelijk houden.

Hij klopte aan en een oude man deed open. “Hallo jongeman, wat kan ik voor je doen? Wil je misschien een pompoen kopen?” Lars schudde direct zijn hoofd. “Nee meneer. Ik ben hier om u te helpen. Mijn naam is Lars Stött en ik ben graduate ranger. Ik heb vernomen dat u om assistentie vroeg betreffende uw pompoenveld.” De man kreeg meteen een grotere glimlach en vouwde zijn handen ineen. “Jaja, wat fijn dat je er bent m’n jong’n.” Zei hij toen. “Wil je eerst even een kopje thee met een koekje?” Lars glimlachte en zei: “Nee bedankt meneer. Ik eet of drink liever niet als ik aan het werk ben.” “Oh nou, da ken.” Zei de man. “Loop maar eef’n mee m’n jong’n.” Lars knikte en volgde de man tot aan zijn pompoenveld. Het was werkelijk.. enorm.. oh dear. Maar geen opdracht was te moeilijk voor de grote Stöttinator!!! Nee.. die bijnaam gaat Lars niet krijgen. Oh wacht eens! Het is tijd voor een episch innerlijk monoloog. Nou zeg! Bijna vergeten! Here goes! “Pompoenen zijn eigenlijk gewoon de tijgervormen van sinasappels door die strepen.” Nailed it. “Nou hier ist dan.” Zei Boer Billy Boep Bap “Zou u me nog eens willen vertellen wat er aan scheelt meneer Billy Boep Bap?” “Oh jong’n, zeg maar Boep, of Bap.” Lars trok een van zijn wenkbrauwen op. No wa dat hij dat serieus meende.. maar goed. Boer Billy Boep Bap ging verder. “Dr zien wat Pumpkaboo verstopt in mien veld. Het zien echte rotterklakkers. Ik ken nie oogsten of verkopen totdat die’n mennekes uut mien veld zien.” Aha, dat klonk logisch genoeg. Lars draaide zich naar de oude boer. “Geen zorgen meneer! Ik heb dit klusje geklaard nog voordat u klaar bent met uw lunch!” Waarna hij saluteerde. Oh jee, hij had de moeilijkheidsgraad van deze opdracht even zelf opgekrikt. Wat deed die jongen zich toch steeds zelf aan? Nja, het was allemaal een beetje naar zijn hoofd gestegen. De man moest even lachen en zei: “Nou da zou mooi zien. Dan ken ik weer lekker snel vierder gaan met mien werk.” Dat zou inderdaad mooi zijn. Als Lars dit zou lukken zou hij wel heel mooi wat vertrouwen hier hebben gewonnen voor de Rangers. De man klopte hem even op de schouder en alsof het een trigger was, sprintte Lars meteen het veld in. De man liep lachend terug naar binnen. Hij vond de energie die Lars had wel aandoenlijk.

Lars stond nu midden in het veld. Alleen. Hij keek eerst eens even goed met zijn ogen in het rond. Misschien kon hij nu al iets zien. Maar zo makkelijk mocht het natuurlijk niet gaan. Wat hij dus maar deed was even zijn pokedex erbij halen. Hij moest eens zien wat hij allemaal te weten kon komen over deze specifieke pokemon soort. De pokedex schoof open, en na wat gegevens ingetypt te hebben begon het te spreken. Het eerste dat Lars leerde was dat Pumpkaboos voorkomen in verschillende maten. Net zoals pompoenen zelf ook eigenlijk. Wat hij verder leerde was dat een Pumpkaboo een geest in zich heeft. Een geest waarvan de pompoen waar hij in zit de geest mee moet nemen naar het hiernamaals. Maar nu nog het volgende probleem.. hoe ging hij ze vinden. Als ze allemaal super sized zouden zijn, dan zou dat makkelijk zijn. Die kon hij even snel eruit filteren. He wacht eens. Zo’n gek idee is dat nog eens. Hij ging eens even snel kijken.. hm.. nee.. het veld is te groot. Hiervoor moest hij hulp inschakelen. Hij gooide een pokeball op en liet Hüfnik tevoorschijn komen. Hüfnik vloog voor zijn neus. En even snel omhoog. En even snel opzij. En even snel omlaag. En weer even snel de andere zijkant op.. Ja.. Hüfnik was een beetje hyperactief. Maar op een bepaalde manier was Lars dat zelf ook wel dus dat paste wel goed. “Hüfnik. Zoek eens even over je op dit veld grote versies van deze pokemon kan vinden.” Hij liet de afbeelding van de Pumpkaboo aan de Yanma zien en een milliseconde later was hij al weer weggevlogen. Hm, dat gaf Lars weer even tijd voor een episch innerlijk monoloog. “Als een Pumpkaboo goed is met de dames, dan is hij een Pimpkaboo.” Nailed it! Uhu.. sure.

