Just be mesmerized~ (Closed)

Een dagje aquarium... dat was nog best wel een goed idee geweest, in haar hoofd dan. Ze besefte zich echter al snel dat het misschien niet het beste idee was geweest om naar het aquarium te gaan, zeker niet in haar eentje. Ze was even vergeten dat de groenharige niet haar wederhelft meer was. Bij de gedachte moest ze even geïrriteerd snuiven. En dat allemaal door stomme, irritante gebeurtenissen waar ze helemaal niks aan had kunnen doen, so unfair. De roodharige had zich dan ook op een van de bankjes in het gebouw geplaatst om even te zitten en na te denken.... en te staren naar het gigantische aquarium voor haar neus wat vol zat met koraal, water pokémon en allerlei andere decoraties. Haar blauwe ogen bleven naar het helderblauwe water staren. Op het glas zag je nog een soort van weerspiegeling, waardoor Riddle zichzelf zag zitten op het bankje. Ugh, zo useless.
Voordat ze zichzelf op dat bankje gaan zitten op opvreten van frustratie dat ze hier nu in haar eentje rond liep, stond de roodharige op en haalde ze Milka tevoorschijn. Milka was haar nieuwe Eevee en om een band op te bouwen met haar pokémon deed ze vaak dit soort dingen samen met haar pokémon. De Eevee schudde zich even uit nadat ze uit haar pokéball was verschenen en keek op naar Riddle om vervolgens een enthousiast piepje te laten horen. Riddle spreidde haar armen wat en een glimlach verscheen op haar gezicht, een uitnodiging ja. Milka sprong dan ook zonder nog langer na te denken in Riddle's armen. De roodharige liep vervolgens door met de Eevee in haar armen, samen keken ze wat om hen heen. Gehypnotiseerd door al het mooie om hun heen liepen ze rustig door de gang heen, vol gestouwd met andere bezoekers die naar de wondere wereld van de oceaan aan het kijken waren.

Rennen. Hij had nog nooit zo hard gerend. Maar het was ook met een goede reden. Het was belangrijk dat hij dit probleem snel oploste. Met een van zijn handen hield hij zijn hoed vast. Zo snel rende hij. Maar, eigenlijk, is het niet zo slim om in een aquarium te rennen. Toevallig rende hij net langs een dame met haar dat bijna net zo rood was als zijn hoed. En met een doffe klap botste hij tegen een van de glazen muren van het aquarium. De Alomola die daar toevallig zwom, zwom snel weg van schrik. Fidger viel plat op zijn rug. Ok, die kant kon hij niet op lopen om Duümenstàh te vinden. Hij moest sowieso maar eerst eens uitvinden in welk aquarium die zich verstopte.

Helemaal verzonken in haar omgeving, wandelde Riddle rustig verder. Ondertussen lette ze wel op zodat ze niet tegen elk persoon op botste waar ze dan ook maar langs liep en dus tegen kwam op haar weg door het gigantische gebouw vol water, koraal en waterpokémon die op koraal leken enz. Genoeg gedachten over waterpokémon en water en koraal en allerlei andere dingen die je kon bedenken die misschien nog in een aquarium te vinden waren. Haar aandacht en die van Milka werden dan ook ineens getrokken door een persoon wat ineens langs haar schoot. Van de schrik bleef ze verstijfd stil staan. Het had niet veel gescheeld of de persoon had haar omver gerend, great. De roodharige keek met grote blauwe ogen en Milka met haar kleine kraaloogjes naar de persoon die niet veel later keihard tegen een van de glazen muren opbotste van een van de grotere aquaria. Riddle wist even niet goed of dat ze aan het dagdromen was of dat er echt zonet iemand keihard tegen het glas aan gerend was, wilde hij zelfmoord plegen ofzo? Andere mensen waren net zo verbaasd als haar en de meeste bleven verschrikt staan. Riddle kwam uiteindelijk maar in beweging en naarmate ze dichterbij kwam met Milka in haar armen, begon ze steeds harder te lachen. Ze kon het niet laten, maar dat beeld van net was in haar geheugen gegrift en het was écht hilarisch elke keer als ze het terug spoelde in haar hoofd. Echter toen ze naast de jongen tot stilstand kwam, keek ze recht naar beneden met haar blauwe ogen. Nog wat na gniffelend, opende ze maar haar mond "Uh..." begon ze nog half lachend "Gaat het een beetje?" vroeg ze uiteindelijk maar. Milka keek ook naar beneden naar de vreemde persoon en kon alleen maar enthousiast kwispelen.

