Espérer

Daar stond hij dan weer. Hij stond weer aan aan de balie zijn formulier in te vullen. De vorige keer was geweldig geweest. Het had hem het vertrouwen gegeven dat hij toch wel iets in zijn mars had wat betreft trainer zijn. En nu had hij alweer zes gymbadges binnen weten te halen. Dat hij zijn mannetje prima kon staan wist hij nu wel, maar hij was eigenlijk gewoon heel benieuwd naar hoe ver hij deze keer zou komen. Zou hij verder komen omdat zijn team en hij nu sterker zijn? of zouden ze minder ver komen door overmoedigheid? Ze moesten het maar gaan zien. Hij gaf zijn formulier aan de mevrouw achter de balie en glimlachte. Vervolgens werd hij de eerste kamer in gewezen. Jean-Pierre deed de deur open. Stiekem. Heel stiekem.. kon hij eigenlijk niet wachten. Hij werd nu wel erg nieuwsgierig.

Jean-Pierre deed de dubbele deur open. Het zag er allemaal weer heel bekend uit. Een groot veld. De machine om het veld te veranderen. De mini pokecentre en de volgende deuren. Ohja, en natuurlijk de personeel- uitgang. Hij dacht meteen terug aan de vorige keer. Toen liep hij hier met Mimi naar binnen. Hij wilde haar, ongeacht wat, de eerste uitdaging laten doen. Dat bleek een Alomola te zijn. Meteen een grote uitdaging. Maar het was ze wel gelukt! En ze waren ook nog eens ver gekomen! Dus hij had er goed vertrouwen in dat ze deze keer ook weer ver zouden komen. Van winnen kon hij nu eigenlijk alleen nog maar een beetje dromen. Wat niet zo handig was. Want hij moest gefocussed zijn. De vorige keer begon hij ook te dromen en vervolgens wilde Mimi niet meer naar zijn instructies luisteren. Dus.. misschien ging hij deze keer maar eens niet met Mimi beginnen. Gewoon.. zodat hij zelf ook even tijd zou krijgen om in de flow te komen. Je weet wel. Z’n groove. Yeah. Stoere Jean-Pierre. Hij streek met zijn hand nog even zijn kleren recht en wachtte af wat voor kleurrijke tegenstander er deze keer weer tegenover hem ging staan. De vorige keer, herinnerde hij zich, waren de verschillende trainers steeds nog een grotere verrassing dan hij eigenlijk had met de nieuwe Pokémon steeds. Hoe zat dat nou ook alweer met het allerlaatste gevecht? Dat was een Typhlosion geweest. Dat was al Cnadada https://i.imgur.com/NFa062q.png, maar hoe was die trainer ook alweer? Een of ander detective figuur? Hij begon zich af te vragen waar de Battle Maison al die mensen vandaan haalde. Hij vroeg zich zelfs af of hij zelf een keer zou worden gevraagd als tegenstander in de battle maison. Dat zou hij meteen doen! Hartstikke leuk! Maar even genoeg over jezelf JP.. de deur van de personeels- ingang ging namelijk open. Het was een vrouw. Met een knotje. Bruin haar. Blauwe ogen. En.. geen schoenen? En.. een turnpak? Alright. Kleurrijk indeed. Dit ging weer eens wat worden hoor. Toen ze JP in het visier kreeg liep ze direct naar hem toe. Geruisloos, dat moest nog even toegevoegd worden. Op de weg naar hem toe werd nog even een salto en een radslag gemaakt. Vet casual enzo. En toen stond ze ineens voor hem. “Mijn naam is Nadia. Ik ben je tegenstander voor deze uitdaging. Leuk je te ontmoeten.” Het klonk erg.. alsof ze het riedeltje uit haar hoofd had zitten leren. Er zat niet veel emotie in. Meer een soort apathie dan daadwerkelijke emotieloosheid. Anyway, ze was duidelijk een turnster. “Ik ben Jean-Pierre.” Hij legde zijn hand op zijn borstkas. “Ik ben je uitdager.” Hij trok één wenkbrauw omhoog. “Leuk je te ontmoeten.” Hij was gewoon de draak met haar aan het steken. Hij hoefde hier echt geen enthousiasteling die hem eens even heel origineel zou begroeten, maar dit kon hij gewoon niet laten. Het zag er zo.. komisch uit. Echt alsof het uit een comedy film zou komen. En tja, als hij dan in een comedy film zat nu.. dan moest hij natuurlijk ook grapjes gaan maken. Het zou onbeleefd zijn om het niet te doen. Toch? Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Hopelijk vond Nadia het juist niet onbeleefd dat hij een grapje met haar uithaalde. Haar gezicht bleef strak. Ze had het waarschijnlijk niet eens door. Een achterwaartse radslag en een koprol later stond ze aan de overkant van het veld. “Maak je klaar.” Ze haalde de Pokéball die ze nodig had uit een luik en gooide die op. Jean-Pierre ging zelf maar eens op zijn plek staan en wachtte af wie zijn tegenstander zou zijn. Er kwam een flits uit de Pokéball van Nadia en het vormde zich tot een Probopass. Een Probopass. De snorpokemon. Technisch gezien de compass pokemon, maar hey, het is Jean-Pierre’s fantasie. Hadden we echt iets anders verwacht? Maar goed, nu moest meneer zelf een keuze gaan maken. Hij wilde in eerste instantie voor Rondo gaan. Die was super effectief, maar hij realiseerde zich dat hij ook maar bar weinig Water type aanvallen had. Nu realiseerde hij zich dat Allegro vier keer zo effectief kon zijn met zijn Ground type aanvallen. Maar zelf was hij ook zwak tegen Rock type aanvallen. En uiteindelijk viel de beslissing op Allegro. In hem had Jean-Pierre sowieso altijd vertrouwen. Hij nam Allegro’s Pokéball in zijn hand en gooide die op. Ook weer met een zelfde soort flits vormde zich een Pokémon. Deze keer Allegro dus. Allegro had zijn ogen half dicht en maakte een trompet geluidje om zichzelf aan te kondigen. Hier ben ik dan! Hij was altijd al, en hij zal altijd blijven, een clown. De probopass maakte enkel een aantal geluidjes die het lieten lijken alsof hij zijn visier op Allegro focuste. Wat niet zo moeilijk is met een grote Pokémon zoals hij. Grote clown dus. Maar ze hadden er allebei zin in dus, op hun eigen manier. Wie ging voor de eerste zet? Wie ging voor de winst? We gaan het nu lezen.