Hüfnik was over het veld aan het sjezen om de grote Pumpkaboos te vinden. En uiteindelijk zag hij er ook echt een zo ongeveer helemaal aan het einde van het veld. De Yanma begon zijn trainer te roepen. Lars keek op. Het geluid van een Yanma was erg goed te horen. Hij zag zijn pokemon ergens vliegen en hij rende er meteen op af.

Een race tegen de klok. Boer Billy Boep Bap was namelijk net klaar met het koken van zijn theewater toen Lars aankwam bij de eerste Pumpkaboo. Het was inderdaad een enorme pokemon. Zeker tachtig centimeter hoog. Hij vond het echter wel jammer dat het er maar eentje was. De rest zal vast moeilijker te vinden zijn. Maar goed, nu nog het beestje weg krijgen. “Hallo.” Zei Lars tegen de pokemon. Die deed ineens zijn ogen open. “Ik ben Lars.” “Pump.” Reageerde de Pumpkaboo een beetje sompig. “Zou je misschien op een andere plek kunnen gaan zitten?” Vroeg Lars aan het beestje. En de Pumpkaboo ging even op zijn pootje staan. Kreeg bolle wangen. Plofte weer op zijn bips en moest overgeven. Oh jeetje. Die voelde zich niet helemaal goed. Maar Lars begon zich wel af te vragen waar een geest nou eigenlijk misselijk van zou kunnen worden. Zeeziek? Buikgriep? Nee, dat is allemaal niet logisch.. Ho wacht eens even! Voedselvergiftigi.. En toen kwam er nog een lading kots over de grond. Het droop nu werkelijk over de wang van de Pumpkaboo heen. Arm ding. Het punt was in ieder geval dat de Pumpkaboo niet zelf bewegen kon. Lars maakte met een handgebaar aan Hüfnik duidelijk dat hij op de locatie moest blijven en rende zelf snel weg. Hij ging een kruiwagen, een grote steen en een plak zoeken.