Alles was even dof, duf en onhelder in zijn belevingswereld. Dat was me een klap zeg. Hij had niet door gehad dat daar een glasmuur was geweest. Het enige dat hij vaagjes kon opmerken was gelach. Een gelach dat dichterbij kwam. Huh? Had Arceus een gevoel voor humor dan? Dat was een mooi voorteken. Totdat hij de lachende persoon zag en al tot de conclusie dat hij niet door Arceus meegenomen was. Deze rode bos haren leek niet eens op Arceus. En Arceus zou ook geen Eevee in de armen hebben. Toen er gevraagd werd of het met ging wist hij enkel het volgende antwoord te geven: "Weten jou waar Duümenstàh weest?" Zijn bezorgdheid ging even naar zijn pokemon uit in plaats van naar hem zelf. Ohja, en waarom hij het aan deze specifieke persoon vroeg.. nja.. hij heeft nogal een klap gehad.. verwacht maar even geen logica van hem.

De jongen leek nog niet echt bij zinnen te zijn toen ze hem aansprak. Oke, sorry call her a sadist, maar dit had er op een of andere manier best grappig uitgezien, maar ja je vrienden lachte je ook vaak eerst uit voordat je ze opraapte... oke behalve als het heel ernstig was en de persoon in kwestie zijn been had gebroken of iets dergelijks. Maar goed, de jongen met de donkere haren keek haar aan en sprak wat woorden nadat ze gevraagd had of het wel ging. Gek genoeg was dit totaal niet het antwoord wat ze had verwacht... Like.... de meeste mensen zouden 'ja' of misschien wel 'nee' zeggen, maar in plaats daarvan vroeg hij heel bezorgd en... op een nogal vreemde manier waar iemand was. Hij noemde een naam die ze amper uit zou kunnen spreken, laat staan bedenken hoe je die naam in godsnaam zou schrijven? Al was dat in deze situatie een beetje nutteloos om te moeten weten natuurlijk. Wat overdonderd keek ze hem dan ook met een opgeheven wenkbrauw aan. De Eevee in haar armen kon daarentegen alleen maar enthousiast doen en kwispelen "Uh.." begon Riddle nogal radeloos "Wie is Duümen.. stáh?" een poging doende de naam fatsoenlijk uit te spreken. Als ze wist over wie hij het had kon ze hem helpen, al baarde de manier van praten haar nogal wat zorgen... had hij hersenschade opgelopen of zo? Ze bleef hem dan ook flink vragend aan kijken.

"Duümenstàh weest mijn Drini. Ik ist hem kwijt." Legde hij uit terwijl rechtop ging zitten. Soms was het heel onhandig dat hij niet zo goed kon praten. Hij was het nou eenmaal voor een deel verleerd. Wat deed je er aan? Kijk keek haar aan in haar blauwe kijkers. "Oh!" Zei hij opgewekt. Hij had een idee gekregen ineens. Hij zette zijn hoed af en keek erin. "Gevonden!" Riep hij vrolijk. Hij keek vlug naar het meisje dat bij hem stond. "Kijk!" Hij wees naar de kleine Dratini die zich in zijn hoed had verstopt. Wat een slimmerik.

De jongen kwam wat omhoog, of naja hij ging rechtop zitten, want de jongen was nog steeds niet in beweging gekomen, pas nadat hij wat had gesproken, al kon ze haar vinger niet leggen op het feit dat zijn grammatica niet helemaal leek te kloppen? Haar aandacht was echter te veel bij de naam gebleven die hij had uitgesproken en deze naam werd dan ook weer herhaald. Met nog iets over een 'Drini'? Hij was een 'Drini' kwijt? Riddle was voor even heel erg puzzled. Het duurde echter even voordat de jongen weer iets sprak, hij merkte iets op. Riddle had dan ook niet echt de kans gehad om meerdere vragen te stellen. Milka bleef echter kwispelen en sprong ook niet veel later uit haar armen, maar ging er dit keer niet vandoor. De kleine Eevee kwam alleen wat dichter bij de jongen staan om hem nieuwsgierig aan te staren. Niet veel later kwam er iets enthousiast uit zijn mond en trok Riddle gelijk een wenkbrauw op... wat? Haar aandacht was zo op de jongen gericht dat ze niet opmerkte dat er ondertussen te veel mensen hun kant op keken, al waren er ook genoeg die gewoon door liepen en hun eigen ding deden. De roodharige keek opgewekt naar de pokémon die ineens onder zijn hoed vandaan verscheen. Haar ogen werden lichtelijk groot. Dus... hij was de pokémon kwijt, maar hij zat uiteindelijk onder zijn hoed? Wacht... dat was een Dratini? Bedoelde hij daarmee 'Drini'? Riddle ging wat rechter staan en kon het niet laten om lichtelijk te lachen. Een jongen die een Dratini onder zijn hoed had en een spraakgebrek kwam je niet elke dag tegen, toch? Nadat ze even kon stoppen met lichtelijk lachen keek ze de jongen weer aan "Dat is dus Duümenstàh?" vroeg ze vervolgens maar waarna ze haar hand maar uitstak als een gebaar zodat hij weer op twee voeten kon staan. Al moest ze toegeven dat ze wel een zwak had voor Dratini's en hoopte er zelf ooit eentje te kunnen krijgen.