Het gevecht ging van start. Allegro deed even een stier na met zijn poten. En de Probopass liet alles dat ook maar kon bewegen aan zijn lichaam, bewegen, gepaard met wat mechanische geluiden. Jep.. deze twee wisten hoe ze er een show van moesten maken. “Klaar?” vroeg Nadia nog. En Jean-Pierre reageerde met een vastberaden knik. Ok, dan ging het gevecht dus nu écht van start! “Allegro! Begin met een Earthquake aanval!” Meneer Dupuit ging meteen voor het zware geschut zo te zien. Was wellicht ook wel nodig op een plek zoals deze. Allegro pufte intimideren en ging op zijn achterpoten staan. Met een plof liet hij zijn voorpoten op de grond slaan. Met deze plof veroorzaakte hij een aardbeving. De probopass, zwevend door magnetische velden, kreeg zijn hele rikkemetik door de war. Het zag er raar uit hoe hoe de Probopass als een losgeslagen gyroscoop aan het draaien was. Arm ding. Maar dit was een gevecht! En deze ging daadwerkelijk om zo goed mogelijk presteren! Dus het moest! “Poetsel! Gebruik je Rock Slide!” Wacht even hoor.. Poetsel? Tegelijkertijd, zoals deze heren dat wel eens vaker samen hadden, stopte ze abrupt al hun bewegingen in verbazing. Ze keken de Probopass stomverbaasd aan. En begonnen te lachen! Poetsel! POETSEL! Heerlijk. Maar Anyway, door het lachen kreeg Allegro nu een stuk of vijf van die stenen tegen zijn bakkes dus dat was dan wel weer wat minder. Het was pas op dat moment dat Jean-Pierre zich realiseerde dat hij nog een speciale techniek achter de hand had om zijn gevechten makkelijker te maken. “En dan gaan we nu voor Hail!” Riep hij vrolijk. Hij had het canvas met Earthquake een bruine onderlaag gegeven en hij ging nu witte stippen toevoegen. Het vloekte, maar dat maakte even niet uit, hij was veel te benieuwd wat hij er uiteindelijk van ging maken. “Doe nu je Power Gem!” Hierna schoot de Probopass een Power tegen een van de slagtanden van Allegro op. Dat betekende wel dat Poetsel.. POETSEL.. nu hagel tegen zijn hoofd aan kreeg. Het maakte een grappig geluid zo tegen het metaal van de Probopass.“En nu is het tijd voor Mud Bomb!” Allegro maakte zijn mond open en vormde tussen zijn mond en slagtanden een dikke klodder modder. Dat rijmt. En die klodder gooide hij tegen de Probopass op waar hij explodeerde. Hieropvolgend riep Nadia: “Nu wil ik dat je Magnet Bomb gebruikt Poetsel!” POETSEL! Ik kan daar niet overheen komen.. Anyway, Poetsel giechelt liet die rare oor dingen naar Allegro toe komen en ving hem er tussen. Vervolgens deed hij vage shit met magnetisme en maakte zó een ontploffing recht waar Allegro stond. En surprise surprise. Er viel weer hagel op hem. Maar goed, Jean-Pierre wist dat zijn volgende zet niet perfect ging zijn. Want de Probopass zou er best goed tegen kunnen, ongeacht de sterkte van de aanval, maar Jean-Pierre hoopte op een bepaald effect. “Doe Ice Beam!” Allegro opende zijn mond en maakte een blauw- wit gloeiende bol. Uit deze bol schoot hij een laser. Een ijslaser om precies te zijn. Piew piew. Jean-Pierre balde zijn vuisten. Zou Poetsel POETSEL bevroren raken? …. Nee. Helaas. het lukte niet. “Tackle!” Ok interessant. Zoef! Klonk! Doef! Die Probopass plofte zo tegen Allegro op. Maar de grote sterke harige olifant zonder slurf werd hier niet door omver geknald. En weet je wie er wel geknald werd? POETSEL! Ja die kreeg natuurlijk weer een laag hagel over zich heen. Het begon er op te lijken dat die hagel hem nu toch wel begon te irriteren. Vooral omdat het steeds zo’n Cloyster geluid maakte. Zo’n vaag getik naast je oren.. gehoordingen.. is niet like super chill ofzo. En door! “Allegro! We gaan weer een Ice Beam proberen!” Allegro maakte wederom zijn voorbereidingen voor de ijslaser en het was gewoon weer raak. Wat ook eigenlijk vrij makkelijk is bij een metalen klomp zoals Probopass ey. Maar nog veel belangrijker.. Zou hij nu bevroren raken? NEE! Pot jan drie dubbel dorie! Maarja, de beurt was aan de tegenstanders. “HEt wordt tijd voor een Tri Attack!” Ah, emotie. Ze had ze dus wel. Mooi. En schijnbaar probeerde ongeveer hetzelfde te doen. Want Tri Attack had ook een kleine kans om een willekeurig status effect toe te doen. De Probopass liet zijn neus gloeien en schoot de driehoek die zich vormde cirkelend tegen Allegro op. Geen status effect gelukkig. Maar wél.. HAGEL. Lol. En dan nu. Weer de beurt aan ons favoriete Dork Duo. “Ice Beam!” Jean-Pierre kon niet wachten. Maar dan nu eindelijk lukte het dan toch echt om POETSEL te bevriezen. Mooi. “Tri Attack!” De Probopass probeerde bewoog niet. De hagel stopte “En dan gaan we nu voor een Mud Bomb!” Allegro liet wederom een klodder modder ontploffen voor de neus van de Probopass. “Rock Slide!” Het zat Nadia en POETSEL niet mee. Hij kwam weer niet los. “En nu een Earthquake!” jean-Pierre was heel vrolijk nu. Het voelde eerlijk gezegd een hele rij aan aanvallen achter elkaar ononderbroken uit te voeren. Boem boem! Ha! Heerlijk. Wacht.. oh Jean-Pierre wat heb je nog veel te leren.. De Earthquake liet alles zo hard schudden dat het ijs brak. No pun intended. “Rock Blast!” Zei Nadia als een sniper! En vier dikke blokken stenen knalden achter elkaar tegen Allegro op. De volgende nog sterker dan de vorige. Hij.. kreeg Allegro daadwerkelijk op zijn zij. Oh dear.. “Blizzard!” Jean-Pierre raakte in paniek. Een sneeuwstorm laten opwaaien. Het leek.. verstandig omdat het groot was. En hoewel de Probopass POETSEL geraakt werd, hield hem dat niet tegen. “Magnet Bomb!” Boem, een explosie bij de arme Allegro. Die lag nog steeds op de grond. “Probeer op te staan! Of een Mud Bomb!” Wow wat? Je Pokémon een keuze geven? Dit was ofwel onzekerheid, ofwel geniaal. Misschien wel allebei. Allegro koos er namelijk voor om de modder tegen de Probopass aan te schieten.. en de tijd die hij daardoor kreeg om op te staan. En hij stond nog geen twee seconden of er werd alweer een “Rock Slide.” naar zijn gezicht gegooid. Het leek er even op dat hij weer moest gaan omvallen. Maar dat viel mee. De consequentie was wel dat de Probopass tijd kreeg om een “Power Gem!” Te doen. Maar nu wist Allegro zijn voeten op de grond te houden. “Je weet wat je moet doen!” Allegro kreeg een strak gezicht en liet zijn poot omhoog komen. Hij keek POETSEL aan met een killer blik en hij stompte op de grond. Het was net alsof hij de terminator na aan het doen was.. clown. Het was een Earthquake die hij deed. “Tackle!” Alweer? Alright, we gaan dit leuk maken. “Tackle!” BOTS! Eens kijken wie er gewonnen had. Hij hoopte dat hij het hen deze keer gelukt was. Het zou naar zijn om te verliezen al bij het eerste gevecht. Het zou net voelen alsof je bij Wie is de Moul de eerste ronde er uit vliegt. We zullen zien


Hits:
Earthquake (3x)
Hail (hit 4 time)
Mud Bomb (3x)
Ice Beam (3x)
Blizzard
Tackle[/b]

Beide Pokémon stonden met hun hoofden tegen elkaar aan na de inslag. Koppig bleven ze allebei overeind. Er passeerde tien seconden die aanvoelden als een uur. En uiteindelijk was het de Probopass die als een baksteen op de grond plofte en achterover viel. Allegro had dit gevecht gewonnen. Bitter stuurde Nadia POETSEL terug naar zijn Pokéball. Schijnbaar was ze er van uit gegaan dat ze ging winnen. Wat natuurlijk ook niet raar is als je alleen op Jean-Pierre’s uiterlijk uit zou gaan. “Woohoo!” Klonk er blij van Jean-Pierre’s kant. “Gelukt!” Maar.. er kwam geen reactie van Allegro? Wacht wat was hier aan de hand. “Allegro?” Zei JP bezorgd. En om het nog allemaal even wat meer creepy te maken.. draaide Allegro zich heel erg langzaam om naar zijn trainer. Met.. een gekke bek.