Niet veel later kwam hij terug met de boven genoemde voorwerpen. Hij zette de kruiwagen in de buurt van de Pumpkaboo, de steen op de grond en de plank onder de Pumpkaboo en op de steen. Daarna begon hij op de plank te duwen in de hoop dat de Pumpkaboo door de kracht in de kruiwagen terecht zou komen. Maar het wilde niet echt lukken. Hüfnik besloot om tegen de Pumpkaboo te duwen, maar dat hielp ook niet. Er kwam echt geen beweging in! En toen.. ineens.. moest de Pumpkaboo weer overgeven. Zo veel dat hij ineens een stuk lichter werd! En toen lukte het wel om het beestje de kruiwagen in te duwen! Hij stuurde Hüfnik snel terug naar zijn pokeball en rende met de kruiwagen snel naar het huisje van Boer Billy Boep Bap. Hij had er een gevonden! Maar hij ging de man niet storen. Hij zette de kruiwagen bij het huisje neer en rende het veld weer op. Misschien was het nu slim om te kijken of hij naar de kleinste van de Pumpkaboos kon gaan zoeken. Maar hoe moest hij nu zo’n klein ding gaan zoeken in zo’n groot veld? Waren het kinderpokemon die hij moest lokken met de geluiden van een ijscokar of speelgoed ofzo? Nee dat zou belachelijk zijn. Ja.. zelfs voor Lars. Hij begon maar eens met het rondkijken, misschien kon hij al eens iets zien. En bij een bepaalde draai vloog er ineens iets zijn kant op. Tegen zijn gezicht om precies te zijn. Hij werd achterover geslagen en zag vervolgens hoe een kleine Pumpkaboo over hem heen vloog. Maar dat was niet het enige dat over hem heen vloog. Er vloog ook een Starly achter hem aan. En die Starly had een zonnebril op. Bescuse me? Het leek net alsof hij een soort gangleader was die iemand uit zijn territorium wilde houden. En ja hoor, snel genoeg zag Lars ook dat de rest van de gang achter de mini Pumpkaboo aan vloog. Totaal vier Starly. Ja he hallo, dat is niet cool. Snel liet hij Jetterik uit zijn pokeball en beval hem om de groep Starly eens flink bang te maken. Jetterik twijfelde geen moment en vloog er naar toe om eens flink de boze meneer uit te gaan hangen. De leider van de Starly vond dit natuurlijk enorm grote B S, dus die ging meteen in de aanval tegen Jetterik. Maar hij was groter en sloeg het beestje weg met zijn vleugel. En dit was pas echt hetgeen de rest van de Starly bang maakten. Ze vlogen allemaal weg. Maar dat was niet het enige dat vloog. De Pumpkaboo begon ook weer te vliegen. Hij vloog weer langs het gezicht van Lars. Lars rende er achter aan. Uiteindelijk ontdekte hij dat de kleine Pumpkaboo zich ergens uit angst de grond in had genesteld. Welp.. dit zou niet met een kruiwagen gaan lukken. Er zat maar één ding op. Graven!! Hij liet Jetterik bij de Pumpkaboo blijven en rende naar het huisje van Boer Billy Boep Bap toe. Er was vast een schuurtje waar hij een schep kon vinden. Hij keek even rond en zag er inderdaad eentje liggen. Hij nam hem gewoon. Zelfs als het niet zou mogen. Drastische tijden (heel dramatisch) vroegen om drastische maatregelen! Hij rende weer terug naar de plek waar Jetterik stond. Die kon hij nu makkelijk terugvinden. Zodra hij aankwam begon hij te graven. Zelfs Jetterik hielp een beetje mee met zijn klauwen, maar echt grote hulp was dit natuurlijk niet. Na een tijdje had hij zo’n veel gegraven dat de Pumpkaboo geen plek meer had om naar toe te gaan en hij gooide zijn hoed over het beestje heen en wachtte even. Hij hoope dat de Pumpkaboo daardoor in slaap zou vallen, omdat die misschien ging denken dat het nacht was. Hij telde de seconden af in afwachting.

Ondertussen was de boer klaar met het bakken van zijn pannekoeken. Hij kon uit het raam zien dat er al een Pumpkaboo buiten stond. Ook zag hij Lars druk bezig zijn in het veld. Dat deed hem goed. Hij legde zijn bord op de tafel en begon andere spullen te halen zoals stroop en bestek en dergelijke. Ondertussen was het voor Lars al tijd om zijn hoed omhoog te halen. De Pumpkaboo was inderdaad aan het slapen nu. Hij pakte het beestje op en liep nu voorzichtig naar het huisje toe, om de Pumpkaboo bij de andere neer te zetten. Hij besloot echter wel om zijn hoed over de Pumpkaboo heen te laten. Hij wilde niet dat die weer wakker zou worden en zou vluchten. En nu nog de laatste.

Hij had Jetterik terug gestuurd. Ook had hij de schep weer terug gelegd waar hij hem gevonden had. Zo netjes was hij dan wel weer. Vervolgens wierp hij zijn blik weer op het veld. Waar kon die nou zitten? Er zat helaas niks anders op.. Hij moest maar gewoon gaan rondlopen.

Hij was al een tijdje aan het lopen. Hij had geluk dat de boer zijn eten vijfentwintig keer herkauwde voor hij het door slikte, anders has Lars zijn eigen uitdaging niet gehaald. Een beetje gespannen keek hij rond tijdens het lopen. Door deze spanning schrok hij iets te zeer op toen hij een “BOO!” Hoorde in de buurt. Hij keek snel om zich heen. Hij wilde weten wie dat deed. Maar er was niemand. Geen Pumpkaboo. Geen andere spookpokemon. En ook geen mens. Alleen maar een vogelverschr.. oh wacht eens even. Lars kreeg een glimlach op zijn gelaat en liep naar de vogelverschrikker op het veld toe. Die had toevallig ook een hoed op. Lars haalde deze van het hoofd af en ontdekte een gniffelende Pumpkaboo dat zich als hoofd van de vogelverschrikker had verstopt. Schijnbaar kon je ook nog lol hebben als je een onrustige geest was. Dat maakte Lars meteen een beetje minder bang voor de dood. “Kom je mee?” Vroeg Lars aan het beestje. De Pumpkaboo keek een beetje verbaasd. “Het is gevaarlijk hier. Hier kun je zomer voedselvergiftiging krijgen, of een groep Starly valt je aan.” De Pumpkaboo kreeg een geschrokken gezicht. Ho nee, Lars wilde hem ook niet angst aan jagen.. Uhm. “En soms jaagt de vogelverschrikker je de stuipen op het lijf.” Grapte Lars een beetje. Er verscheen een klein glimlachje bij de Pumpkaboo. Misschien had die jongen wel het beste met hem voor.

