Learning Matters

Vandaag had ze een dagje meegelopen op de Base in Petalburg. Het was niet zoals de academy in Kalos, maar het was een plek waar HoennRangers hun opleiding konden genieten. Als Grand Ranger was het haar taak om te helpen met de Students, maar aangezien ze nog jong was en maar een jaartje ervaring in het vak werd ze meer ingezet in het veld. Toch moest ze de jongere, en soms ook oudere, lagere rangen leren kennen. De Rangers waren een team, en dan moest je een beetje een teamgevoel hebben. Op het moment zat ze in de kantine, ze had haar lunch op en nog geen motivatie terug te gaan naar huis. Het was een vermoeiende dag geweest en het was heerlijk rustig. Als het kon zou ze hier de hele dag blijven zitten.

& Caden

‘Voor de laatste keer… je moet je hand laag houden zodat je de tol beter op kunt vangen!’ Caden rolde met zijn ogen naar Evan terwijl hij naar het steeds meer boos wordende meisje luisterde dat hem probeerde te helpen. Nou ja… je kon het beter commanderen noemen, want helpen had ze nog niet echt gedaan. Als ze echt had geholpen dan was hij nu wel een stuk verder geraakt dan dit. Zijn tol schoot echter nog steeds net niet tegen zijn wang aan en de manier waarop het het meisje het hem uitlegde werkte voor geen meter. Als Caden een iets geïrriteerder karakter had gehad had hij het nu al opgegeven, maar aangezien opgeven niet echt in zijn woordenboek stond deed hij koppig verder. Hij deed dan ook net alsof hij de hints niet begreep van het meisje dat ze hem weg wilde hebben. Ze zei namelijk steeds tegen hem dat hij mocht stoppen als het te veel werd of dat als hij haar irritant vond dat hij haar mocht inruilen tegen iemand anders. Ze wilde duidelijk van hem af, maar dat was voor Caden des te meer reden om haar te irriteren. Natuurlijk deed hij extra goed zijn best om haar advies op te volgen… not. Hij deed zijn uiterste best om haar te irriteren, dat wel. Want om eerlijk te zijn wist hij precies wat ze bedoelde. Hij had al eerder tijdens zijn eerste Quest uitgevist hoe je een tol fatsoenlijk moest opvangen. Alleen had hij het nog niet zo goed onder de knie. Maar hij had het wel al beter onder de knie dan dat hij aan dit meisje liet zien. Hoopte hij. ‘Nog één keer opnieuw,’ sprak het meisje. ‘En dan gaan we lunchen.’ Ah, het meisje gaf het op! Zielig zeg. En dit noemde zichzelf een Grand Ranger.

De mond van het meisje viel open toen Caden zijn tol laag hield precies zoals zij had gedaan en daarmee de tol perfect opving. ‘Was dat omdat het de laatste keer was en het beginnersgeluk was of heb je me de hele tijd voor de gek gehouden? Want als het dat laatste is zit je echt diep in de problemen. Ik heb als Grand Ranger wel wat andere dingen te doen dan me bezig te houden met zielige jochies zoals jij.’ Evan trok kwaad met zijn oortjes, maar Caden trok kort zijn wenkbrauwen op alsof hij niet onder de indruk was. ‘Beginnersgeluk,’ antwoordde hij dan maar. Hij had gehoord dat als meisjes in hun maandelijkse periode waren dat ze giftiger konden zijn dan een slang. In dat geval kwam die beschrijving wel dicht bij in de buurt hoe dit meisje zich jegens hem gedroeg. Ze deed net alsof ze de beste van alle Rangers was terwijl Caden vrij zeker wist dat er Grand Ranger’s waren die meer geduld hadden dan zij. ‘Maar dat maakt verder toch niet uit? Het is lunchtime!’ riep hij uitgelaten en hij wenkte Evan snel ten teken dat deze hem moest volgen. Het meisje legde haar handen kwaad in haar zij ten teken dat ze nog niet klaar met hem was, maar Caden was wel al klaar met haar en dus liep hij gauw langs haar door, geen aandacht bestedend aan het kwade geluid dat ze maakte toen hij haar passeerde. Ze had gezegd dat dit de laatste keer was dat hij mocht oefenen en niet alleen was het de laatste keer geweest, maar was het hem ook nog eens geluk om de tol te vangen zonder zichzelf zeer te doen. Het meisje had naar zijn idee dus niks meer te klagen.