Hij kreeg meneer Dupuit meteen aan het lachen. Awh mán, wat een mooie afsluiter voor een gevecht. De positieve vibes stroomde binnen. Want, of ze nu gingen winnen of niet vandaag. Ze hadden in ieder geval hardop gelachen. En dat is al heel belangrijk. Wie geeft er nu om Pokémongevechten winnen, als je ook gewoon veel kan lachen? Maar er was iemand die er niet om kon lachen. Als een echte ninja stond Nadia ineens naast de tranende Jean-Pierre. Tranen van het lachen natuurlijk. “Gefeliciteerd met je overwinning. In de volgende kamer staat je volgende uitdager te wachten.” Hij kon alleen maar naar haar knikken met een dikke glimlach want hij had nog even niet genoeg lucht om hardop te praten. Iets wat nadia niet hielp met haar humeur. Ze liep dan ook zonder verdere woorden de kamer uit. En Jean-Pierre pinkte het laatste traantje weg en stuurde Allegro terug zijn Pokéball in. Het volgende op de lijst was het lopen naar het apparaat dat ze ook hebben staan in pokemoncentra. Hier legde hij Allegro’s Pokéball in en wachtte even. Dit moest hem genoeg opknappen om vandaag weer verder te kunnen vechten. Hij nam de pokeball terug en opende de deur. Aan de andere kant van de kamer stond een vrouw. Rood geverfde haren met een pony. Zo’n strak kapsel. En haar kleding.. ehm well.. apart.. Bij het zien van Jean-Pierre gooide ze haar armen open en zei: “Welkom! Welkom! Ik ben Lady Chacha en ik ben je uitdager voor vandaag!” Uhm nou zij was in ieder geval wat enthousiaster dan Nadia. En ze had ten minste een persoonlijkheid.. of ze wás een persoonlijkheid.. laat maar. Slechte grap. En heel droogjes deed Jean-Pierre een zwaai. “Hai. Ik ben Jean-Pierre.” Hij kon niet op tegen de entre van Lady Chacha, dus hij ging het ook niet proberen. “Wacht even jij, dan pak ik even mijn Pokémon.” Met een soort van modellenloopje liep ze naar het bekende luik en haalde ze daar een Pokéball uit. Ze keek even onder op de Pokéball en ging op haar plek staan. “Nou Jean-Pierre als je er klaar voor bent kunnen we beginnen hoor!” Jean-Pierre vouwde zijn handen in elkaar en ging op zijn plek staan. “Ja hoor komt goed!” Lady Chacha gooide haar Pokeball op. “Kom er maar uit Phillip!” Er verscheen een Grumpig op het veld. Apart. Die zag je ook niet vaak. Ooit had hij zelf een Spoink, maar die had hij geruild voor een Bronzor. Dat kleine jongetje wilde ook zó graag een Spoink, daar kon hij niet tegenop. En het jongetje stónd erop dat hij iets terug gaf aan JP. Anyway, hij had niet per se een goede counter hier tegen, dus hij besloot iemand eens wat time to shine te geven die dat nog niet vaak had gehad. “Silvester doe je ding!”


Silvester was letterlijk meteen aan het bewegen. Hij was van die kleine hupsjes aan het maken en hij was de hele tijd aan het trillen. En hij rolde ik weet niet hoe vaak heen en weer. In contrast was de Grumpig juist helemaal zen. Het was net alsof hij een monnik was. De wereld was helder in Phillip’s ogen. En Silvester.. nouja het leek alsof hij gewoon heel veel zin had om te gaan spelen. Welp. Jonge honden, zo zijn ze nu eenmaal. “Quick Attack!” Hij zakte door zijn voorpoten en legde zijn kin op de grond. Hij keek de Grumpig aan en zijn achterpoten werden onrustig. Hij hupste een paar keer. En op de cue dat de Grumpig even zijn schouders liet zakken schoot Silvester als een raket naar Phillip toe. Boem! Zo tegen zijn borstkas. “Brick Break Phillip!” En zonder pardon butste Phillip Silvester gewoon op zijn kop. De Jolteon gromde er even door. Niet bedreigend. Meer een, ik geef niet op, grom. “Bite!” He kijk, toch nog iets dat super effectief is. Silvester begon weer wat heen en weer te hupsen en begon wat rondjes om de Grumpig te rennen. Die draaide gewoon mee.. totdat Silvester uiteindelijk sneller bleek te zijn. Hij pakte direct zijn kans en hapte naar zijn staart. “Rrr.” Hij had de staart in zijn mond. De Grumpig probeerde het lichtelijk in paniek uit zijn mond te halen maar het deed alleen maar meer pijn. Wat moest hij nu doen? Het was moeilijk lange afstand aanvallen te doen naar iemand in je rug. “Slag hem weg met Brick Break!” Geen punten voor originaliteit, maar als het werkt dan werkt het. Het was een soort backhand die Silvester tegen zijn hoofd kreeg, maar hij liet er wel door los. Het touwtrekken was officieel voorbij. “Thunder Fang nu!” Silvester duwde eerst tegen de zijkant van de Grumpig aan en rende daarna weer een rondje. Duwde tegen Phillip’s arm aan en beet hem daarna met elektrisch geladen tanden in zijn schouder. Maar de heldere blik was weer terug bij Phillip dus waarschijnlijk deed het hem niet veel. “Psybeam!” Riep Lady Chacha. Phillip richtte zijn ogen op Silvester en schoot een paarse laser uit zijn hoofdparel. Silvester rolde over de grond voordat hij weer op stond. Het hupsen was nu toch wel een beetje voorbij. Het was net een hond dat te lang binnen had gezeten en eindelijk zijn energie kwijt had gekund. Het leek er op dat hij ook nu veel meer gefocust was. Wat natuurlijk bij dit soort dingen vrij gunstig is. “We gaan nu voor een Discharge!” Silvester beet zijn tanden op elkaar en laadde zichzelf voor een seconde op en schoot een dunne elektrische laser tegen de Grumpig op. Phillip zette een paar stappen naar achteren en zwaaide wat met zijn armen om niet om te vallen. “Psyshock Phillip!” Deze keer was het een psychische laser die uit zijn ogen kwamen die tegen Silvester aan schoten. Die had dan weer wat minder moeite met het bewaren van zijn evenwicht. Dat gaat wat makkelijker met vier poten in plaats van twee. Ok dan, andere taktiek. “Probeer deze keer een Pin Missle!” Dit lag meer in zijn straatje. Silvester begon weer rondjes te rennen om Phillip. Tijdens het rennen schoot hij drie Pin Missles tegen Phillip op. Het was best raar dat hij dat soort dingen tussen zijn vacht in had zitten, maarja.  