Fidger zag er echt uit als een pokemonfluisteraar nu. Een Eevee naast hem en een klein koddig kopje van een Dratini dat nu voorzichtig eens uit de hoed kwam kijken. De kleine Dratini keek zijn trainer met glinsterende oogjes aan. Er verscheen een lach op zijn gezicht. Hierna hoorde hij de mevrouw lachen en keek omhoog om haar aan te kijken. Hij vond het zó leuk als mensen lachte. Dat vond hij echt het mooiste wat er was. "Mhm." Deed hij instemmend toen ze vroeg of dat Duümenstàh was. Ze maakte een gebaar dat hij kon gaan staan. Maar eigenlijk zat hij wel lekker zo. Zijn blik gleed naar de Eevee toe. Of 'Fifi' hoe hij het zelf noemde. Hij tilde zijn hand een beetje op in een poging haar over haar hoofdje te aaien. Hij vond het net ietsje makkelijker om om te gaan met pokemon. Die hoefde niet te praten.

Het was vanuit haar aanzicht toch wel ernstig hilarisch met die Dratini onder zijn hoed vandaan en nu ook haar Eevee die sowieso altijd te nieuwsgierig was en zich nu naast hem bevond. Riddle had dus niet kunnen laten om wat te lachen en hierbij keek ze de jongen aan. De roodharige had uiteindelijk maar een vraag gesteld, hij had het namelijk steeds over ene Duümenstáh gehad, dus ze had nu dus gegokt dat het de kleine Dratini onder zijn hoed was. De jongen liet een instemmend... iets horen? Het was zacht en niet veel, maar het sprak voor zich. Toen ze echter had hand naar hem had uitgestoken om hem omhoog te helpen, weet je wel, vriendelijk gebaar enzo. Keek de jongen er alleen maar na en werd haar gebaar dus eigenlijk compleet genegeerd. In plaats daarvan ging de aandacht naar haar Eevee... well oke dan. Ze trok haar hand terug en ging weer recht staan en kuchte wat terwijl ze om haar zelf heen keek. Gelukkig waren de meeste mensen met hun eigen ding bezig. Milka daarentegen leek de aandacht wel leuk te vinden en zonder dat de jongen haar al aanraakte duwde ze haar koppie zelf tegen zijn hand aan. De Eevee had ook gelijk haar ogen gesloten om even te genieten van de aandacht. Alsof ze die nooit kreeg... Riddle's blauwe ogen keken naar de Eevee "Milka" sprak ze simpel, lekker out of context, maar zo heette haar Eevee nou eenmaal. Ze verwachtte ook niet dat de jongen heel veel ging praten namelijk.

Awh kijk de kleine Fifi eens. Kijk haar toch eens. Zo lekker genieten van het aaien. Ja dat doet ze. Ja dat doet ze. Ahem, back on track. Duümenstàh rolde zich weer op in de hoed en deed zijn ogen dicht. Fidger was lekker bezig de Eevee te aaien. Hij vond het fijn om met pokemon om te gaan. Hij had nog wel eens van die momenten dat hij pokemon in het wild om hulp moest vragen. En hij deed de raarste dingen om dat te doen. Maar ze werkte wel. Hij had een keer een viertal Barboach om hulp weten te vragen door simpelweg het wateroppervlak te laten rimpelen. Want dat is vet logisch enzo. Maar he, ieder zo zijn talenten hè. Want verder kon hij ook eigenlijk niet zo veel. En sinds anderhalf jaar kon hij nog niet eens meer fatsoenlijk praten. Maar goed, Milka? Was dat hoe het kleine harige bolletje van geluk heette? "Hoi Mikma." Zei Fidger lief tegen het beestje. En ja, hij wist niet dat hij de naam verkeerd uitsprak. Hij verbasterde namen en andere woorden simpelweg heel erg snel. Dat was zo'n beetje zijn ding. Onbewust ook nog.