De Pumpkaboo vloog omhoog en ging naar Lars zweven. Het was eigenlijk best een schattig beestje. Misschien ging Lars er zelf ook ooit eentje halen. Maar goed, ze liepen samen naar het huisje van Boer Billy Boep Bap en klopten aan. De boer wilde nét de laatste hap van zijn pannenkoek opeten. “Wel heb jie oeit!” Zei hij meteen waarna hij de deur open deed. “Kijk eens aan meneer. Drie Pumpkaboos die veilig buiten het veld zijn.” Lars gluurde natuurlijk even stiekem naar de tafel en zag dat hij op tijd was geweest. Hij kon het niet helpen een enorme grijns te krijgen. “Oh bedankt mien jong.” Zei de boer daarna. “Zo hoort het meneer.”

Zo dat klusje was weer even geklaard. Meneer de boer Billy Boep Bap kon weer met een gerust hart verder gaan met zijn.. uh.. boer dingen. Wat die dingen dan ook mogen zijn. Lars klopte zichzelf op zijn schouder. Wat was hij toch een held. Dat hij wellicht de slechterik was, omdat hij levende wezens had weggejaagd van een stuk grond waar boer Billy Boep bap wellicht helemaal geen recht op had, omdat het op een bepaalde manier best raar is dat mensen vinden dat ze land mogen claimen, ontging Lars natuurlijk helemaal. Dat waren zaken waar hij niet over na dacht. Dat waren zelfs dingen waar hij helemaal niet bij stil kon staan. In plaats daarvan hield hij het maar even bij zijn epische innerlijke monologen. “Zou Waldo zich hier verstoppen in het pompoenveld?” Nailed it. En uh.. het antwoord was overduidelijk nee. Maar er zat toevallig wel iets anders in het veld. Iets wat nog niemand eerder was opgevallen. Maar wel iets dat nogal gevaarlijk kon zijn. Iets dat opgeruimd moest worden. Een bijzonder grote Pumpkaboo. Wel twee meter hoog om precies te zijn. En het was lekker bezig met alle pompoenen om haar heen kapot te slaan. Lars zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Jep, duidelijk, geen tijd te verliezen. Lars rende er op af. Op zijn weg haalde hij een lang opgerold touw van de grond. Hij wist nog niet precies hoe, maar hij ging het waarschijnlijk gebruiken.
En eigenlijk bij de eerste paar stappen die hij in de buurt van de bijzonder grote Pumpkaboo zette werd hij al weg geslagen. Hij vloog een meter of drie achteruit. Tja, dat was natuurlijk geen doen. Op de grond was hij niet manouverable genoeg, en vliegen kon hij niet.. Wat moest hij doen? Natuurlijk! Hij gooide de pokeballs van Jetterik en Hüfnik op en zei het volgende: “We moeten ervoor zorgen dat die Pumpkaboo stopt met alles kapot te slaan. We gaan dít touw gebruiken om haar vast te binden!” Hij gooide het touw op en de beide pokemon grepen een kant vast. Het was nog even zwoegen voor de twee. Ze moesten tegelijkertijd de zwaaien van de Pumpkaboo ontwijken en daarnaast ook nog eens proberen dat touw op een fatsoenlijke manier om die Pumpkaboo heen wikkelen. Het gebeurde meerdere malen dat de Pokemon op de grond werden geslagen en dat ze weer opnieuw konden beginnen. Vooral bij Jetterik gebeurde dat vaak. Hüfnik was net iets meer behendig in het ontwijken van aanvallen. Maarja, dit was nog steeds geen doen.. Lars moest iets anders verzinnen. Maar hij had helemaal geen andere pokemon die konden vliegen. En toen pas kwam het in zich op. Zijn hand gleed over zijn Styler. Hij sloot zijn ogen. Het was een risico, maar hij moest het proberen. Er was nu eenmaal geen andere optie. “Doe extra voorzichtig! Ik kom zo terug.” En met een laag hoofd rende hij terug naar boer Billy Boep Bap die met angstige ogen naar zijn steeds meer kapotte pompoenveld keek. En uiteindelijk stopte Lars bij de kruiwagen vol Pumpkaboo. Hij moest het proberen. Zij konden ten minste vliegen. Dan zouden ze Jetterik en Hüfnik met het touw kunnen helpen en dan zou alles nog goed komen. Lars slaakte een diepe zucht en ging met zijn handen in de richting van de middelste Pumpkaboo.. En tilde hem op! “Kom dan!” Riep hij keihard. Boer Billy Boep Bap rende snel naar binnen. Die was bang dat Lars helemaal gek geworden was. En binnen nog geen vijftien seconden kwam de groep Spearow van eerder al aan vliegen. Ja inderdaad, je leest het goed. Je dacht zeker dat lars de Pumpkaboo om hump ging vragen hè. Nee, hij wilde ze gebruiken als lokaas. Voor pokemon die écht goed konden vliegen.