En Lady Chacha reageerde hier op met een “Psy Wave!” Phillip liet een puls vanuit zichzelf alle kanten uit gaan en bracht Silvester tot een halt. Met dat soort technieken scheelde het dat Silvester sneller was dan zijn tegenstander. Dus dan kun je maar beter gaan voor technieken die altijd wel werken. “Thunder Shock!” Silvester rolde om en maakte vanaf zijn nieuwe positie een aanval naar Phillip. Tsjakka! Ja, hier triggerde toch zo ondertussen wel iets bij Phillip. En dat merkte Lady Chacha ook wel op. “Psychic!” Phillip kreeg een paars aura en Silvester ook. Silvester voelde de grond onder zijn voeten verdwijnen en niet veel later werd hij tegen de grond gesmeten. “Nog een Discharge!” Hij lag nu op de grond, maar een aanval zoals Discharge kan hij dan nog wel uitvoeren. Je hoeft immers niet rechtop te staan om te kunnen schieten. “Nogmaals Psychic!” En dat deed de Grumpig dan ook. Maar deze keer gooide hij niet met Silvester, maar hij haalde hem voor zijn gezicht. Phillip keek hem aan met een dodelijke blik en begon hem met zijn Psychic aanval te squeezen. Silvester riep even van pijn. Maar Jean-Pierre was Jean-Pierre niet als hij geen originele oplossing hiervoor had. “Bescherm jezelf met Pin Missle!” Riep hij. Silvester kneep zijn ogen dicht en schoot welgeteld drie pinnen uit zijn vacht recht in het gezicht van de Grumpig. Dit haalde hem uit zijn concentratie en liet daarom de Psychic aanval staken. “Brick Break!” En toen sloeg Phillip Silvester weer voor zich uit. Hij had zijn lesje geleerd. Zijn gevechten waren beter op langere afstand. Maarja, Silvester en Jean-Pierre hadden dan weer precies het tegenovergestelde geleerd. Die moesten het dus juist dichterbij gaan opzoeken. “Quick Attack!” Dit was best een goede manier om snel dichterbij te komen. Hij beukte dan ook tegen zijn tegenstander op. “Power Gem!” Normaal werd deze aanval afgeschoten. Maar zodra de steen zich had gevormd naast Phillip pakte Phillip het met zijn handen vast en sloeg het tegen Silvester aan. het deed pijn, het raakte hem in zijn zij. “Bite!” Hap! Zo in Phillip zijn arm! Dit gevecht leek op beide Pokémon een vreemd effect te hebben. Silvester ging van druk naar geconcentreerd en Phillip ging van zen naar boos. Het was net alsof de Pokémon zich eindelijk begonnen te gedragen zoals ze van binnen écht zijn. Ofja, misschien juist hetgeen ze probeerde te verbergen. Wie weet. Het was in het geval van Silvester waarschijnlijk juist een voordeel dan. Maar toegeven aan woede? Dat kon echt heel erg verkeerd gaan uitpakken voor de Grumpig. Het heet niet voor niks ‘blinde woede’. Wild in het rond slaan was nooit slim, tenzij je de Hulk bent. En het was al helemaal niet slim voor een Psychic Pokémon. Die waren nogal.. slecht in slaan. Maar goed, terug naar het gevecht. Ze stonden nu op korte afstand dicht bij elkaar en keken elkaar met dodelijke blikken aan. Ze zaten het helemaal in het gevecht. Maar het was Phillip die de eerste “Psybeam!” afschoot. “Thunder Shock!” Zap! Ja man! Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten. In.. elektriciteitvorm schijnbaar. Het was dan ook geen wonder dat Phillip nu weer met een “Psychic!” Een tegen aanval deed. En deze keer gebruikte hij het vooral om Silvester van zich weg te gooien. Zo kon hij ruimte creeëren en het gevecht naar zijn hand.. poot.. zetten. Moeizaam stond Silvester op. Hij zette zijn tanden flink op elkaar. Hij gooide zijn klauwen uit en zette zich vast in de grond. De Grumpig balde zijn vuisten en zakte wat door zijn knieën. ‘Ja kom dan.’ Was er bij beide heren af te lezen van hun gezicht. En zonder instructie, of enige logische reden, rende ze op elkaar af. Nouja, net zoals een pokemon moet inspelen op wat hun trainers zeggen, moeten trainers ook kunnen inspelen op wat hun pokemon doen. Dit was dus zo’n moment. “Bite!” “Brick Break!” Phillip raakte eerst. Hij had immers een langere arm. En hij sloeg Silvester tegen zijn schouder omdat de Jolteon probeerde te dodgen. Het lukte niet echt dus, maar het zorgde er wel voor dat hij nu makkelijker Phillip in zijn oor kon bijten. “Psychic!” In paniek gooide de Grumpig Silvester omhoog in plaats van van zich af. “Thunder Fang Silvester!” Silvester’s tanden begonnen te krakelen door de elektrische lading die er door stroomde. Daar zal zijn tandarts niet blij mee zijn. Silvester landde op de schouders van Phillip en beet hem vervolgens in zijn hoofd. Het was te zien aan Phillip hoe de elektriciteit van uit zijn hoofd door zijn hele lichaam ging. Voor een Psychic type is het hoofd zeer belangrijk. Dus het was een mooie kans die Silvester kreeg om hem eens te raken waar het écht pijn deed. Phillip stond werkelijk stijf van de schock. Pun intended. Er veranderde ook iets in zijn ogen. De helderheid was weg. Maar tegelijkertijd was de woede ook weg. Hij zag er eigenlijk gewoon weer eens normaal uit. Het was alsof een klap van de realiteit hem iets had doen beseffen.