‘Alleen al voor dat meisje hoop ik dat we snel genoeg in rang zullen stijgen,’ zeurde Caden tegen zijn Pikachu terwijl hij zich naar de ruimte begaf waar ze konden gaan lunchen. ‘Pika!’ riep zijn Pikachu ten teken dat hij het eens was met zijn trainer. Hij vond het meisje ook niet bepaald aangenaam en zeker niet hoe ze op Caden had gereageerd. Caden grinnikte en gaf Evan een aai over zijn kopje ten teken dat hij de steun van zijn Pokémon apprecieerde en liet toen zijn rugzak van zijn schouder slingeren. Hij opende de tas en keek met glimmende ogen naar het broodje ham-kaas dat hij eerder had gekocht in een winkeltje in de buurt. ‘Hemel op aarde!’ riep hij blij toen hij het broodje zag. Voor Evan had hij een lekker blikje Pokémon-voer. Uiteindelijk kwamen ze aan in de ruimte waar ze konden gaan eten. De kantine. Op één persoon na zat er niemand en Caden wilde net langs haar lopen toen Evan opeens een blije kreet liet ontsnappen en op de grond sprong. Hij rende naar het meisje toe en sprong op haar schoot. ‘Verrader,’ siste Caden terwijl hij verslagen naar zijn Pikachu keek. Hij was gewoon ingeruild! Toen zag hij pas het gezicht van het meisje en liet hij bijna van schrik zijn rugzak uit zijn handen vallen. Maar… maar dat was Kate! Een vriendin van de school waar hij vroeger op had gezeten. Oké en waar hij toen hij klein was geweest een crush op had gehad, maar even dat terzijde. ‘Kate!’ bracht hij uit terwijl hij het meisje naderde. Evan nestelde zich inmiddels lekker op haar schoot en wachtte tot hij geaaid zou worden. Zou ze hem nog herkennen? Zou ze Evan nog herkennen? Zou ze Zayn nog herkennen? Hij had de twee Pokémon al toen Kate en hij ouder werden, alleen was Zayn toen een Mudkip geweest. Ze hadden slechts een jaartje geen contact meer gehad, maar een jaar was al genoeg geweest om het contact zo goed als te laten verdwijnen. Caden had het niet meer de moeite gevonden om contact op te nemen omdat hij toch niet wist waar ze was. Zij was immers met de gym en met Ranger worden begonnen en daarna had hij haar niet meer gezien, niet meer de moeite genomen om haar achterna te gaan. Maar hij moest eerlijk zeggen dat hij, nu hij haar hier zo zag, hij toch wel weer blij was om haar terug te zien.

Een Pikachu kwam aangerend. De kleine pokémon nestelde zich op haar schoot en Kate kon niet anders dan de bekende pokémon een verbaasde blik geven. Bella en Kye zouden stikjaloers zijn. Kate grinnikte bij die gedachte en aaide de gele muis over zijn rug, voorzichtig om geen schok te krijgen zoals bij Dahlia. Iemand riep haar naam. Verrast keek de Ranger op en zag een jongen rond haar leeftijd op haar aflopen. Ken.. Kende ze hem? Puzzelend keek ze de andere Ranger aan, ze kon zo snel geen quest of ontmoeting herinneren. De Pikachu had het in elk geval prima naar zijn zin op haar schoot, of dat vermoedde ze aangezien de pokémon nog niet was weggerend. "Kennen wij elkaar?" vroeg ze uiteindelijk maar, hem aanstaren ging dingen niet beter maken.

Like, de helft van mn topics is nu met jou xD
Also, Kate begon pas met Ranger zijn na het ongeluk, maar.. idk idc c':

Toen Caden de verbaasde blik van het meisje zag stierf zijn glimlach weg en ook Evan keek verbaasd zijnde omhoog toen Kate niet haar gebruikelijke handeling deed. Meestal gaf ze hem een knuffel of zei ze iets liefs tegen hem, maar dat bleef uit. Aan de manier waarop ze over zijn kopje streelde merkte hij dat het maar awkward vond dat hij op haar schoot was komen zitten. Hij wierp een blik op Caden en de Ranger en zijn Pokémon keken elkaar even aan. Wat moesten ze hier nu weer mee? Toen Kate een vraag stelde viel zijn wereld helemaal al in duizenden. Kate herkende hem niet meer! Ongelooflijk. Na heel die periode die ze samen hadden meegemaakt op de middelbare school en alles daarachter herkende ze hem niet meer. En toen besefte hij zich plots dat hij de verkeerde Kate voor had. Ja, hij had ook een Kate gekend op zijn middelbare school met lang blond haar, maar deze had geen rode ogen gehad. Ze had blauwe ogen gehad. En hij kende nog vaag een andere Kate waar hij vroeger buiten school wel eens mee omging, maar die had hij al een hele tijd niet meer gezien. Nu hij dichterbij stapte en haar gezicht helemaal kon zien merkte hij ook dat ze niet op de Kate leek die hij in gedachten had gehad. Hij schudde zijn hoofd en wenkte Evan, maar de Pikachu vond het wel aangenaam om op haar schoot te blijven zitten, ook al was het dan niet de Kate die zij kenden. ‘Eh… Sorry,’ zei Caden lichtelijk awkward. ‘Jij moet een andere Kate zijn dan die ik in gedachten had.’ Hij grinnikte. ‘De Kate die ik kende heb ik leren kennen tijdens de middelbare school en daarna is ze bezig geweest met Ranger worden. Ik dacht dat jij haar was.’ Hij grinnikte nogmaals, maar zijn wangen waren wel een beetje rood geworden. Best wel een blunder dat hij dacht dat hij zijn crush zag zitten. ‘Maar de naam is Caden,’ sprak ze. Hij ging er niet van uit dat dit de andere Kate was die hij kende van buiten de school, maar dat het dus een volslagen vreemde was.

Nu waren ze allebei in de war. De jongen bood meteen zijn excuses aan, blijkbaar had hij haar verward met een andere Kate. Wat toevallig, iemand die op haar leek en ook Kate hete.. bijna eng. "Geeft niet," reageerde ze glimlachend en keek neer op de Pikachu die het zich gemakkelijk had gemaakt op haar schoot. Ze streelde de pokémon over zijn rug en probeerde zich voor te stellen hoe het was om geen monsters of puberende, jonge pokémon te hebben, maar in plaats daarvan een schattig beest zoals deze muis. "Ik ben eh.. Kate," stelde ze zichzelf voor. "Maar dat wist je al." Stilte.. het was een beetje awkward. "Ben.. ben je ook Ranger?" vroeg ze vervolgens maar. Natuurlijk was dit wel de Ranger Base, maar dat betekende niet dat er geen gewone trainers rond konden lopen. Voor hulp of zo. Toch ging ze er maar van uit dat Caden een Ranger was, gewone trainers kwamen normaal niet in de kantine.

Alright, al ben ik nu wel een beetje confuzzled c':