Toen twee Spearow van de groep dichtbij genoeg waren wierp Lars de Pumpkaboo die hij vast had naar een berg hooi. Zo zou die zacht landen. Voor de twee Spearow had hij een ander plan. Snel haalde hij zijn Styler erbij en schoot het op ze af. Hij stond daar zeker tien minuten te zwaaien met zijn Styler om die krengen eindelijk als assists te krijgen. Het halve veld van boer Billy Boep Bap was nu ook al naar de gallemiezen. Maar hij had ze nu wel! Eindelijk! Laten we maar zeggen dat lars een betere Red Ranger zou zijn, dan een Green Ranger. We gaan niet een praten over de Blue Rangers. “Die Pumpkaboo daar,” Hij wees naar het monster. “Is bezig al die pompoenen waar jullie zo van houden kapot te maken. En jullie kunnen ons helpen haar te stoppen. Jullie hoeven alleen mijn pokemon te helpen het touw om dat ding te wikkelen en dan kunnen we haar van het veld weg slepen. Oke?” Nja, ze hadden nu eenmaal gezegd dat ze zouden assisten, dus hey, dan deden ze dat ook maar. De rest van de groep Spearow ging op het dak van Billy Boep Bap zitten. Kijkend naar de show. Ondertussen klemde Lars zijn tanden op elkaar en balde zijn vuisten. Dit MOEST lukken. De Spearow vlogen vliegensvlug naar de Pumpkaboo toe. Ook zij hadden moeite de aanvallen te ontwijken, maar Jetterik en Hüfnik schermde ze soms af.

De Spearow pakte allebei ook een deel van het touw vast en begonnen in formatie rond te vliegen. Lars was ondertussen meegerend en stond op veilige afstand. “Jetterik link! Hüfnik rechts! Spearow naar voren!” Stond hij ze pointers te geven. Het was een prachtige samenwerking tussen vijanden tegen een gezamenlijke vijand. Van veraf zag het indrukwekkend uit. Alle zweepen, alle zwaaien, alles dat vloog. Heel episch. “En nu straktrekken!” Riep Lars. Jetterik, Hüfnik, en de Spearow trokken tegelijk stevig aan het touw en lieten de Pumpkaboo gebonden omvallen. Lars liep en naar toe om nog een laatste paar stevige knopen te maken voor de zekerheid. Hij boog naar de Spearow en bedankte ze alvorens hij de assist verbrook. “Jullie hebben eervol gestreden.” Zei hij eerlijk. En nu was het tijd om de overwinning te melden bij de boer. Maar die had natuurlijk alles al gezien. Vrolijk rende hij zijn huis uit om Lars te bedanken. “Gewildig mien jong’n!” Lars kreeg zelfs een omhelzing. Waar de pokemon jaloers op waren.. die hadden immers het meeste werk gedaan..