Hits:
Quick Attack (2x)
Bite (3x)
Thunder Fang (2x)
Discharge (2x)
Pin Missle (3 hits) (2x)
Thunder Shock (2x)

Silvester bleef op zijn achterpoten staan met zijn elektrische tanden in de schouder van de Grumpig. Er klonk een schreeuw. En langzaam maar zeker viel de Grumpig achterover. Philip was uitgeschakeld. Pas toen Philip een seconde of twee op de grond lag en niet bewoog liet Silvester los. Silvester liep even een rondje en ging daarna braaf zitten met zijn tong uit zijn mond. Jean-Pierre klapte voor hem. “Knap gedaan!” Hier leek Lady Chacha door geïnspireerd te raken. “Hij leeft voor het applaus-plaus, leeft voor het applaus-plaus!” Zong ze. Het had een leuk ritme. Ze leek ineens best leuk. Nee, ho, wacht, focus. “Deze uitdaging heb je gehaald Jean-Pierre. Veel succes bij de volgende.” Ze stuurde Philip terug zijn ball in en deed een leuk modellenloopje in de richting van de personeelsuitgang. Jean-Pierre stuurde zelf Silvester ook terug naar zijn ball. Vervolgens liep hij naar het apparaat waar hij Silvester kon helen en zette de ball op het apparaat. Even een paar seconden wachten en het was weer gefixed. Hij nam de ball terug en vol enthousiasme maakte hij de volgende deur open. Het laatste gevecht was hem goed bevallen en hij hoopte dat dit gevecht ook weer heel leuk zou worden. Hij had een zwak voor kleurrijke types zoals Lady Chacha. En deze keer scheen het een meer atletisch typje te zijn. Achja, dat is ook leuk. Hij had zijn sportpetje op en zijn haren in een paardenstaart. Een kort broekje en een shirt met allemaal sportgerelateerde dingen erop waar JP niks van begreep. Maar het feit dat de jongeman een honkbal knuppel bij zich had verraadde wel dat hij een honkbal fanaat was. Op een bepaalde manier is dat ook kleurrijk. Hij zwaaide ook meteen naar JP. “Yo, Brendan! Ik ben je uitdager!” Een glimlach sierde Jean-Pierre’s gezicht. Enthousiast was hij wel, dat was al leuk. “En ik ben Jean-Pierre!” “Alright! We gaan meteen beginnen!” Brendan liep naar het luikje toe waar voorheen ook alle andere uitdagers hun willekeurige Pokémon ophaalde. Hij haalde de Pokéball uit het luikje en checkte de onderkant. “Wow dude..” Kwam er zachtjes uit. Verrassingen, dat vond meneer Dupuit wel leuk. Snel begaf Brendan zich weer naar zijn plek en gooide de Pokéball op. “Alpha! Laat je zien!” Riep hij. Het rode licht dat uit de Pokéball kwam begon zich te vormen. Maar het was een rare vorm. Het leek niet echt ergens op. Maar snel genoeg kon JP al zien wat het was. Er verscheen een Ditto. Meteen viel er schrik over hem heen want hij moest dus nu bijzonder tactisch gaan kiezen. Wie zou hij gebruiken tegen dit kleine beestje. Ditto was namelijk beroemd om zijn geweldige talent. Het talent om iemand perfect te kopiëren. Zowel fysieke attributen als aanvallen. Hier kon hij niet losjes mee omgaan. Hij moest goed nadenken. Maar dat werd moeilijk door de bewondering die Jean-Pierre voor het beestje had. “Hey.. uh.. Jean.. Komt er nog wat van?” Schijnbaar was Brendan het ongeduldige typje. Sport en ongeduld. Was dat handig? Niet belangrijk. Tja, er was niet echt een beste keuze, dus Jean-Pierre besloot maar na te denken over wie dit soort gevecht het leukst zou vinden om te doen. En hij kon maar één iemand bedenken. Hij gooide een Pokéball op. “Laat maar eens zien wat je kunt Mimi!” Brendan deed overduidelijk een beetje lacherig bij het horen van de naam. Maar vanaf het moment dat het duidelijk werd dat hij oog in oog stond met een Charizard was hij ineens toch wel heel blij dat hij een Ditto had om het mee te counteren. Mimi liet een brul van ongenoegen horen. Wat was dit nou weer voor een uitdager? Een puddinkje? Beschamend echt.. Ze legde haar armen over elkaar heen.. Dit ging ze dus écht niet doen. Totdat de Ditto ineens van vorm begon te veranderen en ook een Charizard werd. Mimi kon haar ogen niet geloven. De enige andere Charizard die ze ooit had gezien was die van Vivienne. Zo vaak zag ze ze niet. Maar ze wist nu wel.. dat ze vastbesloten was om deze een poepie te laten ruiken.


Nu begon het dan. De echte titanenstrijd. Een gevecht waarvan ze in Kanto zouden smullen. Het enige dat dit had kunnen toppen in die regio was als er een Dragonite in betrokken was. Maar dit.. hier.. nu.. was episch op zijn eigen manier. De uitspraak: je bent je eigen ergste vijand, kreeg een hele nieuwe betekenis. Mimi brulde opnieuw. De andere Charizard leek even te aarzelen, maar probeerde het zelf dan ook maar eens. Die brul was wat minder intimiderend. De Ditto moest schijnbaar nog even oefenen met hoe dat nieuwe lichaam werkte. Als eerste ging Brendan even zijn Pokédex erbij halen om te checken welke aanvallen Alpha nu kende. Hij was slim genoeg om te bedenken dat Mimi misschien extra aanvallen kende. En dat was ook zo. Maar dit gaf JP dan wel de kans om de eerste aanval te doen. “Gebruik Flamethrower!” Ze trok haar bek open en een vlammenzee kwam eruit. het golfde helemaal over Alpha heen. En het was nu.. na zes badges.. dat Jean-Pierre steeds meer tactisch inzicht begon te krijgen. Zijn tegenstander was in de move lijst aan het kijken van Mimi. En hij wist dat daar een Thunder Punch in zat. Hij vermoedde dat Brendan daar direct voor zou gaan. En ja hoor “Thunder Punch!” klonk het, waarop JP gelijktijdig riep: “Ancient Power!” Alpha stoof met zijn nieuw verkregen vleugels op Mimi af met zijn elektrisch geladen vuist, maar Mimi gooide een steen recht tegen zijn bakkes waardoor hij naar achteren geworpen werd. JP voelde zich goed over het anticiperen van zijn tegenstander. Mimi deed daarbij ook een Sassy Horn Flip in plaats van de Sassy Hair Flip. Deze andere Charizard was dus alsnog geen match voor haar. Dat puddinkje kon ze makkelijk verslaan. Maar dit korte moment van weinig concentratie kwam ze duur te staan toen Alpha aankwam met een “Dragon Pulse!” Hij opende zijn bek en er vormde een donkerblauwe bal van energie die hij vervolgens tegen de borst van Mimi aan schoot. Ouch. Ze probeerde haar balans te houden. Daarna kwam Alpha op Mimi af gestoven met een “Dragon Claw!” De blauwe klauwen die Alpha kreeg zette hij recht in haar arm. Ohjee, problemen, hier was een snelle, oncharmante oplossing voor nodig anders ging het mis. “Slash en Wing Attack!” Eerst sloeg mimi haar klauw tegen de onderkant van Alpha zijn kin en daarna sloeg ze hem opzij met een teef slap van haar vleugel om uiteindelijk een paar stappen naar achteren te doen. “Thunder Punch!” Ja helaas maar deze raakte toch echt. En ook nog eens tegen de zijkant van haar hoofd. Ouchiemama. “En nu Shadow Claw!” Haar rechter klauw kreeg een zwart aura en vormde zich tot een extra grote klauw, die gooide ze over de borst van haar tegenstander heen. Alpha zette ook een paar stappen naar achteren. “En nu Dragon Pulse!” Ze opende haar bek en schoot een donker blauwe bal energie tegen Alpha op. Ook weer zijn borstkas. Hij moest nog een aantal stappen naar achteren zetten om niet om te vallen. Het leek net een mexican stand off. Beide partijen keken elkaar indringend aan. Het leek er op dat Alpha eindelijk doorhad wat het was om een Charizard te zijn. De trots, de kracht, maar ook het hoog houden van je reputatie. Het was tegelijkertijd motiverend en zenuwslopend. Maar hij ging zijn best doen. Een wereldbefaamde imitator zal streven naar perfectie. Zou deze extra vorm van druk hem fataal worden? We gaan het zien.
Het was nu een kwestie van tactiek. Wie ging de perfecte aanval doen, die de ander zou counteren? “Ancient power!” “Air Slash!” Alpha haalde een steen uit de grond en wierp het naar Mimi toe. Mimi maakte ninja stijl een hak in de lucht met haar vleugel. Dit creeërde een geconcentreerde luchtstroom die zó door de steen heen hakte. Alpha werd geraakt door de Air Slash. Helaas kwam een klein stukje van de steen toch wel tegen Mimi op. “Thunder Punch!” “Thunder Punch!” Beide Charizards prepareerde een elektrische vuist en keken elkaar strak aan. Vervolgens rende ze naar elkaar toe. De vuisten knalden tegen elkaar op en maakte het geluid van een explosie. Maar echte Charizards geven een aanval niet zo makkelijk op. Ze mepten allebei weer. En knalden weer tegen elkaar op. En nog een keer. En nog een keer. Maar het was Mimi die uiteindelijk zegevierde met een veel minder sterke Thunder Punch dan normaal tegen Alpha zijn schouder. Alpha was schijnbaar toch nog niet helemaal een Charizard. Maar Alpha zag wel een mooie opening voor een “Fire Fang!” Die hij in een van Mimi’s hoorns zette. Ze zat nu in een erg moeilijke positie. Wat moest ze nu doen. Ze kon hem niet goed zien. “Doe Heat Wave!” Vanuit Mimi kwam er een pulse van hitte tegen Alpha op waardoor hij los liet. Snel draaide ze zich weer om. Dit ging hem niet nóg eens lukken, dat kon ze je wel vertellen. Ze was het helemaal zat en zonder commando van JP voerde ze een Ancient Power uit en knalde het tegen Alpha op. En ook al werd die geraakt zag hij zijn kans schoon. Schijnbaar nemen Ditto’s ook een beetje persoonlijkheden over. Hij schoot zelf een Dragon Pulse tegen Mimi op waardoor ze weer op de grond landde naast hem en een Slash in zijn gezicht zag. De trainers waren sprakeloos door de pure bruutheid van het gevecht. Ondertussen sloeg Alpha een Wing Attack tegen Mimi op waardoor ze omviel. Tja, Hij was toch een paar levels sterker dan zij was, dus dat mocht wel. Hij nam weer een steen in zijn handen met Ancient Power en gooide het naar beneden tegen Mimi haar zij aan. Het deed pijn, maar ze moest zich bewijzen.. In een hoopvolle poging vuurde ze een Flamethrower naar zijn voeten. Zelfs Fire Types kunnen het heet onder de voeten krijgen en hij vloog maar omhoog. Dit gaf Mimi de kans om ook op te vliegen. Mimi ging van tactiek veranderen vond ze. Hun trainers stonden nog steeds met open mond toe te kijken. Alpha kwam aangevlogen met een nieuwe Thunder Punch, maar Mimi vloog er onder door. Snel draaide hij zich om en kwam terug voor een tweede poging. Deze keer vloog Mimi over hem heen. Maar Alpha liet zich niet kennen. Hij had niet voor niets die naam gekregen. Maar nu ontweek Mimi het weer door onder hem door te vliegen, maar ze gaf hem nog wel een Wing Attack tegen zijn buik. Die had hij vast niet zien aankomen. Ze had zijn bewegingen bestudeerd en gemerkt dat hij enkel ging voor powerhouse aanvallen. Ze moest haar strategie aanpassen en voor open plekken gaan, met aanvallen die zeker waren om te raken. Het was dit gevecht waarin ze eindelijk leerde dat je niet altijd de sterkste hoeft te zijn om te winnen. Jean-Pierre kreeg een trots gevoel toen hij de veranderde blik in haar ogen zag. Hij wist niet wat het was, maar het beviel hem wel. Opnieuw trok Alpha zijn bek open en schoot een Dragon Pulse naar Mimi toe. Deze raakte wel, deze was veel te snel om in de lucht te kunnen ontwijken. Mimi deed Flamethrower. Alpha ontwijkt naar rechts. Mimi deed Flamethrower. Alpha ontwijkt naar links. Mimi deed Flamethrower. Alpha ontwijkt naar rechts. Mimi deed Flamethrower een beetje aan de linkerkant van Alpha. Alpha wilde naar links ontwijken, maar zag op tijd de aanval aankomen en klapte zijn vleugels in door te ontwijken, door op de grond te landen. EN precies daar achteraan kwam Mimi met een super snelle duikvlucht aan om hem met een Thunder Punch tegen zijn gezicht te meppen. Maar hij had er zelf ook een geprepareerd. Beide Charizard zaten met hun vuisten tegen elkaars hoofden. Mimi landde ook op de grond. Ze stonden nog geen vijf meter van elkaar vandaan. Ze keken woedend, en tegelijkertijd voldaan naar elkaar. Het was nu een kwestie van wie het eerst ging omvallen. Jean-Pierre hield zijn adem in.. Brendan kneep bijna zijn knuppel fijn van de spanning.


Hits:
Flamethrower (2x)
Ancient Power (2x)
Slash (2x)
Wing Attack (2x)
Shadow Claw
Dragon Pulse
Air Slash
Thunder Punch (2x)
Heat Wave

Een iet wat onconventioneel iets gebeurde er. Mimi gebruikte haar laatste energie om een harde brul naar Alpha te maken. En het was precies dát, wat er voor zorgde dat Alpha op één knie ging. Hij moest zijn meerdere erkennen. Daarna sloeg mimi haar vuisten in de lucht. Het schijnt dat originelen, altijd beter zijn dan kopieën. Net zoals dat originele films meestal beter zijn dan hun remakes. Behalve bij super hero movies. Want de special effects van toen waren gewoon niet goed genoeg. Maargoed, terug naar het verhaal in The Battle Maison. Daar was de spanning nu afgelopen. Brendan pakte Alpha’s Pokéball en stuurde de rode straal op hem af. Eerst veranderde Alpha weer terug in een Ditto, daarna zakte hij in elkaar en was officieel uitgeschakeld. Daana stuurde Brendan hem écht terug. Mimi was eigenlijk heel erg moe en wilde niets liever dan op de grond gaan liggen. Maar daar was ze veel te trots op. Ze bleef gewoon met haar vuisten in de lucht staan hopend dat JP zo snel mogelijk haar ook terug zou sturen. “Geweldig gedaan Mimi.” Zei hij voordat hij haar ook terug stuurde. Eigenlijk was hij best wel teleurgesteld. Het was voor hem toch wel een beetje een deuk in zijn zelfvertrouwen dat Mimi een heftig gevecht als dit gewoon helemaal alleen kon oplossen. Het was iets om trots op te zijn. Maar hij voelde zich ook een beetje overbodig nu. Maar Brendan wist die gedachte te doorbreken door naar hem toe te lopen en tegen hem aan te spreken. “Hey je hebt gewonnen man, doe eens iets vrolijker.” Jean-Pierre keek naar hem op. Het was lief dat hij dat zei. Hij kreeg meteen een Cecille vibe bij Brendan. “Dat is waar. Ik vond het een leuk gevecht.” Brendan moest lachen. “Ik hoop dat mijn komende gevechten van vandaag ook zo tof worden.” “Vast wel.” Hij probeerde hem moed in te spreken. Niet veel later zeiden ze elkaar gedag en waren ze allebei op weg naar hun volgende uitdaging. Maar niet voordat Jean-Pierre nog even iets belangrijks deed. Hij haalde de Pokéball van Mimi erbij en plaatste hem in het apparaat. Een paar seconden wachten, een leuk biepje, en hij kon de Pokéball weer terugnemen. Nu was Mimi weer helemaal geheeld. Maar hij besloot op voorhand toch maar even om Mimi nog niet te gebruiken in het volgende gevecht. Hij nam de Pokéball terug stopte de Pokéball in zijn zag. Daarna liep hij naar de deur en opende die. Daar zag hij een vrouw staan met kort donker haar en een labjas aan. Aan haar uiterlijk te zien kon ze best nog wel eens uit de regio Johto komen. Jean-Pierre vond het tof dat hier ook mensen uit andere regio’s werden gevraagd om uitdagers te zijn. Hij liep naar haar toe en gaf haar een hand. “Hallo mijn naam is Emiko, ik begrijp dat jouw naam Jean-Pierre is?” Jean-Pierre knikte. Ze was erg snel en efficiënt merkte hij. “En ik begrijp dat jij Emiko heet.” Grapte hij, omdat zij dat nét nog had gezegd. Maar het grapje ging totaal langs Emiko heen en keek hem een beetje raar aan. Waarschijnlijk dacht ze nu dat Jean-Pierre niet zo slim was. “Je mag plaats nemen.” Ze wachtte even. “Die is daar overigens.” Ze wees naar de plek waar Jean-Pierre de eerste drie gevechten ook al heeft moeten staan. Wel, duidelijk, ze schatte hem niet zo hoog in. Hij liep naar zijn plek en zij liep naar het luik. Opende het. Haalde de Pokéball eruit en keek naar de onderkant. Daarna ging ze op haar plek staan. “Okay Jean-Pierre, ik heb mijn willekeurige Pokémon ontvangen en wij gaan een Pokémon gevecht houden. Als je wint mag je door naar de volgende ronde, en als je verliest houdt hier je avontuur op.” Dit.. wist hij allemaal al.. en keek daarom dan ook heel duf uit zijn ogen. Wat niet echt hielp by the way. “Begrepen, ik kan beginnen.” Zei hij uiteindelijk dan toch maar. Hij klapte één keer in zijn handen. “Laat je Pokémon maar eens zien.” Hij was erg benieuwd geworden. “Kom er maar uit Imke!” Emiko gooide de Pokéball op en uit het rode licht verscheen een Panpour. Daar kreeg JP een glimlach om. Ja hier had hij wel iets tegen. Meerdere opties zelfs. Maar hij was gewoon blij dat hij eindelijk weer eens Chichi kon gebruiken. De Panpour was ondertussen het dansje van Thriller aan het doen. Het zag er erg leuk uit. “Kom er maar uit Chichi! De volgende uitdaging begint!” Chichi kwam uit haar Pokéball en deed een pirouette met een buiging naar hun tegenstanders. Klassiek. “Inderdaad, laat ons gevecht bij deze beginnen. Moge de beste winnen.” “Veel succes!” Dan ging het daadwerkelijk nu echt beginnen.


Chichi streek haar vacht nog even snel glad en was daarna klaar voor het gevecht. De Panpour ging gewoon lekker door met Swingen. Vond ze leuk waarschijnlijk. En dat vond Jean-Pierre helemaal geweldig. Hij dacht er even aan om zelf ook een Panpour te gaan vangen. “Quick Attack!” De beste tactiek was nog altijd om de eerste hit te hebben. Chichi hopte in de lucht en sloeg daarna één keer hard met haar vleugels. Bijna sneller dan het geluid stoof ze op Imke af en beukte tegen haar op. “Scratch!” Zo snel als dat Chichi net tegen Imke op gebeukt was, zo snel kon Imke Chichi krabben tegen haar oor. “Doe nu Spark!” “Chi!” Ze laadde zichzelf op met elektriciteit en gaf de Panpour daarna een kopstoot tegen haar buik. Waarop de Panpour reageerde met een “Water Gun!” Ze opende haar mond en spoot een straal water tegen Chichi op.. Geweldig.. steeds al dat water! Potverdrie! Kon haar vacht nou nooit eens een keertje netjes blijven!? Ze moest altijd met van die smerige Water Pokémon vechten! Ze wilde niet eens weten hoeveel speeksel er in dat water kon zitten! Jakkes! UIt eigen initiatief vloog ze even de lucht in om wat afstand te creëren. Wat geen probleem was, want dat wilde JP eigenlijk toch al. “Double Team en Thunder Shock!” Als eerste maakte Chichi een aantal kopieën van zichzelf. Dat was vrij ironisch gezien het vorige gevecht. Deze kopieën vlogen boven de Panpour in een cirkeltje. Totdat Chichi er doorheen begon te vliegen, dat deden de kopieën eveneens ook en ze vlogen allemaal door elkaar heen. Imke zou al bijna Psychic damage hebben gekregen alleen al om te proberen te volgen waar iedereen was. En toen kwam de genadeslag. Allemaal voerde ze Thunder Shock uit. Maar ééntje was de echte. Dus ook maar ééntje raakte écht. Het deed nog steeds pijn hoor. “Doe nog eens Water Gun!” De Kopieën waren gestopt en Imke kon nu makkelijk zien wie de echte Chichi was. Net toen ze een slag met haar vleugels deed spoot ze het water in haar gezicht. Chichi keek absoluut niet blij. Maarja, als dat het beste was dat Imke kon doen op afstand.. dan zou het slim zijn van Jean-Pierre om Chichi op afstand te houden. “Discharge!” Ze laadde zich heel even op en daarna schoot ze een dunne laser van Elektriciteit tegen de Panpour op. Die viel bijna achterover, maar door het zwaaien met haar armen gebeurde dat nét niet. “Aqua Tail!” Riep Emiko. Imke vormde een hoop water rond haar staart. Normaliter vormde dit soort aanvallen zich tot een grote staart gemaakt van water. Maar deze veranderde zowaar in Leviathan de zeedraak. Het was enorm en het sloeg Chichi uit de lucht toen Imke haar richting ermee in zwaaide. Chichi lag nu op de grond. Maar er was nog niet veel gebeurd dus ze kon snel genoeg weer op haar voeten terecht komen. “Nog een Thunder Shock!” Snel schoot ze weer wat elektrische lading tegen de Panpour op. “Iron Tail!” Riep Emiko. Jean-Pierre slikte. Oh oh.. De staart van Imke veranderde deze keer in de nek van een stalen draak en sloeg wederom tegen Chichi op. Ze viel weer bijna om, maar net niet. Chichi’s vacht zat nu absoluut helemaal door elkaar. En dat maakte haar woedend. Wat nog best eens in hun voordeel kon gaan werken. “Doe deze keer Shock Wave!” Een sterkere versie van Thunder Shock. Ze schoot de lading tegen de Panpour op en rende toen vlug op haar af op vier poten. Jean-Pierre wist niet wat hem gebeurde, maar de kans ging hij wel pakken. En nog voordat hij een aanval had uitgesproken laadde Chichi zichzelf op en beukte tegen de Panpour aan met een Spark. Die was hier niet van gediend. En Emiko ook niet. “Fury Swipes!” En een. En twee. En drie. En vier. En vijf! Een perfecte Fury Swipe! Die zag je niet vaak. Daarna kwam nog en reguliere “Scratch!” Schijnbaar deed Imke dingen dus niet op eigen houtje.. die vertrouwde haar trainer daar dus genoeg voor. Jean-Pierre schudde de negativiteit van zich af. Kom op jonge! Het is een Charizard waar we het hier over hebben! Natuurlijk doet ze zo! Is dat racistisch? Anyway.. “Acrobatics!” Chichi vloog de lucht in, maakte een achterwaartse salto, en vloog meerdere malen tegen Imke op. “Crunch!” De Panpour rende naar Chichi toe met donker gekleurde tanden en beet haar eens stevig in haar oor. “Quick Attack!” Ze schoot van korte afstand tegen Imke op waardoor ze ervoor zorgde dat Imke haar Crunch-grip losliet. Ze werd een meter verder gebeukt. “Water Gun!” Tja, nu ze toch een beetje op afstand zat kon ze net zo goed een lange afstands aanval doen. Boem Water tegen haar bakkes. Chichi rende weer op haar af voor een “Spark!” En beukte haar zelfs bijna tegen de grond op. Maar hier wilde Imke niks van hebben. “Fury Swipes!” En een. En twee. En drie! Nou dat was nog steeds prika. Chichi haar gezicht zat nu vol met klauwmarkeringen. “Laat je niet kennen! Gebruik Thunder!” Tja, De Panpour zat nu gewoon bovenop haar, dus BAM! Ze zette het hele lichaam van Imke onder stroom met haar Thunder aanval! Snel schoof Chichi onder Imke weg. Na een paar seconden stonden de dames weer tegenover elkaar. Niemand keek boos. Iedereen keek gewoon gefocussed. En dat vond Jean-Pierre eigenlijk een beetje eng. Al die personen om hem heen die dit serieuzer namen dan hij zelf deed. Het voelde even alsof hij iets fout deed. Maar ook dit moest hij dus echt van zich afschudden want dat ging niemand helpen. “Thunder Shock!” “Water Gun!” Beide aanvallen raakten elkaar en er ontstond een explosie. Een explosie die beide partijen schade toebracht en er voor zorgde dat ze allebei omvielen. Vlug gingen ze weer op hun voeten staan en keken elkaar weer geconcentreerd aan. “Discharge!” “Ice Beam!” Waarom.. vergat.. hij.. steeds.. de.. Tutor Moves!? Tja.. hierdoor ontstond dus weer een soortgelijke explosie. Maar deze keer had Chichi iets meer moeite met het opstaan gezien het een super effectieve aanval was. Het was eigenlijk best wel een nadeel dat Water Type Pokemon vaak Ice aanvallen konden leren. Dat was zeer onhandig voor een deels Flying type als Chichi. Maar Imke was dus sneller. Ze opende haar mond en schoot nog een “Ice Beam!” Tegen Chichi op. Die was in de breedte zo groot als zij zelf was waardoor ze naar achteren werd gecatapulteerd! Dat was ook niet zo heel moeilijk gezien Chichi ook niet echt een van de zwaarste Pokémon was. Met moeite krabbelde ze weer overeind en keek hopeloos naar Jean-Pierre. Jean-Pierre keek haar aan met een veelzeggende blik. Alsof hij met zijn gezicht wilde zeggen: “Alleen doorzetters kunnen winnen.” Ze knikte naar hem en draaide zich naar Imke. “Discharge!” Chichi rende op haar af en deed net alsof ze wilde gaan aanvallen. Maar Imke sprong opzij. Gelukkig voor Chichi was dit een schijnbeweging en ze vloog de lucht in om van daaruit haar aanval voort te zetten. Ze schoot de dunne laser van elektriciteit tegen de Panpour op. Die viel achterover op de grond. Maar dat hoefde nog niet alles te zeggen. Zachtjes daalde Chichi totdat ze op de grond stond en wachtte af op wat de Panpour zou gaan doen.. en of ze.. misschien gewonnen hadden. Jean-Pierre stond te kijken met gebalde vuisten. Hij vond het enorm spannend. Als ze nu zouden verliezen namelijk.. dan zou Chichi hem misschien nooit meer vertrouwen in een gevecht. Ze had zelf immers soort van aangegeven dit gevecht geen grote kans te geven. Hij bleef hopen. Emiko keek gewoon neutraal naar Imke. Zij was er wat pragmatischer in.


Hits:
Quick Attack (2x)
Spark (3x)
Thunder Shock (3x)
Discharge (3x)
Shock Wave
Acrobatics
Thunder